ای در رگانم خون، وطن ای پرچمت ما را کفن دور از تو بادا اهرمن ایران من، ایران من #ایران_جان #وطن @Deebaj

هما‌ن‌طور که دمای بدن انسان در کنار کسانی که سردشان است کم می‌شود، در مجاورت افراد حقیر نیز از حرمت انسان کاسته می‌شود. 📕 #بینوایان ✍️ #ویکتور_هوگو

✅دیباج ۲۴۰ 🔶بقیع؛ زخمی جاویدان در دل تاریخ 📌بقیع، دفتری است که صفحات آن با اشک و اندوه ورق خورده‌اند. هر گوشه‌اش، داستانی از شرافت، ایمان و مظلومیت را روایت می‌کند. این خاک مقدس، آرامگاه ستارگان آسمان اسلام است؛ ستارگانی که خاموشی‌شان به معنای پایان نور نبود، بلکه پرتوی جاوید بر تاریکی‌های تاریخ افکندند. اما دستی بی‌رحم، این دفتر را پاره کرد و خواست که صدای این ستارگان در سکوت دفن شود. بقیع، همچون گوهری گران‌بها، در میان خاک‌های مدینه می‌درخشد. گوهری که هرچند جلا و شکوه ظاهری‌اش را از او گرفتند، اما درخشش معنوی‌اش را نتوانستند خاموش کنند. اینجا، خاکی است که هر ذره‌اش، بوی معرفت می‌دهد و هر سنگ‌ریزه‌اش، یادآور بزرگی مردان و زنانی است که جانشان را وقف حقیقت کردند. 📌هشتم شوال، روزی است که تاریخ به سوگ نشست. روزی که دستانی بی‌رحم، شکوه و قدس بقیع را به خاک کشیدند. گنبدها فرو ریختند، ضریح‌ها غارت شدند، اما آنچه نتوانستند فرو بریزند، عشق و احترام بی‌پایان مسلمانان به این خاک بود. بقیع، زخمی است که هرگز از یاد نمی‌رود؛ زخمی که در قلب امت اسلامی جاودانه شده است. 📌بقیع، باغی بود که شاخه‌هایش را شکستند. اما این باغ، ریشه‌هایی عمیق دارد که هیچ طوفانی توان ریشه‌کن کردن آن را ندارد. این خاک، همچنان زنده است؛ همچنان قلب میلیون‌ها مسلمان برای آن می‌تپد. هر اشک، قطره‌ای است که این باغ را آبیاری می‌کند و هر آه، نسیمی است که عطر مظلومیتش را به گوش جهان می‌رساند.👇👇

✅از سخن بزرگان 🔶جهان گذرا دنیا، کاروانسرایی‌ست در حاشیه‌ی ابدیت؛ سفری کوتاه با بارهایی سبک، که هر توقفی، تلنگری‌ست به ناپایداری. اقامت، موقت است و مقصد، جاودان. در این عبور خاموش، آن‌چه باید به جا ماند، نه سایه‌ای از ثروت، که عطری از نیک‌نامی‌ست. #دنیای_گذرا #آخرت #سفر #تاریخ_بیهقی @Deebaj

ایران ای سرای امید❤️ بر بامت سپیده دمید بنگر کزین ره پر خون خورشیدی خجسته رسید اگر چه دلها پر خون است شکوه شادی افزون است سپیده ما گلگون است که دست دشمن در خون است ای ایران! غمت مرساد! جاویدان شکوه تو باد ! #هوشنگ_ابتهاج ❤️#ایران_قوی @Deebaj

✅دیباج ۲۴۲ 🔶تلخیِ شیرینِ بازگشت! 📌گاهی دل، بی‌هوا به گذشته پر می‌کشد؛ نه از سر عادت، بلکه چون زخمی که هنوز می‌تپد. کاواباتا می‌نویسد: «یادآوری چیزی که دیگر وجود ندارد، دردی‌ست همراه با آرامش.» و چه شیرین‌تلخ است این درد... در لحظه‌ای، با دیدن چهره‌ای، شنیدن آوایی، بویی آشنا، چیزی از درونمان بیرون کشیده می‌شود؛ چیزی که فکر می‌کردیم سال‌ها پیش مرده است. آناتای بودایی، یوگانِ ژاپنی یا اشتیاقِ سعدی، فرقی ندارد چه نامش بگذاریم. همه‌شان حکایت از پرواز جان ما دارند میان دو جهان: جهانی بیرون از ما که ناپایدار است و جهانی درون ما که پابرجا مانده. انگار گذشته، هرگز نمی‌گذرد؛ در ما می‌ماند، آرام و بی‌صدا، تا روزی در آینه نگاهی یا نغمه‌ای، دوباره زنده شود. در آن لحظه، زمان از خط بیرون می‌جهد، دایره می‌شود، و ما به جای آغاز، به حس بازمی‌گردیم. و در آن اشتیاقِ زنده‌شده، درد هست، آرامش هست، و زیبایی‌ای که فقط از دل ناپایداری برمی‌خیزد. از در درآمدی و من از خود به در شدم گفتی کز این جهان به جهان دگر شدم…گفتم ببینمش مگرم درد اشتیاق ساکن شود، بدیدم و مشتاق‌تر شدم #گذشته #خاطره #سعدی #پدر @Deebaj

✅دیباج ۲۴۳ 🔶هجرتی از جنس نور؛ از مدینه تا ری در گستره‌ی تاریخ پر فراز و نشیب اسلام، هجرت، همیشه قصه‌ای مقدس بوده است؛ قصه‌ی بریدن از ‏آسایش برای وصال حقیقت، داستان دل کندن از مأمن، برای رساندن پیام به مردمانی در عطش معنا. ‏هجرت، نه فقط جابه‌جایی در مکان، که کوچ از خود به‌سوی خداست؛ حرکتی آگاهانه، عالمانه و ‏شجاعانه‎.‎ و چه زیبا و پربار بود هجرت حضرت عبدالعظیم حسنی (ع)؛ مردی از نسل امام حسن مجتبی (ع)، که در ‏مدینه‌ی جدش آرام نداشت، چراکه آن شهر دیگر برای عاشقان اهل‌بیت، مأوایی امن نبود. دستگاه ‏خلافت عباسی، گلوگاه سخن حق را می‌فشرد و صدای معرفت را در پستوی ترس پنهان می‌کرد‎.‎ حضرت عبدالعظیم، آن بنده‌ی بصیر و آگاه، به فرمان دل و عقل، راهی دیاری شد که در ظاهر دور از ‏مرکز دین و سیاست بود، اما در باطن، ظرفیت بدل شدن به کانونی برای گسترش مکتب اهل‌بیت را ‏داشت. ری، شهری در آستانه‌ی بیداری، با مردمانی مشتاق و ذهن‌هایی جستجوگر. هجرت او به ری، نه از ‏روی ترس، که از سر تدبیر بود؛ هجرتی پیش‌دستانه، برای افروختن چراغی در دل شب جهل‎.‎ او نه‌تنها فردی گمنام نبود، بلکه چهره‌ای شناخته‌شده میان امامان بود؛ آن‌چنان‌که امام هادی (ع) ایمان ‏و اعتقاد او را «دین حق» توصیف کرد. عبدالعظیم، خود، کتابی زنده از معارف اسلامی بود؛ راوی حدیث، ‏حامل علم، و مُبَلّغِ راستین ولایت. ‏. خانه‌اش در ری، به حوزه‌ای از نور بدل شد و وجودش به حریمی از امید و ایمان برای شیعیان تبدیل ‏گشت‎.‎ 👇👇