راه افتادیم پیاده بسمت چوئبده. خمپاره ها که بر سرمان می ریخت. مرتب روی زمین دراز می کشیدیم و خدا را شکر ساعت یک به چوئبده رسیدیم و با قایق از رودخانه عبور کردیم. تانک های دشمن آنطرف روخانه را شاهد بودیم که در گل نشسته بودن و مردم منطقه در این طرف رودخونه یعنی طرف خودمان در آرامش بودند، تعجب کرده بودم !!!! نمی دونم اما همیشه جای سوال برایم بود. مردم منطقه می گفتن سریع بروید تا عراقی ها شما را ندیده اند ، احساس می کنم بعضی با آنها همکاری می کردند تا حدی که احساس کردم بعضی عراقی ها تو خونه آنها پنهان شده بودند. اما راه طولانی در پیش داشتیم آنروز بدون غذا و آب تا شادگان پیاده رفتیم که در طول مسیر عراقی ها از دور بسمت ما تیر می زند من نگران برادر و برادر نگران بنده و اسارت من اما خدا را شکر آنروز جان سالم بدر بردیم و حدود 11 شب به سه راهی شادگان رسیدیم خانواده های آنجا منتظر فامیل خود بودن از جمله پدر خدا بیامرز بنده صدیقه فیاضی http://eitaa.com/joinchat/2045509634Cf4f57c2edf 🍂

🍂 سبکبالان خرامیدند و رفتند با صدای حاج صادق آهنگران #نماهنگ http://eitaa.com/joinchat/2045509634Cf4f57c2edf ❣

🍂 #وقتی_سفر_آغاز_شد مجموعه خاطرات کوتاه نوشته: رقيه كريمی ━•··‏​‏​​‏•✦❁🧿❁✦•‏​‏··•​​‏━ ۱۳۱ شنيده بود نيروها به كرمانشاه ميروند. قبل از همه به آنجا رسيده بود. اعزامش نمی‌كردند. به خاطر همين تنهايی به آنجا رفته بود. °°°° مسئول تداركات كلافه شده بود. همه لباسها را زير و رو كرد. لباس به اندازه او پيدا نمی‌شد. •┈┈• ❀💧❀ •┈┈• ۱۳۲ نگاهش كردم. مثل پرنده كوچكی بود كـه از قفـس آزاد شـده باشـد. شايد تا به حال اينطور خوشحال نبود. شايد تا به حال اينطور با دقـت نگاهش نكرده بودم. روز اعزام بود. پسر كوچكم چه زود مرد شده بود. •┈┈• ❀💧❀ •┈┈• ۱۳۳ نزديك عمليات بود و اعزام ممنوع. با هـزار اصـرار و التمـاس اعـزام شديم. °°°° عصر بود. كم‌كم تاريكی فرا ميرسيد. به منطقه رسيده بوديم. صـدای هم همه بچه‌ها را شنيدم. چادرها را جمع كردنـد تـا بـه منطقـة عمليـاتی بروند. به موقع رسيده بود. •┈┈• ❀💧❀ •┈┈• ۱۳۴ كمی دلهره داشت. شايد به خاطر فضای جديدی بود كه تازه واردِ آن شده بود. حيرت‌زده و كنجكاو به همه جا نگاه كرد. اولين بار بـود كـه از خانواده‌اش دور می‌شد؛ آن هم چه خانواده‌ای! خانواده‌ای سـاكت و آرام. اصلاً به صدای خمپاره و تفنگ عادت نداشت. اما تهِ نگاهش شوق غريبی بود؛ از اينكه به جبهه آمده بود، خوشحال و راضی بود. •┈┈• ❀💧❀ •┈┈• ۱۳۵ بعد از شهادت دايی، تازه فهميدم كه دوستانی دارد كه ميتوانند برای اعزام كمكم كنند. كم سن و سالی هم شده بود دردسر من. °°°° با خوشحالی سوار اتوبوس شدم. ای كاش زودتر ميفهميدم كه دايـی چه دوستان باصفايی دارد. http://eitaa.com/joinchat/2045509634Cf4f57c2edf 🍂

🍂 سلام و عرض ادب خدمت همراهان کانال حماسه جنوب بلطف الهی، بر آنیم تا خاطرات جدید و بسیار شنیدنی (آخرین خاکریز) را از زبان رزمنده جانباز آزاده، "میکاییل احمدزاده" و از روایات کمتر شنیده دوران طلایی دفاع مقدس نشر دهیم. آنهم از زبان برادری که هم در بسیج در برابر دشمن جنگیده و هم در نیروی زمینی ارتش که متمایز کننده این خاطرات از دیگر خاطرات این کانال می باشد. او در مقدمه کتاب خود می نویسد: هدف از به تحرير درآوردن خاطرات روزهای آخر جنگ و دوران اسارت در زندان‌های مخوف ارتش بعث عراق، به تصوير كشيدن جنايات و رفتار غيرانسانی و قرون وسطايی حزب بعث با اسرای ايرانی است. بسياری از اين عزيزان بر اثر شكنجه