✨ بسم الله الرحمن الرحیم ✨ سلام و صلوات خدا بر تو یا بقیه الله 🌺 آقاجان ما را منتظر واقعی خودتان قرار بده و لیاقت بودن در پرتو ولایت تان را نصیبمان گردان. 🌸 مولا جان ثواب کارهای نیک ما و قبولی آنها به قبول ولایت تان بستگی دارد و دعا برای فرجتان از نشانه‌های اعلام پذیرش ولایتتان است. این توفیق را نصیبمان گردان. سَلامٌ عليٰ آلِ يٰس ... أللَّھُـمَ ؏َـجِّـلْ لِوَلیِڪْ ألْـفَـرَج ☘️🌸☘️🌸☘️🌸☘️ 📣کانال #گنجینه_محبت در ایتا، سروش، بله @Mahdiyar114 #صمیمانه_با_امام #امام_زمان عجل الله فرجه #مناجات_با_امام_زمان عجل الله فرجه #ماهی_قرمز

◽️◽️◽️ #علامه_حسن_زاده رحمه الله علیه 📿 الهی، چگونه خاموش باشم که دل در جوش و خروش است، و چگونه سخن گویم که خَرَد مدهوش و بیهوش است. 📚 الهی نامه ، ص 7. 📣کانال #گنجینه_محبت در ایتا، سروش، بله @Mahdiyar114 #تلنگر #نکته #اخلاقی #مناجات

کمی از قسمت قبل: موهای دخترانه ی بلندش تا روی سینه ام افتاده. نرم و لطیف است. مانند موهای امین. نوازشش می کنم: آرام بخواب دختر گلم. زینب عزیزم. بمیرم برایت.. اشک می ریزم. با هر بار نفس کشیدنم، سرش روی سینه ام بالا و پایین می رود. به یاد عبداللهِ امام حسین می افتم. روضه می خوانم و گریه می‌کنم و لحظه ای، دست از نوازش موهای زینب بر نمی دارم. #داستان #مدافع_حرم #قسمت_هفتم - یادت که هست زینب چقدر از من می ترسید. آره؟ + بله که یادمه. آخه کی با لباس پلنگی نظامی می ره خواستگاری؟ - پلنگی نبود که. لباس بسیجی ام بود. نو بود تازه خریده بودمش. گفتم اول برای همسرآینده ام بپوشم. زشت شده بودم مگه؟ + خیلی هم بهت می اومد. عاشق تیپت شدم. به مامان می گفتم کاش ی عکس ازش می گرفتیم. مامان هم لب گزه می رفت که:" زشته این حرفها برای یک دختر. نه به داره نه به باره. " - پس با لباسم ازدواج کردی ها؟ + باز تو شیطنتت گُل کرد؟ آره با لباست. ببین امیر علی، هزاری سر به سر من بزاری، یک کلمه از من نمی شنوی. - ای بابا. تازگی ها چقدر زود لو می رم. قبلا لااقل چند دقیقه ای سرکار می رفتی. + طرفت دیگه شاگرد نیست. بعد از چهار ماه دیگه اوسا شده زینب سرش را از لای در داخل کرد: عمو اجازه هست بیام تو؟ - آره عزیزم. بیا . 🔸دستم را به طرفش دراز کردم تا شوقم را از حضورش احساس کند. هنوز خجالت می‌کشد. با این حال، هربار، می‌آید و کنار ما می‌نشیند. همان طور که موهای خرمایی بلندش را نوازش می‌‌کنم، با لحن بچه‌گانه‌ای می‌گویم: ماشالله زینب خانم خوب بزرگ و خانم شده ها. دیگه نمی ره پشت زهرا قایم بشه. هر بار که این جمله را می گویم، زیرزیرکی نگاهم می‌کند و کیف می کند که بزرگ و خانم خطابش می کنم. 🔹زهرا سینی چایی به دست، کنارم می نشیند. هر دو به چایی و چینش فنجان و قندها نگاه کرده و می خندیم: - یادش بخیر. یادته؟ ندیده بودم تو هیچ خواستگاری ای، این طوری قند رو بزارن تو نعلبکی ای که فنجان هم توشه. معمولا نعلبکی جداست. قند تو قندون. فنجان ها هم جدا. ما هم فرصت داشتیم ببینیم و بپسندیم یا نپسندیم. + معلومه که یادمه. ناسلامتی خودم چایی آوردما. - چرا خب این طوری؟ + برای اینکه وقت کم داشته باشی برای دید زدن. چشمانم از تعجب باز ماند. لبخند موزیانه ای زد و فنجان چایی را از نعلبکی برداشت و قند را با دندان های جلویی اش گرفت: بفرمایید آقای داماد. نوش جان. - بله بله خیلی ممنونم. 🔸به تقلید از زهرا، قند را لای دندان جلویی ام گذاشتم و فنجان چای را برداشتم. یک نگاه به زهرا، یک نگاه به چایی درون فنجان انداختم. فکری به سرم زد. نعلبکی را برداشتم. چایی را سُر دادم داخل نعلبکی. در همان حال نگاه مهربانانه‌ام را روی زهرا قفل کردم و فنجان را کج تر کردم. چشمان زهرا گشاد شد: نریزه نریزه.. ریختی که. امیر علی... زینب جیغ آرامی کشید و از اتاق بیرون رفت. لابد برای اینکه به مادرجان بگوید چه اتفاقی افتاده است. سوختم. اما به روی خودم نیاوردم. به کارم ادامه دادم؛ قند بین دندان هایم، چشمانی عاشق، زل زده به زهرا، فنجان هم کج تر و کج تر. خیز برداشت و فنجان را از دستم کشید: ریختی که همه چایی رو. چایی نمی خواستی می دادی خودم می خوردم. آخه کی تو این دوره زمونه چایی می ریزه تو نعبلکی. نکنه تو سوریه این مدلی چایی می خورین؟ قند را گوشه دهانم هُل دادم. لبخند پیروزمندانه ای زدم و گفتم: هزار نگفتم و هزار گفتی. بالاخره صدات رو در آوردم. پس هنوز هم هنرمندم. به خودم امیدوار باشم. چشمانش را ریز کرد و رفت تا فنجان چایی دوم را برایم پر کند: بله خیلی هنرمندی. احسنت. سر و جان فدای هنر. نسوختی؟ داغ بودا. 🔻ساق پایم که حسابی می سوخت اما آن سوزش کجا و این سوزش کجا. بوی نفت تمام دماغم را پرکرده بود. دبه را روی سینه و شکمم خالی کرد و گوشه ای انداخت. از لحظه ای که مرا اسیر کرده بودند، درباره عملیات و تعداد نیروها می پرسیدند. دوره ام کرده بودند. اسلحه هایشان پشت کمرشان بود تا دستانشان برای اعتراف گرفتن از من، آزاد باشد. دستانم را بسته بودند. از دو طرف، بازوهایم را گرفته بودند. شُل و رها قدم برمی داشتم و در یک لحظه که فشار دستانشان روی بازوهایم کم شد، سر و بالاتنه ام را به یک فشار، پایین آوردم و با پاشنه ی پا، چند ضربه محکم به نفر پشتی و پهلویی ام زدم. آرنج هایم را محکم گرفتند تا مهارم کنند. من هم دو پا را بالا بردم و شیارهای پوتین هایم را نثار صورت و لب و دماغشان کردم و بینی یکی شان را شکستم. @salamfereshte

