غربت عمو در میان خیمه‌ها قرارش را ربوده بود 🕊💔 📌 در رمضان، یک ساعت مانده به افطار، هیئتی مجازی و مختصر را فراهم کردیم تا در حالی‌که تشنگی و گرسنگی بر ما غلبه کرده، یادی کنیم از آقایی که او را گرسنه و تشنه شهید و روی زمین کربلا رهایش کردند😔 🧡 #هیئت_رمضان 🗓 روز پنجم ماه #رمضان کانال صوتهای دلنشین هدیه به چهارده معصوم @delneshinha 🍀💛🍀🧡🍀💛

🎥خواهر شهید سیدحمیدرضا ساداتی‌فر: آقای اژه‌ای چرا فقط صحبت میکنه و عملی ما نمیبینیم؟‌ از چی میترسند؟! آقایان مسئول از #جیغ سلیطه‌ها نترسید از #بغض خانواده شهدا بترسید... #رئیسی #قالیباف #اژه_ای

براساس اعلام مرکز تقویم موسسه ژئوفیزیک دانشگاه تهران، لحظه تحویل سال ۱۴۰۳ هجری شمسی به ساعت رسمی جمهوری اسلامی ایران ساعت ۶ و ۳۶ دقیقه و ۲۶ ثانیه روز چهارشنبه ۱ فروردین ۱۴۰۳ هجری شمسی مطابق ۹ رمضان ۱۴۴۵ هجری قمری و ۲۰ مارس ۲۰۲۴ میلادی است.

🔺 ماجرای مسلمان شدن داوود کیم، خواننده کره‌ای @GANDO_ZE

#پناه_من ۱۸۵ بقره و ما قرآن را در رمضان نازل کردیم.... | رسم قشنگی است، که مهمانِ عزیز را با قیمتی‌ترین هدیه‌ پاگشا می‌کنند. | @ostad_shojae | montazer.ir

زندان و ماه رمضان دستپخت عالی همسر ______________________________ ماه مبارک رمضان ۱۳۹۰( قمــری) در زندان از راه رسید. دهم آبان، اول ماه مبارک بود. با فرا رسیدن این ماه، دلم غرق شادی شــد؛ چون از کودکی این ماه را دوست میداشتم. در این ماه، چهره روزمره زندگی دگرگون می شــود و انســان روزه دار لذت معنوی خاصی را احساس می کند. نخستین روز ماه رمضان سپری شد، هنگام افطار فرا رسید، اما چیزی برای من نیاوردند... نماز را خواندم و به ســیر در عالم خاطرات این مــاه - بویژه خاطرات ســاعت افطار و شــادمانی روزه داران در هنگام افطار- پرداختم. آن لحظات شادی آور و فرح افزای سر سفره افطار در کنار خانواده، با سماوری که در برابر ما میجوشید، در خاطرم گذشت. همچنین آن خوردنی های اندک و سبک مخصوص افطار را به یاد آوردم؛ بویژه «ماقوت» مختص خود را - غذای معروف مشهدی ها که ظاهرا مختص خود آنها است - به یاد آوردم؛ که از هر غذایی برای افطار، آن را بیشتر دوست میداشتم. این «ماقوت» از آب و نشاسته و شکر تهیه می شود و به شیوه خاصی آن را می‌پزند. همسر من نیز در پختن آن، همانند پختن سایر غذاها، بخوبی وارد است. ناگهان به خود بازآمدم و از خداوند مغفرت طلبیدم. شاید این گرسنگی بود که خاطرات یاد شــده را در ذهنم برانگیخت. شاید تنهایی بود. به هر حال باید صبر کرد. نیم ساعت پس از مغرب، یک فنجان چای به دست آوردم. مدتی بعد شــام آوردند، که به خاطر نامرغوبی، دل بدان رغبت نمی کرد. اما قدری از آن را خوردم و بقیه را برای سحری گذاشتم. در سحر هم مابقی آن را با اکراه خوردم، زیرا این غذا از اصل نامطبوع بود و بعد از مانده شدن نیز نامطبوعتر شده بود. نخستین روز بر این منوال گذشت. روز دوم نگهبــان اطلاع داد که چیزی برای شــما فرستاده شــده. آن را گرفتم و باز کردم، دیدم انواع غذاهایی که در افطار به آنها میل دارم، در چند بشقاب برایم فرستاده شده اســت. این غذاها برای چند نفر کافی بود. همسرم آن را آماده ساخته بود و توانسته بود به زندان برساند. همچنین در همان روز، از منزل برایم وســایل تهیه و صرف چای آوردند. لذا افطاری خوشــمزه و مطبوعی بود که به قــدر کفایت از آن برداشتم و باقی را برای زندانیان فرستادم. این کار هر روز تکرار شد. برشی از کتاب «خون دلی که لعل شد» @fakhrian_ir