های فيزيكی و روحی، غريبانه و مظلومانه و دور از وطن، جان به جان آفرين تسليم كردند و تعداد بی‌شماری نيز مفقودالاثر شدند و بی‌نام و نشان و بی‌مزار، در غربت جان باختند. خاطرات دوران اسارت، چگونگی دفاع تا آخرين نفس و مقاومت طولانی و تاريخی اسوه‌های صبر و مقاومت و آزادگان سرافراز و حماسه‌آفرينان شجاعی است كه با تكيه بر ايمان و اعتقاد به رهبری، پيروزی و سرافرازی را در آخرين خاكريز كه همانا اردوگاه‌های جهنمی و مخوف صدام بود، به ارمغان آورده و لقب آزادگان گرفتند. 🔅 از امشب پیگیر باشید کانال حماسه جنوب http://eitaa.com/joinchat/2045509634Cf4f57c2edf 🍂

🍂 🔻 #ِآخرین_خاکریز - ۱ 🔅 راوی و نویسنده میکائیل احمدزاده ─┅═༅𖣔○𖣔༅═┅─ مقدمه: در سال ۶۲ اولین حضورم در جبهه های شمال غرب را تجربه کردم و در عملیات والفجر۲ شرکت نمودم. در سال ۶۳ و در عملیات بدر، همراه لشکر همیشه پیروز عاشورا بودم و سپس به عنوان نیروی ویژه در سپاه خوی مشغول خدمت شدم. سال ۶۳ وارد نیروی زمینی ارتش جمهوری اسلامی شد و با توجه به تجربه های جنگی و آموزشهای ویژه، مسئولیت اطلاعات و عملیات تیپ ۵۸ ذوالفقار را به عهده گرفتم. در عملیات مختلفی مانند بدر، کربلای ۵، نصر ۲ و ۶، قادر و… شرکت نمود و چندین بار مجروح شدم. •••• در پایان جنگ و در روز ۶۷/۵/۵، پس از مجروح شدن در منطقه سومار به اسارت نیروهای عراقی درآمد و در ۶۹/۹/۱۶ بعد از دو سال و چند ماه اسارت به آغوش میهن بازگشتم. روزهای زيادی از شروع جنگ تحميلی می‌گذشت و رزمندگان سرفراز، با عملياتهای كوچك و بزرگشان مرحله تثبيت دشمن را پشت سر گذاشته، اكنون مراحل تأديب و تعقيب دشمن تا مرزهای بين‌المللی را در نظر داشتند و كمتر روزی بود كه خبری از آغاز عملياتی جديد توسط رزمندگان به‌گوش نرسد. پيش از اين، ماه‌ها در سپاه پاسداران و در نواحی مختلف جنگی از ارتفاعات سربه‌فلك كشيده كدو در حاج‌عمران تا رمل‌های تفتيده جنوب سابقه منطقه عملياتی داشتم و عملياتهای بسيار خطرناك و بی‌سابقه برون مرزی و چريكی ـ به‌ويژه در كردستان عراق ـ انجام داده بوديم. لشكر ۵۸ تكاور ذوالفقار با سازمان و استعداد تيپ در سـال ۱۳۵۸ بـه‌عنـوان گارد رياست جمهوری، در تهران سازماندهی و تـشكيل شـد. بعدها از لحاظ سرزمينی به سمنان منتقل شد. اين لشكر كه از سوابق عملياتهای مختلف جنگـی برخـوردار بـود و حتی در جنگ لبنان و اسرائيل به‌عنوان نيروهای پاسدار صلح كشورهای اسلامی حضور داشت، همواره مورد توجه صاحبنظران جنـگ و فرمانـدهان بـود؛ زيـرا نيروهايی با قابليت تحرك و آموزشهای پيشرفته و سخت جنگی به‌وجود آورده بود. خـدا را شـاكر بودم كه آموزش‌های بسيار پيچيده و سخت مانند دوره تكاور و كوهستان، جنگ در كوهستان، عمليات چريك و ضدچريك، اطلاعات رزمی و ضـداطلاعات را در آموزشگاههای مختلف رزمی ارتش پـشت سـر گذاشـته بـودم و ايـن رنـجهـا و سختی‌ها، موجب خدمات سودمندی به يکان سازمانی‌ام بود. در آن زمان، من به‌عنوان مسئول واحد اطلاعات و عمليات يکان و بنا به دستور قرارگاه عملياتی غرب، مسئوليت طرحريزی عمليات نفوذی مجدد به عمق خاك دشمن، برای بر هم زدن آرايش نظامی خط دفاعی دشمن در منطقه نفت‌شهر را به‌عهده داشتم. بر همين اساس، حدود ۲۰ روز متوالی با استفاده از متخصصان امور اطلاعاتی مانند مفسر عكس هوايی، مترجمان عربی، متخصص ترتيب و تركيب نيرو، ديده‌بان توپخانه، رابط هوايی و همچنين با تلاش مضاعف گروههای زبده گشتی شناسايی و گشتی رزمی، تحركات دشمن در منطقه را زير نظر داشتيم و اطلاعات رزمی را در اتاق جنگ كه محل شبيه‌سازی منطقه عمليات بود، پياده می‌كرديم. اين كار باعث می‌شد طرحريزی حمله آتی و توجيه فرماندهان يگانهای مختلف رزمی، روشن و قابل درك شود. اين كار يكی از روشهای بسيار مناسب و حياتی برای يكان رزمی بود و همواره مورد تأكيد نظريه پردازهای جنگ‌ها بوده است. برای انجام مأموريت شناسايی، شبها با همت و قدرت تكاوران، به‌طرف نيروهای دشمن می‌رفتيم. در آن لحظات حياتی كه حساسترين لحظه‌ها بود، يك رزمنده شجاع با كسب آموزش‌های سخت تكاوری و با حركات موزون و سنجيده، بسيار آهسته به‌دشمن مسلح و در كمين نشسته نزديك می‌شد. هيچ جنبده‌ای از ديد تكاوران تيزبين دور نمی‌ماند؛ چرا كه كار گشتی رزمی، درگيری آنی، بكاو و بكش و تصرف هدف بود. ─┅═༅𖣔○𖣔༅═┅─ ادامه دارد کانال حماسه جنوب http://eitaa.com/joinchat/2045509634Cf4f57c2edf 🍂

🍂 🔻 #ِآخرین_خاکریز -۲ 🔅 راوی و نویسنده: میکائیل احمدزاده ─┅═༅𖣔○𖣔༅═┅─ 🔅 منطقه شرهانی عراق سال ۱۳۶۴ در منطقه عملیاتی زبیدات - شرهانی بودیم. این منطقه بسیار خطرناک و در عین حال حساس بود؛ به طوری که هر هفته یک عملیات ایذایی از سوی هر دو طرف ایران و عراق علیه مواضع یکدیگر صورت می گرفت. ما مدت شش ماه در آن منطقه مشغول انجام وظیفه بودیم و با این حال خط پدافندی ثابتی نداشتیم؛ چون هر چند روز، خطوط پدافندی ما با عراقیها در حین عقب نشینی و یا پیشروی، جابه جا می شد و هیچ گونه سنگر استراحتی هم وجود نداشت. آب و غذا هم در تاریکی شب و برای چند روز ارسال می شد. در یکان ما سرباز بلند قامت و قوی هیکلی بود که آرپی جی زن بود. او هر از گاهی در نگهبانی سستی می کرد و هر بار که از او توضیح می خواستیم، می گفت: «در آینده وظیفه بزرگی دارم» و به دلیل اینکه خدمتش رو به پایان بود، همه به شوخی به او می گفتند: - پس کی این کار مهم و بزرگ رو از تو می بینیم؟ - نگران نباشید! روزی به بودنم افتخار خواهید کرد و در آینده از اینکه نمی گذارید سر نگهبانی چرت بزنم، ناراحت خواهید شد.😅 ما هم با خنده حرف هایش را سرپوش گذاشتن بر اهمال کاری اش در نگهبانی قلمداد می کردیم و به همین دلیل هر از گاهی اضافه خدمت جانانه‌ای برایش در نظر می گرفتیم. در این ایام بود که عراقی‌ها دست به عملیات معروف زبیدات و شرهانی برای بازپس گیری منطقه زبیدات، شرهانی و پل چم‌سری زدند. نبردی خونین صورت گرفت و یورش عراقی ها از هر سو آغاز شد. از آنجایی که خاکریز مشخصی وجود نداشت، هدایت افراد بسیار مشکل و گاه غیرممکن می‌شد. هر یک از سربازان در سنگر خود با استفاده از مهماتی که از قبل زیر زمین پنهان کرده بودند، پدافند می کرد. نیروهای احتیاط هم نمی توانستند خیلی سریع در زیر آتش تهیه دشمن به ما ملحق شوند. با این اوضاع، دفاع جانانه ای صورت گرفت و هرکس هر آنچه که آموخته و تجربه کرده بود، به کار می بست تا پیش‌روی دشمن را به تأخیر بیندازد. دشمن مصمم بود با قاطعیت هر چه بیشتر، مواضع ما را تصرف کند؛ برای این منظور، ناگهان بالگردهای عراقی در آسمان پدیدار شده، سنگرهای ما را هدف قرار دادند و بعضی از سنگرها منهدم و تعدادی از سربازان شجاع به شهادت رسیدند. کم کم داشتیم ناامید می‌شدیم. احساس می کردیم لحظات پایانی فرا رسیده و دشمن بر ما چیره خواهد شد. از گوشه سنگر، سرم را به سمت چپ کانال برگرداندم. دیدم سربازی که همیشه ادعا داشت به وجودش افتخار خواهیم کرد، با آرپی جی اش در حال شلیک به سمت ادوات و افراد دشمن است. درگیری همچنان ادامه داشت. در این احوال، صدای مهیبی در آسمان برخاست که متفاوت از انفجارهای معمول