اج حسین همدانی، بادگیری به تن و کلاشی به دوش، چفیه ای به گردن با ابروهایی در هم در مقابل جمع انصار قرار گرفت. معلوم بود که آرام و قرار ندارد. بسیجی ها و سکوت، باور کردنی نبود، ولی واقعاً نفس ها در سینه ها کپ کرده بودند. چشم ها هم منتظر شنیدن حرف های حاج حسین بودند. او بالاخره قفل سکوت را شکست و این جوری شروع کرد: بسم الله الرحمن الرحیم، درود بر شهیدانی که جنازه هایشان روی زمین و زیر پای عراقی ها مانده است. شهیدانی که دشمن رویشان رقص و پای کوبی راه انداخته است. (عراقی ها معمولاً در پیروزی هایشان هل هله کنان تیر هوایی می انداختند و رقص عربی می کردند و می خواندند: بالروح، بالدم، قائدنا یا صدام... یعنی جان و خونم فدایت، سرور ما ای صدام ...) ما باید این جشن و پیروزی را به مجلس عزای دشمن تبدیل کنیم. ما باید یک بار دیگر قدرت اسلام را به نمایش بگذاریم. همگی می رویم یا به شهادت می رسیم یا آنجا را باز پس می گیریم. این راه بازگشت ندارد. هر کس نمی خواهد نیاید. ممکن است که هیچ کدام زنده برنگردیم. اگر زخمی هم شدیم باید تا آخرین قطره خونمان بجنگیم. یک ساعت وقت دارید فکرهایتان را بکنید. اگر داوطلب بودید، تا یک ساعت دیگر مقابل چادر ستاد جمع شوید... •┈••✾❀🏵❀✾••┈• پیگیر باشید #ملازم_اول_غوّاص کانال حماسه جنوب http://eitaa.com/joinchat/2045509634Cf4f57c2edf 🍂

🍂 سردار شهید و شهیر، حاج حسین همدانی

🍂 میلاد سراسر نور و رحمت حضرت فاطمه معصومه(س) و روز دختران و آغاز دهه خجسته کرامت مبارک باد. http://eitaa.com/joinchat/2045509634Cf4f57c2edf 🍂

🍂 هزار سر به فدای غباری از خاڪم وطن نباشد اگر، تن چه ارزشی دارد به هشت سال دفاع مقدسم سوگند هـوای خاڪ مرا ثامن الحجج دارد #مشهد_مقدس #امام_رضا_علیه_السلام 🍂

🍂 🔻 سرداران سوله 0⃣2⃣ 🔹دکتر ایرج محجوب "بخش دوم" ⊰•┈┈┈┈┈⊰• 🔻مرخصی در وضعیت جنگی عصبانی از اتاق فرماندار بیرون آمدیم و سوار اتومبیل شدیم. با ترس و لرز از جاماندن در بین راه، مسیر را طی کردیم و خوشبختانه به پمپ بنزین بعدی رسیدیم. آنجا به ما سوخت دادند. نزدیک غروب بود. تصمیم گرفتیم شب را در اصفهان بمانیم. خود را به اصفهان رساندیم و شب را منزل دوست دندان پزشک مان آقای دکتر هوشنگ دیاری ماندیم. قبلا خانمم و دخترم هم یک شب را منزل آنها مانده بودند.. از اوضاع آبادان و آنچه گذشته بود برایشان صحبت کردیم و پس از صرف شام چون خیلی خسته بودیم، خوابیدیم. صبح زود بیدار شدیم. خانمش زحمت صبحانه را کشید. باور کنید بعد از شروع جنگ تا آن لحظه، خوشمزه ترین غذایی بود که خوردیم. بعد از صرف صبحانه از آنها خداحافظی کردیم و عازم تهران شدیم. در اصفهان در اولین پمپ بنزین به راحتی باک اتومبیل را پر کردند. مأمورین پمپ بنزین رفتارشان بسیار صمیمانه و قدرشناسانه بود. پس از تشکر به سمت تهران حرکت کردیم. بین راه دیگر به مشکل سوخت برنخوردیم. به راحتی به ما بنزین می دادند. بالاخره به تهران رسیدیم و هر کدام به خانه های خود رفتیم. از حوصله شما خارج است اگر خوشحالی خانواده و زن و بچه ام را بیان کنم. در طی چند روزی که در مرخصی بودم، پس از غروب آفتاب، تهران در خاموشی مطلق فرو می رفت. اغلب مردم شیشه های