💡 فساد عقیدهء خالقیت غیر خداوند عقیده به خالقیت غیر خداوند متعال باعث می شود که چند مشکل اساسیِ عقیدتی ایجاد شود. اولین مشکل سنخیت خالق و مخلوق است‌‌. در صورت عقیده به خالقیت غیر خداوند متعال باید قبول کنیم که خالق و مخلوق از یک سنخ هستند و این عقیده بر اساس مذهب شیعه باطل و کفر است زیرا اهل بیت علیهم السلام سنخیت خالق و مخلوق را رد کرده و خلق و خالق را مبائن دانسته اند. ▪️ امیرالمومنین علیه السلام فرمود: مُبَایِنٌ لِجَمِیعِ مَا أَحْدَثَ فِی الصِّفَاتِ  با همه آنچه احداث فرموده در صفات مبانیت و جدائی دارد. 📚  توحید صدوق - صفحه ۹۶ اگر بر خالقیت غیر خداوند متعال معتقد باشیم بعد از اعتقاد به سنخیت باید به عقیده صدور هم معتقد شویم. چون سنخیت لزومش صدور از ذات هست و این عقیده کفر است زیرا امام رضا علیه السلام فرمودند: ▪️قال يونس بن عبد الرحمن: كتبت إلى أبي الحسن الرضا (عليه السلام) سألته عن آدم هل كان فيه من جوهرية الرب شئ؟فكتب إلي جواب كتابي: ليس صاحب هذه المسألة على شئ من السنة، زنديق! یونس بن عبدالرحمن گوید: به امام رضا علیه السلام نوشتم: آیا چیزی از ذات خداوند متعال در آدم بود؟ پس حضرت در جواب من نوشتند: صاحب این سؤال، بر چیزی از سنّت ما نیست و زندیق (مُلحِد) است. 📚 اختیار معرفة الرجال، ۱/۴۹۵ وقتی قائل به صدور شدیم، باید معتقد به جسمانیت خداوند متعال شویم و این سخن هم کفر است. خاصیت صدور این است که وقتی معلول از ذات علت بیرون می آید، لازمه اش تکه تکه شدن ذات و متجزی بودن ذات باشد که مطابق حدیث گذشته بازهم کفر است. در آخر اعتقاد بر خالقیت غیر خداوند بعد از سنخیت، صدور، نتیجه آن وحدت وجود است و این کفر محض است. زیرا اهل بیت علیهم السلام فرمودند که خداوند خالق لا من شیء است و سنخیتی میان خداوند متعال با خلقش نیست، آن اشخاصی که خالقیت خداوند یا خالقیت لامن شیء را انکار می کنند، نه معنایِ خلقت خداوند را می فهمند، نه مفاسد کلامش را می فهمند، زیرا روایات فراوان به خالقیت لامن شی خداوند تصریح فرموده است‌. زیرا خالقیت خداوند به معنای صدور نیست، خداوند احداث میکند، هستی میبخشد، اما چون معنی خلقت را به معنای صدور و ترشح می پندارند و به عدم خالقیت غیر خداوند تاکید دارند در آخر معتقد به وحدت وجود شده اند و خبر ندارند، همانگونه که امام رضا علیه السلام فرمودند، کسی که چنین اعتقادی دارد، بر سنت اهل بیت علیهم السلام نیست و ملحد است. الْخَلْقَ حِجَابٌ بَیْنَهُ وَ بَیْنَهُمْ وَ مُبَایَنَتُهُ إِیَّاهُمْ مُفَارَقَتُهُ أَیْنِیَّتَهُمْ وَ ابْتِدَاؤُهُ إِیَّاهُمْ دَلِیلُهُمْ عَلَی أَنْ لَا ابْتِدَاءَ لَهُ لِعَجْزِ کُلِّ مُبْتَدَإٍ عَنِ ابْتِدَاءِ غَیْرِهِ وَ أَدْوُهُ إِیَّاهُمْ دَلِیلٌ عَلَی أَنْ لَا أَدَاةَ فِیهِ لِشَهَادَةِ الْأَدَوَاتِ بِفَاقَةِ المادّین [الْمُؤَدِّینَ فَأَسْمَاؤُهُ تَعْبِیرٌ وَ أَفْعَالُهُ تَفْهِیمٌ وَ ذَاتُهُ حَقِیقَةٌ وَ کُنْهُهُ تَفْرِیقٌ بَیْنَهُ وَ بَیْنَ خَلْقِهِ وَ غَیُورُهُ تَحْدِیدٌ لِمَا سِوَاهُ فَقَدْ جَهِلَ اللَّهَ مَنِ اسْتَوْصَفَهُ وَ قَدْ تَعَدَّاهُ مَنِ اشْتَمَلَهُ..... آفرینش مخلوقات توسّط خداوند، حجابی است بین او و آنها، جدائی او از بندگانش، مکانی نیست بلکه تفاوت وجودی اوست با نحوه وجود آنها، و آغاز داشتن خلقت مخلوقات، دلیلی است برای ایشان بر اینکه خدا آغاز و ابتداء ندارد، چون هر چیز که آغاز و ابتداء داشته باشد، نمی تواند آغازگر چیز دیگری باشد، و نیز آلات و ادوات دادن خدا به آنان دلیلی است بر اینکه در خداوند آلات و ادوات وجود ندارد، زیرا آلات و ادوات، شاهد عجز و فقر صاحب آنهاست، أسماء او محض عبارت و تعبیر است، و افعال و کردار او مجرّد تفهیم است، ذات او حقیقت است و کنهش، جدائی او از خلق، بقاء او حدّ و مرز دادن به سایر پدیده هاست.  📚بحارالانوار، جلد ۴، صفحه ۲۲۸ #خلقت #خلق #غلو #وحدت_وجود @BotShenasi