اگه آفتاب تو چشمات خونه کنه😔...

چیزی نشکسته صدای بارونه.

آسمان، سهمگین است اما با خشم می گرید.

شب است و سکوت است و او که درز سکوت را شکافته، الفبای زندگی اش را در آن ریخته و بعد درز سکوت را دوخته است. شب است و بوی تند عود نعنا و صدای شدید باران و تق تق. کسی در می زند. نمی داند کیست. آقای شب است یا شایدهم مهمان ناخوانده ای به نام مرگ. انسانِ بی خیال، در را می گشاید و از آقای شبی که ممکن است جعل هویت کرده و مرگ باشد، دعوت می کند در حالی که می داند ممکن است در خانه را به روی مرگ گشوده باشد. آقای شب داخل می آید، آرام می نشیند روبروی شومینه و گویی در میان ابرهای خشمگین و گریان، سردش شده است. او نیز، می نشیند روبروی آقای شب و الفبای زندگی را در سکوت خلاصه می کند. آقای شب، چهره ی نرم و مهربانی دارد. او را به آغوش شب می گیرد و آرام آرام، ملحفه ی مرگ را نیز به دور او می پیچد. پایان. _آگاتای تشنه به خون نویسندۀ هیچوقت دروغ نگو؛ 1403/2/24

بناهای آباد گردد خراب ز باران و از تابش آفتاب پی افکندم از نظم کاخی بلند که از باد و باران نیابد گزند از این پس نمیرم که من زنده ام که تخم سخن را پراکنده ام بسی رنج بردم در این سال سی عجم زنده کردم بدین پارسی

خوشحالی همینجاست. همین نزدیکی. فقط دوره؛ دور ترین چیز نزدیک.

شطرنج یه سبک زندگیه.

همۀ آدم ها فکر می کنند که خودشان هستند و زندگی خودشان، پس هر غلطی می توانند بکنند... _ راز تنهایی

من حالم خوب نیست.