پنجره‌ها را رنگ سیاه زده بودند. پرده ها را می کشیدند تا نور به بیرون سرایت نکند. در خیابانها هم اتومبیل ها مجبور بودند چراغ خاموش تردد کنند و اغلب عابرین پیاده، چراغ قوه کوچکی داشتند که روی شیشه آن را با ماژیک آبی، رنگ کرده بودند که بتوانند جلوی پای خود را ببیند. اگر احیانا اتومبیلی برای لحظه ای چراغ خود را روشن می کرد، عابرین فریاد می زدند که: «خاموش کن، خاموش کن.» این جمله در همه جا به گوش می رسید. به خاطر همین خاموشی چه قدر تصادف رخ داد و چه قدر عابرین در جویها و چاله ها زمین خوردند و دچار شکستگی و یا ضرب دیدگی اندام ها شدند. یکی از بستگان ما، سرهنگ علی دهنادی، خلبان برجسته ای بود و در طول جنگ مدتی فرمانده پایگاه هوایی دزفول بود. یک روز به دیدن او رفتم. می گفت: «مردم خیال می کنند که در جنگ اول یا دوم جهانی هستیم. آن موقع هواپیمای دشمن با راهنمایی جاسوسانی که داشتند و در نقطه ای آتش روشن می کردند، هدف را پیدا می کردند و بمب های خود را پایین می ریختند. الآن با وجود رادار و سایر وسایل و تکنولوژی مدرن، دشمن تمام نقاط استراتژیک را دقيقا می شناسند. احتیاجی به روشنایی ندارد. ما هم تمام نقاط حساس کشور عراق را دقیق و بدون احتیاج به روز یا شب بودن می‌شناسیم.» پس از یکی دو روز استراحت، مجموع پزشکانی که از آبادان به تهران آمده بودیم، جلسه ای در سالن کنفرانس بیمارستان شرکت نفت تهران، با پزشکان مقیم تهران گذاشتیم. از آنها خواستیم که اگر قرار است شرکت نفت، بیمارستان آبادان را اداره کند، آنها نیز باید در این امر شرکت کنند. ابتدا قبول نمی کردند. می گفتند همان سالی یک ماه که برای بقیه پزشکان گذاشته اند را عمل می کنند. ولی پس از بحث‌های مفصل و تند با مداخله رئیس بهداری شرکت نفت، قرار شد که آنها هم همکاری بیشتری داشته باشند.؟ ⊰•┈┈┈┈┈⊰• پیگیر باشید #سرداران_سوله http://eitaa.com/joinchat/2045509634Cf4f57c2edf 🍂

🍂 #نکات_تاریخی_جنگ 🔻 بازتاب فتح خرمشهر دکتر کوشکی ┄┅┅❀💠❀┅┅┄ 🔅 ریگان در دسامبر ۱۹۸۹ ریچارد مورفی، معاون وقت وزیر خارجه را به بغداد فرستاد تا با صدام دیدار کند. وی اطمینان خاطرهایی به صدام داد و پس از بازگشت اعلام کرد که آمریکا نگران پیروزی ایران در جنگ با عراق است. بعد از اشغال عراق بوسیله نیروهای آمریکایی در سال ۲۰۰۳ ؛ آمریکائی‌ها فهرستی ۵۵ نفره از نیروهای حامی صدام، حزب بعث و ارتش عراق را منتشر کردند که باید دستگیر می شدند. آنها پس از دستگیری و بازجویی اطلاعاتی را در اختیار مقامات آمریکایی قرار دادند که برخی از این اطلاعات با صلاحدید مقامات آمریکایی منتشر شد. از جمله آخرین فردی که بازداشت شد وزیر اقتصاد و دارایی عراق بود. نکته جالب که وی مطرح کرد این بود که بعد از آزادی خرمشهر، ما از کشورهای متحد عرب در جنوب خلیج فارس تقاضای کمک مالی سنگین کردیم که با استقبال آنان مواجه شد. وی اضافه می کند من در یک روز چند پرواز به کشورهای عربستان ،کویت و امارات داشتم و موفق شدم از این سه کشور قول مساعد شش و نیم میلیارد دلار کمک مالی دریافت کنم. http://eitaa.com/joinchat/2045509634Cf4f57c2edf 🍂