بود. به سمت صدا نگاه کردم. دیدم سرباز شجاع، بالگرد عراقی را هدف قرار داده و بالگرد چون آهن پارهای عظیم با صدای مهیبی منفجر شده است. صدای الله اکبر نیروهای ما به آسمان برخاست و رزمندگان با روحیه ای مضاعف عراقی ها را هدف قرار دادند. نیروهای عراقی با دیدن این صحنه، ناامید به طرف مواضع خودشان فرار کردند و کمی بعد نیز نیروهای احتیاط ما وارد صحنه شده و عراقی ها را تعقیب کردند. همان جا بود که این سرباز شجاع، با اقدام به موقع خود ضمن نجات رزمندگان، موجب فرار عراقی‌ها نیز شد. او که کمی از ناحیه دست و زانو زخمی شده بود، خودش را به من رساند و با غرور و لبخند گفت: «دیدی روزی رو که کار بزرگی انجام دادم. حالا شما بشین و برام اضافه خدمت رد کن😍». من هم ضمن قدردانی و تشکر، به او گفتم: «خدمت تو همین حالا تمام شد. اضافه خدمت هات هم بخشیده شد.» چنین هم شد. او مورد لطف فرماندهان قرار گرفته و ضمن دریافت نشان شجاعت، از خدمت مقدس سربازی ترخیص شد و خاطره ای افتخار آمیز برای همرزمان و یکانش باقی گذاشت. در یکی از روزها، خبر حمله منافقین خلق به شهر مهران رسید. آنان به یاری دشمن رفته بودند تا عراقی ها را که در باتلاق جنگ فرو رفته بودند، نجات دهند. دشمن برای بالابردن روحیه نیروهایش، دست به حمله های مقطعی و سراسری زد که به حمله های سراسری صدام معروف شد و در تمام جبهه های جنگ از کردستان تا جنوب ادامه داشت. در بامداد یکی از روزها، يورش عراقی ها به سوی مواضع ما آغاز شد. نیروهای استراق سمع ما که در فاصله ای جلوتر از ما - برای غافلگیر نشدن - مستقر بودند، اعلام کردند که دشمن در حال پیشروی است. با توجه به درگیری های متعدد در آن نقطه، اولویت ما وارد کردن تلفات به دشمن و سرکوب آنها بود و در صورت پیشروی دشمن، عقب‌روی تاکتیکی و پاتک نیروهای احتیاط ما و در نهایت محاصره عراقیها مدنظر بود... ─┅═༅𖣔○𖣔༅═┅─ ادامه دارد کانال حماسه جنوب http://eitaa.com/joinchat/2045509634Cf4f57c2edf 🍂

🍂 شیر بچه های قمی شجاعت و لبخند #کلیپ http://eitaa.com/joinchat/2045509634Cf4f57c2edf 🍂

🔻 #نکات_تاریخی_جنگ 🔅 پیام تند امام به استعفای میرحسین در کوران جنگ تحمیلی امام که در سال های جنگ از دولت حمایت کرده بود این بار با نخست وزیر برخورد تندی داشت. رئیس مجلس، ۱۵ شهریور:" اول وقت خواستم را نخست وزیر تماس بگیرم. گفتند از منزل خارج شده و به جای نامعلومی رفته که کسی از ایشان خبرندارد. از آقای احمید میرزاده معاون اجرایی (نخست وزیر) پرسیدم. ایشان هم اظهار بی اطلاعی کرد. با احمدآقا و آقایان خامنه ای و موسوی اردبیلی صحبت کردم که به نحوی مانع انتشار خبر شویم، ولی خبر رسید که روزنامه جمهوری اسلامی خبر استعفا را با حروف درشت منتشر کرده است. من قبل از رفتن به جماران به مجلس رفتم. با چند نفر از اعضای هیئت رئیسه مذاکره کردم. آنها دو نظر داشتند: جمعی اصرار داشتند استعفا پذیرفته شود و نخست وزیر جدید بیاید وجمعی می گفتند استعفا پذیرفته نشود. ساعت ۱۱ همراه آقایان خامنه ای و موسوی اردبیلی و احمد آقا خدمت امام رسیدیم. بعد از بحث طولانی قرار شد که استعفا پذیرفته نشود و امام خودشان مسئله را حل کنند. آقای (حمید میرزاده اطلاع داد که نخست وزیرتلفنی تماس گرفته و گفته در استعفا جدی است ولی برای انجام وظایف تا تعیين دولت جديد، فردا به نخست وزیری می آید. احمدآقا اطلاع داد امام نامه تندی به مهندس موسوی نوشته اند که به رسانه ها داده شده است. ساعت ۸ شب نامه امام پخش شد. خیلی تند بود و بعید است که آقای موسوی با