به زودی ان‌شاالله با مطلبی در این باره درخدمتتان خواهم بود...#حجاب

فرصت‌های نیمه سوز چند روز پیش رفته بودم مسجد جمکران. در طول هفته نیز گاهی توفیق زیارت حضرت معصومه (سلام‌الله علیها) نصیبم می‌شود. ماه گذشته هم به یکی از امام‌زاده‌های مورداحترام منطقه‌ای در مرکز ایران رفته بودم. تقریباً با ورود به هر مکان مذهبی، با خانم‌هایی برخورد می‌کنیم که چادرهای رنگی روی سرشان انداخته‌اند. چادرهایی که گاهی با علامتی خاص مشخص‌شده‌اند که متعلق به آن مکان مذهبی هستند. یک احساس و یک سؤال هم‌زمان در ذهن من نقش می‌بندد. یکی احساس خشنودی بابت این‌که این افراد باوجود فشارهای رسانه‌ای بر برهنه‌تر شدن و هتک حرمت‌های مجازی نسبت به حجاب، حرمت مکان مذهبی را هنوز نگه می‌دارند. ولی سؤالی که در ذهنم مرور می‌شود کمی آزاردهنده است. تا چه زمانی این حفظ حرمت ادامه خواهد داشت؟ در بیرون از این مکان مذهبی وضعیت پوشش این افراد چگونه خواهد بود؟ آیا به سمت رفتارهای کلیسا پسند پیش می‌رویم؟ این تصویر ذهنی وقتی بدتر می‌شود که در کنار درب‌های خروجی دوباره این پوشش به حالت پیش‌فرض برمی‌گردد. گاهی پوششی تنگ و چسبان و یا بسیار کوتاه؛ گاهی هم لباس‌های نیمه عریان. برخی از خانم‌هایی که با پوششی غیر از چادر در جامعه رفت‌وآمد می‌کنند، برای ورود به این اماکن مقدس، نیاز به چادرهای امانی دارند. با چه نگاه فرهنگی امانت دادن چادر برای چند ساعت حضور در این اماکن صورت می‌گیرد؟ آیا یک طرح فرهنگی بر فرایند این کار حاکم است؟ به نظر می‌رسد همین مکان‌های مذهبی اعم از مساجد و امام‌زاده‌ها، فرصتی هستند برای تبلیغ امر حجاب. البته اگر این فرصت را از دست ندهیم و آن را نسوزانیم. شاید این فرصت را در زمان فعلی به یک اهرم نیمه سوز تبدیل کرده باشیم. گاهی حتی این سؤال در ذهنم شکل می‌گیرد: تا چه زمانی این اماکن به امانت دادن چادر و الزام به ورود با پوشش مناسب در این اماکن نظارت و توجه خواهند داشت؟ آیا فضای جامعه بر این رفتار متولیان تأثیر خواهد گذاشت و یا متولیان این اماکن خواهند توانست فرهنگ حجاب را رواج بیشتری دهند؟ به نظر می‌رسد اکثر افرادی که با پوششی غیر از چادر به این اماکن مراجعه می‌کنند، با اختیار خود و میل درونی اقدام به این کار می‌کنند. البته باید توجه داشت که گاهی این اماکن مقدس محلی برای شعبه‌‌‌ی اخذ رأی، عقد ازدواج، یا برنامه‌های سیاسی_ فرهنگی، و... می‌شود. پس حضور در این اماکن مربوط به قشر خاصی نخواهد ماند. درنتیجه مخاطب این اماکن مقدس منحصر در قشر به‌اصطلاح مذهبی نخواهد بود. حتی توریست‌هایی که برای بازدید از اماکن زیارتی مانند قم و مشهد وارد حرم می‌شوند، ملزم به پوشیدن حجاب هستند. امری که می‌تواند با یک پیوست فرهنگی، زبان گویای اسلام برای تبلیغ حجاب در عرصه بین‌الملل باشد. شاید کسی بگوید: مگر رفتار و طرح متولیان این اماکن چقدر تأثیر دارد؟ آیا امانت دادن چادر برای چند ساعت می‌تواند همراه با کار فرهنگی باشد؟ مگر متولی اصلی ماجرای حجاب این اماکن هستند؟ می‌دانم که متولی اصلی مسئله حجاب را نمی‌توان همین اماکن مقدس دانست، ولی نکته‌ی مهم در اینجاست که خود مخاطبان به سراغ این اماکن می‌آیند. یعنی یک رابطه‌ی حسنه و یک پیوند بین این فرد، و عقیده به این مکان مقدس هنوز وجود دارد. نکته‌ی دیگر تأکید رهبر انقلاب بر تبدیل امامزادگان به قطب‌های فرهنگی کشور و مرکزی برای نشر معارف قرآن و عترت است. آیا همین نکته برای داشتن وظیفه در قبال مسئله‌ی حجاب کافی نیست؟ از سوی دیگر، کافی است به آمارهای حضور میلیونی مردم در این اماکن نگاهی بی اندازیم. تکثر و تعداد بالای اماکن مذهبی در ایران، این فرصت را در اختیار متولیان فرهنگی گذاشته است که در اکثر شهرهای ایران بتوانند مسئله‌ی حجاب را به شیوه‌ای نو و جذاب به مخاطبان عرضه کنند. مشهد، قم، شهرری، امامزاده صالح و امامزاده داوود در تهران، زیارت شاه‌چراغ در شیراز و مساجد تاریخی در شهرهایی مثل کاشان، اصفهان، یزد و شیراز چند نمونه‌ی معروف برای این ادعاست. طبق بیان آماری رسمی ، در شش‌ماهه‌ی نخست سال ۱۴۰۱، افزون بر ۶۷۰ هزار چادر برای تشرف به حرم رضوی امانت‌داده شده است. طبق گزارشی خبری از آستان مقدس حضرت معصومه (سلام‌الله علیها) مربوط به سال ۱۳۹۸، در روزهای پرجمعیت میانگین دو هزار نفر از این چادرها استفاده می‌کنند. مسئله از بُعدی نیز نگران‌کننده است. پدیده‌ای به نام حجاب استایل! افرادی که برای کسب پول با اعتقادات و آموزه‌های دینی بازی می‌کنند تا کالای خود را بفروشند. تبلیغ حضور بدون چادر در راهپیمایی بزرگ اربعین نمونه‌ای بود که در چند سال گذشته در فضای مجازی توسط همین افراد منتشر شد. تصاویر حضور حجاب استایل‌ها و تبلیغ کالای خود در این اماکن نیز در فضای مجازی منتشرشده و حتی منحصر به اماکن مقدس در ایران نیز نمانده است. در این میان، ما هستیم و فرصتی که هنوز از دستمان خارج نشده است. 🖋امیر خندان

