مغز بیش از حد حسابگر، تفکر فاجعه ساز و زندگی ماشینی به روایت تصویر. @dastneveshtehapsy

مژده ❗️❗️❗️ مژده❗️❗️❗️ به درخواست دوستان کارگاه آفلاین «آشنایی با نظریه های شخصیت در روانشناسی» از هفته بعد آغاز می شود. آشنایی با نظریه های شخصیت روانشناسان برجسته: فروید یونگ آدلر اریک فروم کارن هورنای مزلو راجرز رولو می ✅ همراه با پرسش و پاسخ ✅مناسب برای: 💠 دانشجویان رشته های روانشناسی و مشاوره 💠روانشناسان و مشاوران 💠افرادی که قصد دارند در کنکور کارشناسی ارشد و دکتری روانشناسی و مشاوره شرکت کنند 💠کلیه افراد علاقه‌مند به مباحث روانشناسی جهت کسب اطلاعات بیشتر به آیدی منشی در ایتا یا تلگرام پیام دهید 👇 @ashena_64 لطفا به افرادی که نیاز دارند اطلاع رسانی بفرمایید. کانال دست نوشته های یک روانشناس 👇 @dastneveshtehapsy

پیرو سوال دوستان، امکان شرکت در کارگاه به صورت دو نفره وجود دارد.

می خواستم شب یلدا شاد باشم. این اولین بار در تمام زندگی ام بود که برای شب یلدا این قدر آرزو داشتم. دو ماه تمام به معنای حقیقی کلمه خودم را از زندگی ساقط کرده بودم تا یکی از سخت ترین مراحل علمی زندگی ام را با موفقیت پشت سر بگذارم و شکر خدا گذشت... و در تمام این دو ماه به شب یلدا فکر کرده بودم، به شب رهایی، به شبی که بالاخره برای زندگی کردن «وقت» خواهم داشت... به بچه ها هزار و یک جور وعده و وعید داده بودم، که مثل تمام زنان کدبانوی سرزمینم دسرهای یلدایی درست کنم، انار دانه کنم، غذای مخصوص بپزم و کنار اعضای خانواده تخمه بشکنم و برنامه‌های شاد و شنگول تلوزیون را نگاه کنم... که شکر خدا وعده ها یکی پس از دیگری محقق شدند. هوا بالاخره سرد شده بود و بخاری به راه بود و چای و مسقطی هم به راه... و من شاد بودم... شاد بودم اما نه آن شادی عمیقی که انتظارش را داشتم. شاد بودم اما نه یک شادی بی عیب و نقص و تمام و کمال... با خودم فکر کردم مادامی که فضای مجازی پر است از «محتوای حساس»، اخبار پر است از «محتوای حساس»، اصلا این عالم پر است از «محتوای حساس»، آن شادی عمیق و بی عیب و نقص روزی دلم نمی شود... دلم آن شادی ناب و خالص را می خواهد... دلم «تو» را می خواهد و جهان زیبای پس از تو را... 🖋️ زهرا وافر کانال دست نوشته های یک روانشناس 👇 @dastneveshtehapsy

خرده جنایت های مادرانه به قلم زهرا وافر 👇

@Rayan_Clinic_Qom @dastneveshtehapsy

🍃🍃🍃💕🍃🍃🍃 💠 نازک نارنجی ها در خطرند! چندی پیش مراجعی داشتم که خانم میانسالی بود و نگران دختر 17-18 ساله اش بود. به گفته خودش بعد از سال ها خدا یک دختر به او داده بود که تمام زندگی اش در همین یک دختر خلاصه می‌شد. مشکل این بود که مادر از این که دوستان دختر با برخی حرفها و رفتارها موجبات ناراحتی دخترش را فراهم آورده بودند، عصبانی شده بود و به شکل پنهان از دختر، کاری کرده بود که رابطه دخترش با دوستانش قطع شود تا دیگر کسی دخترش را ناراحت نکند! و حالا نگران بود که تنهایی دخترش و قطع رابطه اش با دوستان، موجب افسردگی او نشود! 📘بخشی از کتاب «داستان‌های_یک_روانشناس» نوشته: #خانم_دکتر_وافر (روان‌درمانگر و مشاور بالینی) @Rayan_Clinic_Qom @dastneveshtehapsy متن کامل داستان👇👇

