💞 #رسم_عاشقی 🌹 جانباز شهید ایوب بلندی ✅ قسمت ششم آقاجون این رفت و آمد های ایوب را دوست نداشت. میگفت: نامحرمید و گناه دارد. اما ایوب از رفت و امدش کم نکرد. برای من هم سخت بود. یک روز با ایوب رفتیم خانه روحانی محلمان، همان جلوی در گفتم "حاج اقا میشود بین ما صیغه محرمیت بخوانید؟" او را میشناختیم. او هم ما و آقاجون را میشناخت. همانجا محرم شدیم. یک جعبه شیرینی ناپلئونی خریدیم و برگشتیم خانه. مامان از دیدن صورت گل انداخته من و جعبه شیرینی تعجب کرد، -خبری شده؟ نخ دور جعبه را باز کردم و گرفتم جلوی مامان. گفتم، -مامان! ما رفتیم موقتا محرم شدیم. دست مامان تو هوا خشک شد. -فکر کردم برادر بلندی که میخواهد مدام اینجا باشد، خب درست نیست، هم شما ناراحت میشوید، هم من معذبم. مامان گفت:آقاجونت را چه کار میکنی؟ یک شیرینی دادم دست مامان، -شما اقاجون را خوب میشناسی، خودت میدانی چطور به او بگویی. بی اجازه شان محرم نشده بودیم. اما بی خبر بود و جا داشت که حسابی دلخور شوند. نتیجه صحبت های مامان و توجیه کردن کار ما برای آقاجون، این شد ک اقاجون ما را تنبیه کرد. با قهر کردنش. مامان برای ایوب سنگ تمام میگذاشت. وقتی ایوب خانه ما بود، مامان خیلی بیشتر از همیشه غذا درست میکرد. میخندید و میگفت، -الهی برایت بمیرم دختر، وقتی ازدواج کنی فقط توی اشپزخانه ای. باید مدام بپزی بدهی ایوب. ماشاءالله خیلی خوب میخورد. فهمیده بودم که ایوب وقتی که خوشحال و سرحال است، زیاد میخورد. شبی نبود که ایوب خانه مانماند و صبح دور هم صبحانه نخوریم. سفره صبحانه که جمع شد، آمد کنارم. خوشحال بود‌، -دیشب چه شاعر شده بودی، کنار پنجره ایستاده بودی. چند تار مو که از روسریم افتاده بود بیرون، با انگشت کردم زیر روسری، -من؟دیشب؟ یادم امد، از سر و صدای توی حیاط بیدار شده بودم. دوتا گربه به جان هم افتاده بودند و صدای جیغشان بلند شده بود. آقاجون و ایوب تو هال خوابیده بودند. نگاهشان کردم. تکان نخوردند. ایستادم و گربه ها را تماشا کردم. ابروهایم را انداختم بالا، -فکر کردم خواب بودید.حالا چه کاری میکردم که میگویی شاعر شده ام؟ -داشتی ستاره ها را نگاه میکردی. نتوانستم جلوی خنده ام را بگیرم، -نه برادر بلندی، گربه های توی حیاط را نگاه میکردم. وا رفت، -راست میگویی؟ -اره هنوز میخندیدم. سرش را پایین انداخت. -لااقل به من نمیگفتی که گربه هارا تماشا میکردی. خنده ام را جمع کردم، -چرا؟ پس چی میگفتم؟ دمغ شد، -فکر کردم از شدت علاقه به من نصف شبی بلند شدی و ستاره هارا نگاه میکردی. ⭕️ادامه دارد.. Gap.im/Ebrahimhadi Eitaa.com/Ebrahimhadi Sapp.ir/Ebrahimhadi_ir