✍️ ضرورت یاد مرگ 💥آمادگى براى سفر آخرت 🔺هنگامی که تو زندگی را پشت سر می‌گذاری، مرگ به تو روی می‌آورد، پس دیدار با مرگ چه زود خواهد بود. 📚ترجمه ‏نهج ‏البلاغه(دشتى)، حکمت 29. 📣کانال #گنجینه_محبت در ایتا، سروش، بله @Mahdiyar114 #کلام‌نور #اخلاقی #امیرسخن #امیرالمؤمنین علیه السلام ‌

✍️ هیزم شکن 🍁 کاظم هیزم شکن بود و اندامی لاغر و استخوانی با موهای جوگندمی داشت. سن و سالی از او گذشته بود؛ ولی کسی احترام موی در آسیاب سفید کرده‌اش را نداشت. 🍂 مجید همش به دنبال یللی تللی و کبوتربازی اش بود. محمد هم سرش در کتاب بود و به اطرافش و پدر پیرش توجهی نداشت. 🐴 دل شکسته بود و گوشه ای نشست تا استراحت کند، از دور مرد جوانی را دید که سوار بر اسبی به طرفش می‌آمد. وقتی به نزدیکش رسید آدرس چشمه آبی را خواست تا اسبش را آب دهد. 🌊 آدرس را گرفت و به طرف چشمه رفت. اسب را آب داد، او را به درختی بست. دوباره پیش پیرمرد آمد. انگار در چهره او پدر خود را دیده و به دلش نشسته بود؛ پدری که به تازگی از دست داده بود. 🌺 پدرجان شما همیشه این طرفا مشغول کاری؟ 🍃 آره پسرم چطور مگه ؟ 🌸 پدرم صاحب زمینی همین اطراف بود که چند وقت پیش عمرش رو به شما داده. خدا عمر با عزت بهتون بده خوش به حال فرزندان شما، میتونن از برکت شما بهره ببرن. حیف ما قدر پدرمون رو ندونستیم و زود از بین ما رفت. 🔹پيامبر صلى الله عليه و آله فرمود:دُعاءُ الوالِدِ لِلوَلَدِ كَالماءِ لِلزَّرعِ بِصَلاحِهِ؛ دعاى پدر و مادر براى فرزند، مانند آب براى زراعت، سودمند است. 📚الفردوس، ج۲، ص۲۱۳، ح۳۰۳۸ 📣کانال #گنجینه_محبت در ایتا، سروش، بله @Mahdiyar114 #ارتباط_با_والدین #داستانک #تولیدی #ماهی_قرمز

