🍂
افسانه ما
جمعه‌های ۱۳۵۷/قسمت دوم
محمدرضا سوداگر
؛_______________________
پناهی، سر پایین آورد و آهی کشید و تاسف وار ادامه داد: خدایا یادّتِه پرسیدی میخوری یا میبری؟
و منِ گرسنه پاسخ دادم میخورم !
چه میدونستم لذت ها را می برند، حسرتها را می خورند! ... ؟
...بله من خیلی چیزها دوست داشتم و دارم؛ مثلا
من روز رو دوست دارم ولی از روزگار می ترسم.
من! من، زندگی را دوست دارم ولی
از زندگی دوباره می ترسم!
دین را دوست دارم
ولی از کشیش ها می ترسم!
... حسین نفسی کشید و رو به دیوار ایستاد و گفت: گُفتمّ کّه ؛ شنفتی؟! شنفتیییییی؟!
قانون را دوست دارم
ولی از پاسبانها می ترسم!
... برگشت و انگار رو به کسی ایستاده باشد به نرمی گفت:
عشق را دوست دارم
ولی از زنها می ترسم!
کودکان را دوست دارم
ولی از آئینه می ترسم!
سلام رادوست دارم
ولی از زبانم می ترسم!
.... من! من، می ترسم!
پس هستم.
اینچنین می گذرد روز و روزگارمن!
... و مثل کسی که از سئوالات و دوست داشتنهای پی در پی و گفته هایش و درد دلهایش که با حاضران درمیان گذاشته، پشیمان شده باشد؛ لب و لوچه اش را کج و تلخ کرد و چشمهایش را ریز و رو به جمعیت در حالیکه یک نفس چهار جمله سئوالی را با هم یکی کرده بود، پیوسته گفت: اصلا چرا من میپرسم! ما چرا میپرسیم! ما چرا میفهمیم! ما چرا میبینیم؟! ما
و باز هم با همان حالت پشیمانی، صدا زیر کرد و گفت: ... قبل از سئوال یه طور دیگه بودم. و داد زد: اَصلّا بپرسم که چییییی بشه؟!
و درحالیکه این جمله را پژواک وار تاکید میکرد... بپرسم که چه؟ ...که چی، که چه؟!
... چرخی زد، رقصی کرد و صحنه را ترک کرد.
در حال ترک صحنه صدای همنوایی سرودی بدرقه او شد.
گروه همسرایان در حالی که صدایشان کم کم اوج می گرفت، آهسته آهسته از پشت پیشخوان کتابخانه شنیده می شد.
شمرده شمرده میخواندند:
از خواب گران، خواب گران، خواب گران خیز
ای غنچه خوابیده چو نرگس نگران خیز
کاشانهٔ ما رفت بتاراج غمان خیز
از ناله مرغ چمن از بانگ اذان خیز
از گرمی هنگامه آتش نفسان خیز
از خواب گران خواب گران خواب گران خیز
از خواب گران خیز
از هند و سمرقند و عراق و همدان خیز*
از خواب گران، خواب گران، خواب گران خیز..
ادامه دارد
http://eitaa.com/joinchat/2045509634Cf4f57c2edf
🍂
