‌‌ با قرنیه‌‌ٔ حضرتِ‌ خضرت مرا دیده‌اي اتیان ؟ ‌آیا شبیه‌م به مردمِ سال هزآر و ُ هشتصد و دَھ‌ ؟ با گلهاي کاغذی بنفشرنگ تور، سنجاق‌، روبان‌‌ و هیجان دیدارها ؟ ‌شبیه نارنج ناگهانی پرشکوفهٔ زیر برف‌ها ؟ شبیه انعکاس خدآ توی کاسه‌ٔ آب ؟ شبیه بوی ناٰن یا سکه‌‌‌‌ای در جیب کودك‌ مردني و بی‌توان ؟ روزگاری دعا می‌خواندم سَرسری و بی‌فایده‌ نباشم ؛ اما حالا بی‌نقش و ُ بی‌بذر مانده‌ام اتیان .. مرا ببخش ك‌ه از پس قول‌هایم برنمی‌آیم مراٰ ببخش‌ ك‌ه آن‌ سکه نیستم ؛ که بدون رمق و قوتم . ؛ که .. ‌‌

‌ به دیدگان خضرٺ ، سلام 🌱