☘ سلام و صلوات خدا بر تو ای آرزوی مشتاقان 🌺 مولای غریبم تنها به عشق توست که نفس می‌کشیم و خورشید طلوع می‌کند، زمین سبز می‌شود و پرندگان آواز می‌خوانند. آقاجان دل خزان زده ما را با آمدنت بهاری کن. سَلامٌ عليٰ آلِ يٰس السَّلامُ علیکَ یا بقیَّةَ اللهِ یا اباصالحَ المهدی یا خلیفةَ الرَّحمن و یا شریکَ القران ایُّها الاِمامَ الاِنسُ و الجّانّ سیِّدی و مَولای ْالاَمان الاَمان أللَّھُـمَ ؏َـجِّـلْ لِوَلیِڪْ ألْـفَـرَج ☘️🌸☘️🌸☘️🌸☘️ 📣کانال #گنجینه_محبت در ایتا، سروش، بله @Mahdiyar114 #صمیمانه_با_امام #امام_زمان عجل الله فرجه #مناجات_با_امام_زمان عجل الله فرجه #ماهی_قرمز

◽️◽️◽️ #علامه_حسن_زاده رحمه الله علیه 📿 الهی، از پای تا فرقم، در نور تو غرقم. «یا نورَالسموات والارض، انعمتَ فَزِدْ! » 📚 الهی نامه ، ص8. 📣کانال #گنجینه_محبت در ایتا، سروش، بله @Mahdiyar114 #تلنگر #نکته #اخلاقی #مناجات

✍️ رنگ خدا 🍂نفس بکش در هوای پاییز 🍁بوی خاک و برگ و باران همه رنگ و بوی خالق‌شان را دارند. 🌺دلت می‌خواهد تو هم خدایی شوی؟! روزت را به یاد خدا شروع کن تا همه‌اش خدایی شوی 🌸روزتان نورانی و پر از رنگ خدا 📣کانال #گنجینه_محبت در ایتا، سروش، بله @Mahdiyar114 #صبح_طلوع #تولیدی #ماهی_قرمز #عکس_نوشته_رمیصا

#داستان #مدافع_حرم #قسمت_هشتم 🔻تیری به پایم زدند و با صورت، به زمین انداختند. با کابل های سر لخت، به پا و سر و صورتم می زدند و می پرسیدند. سیم های رشته رشته شده سر کابل، به چشم و صورتم می خورد و درد فجیعی می گرفت. سعی می کردم به درد و نعره هایشان توجه نکنم و اعصابم را آرام نگه دارم. می خواستم حرصشان را در بیاورم. لبخند ژکوندی تحویلشان می دادم و چشمانم را بُراق می کردم و توی چشمان کریه و زشتشان زُل می زدم. جری تر می شدند و محکم تر و دیوانه وار، می زدند. من هم می خوردم. فریادهای خفه ای می زدم اما کیف می کردم که حرصشان را در آورده ام. از همان لحظه اسارت، یاد پدر همراهم بود. حرفهایشان. استقامتشان. وقتی ساواکی ها او را گرفته بودند تا توانسته بود شکنجه گران ساواکی را از دست خودش عاصی کرده بود. هفت ماه در سلول انفرادی بود و حسابی هر روز اذیتشان می کرد. می گفتند هر کس جای او بود، دیوانه شده بود و من، پسر شیرمردی چون او هستم. من هم همان کارها را می کردم. 🔹 در اوج درد، به یاد پدر که می افتادم، قوت می گرفتم و دیگر، خودم را حس نمی کردم. می خواستند زهر چشم بگیرند یا اعتراف یا هر چه، مهم نبود. باید لحظات بودنشان را با خودم، تلخ و زجرآور می کردم. فندک را فشار داد. آتشی ضعیف، آزاد شد. باز هم از عملیات و فرماندهان و حاج قاسم پرسید. با زهرخند و اِهِن گفتنی، حقارت را به سرتاپایشان ریختم. چشمانشان کریهشان پر خون شد. با عصبانیت تمام، فندک را روی لباسم انداخت. خاموش شد. قهقه ای تحویلش دادم. هار شد. با لگد به جانم افتاد و تا جان داشت، زد. خم شد که فندک را بردارد. سرم را پرت کردم در صورتش. می دانستم چطور و کجای بینی را هدف بگیرم که به یک ضرب، بشکند و بیچاره اش کند. نعره ای کشید و با قدرتی بیشتر، به جانم افتادند. سه چهار نفری لگدبارانم کردند. قنداق اسلحه هایشان را به پهلو و شکم و صورتم می زدند. هنوز ساعات اولی است که با من رو در رو شده اند. اگر به سرم ضربه نخورده بود و نیمه بیهوش نشده بودم به این راحتی ها، دستشان به من نمی رسید. دستانم از پشت بسته بود. چرخیدم تا صورتم به زمین باشد. ضربه هایی که به سرم می خورد، سرم را سبک، سنگین می کرد. سبک شدم. چیزی احساس نمی کردم. به یک باره، همه دردها از وجودم رفت. 🔸درد و خستگی نصف روز پیاده روی زیر آفتاب، چیزی نبود که ما را از پا بیندازد. بچه ها در تدارک عملیات بودند. کالک(نقشه عملیات) را پهن کرده بودیم و فرمانده در حال توضیح دادن عملیات بود. ما هفت نفر، نقش مهمی در پیش برد عملیات داشتیم. دشمن، در خان طومان مستقر بود. فرمانده مثلثی کشید خودکار را روی نوک مثلث قرار داد. کمی پایین تر، روستاهای حُویز و القراصی هم دست داعش بود. در مسیر خان طومان تا ضلع سمت راست مثلث و بعد از این دو روستا، خط پدافندی حزب الله. قرار بود این دو روستا از حضور داعش پاکسازی شود. تحرکات مشکوکی دیده شده بود و هر چه زودتر، باید اقدام می کردیم. ما در سابقیه مستقر بودیم. کمی عقب تر از خط پدافندی حزب الله در همان ضلع راست مثلثی که فرمانده روی نقشه نشانمان می داد. جایی که روزهایش سوزان و شب های بسیار سردی داشت. 🔹گردان های عمار و النصر، مسئول تصرف محور حویز و القراضی بودند و ما باید، دشمن را دور می زدیم و از سمت راست این دو روستا، یعنی از وسط خط دشمن، خودمان را به بلندی های معراته می رساندیم. بلندی هایی که سمت راست خان طومان بود و به خان طومان و دو روستای یاد شده، تسلط داشت. عملیات به گونه ای بود که به مهمات زیادی نیاز نداشتیم. هر کداممان یک قبضه اسلحه‌ی منحنی زن تحویل گرفتیم و مشغول تمیز کردن و بازرسی اش شدیم: - بچه ها وصیت نامه هاتونو نوشتین؟ - مگه خواب شو ببینی وصیت کنم انگشتر من رو بدید به مصطفی! - جدی گفتم. شاید اتفاقی بیافته. درسته ما در سنگر کمین هستیم ولی تیر غیب هم هست. - باشه حاجی جون . می نویسیم. حالا چرا قناصه ها رو ازمون گرفتن؟ - نیازی بهشون نیست. تیر مستقیم نباید بزنیم جامون لو می ره. فقط منحنی زن که مشخص نباشه مبدئش کجاست. - ما که روی ارتفاعات بهشون مسلطیم، مشخص باشه چی می شه؟ - خواب بودی تو جلسه اباسعید؟ @salamfereshte

