صبح وفتی فاطمه رو رسوندم مدرسه ، هنوز خیابانها خلوت خلوت بود درختهای دو طرف چهار باغ ، سایه انداخته بودند روی خیابان و تو دلت میخواست همه ی خیابان های شهر، چهارباغ باشد.
به پارک شهید رجایی که رسیدم هوس کردم پیاده بشم و یک ساعتی توی پارک قدم بزنم و فکر کنم .
این مدتی که از پیش قدم گذشته کمتر فرصت کرده ام یک دل سیر بنشینم فکر کنم .
پیش قدم بیشتر از هرچیز دیگه ای به من فکر کردن یاد داد.؛ چیزی که بعد از چهل سالگی خیلی بهش احتیاج داشتم.
فکر کردم کاش دفتر قشنگ فنردارم را با خودم آورده بودم . هر چیزی ابزاری داره و ابزار مهم تفکر قلم و کاغذه.
وقتی مینویسی فکر ها قابل مشاهده میشن
انگار نوشتن یه جوری اسکن مغزه
بعد مث یه پزشک ماهر که نوار قلب رو با دقت میخونه و بررسی میکنه باید فکر هات رو بررسی کنی
که واقعیه یا نه
که کار خودته یا نه
که در راستای ارزشهاته یا اهدافت یا هیچ کدوم
که چه بار عاطفی و روانیی برات داره
که چه اقدامی باید براش طراحی کنی و ....
یک روز اگه فرصت کنم این پروسه ی واکاوی افکار و احساسات رو کامل اینجا مینویسم...
https://eitaa.com/drmim1