🍂 «تعارف» #طنز_جبهه #طنز_اسارت •┈••✾💧✾••┈• آنقدر از بدنم خون رفته بود که به سختی می توانستم به خودم حرکتی بدهم. تیر و ترکش و هم مثل زنبور ویزویز کنان از بغل و بالای سرم می گذشت. هر چند لحظه آسمان شب زده با نور منورها روشن می شد. دور و بری هام همه شهید شده بودند جز من. خلاصه کلام جز من جانداری در اطراف نبود. تا این که منوری روشن شد و من شبح دو نفر را دیدم که برانکارد به دست میان به دنبال مجروح می گردند. با آخرین رمق شروع کردم به یا حسین و یا مهدی کردن. آن دو متوجه من شدند. رسیدند بالای سرم. - اولی خم شد و گفت: «حالت چطوره برادر؟» - سعی کردم دردم را بروز ندهم و گفتم: «خوبم، الحمدلله» - رو کرد به دومی و گفت:« خوب مثل این که این بنده خدا زیاد چیزیش نشده . برویم سراغ کس دیگر.» جا خوردم. اول فکر کردم که می خوان بهم روحیه بدهند و بعد با برانکارد ببرندم عقب. اما حالا می دیدم که بی خبال من شده اند و می خواهند بروند. زدم به کولی بازی: «ای وای ننه مردم! کمکم کنید دارم می سوزم! یا امام حسین به فریادم برس!» و حسابی مایه گذاشتم. آن دو سریع برگشتند و مرا انداختند رو برانکارد. برای این که خدای نکرده از تصمیم شان صرف نظر نکنند به داد و هوارم ادامه دادم. امدادگر اولی گفت: «می گم خوب شد برش داشتیم، این وضعش از همه بدتر بود. ببین چه داد و فریادی می کنه!» دومی تأیید می کرد و من هم خنده ام گرفته بود که کم مانده بود با یک تعارف شاه عبدالعظیمی از دست بروم! •┈••✾💧✾••┈• طنز جبهه http://eitaa.com/joinchat/2045509634Cf4f57c2edf 🍂

🍂 🔻 ملازم اول، غوّاص ( ۵۷ ) 🔸خاطرات محسن جامِ بزرگ •┈••✾❀🔹❀✾••┈• آن شب، شب عاشورایی انصارالحسین بود.‌ امام‌حسین(ع) هم در تاریکی شب عاشورا به یارانش خطاب کرد و فرمود: ما برای نبرد می رویم و همه به شهادت می رسیم. هر کس می خواهد، برود. امام بیعت را از روی آنان برداشت و آنان را برای انتخاب آزاد گذاشت که بمانند یا بروند. امام در بخشی از سخنان نورانی اش در شب عاشورا به یارانش فرمود: ای مردم! هرکس از شما در برابر تیزی شمشیر و زخم نیزه ها بردبار است با ما بماند وگرنه از ما جدا شود. ما واقعاً خودمان را در عاشورا و انجام تکلیف عاشورایی می دیدیم. آن تصمیم، کار آسانی نبود، تصمیم مرگ و زندگی! ما هم باید به امام خمینی جواب می دادیم که هستیم یا نیستیم. شاید بعضی تردید کردند، اما بسیاری نه. یک ساعت بعد و بلکه کمتر، بیشتر نیروها با هر رسته با سلاح، بی سلاح، حمایل بسته، نبسته و بسیاری سربند بسته در محوطه ایستاده و نشسته، آماده بودند! نیروهای واحد همه بودند. حسن ترک، زیارت عاشورایی خواند که تمام وجودمان عاشورایی شد. اصلاً گفتنی نیست! همه چیز آن شب عاشورایی شد. حاج حسین برای گروه پیشگام فقط در حد یک گروهان، نیرو ورچید، شاید بیست و دو نفر. وقتی علی آقا گفت: می رویم، همه آمدند. در گروه پیشگام، بسیاری از قدیمی های واحد اطلاعات بودند: حمیدزاده، مصیب مجیدی، علی خوش لفظ، دشت آرا، حسین علی مرادی، بهرام عطائیان، علی شاه حسینی، آقا مفرد، عمو اکبر، کریم مطهری، ولی الله سیفی، حسین رفیعی، محمد رحیمی و .... حاج حسین دستور داد بقیه نیروها هم سازماندهی بشوند و با گردان ها به منطقه عملیاتی بدر در هور بیایند و خودش و گروهانش سوار ماشین ها شدند و مثل برق و باد رفتند‌. قبل رفتن، حاج حسین ما را که یک گروه بیست دو نفری بودیم تحویل مجید سموات داد و گفت: فرمانده شما سموات است. سموات گفت: نه حاج حسین من نیستم. حاج حسین به من گفت. گفتم: نه حاج آقا من هم نیستم، همین آقا مجید باشد.