✍️ ضرورت یاد قیامت 💥آمادگى براى سفر آخرت 🔺کوچ کردن نزدیک است !. 📚ترجمه ‏نهج ‏البلاغه(دشتى)، حکمت187. 📣کانال #گنجینه_محبت در ایتا، سروش، بله @Mahdiyar114 #کلام‌نور #اخلاقی #امیرسخن #امیرالمؤمنین علیه السلام ‌

🌸🍃🌸🍃 #سواد_زندگي آنطور که هستی‌ باش.... صداقت مؤثرترين تيری است که به قلب هدف می‌‌نشيند هدفت را با نقشه‌های جوراجور آلوده مکن‌ خودت باش.... افتاده باش... نه‌ ذليل... شوخ باش... نه‌ مسخره... آزاده باش ... نه‌ ياغي... مطمئن باش... نه‌ ساده... از خود... راضی باش... نه‌ از خود راضی... صبور باش... نه‌ در کمين ... آنوقت خواهی ديد که کليد را در دست خود، خواهی داشت!! 📣کانال #گنجینه_محبت در ایتا، سروش، بله @Mahdiyar114

✨ بسم الله الرحمن الرحیم ✨ 🌸سلام و صلوات خدا بر تو ای نور عالمین ☘آقاجان قبل از ظهور، بوی آن به شامه اهل دل می‌رسد. همانگونه که حضرت یعقوب(علیه السلام) از فاصله بسیار به فرزندان خود می‌گفت: «إِنِّي لَأَجِدُ رِيحَ يُوسُفَ لَوْ لا أَنْ تُفَنِّدُونِ» من بوی یوسف را می‌شنوم، اگر مرا مسخره نمی کنید و دست نمی‌اندازید. 🌺انسانی که شامه معنوی سالمی داشته باشد، بوی ظهور را آرام آرام حس می‌کند. آیت الله بهجت(ره) اواخر عمرشان همواره می‌گفت: ظهور نزدیک است باید کاری کرد. باید دعا کنیم که به تأخیر نیفتد. دعاها مؤثر است. سفر از خویش نکردم که رهم دور افتاد ورنه تا کعبه‌ی وصل تو نباشد راهی السَّلامُ عَلَيْكَ فِي آناءِ لَيْلِكَ وَأَطْرافِ نَهارِكَ سَلامٌ عليٰ آلِ يٰس ... أللَّھُـمَ ؏َـجِّـلْ لِوَلیِڪْ ألْـفَـرَج ☘️🌸☘️🌸☘️🌸☘️ 📣کانال #گنجینه_محبت در ایتا، سروش، بله @Mahdiyar114 #صمیمانه_با_امام #امام_زمان عجل الله فرجه #مناجات_با_امام_زمان عجل الله فرجه #ماهی_قرمز

◽️◽️◽️ #علامه_حسن_زاده رحمه الله علیه 📿 الهی، وای بر من اگر دانشم رهزنم شود و کتابم حجابم ! 📚 الهی نامه ، ص8. 📣کانال #گنجینه_محبت در ایتا، سروش، بله @Mahdiyar114 #تلنگر #نکته #اخلاقی #مناجات

✍️ صدای زندگی 🍁پاییز را دوست دارم. 🍂از پنجره صبح که می‌بینمش چه زیباتر می‌شود وقتی آسمان دلش ابری‌ست. زمین خشک را با قطرات اشکش زنده می‌کند. دلِ من و تو هم زنده می‌گردد. 🍂وقتی صدای هو‌هوی باد را می‌شنوم که لابه‌لای برگ‌ها می‌چرخد، صدای زندگی به گوشم می‌رسد. دل و جانتان در این صبح پاییزی زنده و پُر امید 📣کانال #گنجینه_محبت در ایتا، سروش، بله @Mahdiyar114 #صبح_طلوع #تولیدی #ماهی_قرمز #عکسنوشته_حسنا