جهت نقد و نظر در مورد مطالب و تبادل کانال👇👇 @admin_delneveshtetalabe

تشابه اسمی کانال در دوره ای که در تلگرام فعالیت داشتم نیز ماجراساز بود... در ایتا هم چند کانال با نام های مشابه همین کانال وجود دارد... اسم اصلی و فعالیت اصلی کانال همچنان ادامه دارد...

انتشار همین یادداشت در نویسندگان حوزوی استان اصفهان https://eitaa.com/howzavian_isfahan/412 سایت رحا مدیا (رسانه حوزه انقلابی) https://rahamedia.net/?p=6785 و در کانال رحا مدیا https://eitaa.com/rahamedia/15379

💢 فرصت‌های نیم‌سوز در نهادینه‌سازی حجاب 💢 ⚠️ مکان‌های مذهبی اعم از مساجد و امام‌زاده‌ها، فرصتی هستند برای تبلیغ امر حجاب. البته اگر این فرصت را از دست ندهیم و آن را نسوزانیم. شاید این فرصت را در زمان فعلی به یک اهرم نیمه سوز تبدیل کرده باشیم. گاهی حتی این سؤال در ذهنم شکل می‌گیرد: تا چه زمانی این اماکن به امانت‌دادن چادر و الزام به ورود با پوشش مناسب در این اماکن نظارت و توجه خواهند داشت ‼️‼️ ✍ امیر خندان #حجاب 📎 متن کامل این مطلب را در سایت رحا مدیا بخوانید. 🌐 رسانه حوزه انقلابی (رحا مدیا) 🆔 @rahamedia

در مسجد مقدس جمکران دعاگوی دوستان و اعضای کانال هستم... اللهم عجل لولیک الفرج دعا برای مردم لبنان که تحت شرایط سختی در جنگ زمینی با اسرائیل هستند فراموش نشه🌷

_اینا چیه؟ +ریش... _تو ریش داری؟ +آره. _تو گوشواره نداری؟ +نه.مردا گوشواره ندارن. _من ریش ندارم. +خانمها ریش ندارن دیالوگ نیمه تکراری این ماه ها با خواهرزاده دو ساله...

شناخت از دیدگاه فطرت کتاب در 183 صفحه و 8 جلسه تنظیم‌شده است. نام هر فصل را جلسه گذاشته‌اند زیرا این کتاب مجموعه درس‌های دکتر بهشتی با عنوان «شناخت» در تابستان سال 1359 در واحد دانشجویی حزب جمهوری اسلامی بوده است. به‌تبع همین این فصل‌ها در کتاب نام‌گذاری نیز نشده اند. تلاش شهید بهشتی در این سخنرانی‌ها، بیان مسئله‌ی شناخت با زبانی ساده و قابل‌فهم برای مخاطبین بوده است. مخاطبینی که شاید مطالعات فلسفی نیز نداشته‌اند. عمده انگیزه برای بیان این مسئله و پاسخ به شبهات نیز، حضور ادبیات و تفکرات مارکسیستی در دهه 50 و 60 بیان‌شده است. این کتاب برای اولین مواجهه با مسئله‌ی شناخت و همچنین قرار گرفتن در ساختار آموزشی مناسب نیست. دلیل در همان گزارش جلسات اول مطرح شده است. البته این ادعا به معنای نفی مسائل علمی و بیان لطیف شهید بهشتی نیست. هرچند برخی کتب شهید مطهری، پیاده‌سازی سخنرانی‌های ایشان است، ولی به نسبت به این کتاب از نظم بهتری برخوردار هستند. شاید علت این مسئله نظارت خود شهید برای تبدیل نوارها به کتاب است. گاهی القای مفاهیم در حین سخنرانی با لحن و زبان بدن صورت می‌گیرد. ولی خواننده در مطالعه‌ی یک متن با نوشته‌ها روبروست. این‌که این کتاب سالیانی بعد از شهادت دکتر بهشتی چاپ‌شده است، نقیصه‌ای است که جبران‌پذیر نیست. برای آشنایی با روش شهید بهشتی در بیان مسئله‌ی شناخت می‌توان به این کتاب رجوع کرد؛ لکن این بهره برای کسانی بیشتر خواهد بود که به طور اجمالی و مقدماتی با مباحث شناخت و معرفت‌شناسی آشنایی داشته باشند؛ زیرا در زبان علمی چاره‌ای جز شناخت اصطلاحات و گزاره‌های علمی نیست.

تشکر از دوستان کانال طلبگی تا اجتهاد بابت بازنشر مطلب بالا https://eitaa.com/talabegitaejtehad/6412