‌‌‌... آقای همدانی که عجله داشت و معلوم بود بی قرار است گفت: خودتان یک جوری با هم کنار بیایید. یکی بشود فرمانده و یکی هم معاون! این گروه برای شما، خود دانید! گروه بیست و دونفره ما، بیست و دو تا اسلحه نداشت. یکی تفنگ داشت، یکی نداشت. یکی آر پی جی داشت گلوله نداشت. یکی گلوله آورده بود، آر پی جی گیرش نیامده بود! قبل از عزیمت حاج آقا رفتم پیش او و عرض کردم: حاج آقا شما می فرمایید فردا می خواهیم برویم بجنگیم، جنگی که برگشتی ندارد. درست، ولی ما با چی می خواهیم بجنگیم؟! پرسید چطور؟ گفتم: این گروه ما اسلحه ندارند‌. واحدهای مربوط به آنها سلاح نفر نداده اند، یا نداشته اند که بدهند. حاح حسین با عصبانیت حسن ترک را صدا زد. وقتی آمد به او گفت: حسن! اینها را تجهیز کن تا این را گفت، چشمش به کانتینری افتاد که نزدیک ستاد بود، پرسید: این کانتینر مال کیه؟ حسن گفت: مال گردان.... گفت: خوب شد، بازش کن و به اینها سلاح و هر چه می خواهند بده. حسن گفت: حاج آقا کلیدش که دست من نیست... گفت: یاالله، قفلش را بشکن. دیر است وقت نداریم. و در یک بر هم زدن با تیراندازی قفل کانتینر دوازده متری را شکستیم و دلی از عزا درآوردیم. تیربار، آر پی جی و هر چه که بود و عشقمان کشید برداشتیم و به دستور حاج حسین به طرف منطقه ی بدر حرکت کردیم. ساعت یازده و نیم بود. رفتیم و رسیدیم، ولی دیر رسیدیم. گفتند: چون به روز خورده ایم، فعلاً عملیات منتفی است تا شب! •┈••✾❀🏵❀✾••┈• پیگیر باشید #ملازم_اول_غوّاص کانال حماسه جنوب http://eitaa.com/joinchat/2045509634Cf4f57c2edf 🍂

🍂 🔻 سرداران سوله 1⃣2⃣ 🔹دکتر ایرج محجوب "بخش دوم" ⊰•┈┈┈┈┈⊰• 🔻مرخصی در وضعیت جنگی در مدت مرخصی به دیدار دکتر غانم رفتیم که در بیمارستان بستری بود. دست و پای شکسته او را تحت عمل جراحی قرار داده بودند. قرار بود برای ادامه معالجه او را به خارج از کشور اعزام کنند. گفت مقدار زیادی ارز و اشیاء قیمتی در منزلش در آبادان است و از من خواهش کرد، اگر امکان دارد آنها را از منزل او بردارم و در مرخصی بعدی برایش بیاورم. گفتم یک وکالت نامه بدهد که اجازه ورود به منزل او را داشته باشم. او هم متنی را با دست چپ روی کاغذ نوشت. من را با مشخصات کامل و شماره کارمندی، وکیل خود کرد که اجازه دارم جهت آوردن وسایل منزلش به خانه او وارد شوم. چند روز بعد خبر دادند قرار است جلسه ای با حضور نمایندگان کلیه کارکنان واحدهای مختلف شرکت نفت آبادان و اهواز، از جمله پزشکان، با حضور مدیر شرکت نفت و آقای تندگویان وزیر نفت، در اداره مرکزی شرکت نفت برگزار شود. در روز موعود که دو روز به پایان مرخصی ما مانده بود، در جلسه حاضر شدیم. حدود صد نفر در این گردهمایی شرکت کردند. آقای تندگویان پس از تشکر از کارکنان شرکت نفت، افراد هر واحد را موظف دانست که به صورت طرح اقماری به دو دسته تقسیم شوند. دسته اول برای مدت مثلا یک ماه به صورت