🍁 یادت باشه با چه کسی هستی؟ 🔺 ابلیس از همان روز اول تو را قبول نداشت. توانایی و لیاقت آدمی را دید اما خودش را بهتر و برتر می‌دانست. در برابر آدمی سجده نکرد. 📍 با کسی که احترامت نکرد و چشم دیدنت را نداشت و دشمن ابدی‌ات گردید، با او رفاقت می‌کنی؟ حرف هایش را به گوش می‌گیری؟ توصیه هایش را عمل می‌کنی؟ ✳️ وَإِذْ قُلْنَا لِلْمَلَائِكَةِ اسْجُدُوا لِآدَمَ فَسَجَدُوا إِلَّا إِبْلِيسَ أَبَىٰ وَاسْتَكْبَرَ وَكَانَ مِنَ الْكَافِرِينَ. ❇️ و چون فرشتگان را فرمان دادیم که بر آدم سجده کنید، همه سجده کردند مگر شیطان که ابا و تکبّر ورزید و از کافران گردید. ( آيه ۳۴ سوره بقره ) #از_قرآن_بیاموزیم #تلنگر #رفاقت #شاهد 📣کانال #مشتاق در ایتا، بله @moshtaghallah

✍️پاداش شکیبایی 🌸مثل هر روز با بقال محل خوش بشی کرد و به طرف خانه رفت. بقال رو به مشتری‌اش کرد و گفت: «عجب مرد آقاییه حسین آقا. خدا اونو به خونواده‌ش ببخشه. » ☘️ حسین در خانه را باز کرد و با ابروان گره کرده وارد شد. آنقدر اخمو که با یک من عسل هم نمی‌شد او را خورد. 🌺فرزانه مثل همیشه با چهره‌ای باز و گشاده به استقبالش رفت. خداقوتی گفت و بسته‌های خرید را از دستانش گرفت و تشکر کرد؛ امّا دریغ از اظهار محبتی از طرف حسین. کُتش را بر روی چوب‌لباسی آویزان کرد. جوراب گلوله شده اش را کنار در پرتاب کرد. آبی به صورتش زد و کنار سفره نشست و شروع به خوردن کرد. لُقمه‌های نجویده را تند تند پایین ‌داد. بعد هم بالشتی برداشت و گوشه دیوار دراز کشید. ☘️فرشته که کمک مادرش ظرفها را می شست، صدایش را پایین آورد تا خیالش راحت باشد بین سرصدای شستن ظرفها گم می شود: «مامان این همه سال از اخمای بابا حالت بهم نخورد؟ » 🌺فرزانه حرفش را قطع کرد: «فرشته حواست هس در مورد کی حرف می‌زنی؟! باباته هااا . خسته کاره، منم باید صبر کنم و زندگی رو بسازم. به هر دلیلی که نباید بزنم زیر همه چیزو خسته بشم. امیدوارم ی روز اخلاقش خوب بشه. منم به خاطر خدا تحمل میکنم.» 🔹عنه صلى الله عليه و آله :مَن صَبَرَت عَلى سوءِ خُلُقِ زَوجِها ، أعطاها مِثلَ ثَوابِ آسِيَةَ بِنتِ مُزاحِمٍ. 🔸پيامبر خدا صلى الله عليه و آله : هر كس بر بداخلاقىِ شوهرش شكيبايى كند ، خداوند ، همانند پاداش آسيه دختر مُزاحم (همسر فرعون) ، به او عطا مى فرمايد . 📚بحار الأنوار : ج 103 ص 247 ح 30 . 📣کانال #گنجینه_محبت در ایتا، سروش، بله @Mahdiyar114 #ارتباط_با_والدین #داستانک #تولیدی #ماهی_قرمز

