ایتا - چراغ‌دستی || محسن آراسته

درد...

قسمت سوم-پایانی

در همین اثنا یک نفر به اسم عبید حسن هم اومد کمکمون. از بچه‌های خرمشهر بود که تو بیمارستان کار می‌کرد. عبید ما رو پیش متخصص کلیه بیمارستان برد. متخصص گفت احتمالا درد ناشی از سنگ هست و احتمالا هم دفع نشده و اون وسطا یه جا قایم شده! دارو نوشت و توصیه کرد که پیاده‌روی نکنم چون احتمال حرکت مجدد سنگ هست و گفت می‌تونید ترخیص بشید. داروها رو گرفتیم؛ هزینه‌های بستری و داروها برای ما رایگان بود و از محل سامانه سماح پرداخت می‌شد. از عبید و دوست دیگه‌مون تشکر کردیم و اومدیم بیرون. مرده دردی تو همون ناحیه شکم داشتم، ولی چاره‌ای نبود باید پیاده‌روی می‌کردیم تا به یک جایی برسیم و سوار موتور یا ماشین بشیم. نهایتا آخر شب خودمون رو به گروه رسوندیم. عمود ۲۸۵ بودن و نگران... صبح با گروه همراه شدم و پیاده‌روی کردم، یه مقدار بی‌حال بودم و درد داشتم، گفتم با گروه همراه میشم اگه جایی دیدم نمی‌تونم دیگه ادامه نمی‌دم؛ اما خدا رو شکر درد کلیه برنگشت و با وجود بی‌حالی و مشکل گوارشی که ضمیمه شده بود، عمده مسیر رو پیاده رفتیم و بعد چند روز رسیدیم کربلا... رفتیم حرم، سر قضیه‌ای تو محل کارم خیلی دلم شکسته بود، درد هم که تو مسیر پیاده‌روی به این نحو کشیده بودم؛ دل شکسته و درد کشیده رسیده بودم نزد امامم! آرزوم رفتن زیر قبه بود، جمعیت بود و فشار، اما می‌شد رفت. خودم رو تو جمعیت انداختم و تا زیر قبه رفتم. انگار که امام آغوش باز کرده بود و من در آغوشش دردها و سختی‌های راه رو فراموش کرده بودم؛ زیر قبه اشک شدم و درد دل: "امام من، هیچی اندازه درد فراق شما، درد نداره!" و این خاص‌ترین پیاده‌روی اربعین من تا به حال بود؛ پیاده‌روی ممزوج درد و دل‌شکستگی که پایانش شیرین‌تر از همیشه بود! این روزها به مناسبت رمضون و حس معنوی‌اش حال و هوای اربعین و حس معنوی‌اش بیشتر به سراغم میاد، حال و هوایی که تو شب‌های قدر از خدا خاضعانه می‌خوام که در تقدیر امسالم هم نوشته بشه: "اللهم الرزقنا کربلا..." پایان ✍محسن آراسته @chergah_dasti

84 مشاهده17:57