شبانه روزی به آبادان بروند و ماه بعد را به صورت مرخصی به شهرهای محل اقامت خود بازگردند و گروه دوم جانشین آنها شوند. شرکت کنندگان در این گردهمایی نماینده های واحدهای مختلف شرکت نفت بودند که واحدهای آنها تلفات زیادی را تاکنون در اهواز و به خصوص آبادان متحمل شده بود. بیشتر آنها شروع به اعتراض و استنکاف از رفتن به آبادان کردند، عده ای نیز از طرح استقبال کردند. ولی تعداد مخالفین بیشتر بود. خلاصه بحث بالا گرفت. پزشکان می گفتند در زمان جنگ پزشکان ارتش موظف هستند بیمارستانهای جبهه را پوشش بدهند نه پرسنل شخصی. آقای تند گویان گفت: «در حال حاضر همه شما مانند ارتشی‌ها و بسیجی ها هستید. موظف هستید که از این دستورات اطاعت کنید.» تهدید کرد که هرکس سرپیچی کند نه تنها از شرکت نفت اخراج می شود، بلکه به دادگاه انقلاب، معرفی و مجازات خواهد شد. نماینده یکی از کارگران بلند شد و گفت: «شما فقط یک بار آن هم به مدت چند ساعت به آبادان آمديد. اگر جرأت دارید شما عازم آبادان شوید ما هم به دنبال شما خواهیم آمد.» آقای تندگویان گفت دو روز دیگر عازم آبادان است و مدت اقامتش هم چند ساعت نیست، بلکه مدتی در آبادان می ماند. خلاصه جلسه بعد از چند ساعت خاتمه یافت و گروهی با رضایت و گروهی با نارضایتی جلسه را ترک کردند و قرار شد این طرح اقماری انجام شود. برنامه اعزام مجدد ما به این شکل بود که دو روز بعد، رأس ساعت هشت صبح پزشکان و پرستاران و سایر پرسنل بیمارستان که می بایست عازم آبادان شوند، جلوی اداره مرکزی حضور یابند تا ترتیب اعزام آنها داده شود. شبی که قرار بود روز بعد کاروان ما اعزام شود، ساک خود را آماده کردم. مقداری لوازم ضروری و کمی آجیل و تنقلات و به قولی قاقالی لی در آن گذاشتم و آماده شدم که صبح عازم شوم. دخترم ماندانا پنج سالش بود. شدیدا گریه میکرد و می گفت: «بابا تو رو خدا نرو، میری آبادان کشته میشی.» او را دلداری میدادم که هیچ خطری متوجه ما نیست و جای ما امن است.. ⊰•┈┈┈┈┈⊰• پیگیر باشید #سرداران_سوله http://eitaa.com/joinchat/2045509634Cf4f57c2edf 🍂

🍂 نمایندگان صلیب سرخ هم عاشق این مرد بزرگ شده بودند. در مستندی که به زبان انگلیسی و زیر نویس فارسی ساخته شده، رییس سابق صلیب سرخ آقای اندریا ویگر و معاون حقوقی سازمان ملل مارکو ساسولی و داود گودرزی در آن مصاحبه حضور دارند. رییس سازمان صلیب سرخ در این مستند ایشان را قدیس خطاب می کند و جالب این است که می‌گوید کاش کشیش های ما از او یاد بگیرند. این مستند به زبان انگلیسی و در ژنو زوریخ و چند کشور اروپایی دیگر به نام peace maker تهیه شده که معادل این نام گذاری به فارسی، "ورای جنگ و صلح" است که در شبکه های داخلی و خارجی ایران پخش شده است. 🔅 ۱۲ خرداد، سالروز درگذشت سید آزادگان، سید علی اکبر ابوترابری http://eitaa.com/joinchat/2045509634Cf4f57c2edf 🍂