#داستان #مدافع_حرم #قسمت_نهم 🔸با لحن خاص اباسعید گفتن حاج محمد، همه می خندیم. حاجی، همان طور که سلاح را سر هم می کند می‌گوید: - ان شاالله با آزاد سازی روستاها توسط بچه های حزب الله، دشمن به سمت خان طومان عقب نشینی می کند. در همان حین ما باید با منحنی زن ها، از معراته به سمت هر دو نیروهای دشمن شلیک کنیم. نیروهای مستقر در خان طومان فکر می کنند حزب الله پیشروی کرده و نیروهای در حال عقب نشینی هم فکر می کنند که محاصره شده اند. مصطفی ادامه می دهد: و این طوری، شما بالای معراته، اللهم اشغل الظالمین بالظالمین را به عینه می توانید ببینید. خودشان خودشان را می کشند.اباسعید که خیلی خوشش آمده است تکبیر می‌گوید. 🔹نور مستقیم آفتاب، حالم را بد می‌کند. عُق می زنم. تشنگی، امانم را بریده. سعی می کنم چشمان پف کرده ام را باز کنم. مجدد عُق می زنم. خون از دهانم روی خاک ها ریخته می شود. طنابی گردنم انداخته اند و به ماشین شاسی بلندی، بسته اند. دود غلیظ اگزوز ماشین، به حلقم می رود. مجدد عق می زنم. ماشین با شتاب، کنده می شود و مرا به سرعت، دور می چرخاند. هلهله مستانه داعشی ها، صدای تک تیرهایی که در می‌کنند، گوشم را پر می‌کند. بالا و پایین پریدن و رقص های مسخره شان را در پیچ و تاب خِرکِش شدن روی خاک ها، به سختی می بینم. چشمانم را می بندم. صدای پدر، وجودم را نیرو می بخشد: سعی می کردم خیلی سطحی تر، شکنجه هاشون رو برای خودم تفسیر کنم. با باتوم می زد، به خودم می گفتم چیزی نیست که. ی ترکه ی کوچیکه. از پنکه سقفی آویزان، می چرخاندم. به خودم می گفتم داری چرخ و فلک بازی می کنی. کیف کن می چرخی. سعی کردم مانند پدر، قوی باشم. پاهایم را داخل شکم جمع کردم. همان طور که به در پیچ و تاب خرکش شدن بودم، دستان بسته ام را از پشت، از زیر باسن و کف پایم به سختی رد کردم. طناب بالای سرم را گرفتم تا فشار کمتری روی گردنم باشد و استخوان حنجره‌‌ام خرد نشود. همان طور که طناب را گرفته بودم به خودم گفتم: چیزی نیست که امیرعلی. داری سُرسُره بازی می کنی. 🔻خندیدم. آخه مرد به این بزرگی و سرُسُره بازی؟ این را زهرا خانم گفت و خودش هم چادرش را شُل، دور کمرش بست و از پله های سرسره بالا آمد: منم اومدم سرسره بازی. سُر خورد و پشت سرم ایستاد. امین را از پله ها بالا بردم و نشاندمش. خودم را به زور پشتش جا کردم و هر دو با هم رها، سُر خوردیم. زهرا خانم هم بلافاصله آمد و پاشنه‌ی کفشش را کوبید به پشتم: آخ. زهرا خانم. شلیک می کنی؟ از کی تا حالا؟ - از وقتی که مردی به بزرگی تو و این ریش های علمایی، می ره بالای سرسره تمام قد وایمیسته و بچه اش رو روی کولش می گیره. خیلی ترسیدم. این عوض اون. 🔹فکر نمی کردم اینقدر وابسته و دل نازک باشد. همیشه خودش را محکم و قوی نشان می داد. چه شده بود که با ایستادن تمام قد من روی سرسره‌ی آهنی قدیمی، ترسیده بود؟ سرسره اش از همان قدیمی ها بود که پدرهایمان ما را روی آن می نشاندند و سوختم سوختم گفتن هایمان هوا می رفت که: داغه بابا. خیلی داغه. و پدر همان طور که با لحنی حق به جانب می گوید: من که می گم الان بریم ناهار بخوریم. الان چه وقته سرسره بازی کردنه. آفتاب خورده داغ شده. می سوزی. تو اصرار داری. پس سر بخور کیف عالم رو بکن. مرا بغل بگیرد و از سرسره داغ سوزان، جدا کند. سرسره بازی تمام شده بود. رها و یله ، غرق در خاطرات بچگی، روی زمین افتاده بودم. دبه نفت دیگری روی سینه و شکمم خالی شد. باز هم از عملیات و نقشه و محل فرماندهان و .. پرسیدند. داغ شنیدن صدایم را به دلشان می گذارم. فندک را با حرص، انداخت روی سینه ام. آتش زبانه کشید. سعی کردم خودم را روی زمین غلت بدهم تا آتش خاموش شود. قهقه هایشان بلند بود. یک لحظه به خود آمدم: نه این طور نمی شود. آن ها دارند کیف می کنند. باید زجرشان بدهم. دست از غلت زدن برداشتم. رو به آسمان، دراز کشیدم. چشمانم را بستم که آتش را نبینم. عضلات شکمم خود به خود منقبض شد. به خود گفتم: چیزی نیست. آفتاب خیلی داغ و سوزانه. مدام این جمله را با خود می گفتم. تمام بدنم محکم و منقبض شده بود. انگار روی صندلی دندانپزشکی نشسته بودم و دکتر، دندانی که یک هفته ای دمار از روزگارم در آورده بود را با آپسه‌ی چرکی اش، می کشید. تمام عضلاتم را از درد، منقبض کرده بودم. در دلم به بابا گفتم: لامصب آفتابش خیلی سوزانه بابا. به جای سوختن چه تلقین الکی ای بکنم که حواسم پرت بشه؟ @salamfereshte

✍️ ياد مرگ و پرهيزكارى 💥آمادگى براى سفر آخرت 🔺اى مردم از خدايى بترسيد كه اگر سخنى گوييد می‏شنود، و اگر پنهان داريد میداند، و براى مرگى آماده باشيد، كه اگر از آن فرار كنيد شما را می‏يابد، و اگر بر جاى خود بمانيد شما را می‏گيرد، و اگر فراموشش كنيد شما را از ياد نبرد. 📚ترجمه ‏نهج ‏البلاغه(دشتى)، حكمت 203 . 📣کانال #گنجینه_محبت در ایتا، سروش، بله @Mahdiyar114 #کلام‌نور #تلنگر #اخلاقی #امیرسخن #امیرالمؤمنین علیه السلام ‌