👆👆فایل صوتی داستان «#نازک_نارنجی‌ها_در_خطرند» 📘بخشی از کتاب «داستان‌های_یک_روانشناس» نوشته: #خانم_دکتر_وافر (روان‌درمانگر و مشاور بالینی) @Rayan_Clinic_Qom @dastneveshtehapsy

🍃🍃🍃💕🍃🍃🍃 💠 تراکتور درون دانشجوی کارشناسی که بودم، استادی داشتیم که همیشه خودش را به «تراکتور» تشبیه می کرد. می گفت از صبح که بیدار می شوم مثل تراکتور کار می کنم تا شب. این را البته در شکایت از شرایط زندگی‌اش به عنوان یک استاد حق التدریسی گفته بود. به نظر من اما قیاس جالبی آمد. اینکه مثل تراکتور، قوی و بی وقفه و خستگی ناپذیر کار کنی. خوب که فکر کردم دیدم خودم هم یک «تراکتور درون» دارم، تراکتوری که بی وقفه کار می کند، اما خسته و ضعیف و هن‌هن‌کنان اول مهر که از راه می رسد، تراکتور را روشن می کنم و وقتی دوباره به تابستان رسیدم، کمی استراحت می دهم به آن. تراکتور من اگرچه شبیه تراکتورهای اوراقی است، اما تا به امروز کم نگذاشته است. گاهی به مراجعینم می گویم اگر با روح و جسم سالم و سرحال و بی مشکل، خودت را به اهدافت رساندی، شق القمر نکرده ای. وقتی که با هزار جور درد و مشکل و بی‌انگیزگی و کمبود انرژی رفتی به سمت اهدافت، حتی اگر به آنها نرسیدی، باز هم زندگی ارزشمندی داشته ای. اگر بدون هیچگونه مانع و دردسر و مخالفت و غیره پیشرفت کردی که هنر نکرده ای، اما وقتی موانع ریز و درشت را دور زدی و پشت سر گذاشتی و راه خودت را ادامه دادی، زندگی ات هنرمندانه و اصیل است. همۀ ما یک موتور محرکۀ درونی داریم که باید استارتش را بزنیم، حتی اگر توانایی روحی و جسمی‌مان چیزی در حد یک پراید دست دوم باشد. تحت هر شرایطی، «در حرکت بودن» بهتر از «متوقف بودن» است. مهم نیست که آیا تا وقتی زنده هستیم به اهدافمان می رسیم یا نه، مهم این است که در مسیری که ما را به اهدافمان می رساند قدم برداریم و زندگی کنیم... 🖋️دکتر زهرا وافر (روان‌درمانگر و مشاور بالینی) @Rayan_Clinic_Qom @dastneveshtehapsy

. دنیای واقعی شباهت چندانی به انیمیشن ها و داستان های دوران کودکی ما نداشت. به ندرت ژان والژانی پیدا می شود که آسمان را به زمین بیاورد تا دخترک رنج کشیده ای همچون کوزت را از چنگال خانواده تناردیه نجات دهد، یا بابالنگ درازی که بدون هیچ چشم‌داشتی جودی آبوت با استعداد را از نوانخانه به دانشگاه بفرستد، یا آدم‌هایی مثل متیو و ماریلا که دخترک لاغر مردنی و کک و مکی (آنه) را به جای یک پسر به فرزندی قبول کنند. در دنیای واقعی تا دلت بخواهد نامادری و ناخواهری هست، اما شاهزاده‌ای که سیندرلا را نجات دهد، نه! هیچ عشق خالص و حقیقی به این راحتی ها پیدا نمی شود که سفیدبرفی بتواند از خواب جادویی بیدار شود و توشیشان حتی گل سری از مادر گمشده اش پیدا نخواهد کرد... ما را با خیالات پرورش دادند که همیشه یا منتظر معجزه هستیم یا کسی که از راه برسد و تمام مشکلاتمان را حل کند و "تا آخر عمر به خوبی و خوشی" زندگی کنیم... کاش نسل جدید را به جای خیالات، با واقعیت زندگی پرورش دهیم، به اینکه دنیا هرگز قرار نیست بدون رنج و سختی باشد و هیچکس قرار نیست مسئولیت خوشبخت کردن ما را به عهده بگیرد، جز خودمان... 🖋️ دکتر زهرا وافر (روان‌درمانگر و روانشناس بالینی) @Rayan_Clinic_Qom @dastneveshtehapsy #دکتر_وافر #دنیای_واقعی