🍂 🔻 ملازم اول، غوّاص ( ۵۸) 🔸خاطرات محسن جامِ بزرگ •┈••✾❀🔹❀✾••┈• شب، گردان ۱۵۴ حضرت علی اکبر.ع. با نیروهای تازه نفسِ تازه جذب شده به فرمانده مهدی روحانی وارد منطقه شدند. چادر زدند و مستقر شدند، اما شب دوم هم خبری نشد. گروه بیست و دو نفره ی ما هم به گردان ۱۵۴ پیوست و شدیم دست انداز کارِ گردان. ناسلامتی گروه ما، هر کدام برای خودش سری داشت و یَدی در جنگ و حاج مهدی با ما در رودربایستی گیر می کرد. می خواست برای صبحگاه به نیروهایش برپا بدهد، نظامی برخورد کند، سخت بگیرد، نمی شد. شور کردیم و تصمیم این شد که با یک فاصله ای در چادری بزرگ مستقر شویم که برای کارِ گردان توکّه (در گویش همدانی به معنای مانع و گیر است.) نباشیم و آقای روحانی به کارش برسد. شور دوم اینکه چه کسی برود با ایشان حرف بزند. ما هم با هم رودربایستی داشتیم. گفتم: من می روم. (سابقه دوستی ورزشی ما به قبل از جنگ و انقلاب می کشید. او وزنه بردار بود و من والیبالیست. او مدتی هم سرپرست تربیت بدنی استان بود.) وقتی پیش او رفتم، پس از تعارفات، معلوم شد واقعاً ما توکّه در توکّه ایم ولی او هم رویش نشده به ما چیزی بگوید. پیشنهاد چادر را پسندید و ما شدیم گروهان مستقلِ اخراجی ها! آن چند روز انتظار در جزایر، آب مشغولمان کرد. دوباره من مربی آموزش شنا شدم. یک عده سکان داری قایق می کردند و یک عده پاروکشی. تعدادی بلم چوبی و تراده در هور بی صاحب رها شده بود. آنها را دمر می کردیم روی آب و خودمان زیرش می ماندیم. باید صبر می کردیم تا دشمن فرضی از آنجا عبور کند و ما بدون هیچ صدایی و حرکتی آنها را فریب می دادیم. یک بار قایق موتوری از دور با سه چهار سرنشین به یکی از بلم ها که چند نفر در آن تمرین پاروکشی می کردند، نزدیک و نزدیکتر شد. سکان دار آمد سرعت موتور را کم کند، اشتباهی به موتور گاز داد و ناگهان قایق موتوری به شدت رفت توی شکم بلم بی نوا. بلم چپ کرد و سرنشینانش چند متر دورتر با کله شیرجه رفتند داخل آب. قایق موتور هم با صدای گوش خراش موتور در بیرون آب شد قایق پرنده و با سه چهار سرنشینش چند متر در هوا پرواز کرد و با شدت تمام در آب فرود آمد، اما سرنگون نشد و بی توجه به وضعیت بلم بیچاره به راهش ادامه داد! پس از این ماجرا، چشم و گوشمان ترسیده بود. به محض اینکه قایقی از دور نمایان می شد، به بچه ها می گفتم: دست ها را روی آب بزنید و با صدای بلند فریاد بکشید تا قایق موتوری روی سرتان آوار نشود. در یکی از این عبور و مرورهای هوری، متاسفانه سکاندار قایق، ح.ب. از نیروهای اطلاعات را که در حال شنا بود، ندید و شد آنچه نباید می شد. پروانه موتور به سرعت تمام به باسن او گیر کرد و عضلات او را لاشه کرد. او را به بیمارستان منتقل کردند. خود او تعریف می کرد: دردی شدید داشتم و از طرفی به شدت خجالت می کشیدم. مجبور بودم به روی شکم دَمَر بخوابم. دو دستم را می گذاشتم روی چشم ها و سرم را رد می کردم توی متکا تا کسی را نبینم. در یکی از معاینات به همین حالت بودم که کار متوقف و سکوت طولانی و طولانی شد. دزدکی سرم را کج کردم و از لای انگشتات نیم نگاهی انداختم. دکتر معالج و چند نفر همراه او زُل زده بودند به این باسن وامانده. با شرم تمام و ناراحتی، همین طور که صورتم چسبیده به پتو بود، بدون اینکه نگاه کنم، پرسیدم: آقای دکتر، اینها کی اند دیگر با خودتون آورده اید؟! گفت: اینها اینترن هستند. گفتم: خودتان کم بودید دید می زدید! حالا یک لشکر را با خودتان آورده اید تماشا که چه، مگر سینماست؟! دکتر که معلوم بود با لبخند جواب