✨ بسم الله الرحمن الرحیم ✨ 🌺 سلام و صلوات خدا بر پدر اُمت آقاجان این روزها امیدوارتریم به آمدن تان و ظهورتان. آن هم یک شبه، آن هم ناگهانی. همانگونه که جدّ بزرگوارتان 🔺 امام صادق علیه السلام فرموند: به آنچه نااُمیدی، امیدوارتر باش تا آن چیزی که امید داری محقق شود؛ زیرا موسی بن عمران، رفت تا برای خانواده اش شعله ای آتش بیاورد ولی هنگامی که بازگشت، رسول و پیامبر بود، و خداوند کار بنده و پیامبرش موسی را در یک شب اصلاح نمود. و خدا با قائم یعنی دوازدهمین نفر از امامان نیز چنین خواهد کرد و در یک شب کارش را اصلاح خواهد فرمود... او را از حیرت و غیبت بیرون آورده و به نور فرج و ظهور داخل خواهد کرد. 📚 کمال الدین باب۶ 🔹 داغ ما بر هجر مهدی کمتر از یعقوب نیست او پسر گم کرده و ماهم پدر گم کرده‌ایم... سَلامٌ عليٰ آلِ يٰس ... أللَّھُـمَ ؏َـجِّـلْ لِوَلیِڪْ ألْـفَـرَج ☘️🌸☘️🌸☘️🌸☘️ 📣کانال #گنجینه_محبت در ایتا، سروش، بله @Mahdiyar114 #صمیمانه_با_امام #امام_زمان عجل الله فرجه #مناجات_با_امام_زمان عجل الله فرجه #ماهی_قرمز

◽️◽️◽️ #علامه_حسن_زاده رحمه الله علیه 📿 الهی، چون تو حاضری چه جویم، و چون تو ناظری چه گویم. 📚 الهی نامه ، ص8. 📣کانال #گنجینه_محبت در ایتا، سروش، بله @Mahdiyar114 #تلنگر. #نکته #اخلاقی #الهی_نامه #مناجات

✍️ انعکاس زیبایی‌ها ☘️ همسرم، نگاه صبحگاهی تو انعکاس زیبایی‌هاست. 💦 تو مثل آب پاک و زلالی، بخشنده و مهربانی 🌸دستان پرتلاش و ترک‌خورده‌ات، بوسیدنی‌ست. ای سایه سرم، بهترین و نیکوترین حال را برایت آرزو دارم. 📣کانال #گنجینه_محبت در ایتا، سروش، بله @Mahdiyar114 #صبح_طلوع #تولیدی #ماهی_قرمز #عکسنوشته_میرآفتاب

✍️ شبی ترسناک 🌘 آن شب سکوتی بود پُر از فریاد و صداهای مبهم . یک جفت چشم شیطانی از داخل آئینه او را دید می‌زد. شراره‌های آتش و شیطنت را می‌دید. صدای نفس‌های بُریده بُریده خودش را می‌شنید. مسیر پُر از تاریکی و بی‌کسی بود. از شانس بد او پرنده هم پَر نمی‌زد. وقتی به فرعی و جاده خاکی پیچید دلش هُری ریخت. 🌿مسیری که به راننده گفته بود آن مسیری نبود که می‌رفت. از ترس زبانش بند آمده بود. در آن تاریکی درخت‌های به قعر آسمان رفته چون شبحی بودند. وزش باد از داخل برگ‌ها که رَد می‌شد صدای هوهوی وحشتناکی را در گوشش طنین می‌انداخت. اشهد و فاتحه خودش را خواند. صدای حیوانات جنگل دوردست، هم بر ترس‌های قبل اضافه شد. باید جیغ بکشد ، امّا چه فایده! کسی نیست به فریادش برسد. 🌒 نگاهی به آسمان می‌کند آن هم تیره و تار است . ماه هم از دید او مخفی شده. جرقه امیدی در دلش روشن می‌شود چرا او خدا را دارد همو به فریادش می‌رسد . زیر لب شروع به فرستادن صلوات می‌کند و او را صدا می‌زند. 💥از صدای جیغ و تکان‌های شانه‌‌اش چشم‌های خود را باز می‌کند. عرق‌های درشت صورتش را پوشانده است. دست‌های علیرضا هنوز روی شانه او هست و با نگرانی به او نگاه می‌کند. لیوان آبی به دست محبوبه می‌دهد: - ببخش دیشب زیاده‌روی کردم و عصبانی شدم. - چه کابوسی می‌دیدم! خوب شد بیدارم کردی داشتم از ترس سکته می‌کردم. - کارد بخوره این شکم. دعوا و قشقرق من به خاطر سوختن غذا، باعث شد کابوس ببینی و اذیت بشی. ببخش بدون اینکه چیزی بخوری خوابیدی. _ علیرضا بی‌خیال. چرا خودتو اذیت می‌کنی؟ دیشبو فراموش کن. 📣کانال #گنجینه_محبت در ایتا، سروش، بله @Mahdiyar114 #داستانک #همسرداری #تولیدی #ماهی_قرمز