این نامه بتواند نخست وزیر نیرومندی بماند. اجازه تعزیرات حکومتی را هم از نخست وزیر گرفته اند... آقای موسوی که برای گرفتن اختیارات بیشتر اقدام به استعفا کرده بود، با گرفته شدن اختیارات مواجه شده است.» در نامه امام آمده بود: «نامه استعفای شما باعث تعجب شد. حق این بود که اگر تصمیم بدین کار داشتید، لااقل من و یا مسئولین رده بالای نظام را در جریان می‌گذاشتید. در زمانی که مردم حزب الله برای یاری اسلام فرزندان خود را به قربانگاه می برند، چه وقت گله و استعفاست؟!... همه باید به خدا پناه ببریم و در موقع عصبانیت دست به کارهایی نزنیم که دشمنان اسلام از آن سوء استفاده کنند. مردم ما از این گونه مسائل در طول انقلاب زیاد دیده اند. این حرکات هیچ تأثیری در خطوط اصیل و اساسی انقلاب اسلامی ایران نخواهد داشت. http://eitaa.com/joinchat/2045509634Cf4f57c2edf 🍂

🍂 🔻 #ِآخرین_خاکریز -۳ 🔅 راوی و نویسنده: میکائیل احمدزاده ─┅═༅𖣔○𖣔༅═┅─ نیروهای عراقی بسیار زیاد و دارای تحرک عالی بودند که نشان از تازه نفس بودن دشمن داشت. افراد ما خیلی سریع در مواضع از پیش تعیین شده مستقر شدند و تا حد امکان مهمات تهیه کردند. به وسیله بی سیم موقعیت نیروها را به یکان بالاتر برای اتخاذ تصمیم و آمادگی لازم برای به کارگیری نیروهای احتیاط گزارش دادیم. در همین زمان عده ای از عراقی ها از حد لبه جلویی منطقه نبرد عبور کردند که با شلیک تیربارها، آغاز درگیری اعلام شد. پس از مدتی کوتاه، آسمان منطقه پوشیده از دود و خاک و آتش شد. افراد نمی توانستند همدیگر را ببینند و به دلیل شرایط بسیار بد جوی، هر کس برای خود می جنگید. افراد مستقر در خطوط پدافندی سردرگم بودند و نمی‌شد از آرایش های رزمی استفاده کرد، ولی با این حال تلفات دشمن بسیار زیاد بود. آنان با حالتی خواب آلود همچنان پیش می آمدند و تعدادشان زیاد بود. غرش مسلسل‌ها لحظه ای خاموش نمی شد. درخواست پشتیبانی آتش دادیم. ارتش در پشت مواضع ما، اقدام به ایجاد مواضع توپخانه صحرایی از نوع ۲۰۳ خودکششی کرده بود که وجود این جنگ افزار، باعث دلگرمی رزمندگان بود. خوشبختانه نیروهای عراقی فاقد این سلاح بودند و شلیک این جنگ افزار باعث تداعی زمین لرزه می‌شد. در هنگام درگیری ها، بهترین و امن ترین محل، همان خط مقدم است؛ چون دشمن به دلیل پیشروی نیروهای خودش، بر روی این منطقه اجرای آتش نمی کند و بیشتر، عقبه نیروهای ما را می کوبد تا خطوط تدارکات و نیروهای کمکی را قطع کند. درگیری سلاحهای کالیبر کوچک آغاز شده و همچنان ادامه داشت. بوی دود و خاک فضا را پوشانده بود. هر کدام از نیروهای ما مجروح می شد، امکان امدادرسانی نبود. شکل جغرافیایی محل به گونه ای بود که عقب روی نیروهای ما مساوی با کشته شدن بود؛ چون هیچ عارضه ای در منطقه نبود و در صورت برگشت، مورد اصابت گلوله های سرگردان قرار می گرفتیم. لحظات به سرعت سپری می شد و هر آنچه که امکان داشت، از دشمن تلفات گرفتیم. دیگر امکان مقاومت بیشتر نبود؛ چرا که نیروهای دشمن به مراتب بیشتر از ما بود. افراد ما همدیگر را گم می کردند و قسمتهایی از یکان که به داخل مواضع عراقی‌ها رفته بودند، در محاصره کامل عراقی ها قرار داشتند. از طرفی، زره پوش های عراق در پشتیبانی از عملیات یکان پیاده نظام خود، وارد معرکه شده بودند. وجب به وجب زمین به وسیله گلوله های کالیبر بزرگ کوبیده می شد. تعداد مجروحان ما بسیار زیاد بود و تعدادی از افراد هم به شهادت رسیده بودند. باید تا آخرین گلوله می جنگیدیم؛ زیرا راه برگشت وجود نداشت و عراقی ها هم قصد