می دهد گفت: شرمنده ام، ولی مجروحیت شما استثنایی است و این برای اینها هم یک فرصت استثنایی! من و زخم کوفتی باسن شده بودیم موزه. فکر نمی کنم در بیمارستان کسی از این افتخار استثنایی بی خبر مانده بود! با هر بدبختی و خجالتی بود وضعیتم بهبود پیدا کرد و می توانستم مثل آدم به پشت بخوابم، البته آن هم با درد و اعمال شاقّه و آه و ناله! دوستان نمی دانم برای رضای خدا می رفتند و می آمدند احوال پرسی یا برای سربه سر گذاشتن من! در یکی از ملاقات ها یکی از دوستان گفت: روایت داریم در فردای قیامت، از محلی که مجاهد در راه خدا تیر و زخم خورده است، نور متصاعد می شود! آن وقت این بی انصافها هر کس یک جور حدیث را تفسیر می کرد. یکی می گفت: کار تو از نور گذشته از آنجا آتشفشان متصاعد می شود! دیگری می گفت: خوبی اش آن است که خوب دیده می شوی و کسی با تو تصادف نمی کند! •┈••✾❀🏵❀✾••┈• پیگیر باشید #ملازم_اول_غوّاص کانال حماسه جنوب http://eitaa.com/joinchat/2045509634Cf4f57c2edf 🍂

🍂 #نکات_تاریخی_جنگ 🔻 بازتاب فتح خرمشهر دکتر کوشکی ┄┅┅❀💠❀┅┅┄ 🔅 نکته ای که بوسیله وزیر اقتصاد و دارایی صدام افشاء شد این بود که آمریکایی‌ها با آغاز عملیاتهای پیروزمند جمهوری اسلامی ایران در دسامبر ۱۹۸۱/ بهمن ۱۳۶۰ از جمله عملیات طریق القدس در بستان؛ مشاوران نظامی خود را برای مشاوره با اتاق جنگ سر فرماندهی ارتش بعث، به عراق اعزام کردند. در دو عملیات طریق القدس و فتح المبین، این مشاوران نظامی کار تفسیر تصاویر ماهواره های اطلاعاتی را به عهده گرفتند. تحلیل آمریکاییها از نیروهای عراقی این بود که فرماندهان عراقی قدرت و بلوغ کافی برای برخورداری از اطلاعات داده شده به آنها را ندارند و نمی توانند از این اطلاعات استفاده کنند لذا آمریکا باید مستقیماً در جنگ دخالت کند. وی گفت: پس از آزادی خرمشهر، مشاوران آمریکایی حاضر در اتاق جنگ در بغداد اعلام کردند ما رسماً در اتاقهای جنگ عملیاتی حاضر شده و فرماندهی نیروهای عراقی را به عهده خواهیم گرفت. این نکاتی است که تا سال ۲۰۰۴ منتشر نشده بود. http://eitaa.com/joinchat/2045509634Cf4f57c2edf 🍂

🍂 نماهنگ یاد یاران 🔅 آماده باش، آماده باش #کلیپ #نماهنگ http://eitaa.com/joinchat/2045509634Cf4f57c2edf 🍂

🍂 🔻 سرداران سوله 2⃣2⃣ 🔹دکتر ایرج محجوب "بخش دوم" ⊰•┈┈┈┈┈⊰• 🔻 بازگشت به آبادان صبح روز بعد به محل اعزام، یعنی جلوی اداره مرکزی شرکت نفت رفتم. حدود ساعت هفت صبح بود. دو اتوبوس کنار خیابان پارک شده بود. بالای شیشه جلوی اتوبوس ها، پارچه بزرگی نصب کرده و روی آن با خط قرمز و درشت نوشته بودند: «کاروان اعزامی تیم پزشکی و پرستاری شرکت نفت به جبهه آبادان» حدود چهل، پنجاه نفر از پرسنل که بایستی اعزام می شدند، آنجا جمع شده بودند. اغلب چند نفر از خانواده هایشان هم برای بدرقه آمده بودند. تعدادی از پرسنل اداره مرکزی هم برای بدرقه و تشویق همکارانشان در پیاده رو و اطراف گروه اعزامی جمع شده بودند. عده ای از رهگذران هم اضافه شدند. جمعیت برای سلامتی ما و پیروزی رزمندگان صلوات می فرستادند و گاهی شعار مرگ بر صدام می‌دادند. خلاصه جمعیتی حدود چهارصد، پانصد نفر اجتماع کرده بودند. پرسنل اعزامی هم