#داستان #مدافع_حرم #قسمت_دهم 🔹 چهره خندان پدر را که تصور کردم، خنده ام گرفت: بابا خیلی داغه ها. راهنمایی بده. بوی گوشت سوخته، دماغم را پر کرد. همان بویی که روی پشت بام منزل بابابزرگ، با پدر به هوا می فرستادیم و مسئولیت باد زدن کباب ها، به عهده من بود. طوری باد می زدم که بوی کباب، صاف بخوره به دماغم. بوی خوش مزه ای داشت. به خودم گفتم: باید بگم به به عجب کبابی بخوری حالا. هیچ حرکتی نکردم. سطل آبی رویم خالی شد. تمام بدنم به یکباره سوزشی صد چندان گرفت. این بار بوی تند ادرار هم به کلکسیون بوهای دریافتی ام اضافه شده بود. یکی از پره های بینی ام کاملا بسته شده بود و استخوانش خرد شده بود. با همان یک ذره بینی دیگر، چقدر خوب بوها را تشخیص می دادم. چشمانم را باز نکردم. بدنم را رها کرده بودم که درد را کمتر حس کنم. این را هم از پدر شنیده بودم که می گفت: وقتی درد خیلی شدید باشه اگه بدن رو رها و شُل کنی، درد رو کمتر حس می کنی و در نهایت، بیهوش می شی و داستان عصب کشی دندانش را برایم تعریف می کرد. رها کرده بودم که بیهوش شوم. صدای دل نشین پدر را بیشتر دوست داشتم تا قهقهه های شیطانی این ها را. دو نفرشان، پاهایم را گرفتند و کشیدند. داخل کانال مانندی انداختند و چند متری باز هم کشیدند و رهایم کردند. بوی خاک، بینی ام را پر کرد. به سرفه افتادم. نعره و لگدهایی نثارم کردند و رفتند. 🔸حالا، همان جا هستم. همان کانالی که دیروز یا پریروز، شکم به نفت سوخته شده ام را روی خاکش گذاشتم تا کمی آرام شود. چشمانم را باز کردم. همه جا تاریک تاریک است. از آفتاب خبری نیست. سنگینی روی سینه ام، نفس کشیدن را برایم سخت کرده است. دستانم باز است و رها، کنارم افتاده است. سعی کردم بنشینم. نتوانستم. صدای تیک تاک ساعت ، ضرب یکسانی را می نوازد. زنگِ آلارم ساعتم، بلند می شود. گوش هایم را تیز می کنم. بیرون خبری است. صدای انفجار. پشت سر هم. دستم را روی موهای نرمش می گذارم. در آغوش می گیرمش. نوازشش می کنم: عزیزم. زینبم. آرام باش. چیزی نیست. صدای تیراندازی شدید می شود. ضعف و بی‌حالی مفرطی که دارم مانع از هر حرکتی می‌شود. به یاد پدر می افتم که تعریف کرده بود بعد از هر بار پذیرایی ساواک و رها کردنش، زیارت عاشورا می‌خوانده. من هم شروع می کنم: بسم الله الرحمن الرحیم. السلام علیک یا اباعبدالله.. السلام علیک یابن رسول الله... اشک می ریختم و تمامی نداشت این اشک ها. مادرم تازه به رحمت خدا رفته بود و دل و دماغ زندگی نداشتم. به مادر خیلی وابسته بودم. مادری که تمام لحظات کودکی و نوجوانی ام را با راهنمایی ها و حمایت هایش سپری کردم و لحظه لحظه مادری اش را دیدم. همه لحظات جلوی چشمانم بود و خواب و خوراک را از من گرفته بود. 🔹مسجد، کاروان زیارتی راه انداخته بود. خیلی اصرار کرده بودند من هم بروم اما دل و دماغ رفتن نداشتم. تنها و بدون مادر سوار اتوبوس های مسجد شدن برایم دردآورد بود. اتوبوس هایی که قبلا با مادرم سوارش می شدم و به به زیارت حضرت معصومه علیها السلام و مسجد جمکران می رفتیم. این بار بدون مادر، نه نمی توانستم. ثبت نام نکردم. دوستانم قرار بود بروند. همه در مسجد منتظر حرکت اتوبوس ها بودند و من در خانه زانوی غم بغل گرفته بودم. حوصله‌ی بیرون رفتن از خانه را نداشتم. خانه ای که دیگر مادری در آن نبود که در اتاقم را بزند و بگوید: امیرعلی جان، بیا مادر سفره رو انداختم .. امیر علی جان، ی توکه پا می ری نون بخری؟ امیر علی جان، به کمک دستان قدرتمندت نیاز دارم، ی لحظه می یای؟ ... امیر علی جان، بیا این چایی رو ببر طبقه بالا برای پدرت خستگی اش در بره. قربون دستات برم .. هر شب نیم ساعتی قبل از اذان به اتاقم می آمد. از اتفاقات روزم می پرسید و گوش می داد و تشویقم می کرد. نزدیک اذان که می شد می گفت: حال داری با هم بریم مسجد؟ چقدر مسجد رفتن با مادر می چسبید. چطور بعد از او به آن مسجد بروم؟ همه وجودم پر از غم بود. غم بی مادری. غم بی کسی. غم تنهایی. در اتاق باز شد و پدر ساک به دست، داخل شد: کشتی هات غرق شده؟ برو مسجد پیش حاج آقا کریمی. همه منتظرتن. @salamfereshte