کشتار ما را داشتند. وضعیت به رده های بالا گزارش می شد و دیدگاه فرماندهی نیز ما را زیر نظر داشتند. در همین زمان با دستور افسر عملیات، غرش آتش توپخانه های خودی آغاز شد. شدت آتش این توپخانه به حدی بود که قبل از شلیک، به نیروها اعلام می‌شد به داخل سنگرها بروند؛ چون تخریب و ترکش آنها بسیار زیاد بود. در جواب آتش عراقی‌ها اگر دو توپ شلیک می‌شد، زمین به حدی می لرزید که عراقی ها تا چندین ساعت خاموش می‌شدند. لحظه استفاده از آتش تهیه رسیده بود و توپخانه شروع به شلیک کرد. زمین و زمان می لرزید و پی در پی مواضع عراقی ها در هم کوبیده می‌شد. تلفات دشمن بسیار زیاد بود؛ ولی همچنان عملیات عراقی ها ادامه داشت. سلاح های همگی ما از نوع سبک و نیمه سنگین بود. فرمانده تیپ دستور عقب روی داد تا مواضع ما هم که دشمن وارد آن می شد، به وسیله توپخانه کوبیده شود. این کار یکی از شگردهای نظامی است که دشمن را به دام می اندازد. خیلی سریع دسته های مقاومت به عقب کشیده شدند و دشمن وارد سنگرها شد. ناگهان آتش کاتیوشاها و توپخانه شروع به باریدن کردند و وجب به وجب منطقه را شخم زدند و هر آنچه در آنجا بود، منهدم کردند. شدت آتش پشتیبانی ما به حدی بود که به دشمن اجازه پیشروی نداد. ─┅═༅𖣔○𖣔༅═┅─ ادامه دارد کانال حماسه جنوب http://eitaa.com/joinchat/2045509634Cf4f57c2edf 🍂

🍂 🔻 #ِآخرین_خاکریز -۴ 🔅 راوی و نویسنده: میکائیل احمدزاده ─┅═༅𖣔○𖣔༅═┅─ ساعت هفت صبح شده بود که بالگردهای توپ دار عراقی وارد کارزار شده و مواضع ما را هدف قرار دادند. موشک‌های آنها بسیار خطرناک بودند و تعدادی از نیروهایمان مجروح و شهید شدند. در این کارزار نقش سربازی که با شلیک آرپی جی.هفت، یکی از بالگردهای عراقی را سرنگون کرد، بسیار اثرگذار بود. درگیری شدیدی ایجاد شد. عدم تدارک نیروهای عراقی و قطع شدن عقبه آنها، باعث شد از مواضع ما خارج شده و پا به فرار بگذارند که با هدف قرار دادن آنان، تعداد بسیار اندکی جان سالم به در بردند. نیروهای ما اقدام به تحکیم مواضع خود کردند. در راستای عملیات های فریبنده و بازدارنده لشکر ۵۸ تکاور ذوالفقار، بنا به دستور باید در مناطق مختلف رزمی عملیات می کردیم. بعد از شکست مذبوحانه دشمن و ایجاد آرامش نسبی، مواضع به لشکر ۷۷ خراسان واگذار و بنا به دستور برای انجام عملیات آبی - خاکی در جزایر مجنون آماده شدیم. 🔻جزایر مجنون طولانی شدن جنگ موجب شده بود که تحلیل های نظامی دشمن یکی پس از دیگری در اثر فشار نیروهای ایرانی به شکست بیانجامد. عراق بعد از شکست های پی در پی، در شرایط دفاعی قرار گرفته بود. دشمن بعد از پیشروی های پی در پی ایرانی ها، دست به ترفندی جدید زده بود. آنها با هدایت آب رودخانه های دجله و فرات، آب زیادی را به دشت پهناوری که دهها کیلومتر مربع بود، هدایت کرده بودند تا نیروهای ایرانی به استان بصره دسترسی پیدا نکنند. این موانع، عملیات ایرانی ها را با مشکل مواجه ساخته بود. بر این اساس، شیوۂ نبرد در این منطقه عوض شد و دشمن با تصور اینکه ایران فاقد یکان های آبی - خاکی آموزش دیده است، به این جزایر دلخوش کرده بود. آنها شرایط بسیار سخت و موانع طبیعی بزرگی ایجاد کرده بودند که روند پیشروی نیروهای ایرانی را با مشکل مواجه کرده بود. موانع بازدارنده و استحکامات و موانع مصنوعی خرمشهر تا جزایر هورالعظیم و استحکامات بتنی و تونل های زیرزمینی از آن جمله بودند؛ گسترش نیروهای ارتشی و سپاهی به عمق مرز و وجود چاه‌های عظیم نفتی که تعدادشان به صدها حلقه می رسید، ایجاب می کرد که در مقابل