قیافه قهرمانانه به خود گرفته و سینه ها را سپر کرده بودند و نشان می‌دادند که خیلی خوشحال و راضی هستند. گویا قدردانی مردم و جمعیت موجود، روی آنها تأثیر گذاشته بود. در حالی که خدا میداند ته دل بعضی از آنها چه می گذشت. خود من در ظاهر با دیگران هماهنگ بودم، ولی در عمق وجودم دلهره زیادی داشتم. انگار کسی قلبم را در مشت فشار می‌داد. یکی از پرسنل اداره مرکزی، قرآن تلاوت کرد. سخنرانی کوتاه درباره شجاعت‌ها و فداکاری های پرسنل شرکت نفت ایراد شد. دستور سوار شدن به اتوبوس ها را دادند. چند دقیقه ای با ماچ و بوسه خداحافظی با بدرقه کنندگان گذشت. در میان فریاد الله و اکبر و صلوات و دعای خیر جمعیت، سوار اتوبوس ها شدیم و حرکت کردیم. تعداد مسافران بیشتر از گنجایش صندلیهای اتوبوس بود. عده ای به ناچار سرپا ایستادند و به نوبت با دیگران جا عوض می کردند. روی بعضی از صندلی ها هم افراد لاغر سه نفره نشسته بودند. مسیر ما از طريق اصفهان، شیراز، گچساران، آغاجاری و ماهشهر بود. در اصفهان برای صرف ناهار توقف کوتاهی داشتیم. چند نفر از پزشکان عمومی در اصفهان پیاده شدند، گویا مأموریت آنها در اصفهان تعیین شده بود. بقیه عازم شیراز شدیم. حدود ساعت نه شب به شیراز رسیدیم. قبلا در هتل سیروس، برایمان جا رزرو شده بود. شام را خوردیم و در سالن هتل دور هم جمع شدیم. یکی از پزشکان که رادیوی کوچک و مجهزی همراه داشت، اخبار را گرفته بود. گوینده رادیو ضمن خبرهای مربوط به جنگ، اعلام کرد که طبق یک خبر تأیید نشده، آقای تند گویان وزیر نفت ایران به اسارت نیروهای عراقی در آمده است. این خبر باعث حیرت و شوکه شدن افراد گردید. روز قبل از حرکت ما از تهران، آقای تند گویان همراه با عده ای عازم آبادان شده بود. دکتر تمراز یکی از پزشکانی بود که باهم از آبادان به تهران رفته بودیم و حالا برمی گشتیم. از مدتی قبل گاهی دچار لخته شدن خون در وریدهای پایش می شد. آن شب در هتل هم همین اتفاق افتاد و چون این علامت ممکن بود به یک بیماری خطرناک (سرطان لوزالمعده) مربوط باشد، توسط یکی از متخصصین داخلی معاینه شد و با تجویز او برای بررسی بیشتر به تهران برگشت. کلید خانه او را گرفتم تا سری به اتومبیل دکتر غانم بزنم. آن شب به هر زحمتی بود، با آبادان و بیمارستان شرکت نفت تلفنی تماس گرفتم. دکتر حسین جلالی یکی از جراحان، گفت: «اوضاع خیلی خراب است.» چندین بار بیمارستان را زده بودند و چند نفر از پرسنل و پرستاران شهید شده بودند. گفت اگر می توانیم به آبادان نرویم. مشغول صحبت با تلفن بودم. بقیه پرسنل اعزامی و همراهان نیز دور ما حلقه زده و منتظر نتیجه صحبت بودند. بعد از خداحافظی با دکتر جلالی و قطع ارتباط، آنچه گفته بود را برای دیگران بازگو کردم. متأسفانه این موضوع ترس و دلهره افراد را بیشتر کرد. آن شب تا حدود ساعت دو یا سه بامداد همگی بیدار بودیم. سپس به اتاق های خود رفتیم. هر سه چهار نفر یک اتاق در اختیارمان بود. نمیدانم آن شب کسی به خواب رفت یا نه، ولی ما چهار پزشکی که در یک اتاق بودیم، بی صدا روی تختهای خود دراز کشیدیم و هر کس در فکر فرو رفت. ⊰•┈┈┈┈┈⊰• پیگیر باشید #سرداران_سوله http://eitaa.com/joinchat/2045509634Cf4f57c2edf 🍂