غارت عراقی ها از چاه های نفتی کشورمان از نفت شهر، ایران نیز چاه‌هایی را به عنوان غنیمت در دست داشته باشد. جزایر مجنون دارای آب و هوای شرجی با دمای حرارت بسیار زیاد، همراه با تبخیر زیاد آب بود. هوا در صبحگاهان مه آلود و دارای حشرات گزنده و هوای آلوده بود. آب جزایر نیز آبی گندیده، ساکن و حاوی حشراتی مانند مار و حیوانات موذی زیادی بود. استنشاق هوا سخت و غیرقابل تحمل بود. گرمای سوزان و بیماریهای مختلف پوستی بیداد می کرد. بی‌شک استقرار در این محیط غیر قابل تحمل بود و نیروهایی را می طلبید که دوره های سخت زنده ماندن در چنین شرایطی را گذرانده باشند. بر این اساس، مأموریت ذاتی یکان های ما فراهم شده بود. یکی از مزیت های یکانهای تکاور در جنگها، علاوه بر داشتن آمادگی رزمی - به لحاظ داشتن جنگ افزارهای سبک و نیمه سنگین - در هر شرایط جنگی، امکان جابه جا شدن سریع یکان ها است. به فاصله دو روز و به وسیله اتوبوس ها و بالگردهای شینوک هوانیروز ارتش، لشکر ۵۸ تکاور ذوالفقار به جزایر مجنون انتقال داده شد. یکان های پیشرو ابتدا منطقه را شناسایی کردند و یکانهای همجوار نیز آخرین اخبار، اطلاعات، مدارک و اسناد را از یکان های تعویض شونده دریافت کردند تا در عملیات های بعدی از آنها استفاده کنند. جزیره مجنون تا چشم کار می کرد آب بود و نیزارهای کوتاه و بلند. جهاد سازندگی جبهه و جنگ اقدام به احداث خاکریز می کرد و با توربین های دیزلی، آب منطقه را برای سرعت دادن به عملیات و ارسال تدارکات می خشکاند. جاده های خاکی به عرض حدود پنج متر به شکل مربع و مستطیل نیز ایجاد شده بود و هدف این بود تا ضمن گسترش مواضع پدافندی، گام به گام در مسیرهای مختلف به دشمن نزدیک شویم. هیچ جنبندهای از دید و تیر مستقیم عراقیها پنهان نبود. ─┅═༅𖣔○𖣔༅═┅─ ادامه دارد کانال حماسه جنوب http://eitaa.com/joinchat/2045509634Cf4f57c2edf 🍂

🍂 خاطرات یاران #فتو_کلیپ http://eitaa.com/joinchat/2045509634Cf4f57c2edf 🍂

❣ کرامت شهدا داستانی شنیدنی از توسل و عنایت شهدا در رفع مشکلات بخوانید در 👇👇👇 https://eitaa.com/joinchat/2216820748Cfb12fb35c1 ❣

🍂 🔻 گفتگو با امیر حسنی سعدی( ۱ ) فرمانده وقت لشکر ۹۲ زرهی موضوع: بازدارندگی در شروع جنگ ━•··‏​‏​​‏•✦❁🧿❁✦•‏​‏··•​​‏━ این گفتگو با حضور سردار رشید و آقای درودیان، ۲۴ سال پس از تجاوز عراق انجام شده و حامی نکات ارزشمندی در بحث بازدارندگی است که درمجله نگین به چاپ رسیده است. رشید: چرا ما نتوانستیم دشمن را از حمله به ایران باز داریم؟ وظیفه تمامی ارتش‌ها همین است، یعنی خود را با آموزش و تجهیزات قدرتمند می کنند و مدام هم به دشمنشان می گویند: «حمله نکنید، ما آماده ایم»، اما سرانجام، هنگامی که روزی به ارتش ما حمله می شود، معلوم است آن بازدارندگی شکسته شده است. حال پرسش نخست این است که چرا ما توانایی بازدارندگی را نداشتیم؟ چرا نتوانستیم این را در ذهن ارتش عراق بکنیم که مبادا، حمله کنی. زمانی که بازدارندگی شکسته می شود، بدین معنا نیست که کل ماجرا تمام شده است و ما باید دستهایمان را بالا ببریم، این طور نیست و همان گونه که دیدیم ارتش ما مقاومت کرد. حال پرسش دوم این است که چرا سر نقطه صفر مرزی، دشمن را شکست ندادیم؟ خیلی خب، حالا دشمن بسیج شد، ما هم نتوانستیم این را در ذهن دشمن جای دهیم که حمله نکند و اگر حمله کند ضرر خواهد کرد و شکست خواهد خورد، اما حالا که حمله کرده است، چرا آن را در نقطه صفر مرزی -حالا نه دقیقا همین نقطه، بلکه حول و حوش آن - شکست ندادیم؟ فرض کنید چرا در غرب کرخه، پشت عین خوش یا پشت برقازه، یعنی در همین فضای ده، پانزده کیلومتری حول و حوش مرز یا مثلا، اطراف میمک، اطراف آق داغ، اطراف مهران و ... دشمن را نگه نداشتیم و واقعا عجیب است که دشمن حمله کرد و ما دشمن را در نقطه صفر مرزی یا در همان نقطه مرزی شکست ندادیم و او پیشروی کرد. البته، ما مقاومت کردیم. اینکه چرا مقاومت انجام می شود؟ اصلا، این مقاومت از کجا درست شد یا اینکه اگر ما توان بازدارندگی نداشتیم چطور مقاومت کردیم؟ بالاخره، یک چیزی دشمن را متوقف کرد. برای نمونه، ما می بینیم ارتش عراق می آید و می آید و می آید و در کرخه متوقف می شود. حالا این پرسش مطرح است که چه چیز دشمن را متوقف کرد. خب، دشمنی که تا نزدیکی‌های اهواز یا مثلا تا نزدیکی‌های بهمن شیر پیش می آید و بعد متوقف می شود، واقعا که خواسته اش این نبوده است که آنجا بایستد، بلکه می خواسته است، که جزیره آبادان یا به عبارتی، تمامی آبادان را تصرف کند. البته، برادران ارتش نیز نظر دیگری دارند که می خواهیم بدانیم آیا این نظر میان برادران ارتش عمومی است؟ در واقع، آنها اعتقاد دارند که عراق به ایران حمله کرد و ارتش شوروی هم به افغانستان، چون این دو حادثه تقریبا با فاصله یکی، دو سال اتفاق افتاد. حسنی سعدی: در اصل، آن سال ۱۳۵۸ بود و جنگ ایران سال ۱۳۵۹ اتفاق افتاد. رشید: آیا دلیل این امر ضعیف شدن ارتش ایران بود؟ زیرا شوروی نیز برای حمله به داخل افغانستان، باید ملاحظه ارتش ایران را می کرد، یعنی نمی توانست همین طور سرش را پایین بیندازد و به آنجا برود یا در دستور کارش بود که بعد از خاک افغانستان تا تنگه هرمز بیاید، در این ارتباط، همیشه مرحوم ظهیرنژاد می گفت: «اینها خبيث اند و هدف بعدی شان این است که از همین زرنج و زابل بیایند کرمان را بگیرند تا بعد به سیستان و بلوچستان، تنگه هرمز و به آبهای گرم برسند». اما آیا درواقع، ارتش ایران ضعیف شده بود که این دو دشمن حملات خود را با هم آغاز کردند و می خواستند مثلا دو کشور مسلمان را اشغال کنند؟ حسنی سعدی: آیا پرسشهای دیگری هم هست؟ رشید: خب، شما چه پیش از انقلاب و چه پس از آن، در ارتش بوده اید. پیش از انقلاب، یک تصویری از ارتش داشتید، الان هم تصویر دیگری از آن دارید. در ضمن الان، پیوند ارتش با مردم و سپاه به شکل دیگری است که پیش از انقلاب این طور نبود، البته، پیش از انقلاب هم ارتش قدرت داشت و حالا، پس از انقلاب هم قدرت دارد. حال می خواهیم ببینیم ذات قدرت در این دو دوره چه تفاوتی با هم دارد؛ یعنی پیش از انقلاب، قدرت ارتش روی چه چیزی متکی بوده است؟ البته، تكيه آن را می توان بعد از انقلاب فهمید؛ زیرا، می توانیم بگوییم به پشتوانه مردمی متکی است، برای نمونه، اگر اتفاقی بیفتد، سپاه، بسیج و مردم به کمکش می آیند می توان گفت ما هم دنبال همان ارتش مردمی و مکتبی - که می گوییم - هستیم و می خواهیم این پرسش را پاسخ دهیم، الان، ما ژست تجهیزاتمان را نمی گیریم؛ زیرا، تجهیزات مدرن کافی و به روز نداریم، اما پیش از انقلاب، ارتش چنین قدرتی داشت حالا می خواهیم بدانیم ماهیت این قدرت ارتش چه بوده است؟ اینها پرسشهایی است که در ذهن ماست. البته، هنگامی که حرف می زنیم، ممکن است دهها پرسش ریز و درشت دیگر نیز خود به خود، مطرح شود. ⊰•┈┈┈┈┈⊰• همراه باشید #تاریخ_شفاهی http://eitaa.com/joinchat/2045509634Cf4f57c2edf 🍂

به همان قدر که چشم تو پر از زیبایی است بی تو دنیای من ای دوست پر از تنهایی است بهروز یاسمی *** http://eitaa.com/joinchat/2045509634Cf4f57c2edf 🍂