💞 #رسم_عاشقی 🌹 جانباز شهید ایوب بلندی ✅ قسمت هفتم هر روز با هم میرفتیم بیرون. دوست داشت پیاده برویم و توی راه حرف بزنیم، من تنبل بودم. کمی که راه میرفتیم دستم را دور بازویش حلقه میکردم، او که میرفت من را هم میکشید، -نمیدانم من بارکشم؟ زن کشم؟ این را میگفت و میخندید. -شهلا دوست ندارم برای خانه خودمان فرش دستباف بگیریم. -ولی دست باف ماندگارتر است. -دلت می آید؟ دختر های بیچاره شب و روز با خون دل نشسته اند پای دار قالی. نصف پولش هم توی جیب خودشان نرفته. بعد ما چه طور آن را بیاندازیم زیر پایمان؟ از خیابان های نزدیک دانشگاه تهران رد میشدیم. جمعه بود و مردم برای نماز جمع می شدند. همیشه ارزو داشتم وقتی ازدواج کردم با همسرم بروم دعای کمیل و نماز جمعه. ولی ایوب سرش زود درد میگرفت. طاقت شلوغی را نداشت. در بین راه سنگینی نگاه مردم را حس میکردم که به دستبند اهنی ایوب خیره میشدند. ایوب خونسرد بود. من جایش بودم، از اینکه بچه های کوچه دستبند آهنیم را به هم نشان میدادند، ناراحت میشدم. ایوب دوزانو روی زمین نشست و گفت: -بچه ها بیایید نزدیکتر بچه ها دورش جمع شدند ایوب دستش را جلو برد، -بهش دست بزنید، از آهن است. این را به دستم میبندم تا بتوانم حرکتش بدهم. بچه ها به دستبند ایوب دست میکشیدند و او با حوصله برایشان توضیح میداد. چند روز ماند به مراسم عقدمان، ایوب رفت به جبهه و دیرتر از موعد برگشت. به وقتی که از اقای خامنه ای برای عقد گرفته بودیم نرسیدیم. عاقد خبر کردیم تا توی خانه خطبه بخواند. دو شاهد لازم داشتیم. رضا که منطقه بود. ایوب بلند شد، -میروم شاهد بیاورم رفت توی کوچه. مامان چادر سفیدی که زمان خودش سرش بود برایم اورد. چادر مشکی را از سرم برداشت و چادرش را سرم کرد. ایوب با دو نفر برگشت. -این هم شاهد. از لباس های خاکیشان معلوم بود، تازه از جبهه برگشته اند. یکی از انها به لباسش اشاره کرد و گفت: -اخه با این وضع؟ نگفته بودی برای عقد میخواهی! -خیلی هم خوشگل هستید، آقا بفرمایید. نشست کنارم. مامان اشکش را پاک کرد و خم شد. از توی قندان دو حبه قند برداشت. عاقد شروع کرد. صدا خرت خرت قندی که مامان بالای سرم میسایید بلند شد. آقا جون راننده تاکسی فرودگاه بود، همیشه قبل از اینکه از خانه بیرون برود، همه ی ما بچه ها را میبوسید و بعد پیشانی مادر را. یک بار یادش رفت، چنان قشقرقی به پا کردیم که اقاجون از ترس ابرویش برگشت و پیشانی مامان را بوسید و رفت. برای خودشان لیلی و مجنونی بودند. برای همین مامان خیلی عصبانی شد، بعد از شش ماه هنوز ایوب را "برادر بلندی"صدا میزنم. با دلخوری گفت، -گناه دارد شهلا، جلویش با چادر که مینشینی، مثل غریبه ها هم که صدایش میزنی. طفلک برادرت نیست، شوهرت است. ایوب خیلی زود با من صمیمی شد، یک بار بعد عقدمان جلوی مامان گفت: -لااقل این جمله ای که میگویم را تکرار کن، دل من خوش باشد. گفتم: -چی دل شما را خوش میکند؟ گفت: -به من بگو، مثل بچه ای که به مادرش محتاج است، بم احتیاج داری. شمرده شمرده گفت که خوب کلماتش را بشنوم. رنگم از خجالت سرخ شد. چادرم را زیر گلویم محکم گرفتم و عین کلمات را تکرار کردم. همان فردای عقدمان هم رفته بود تبریز، یک روزه برگشت، با دست پر. از اینکه اول کاری برایم هدیه اورده بود، ذوق کرده بودم. قاب عکس بود. از کادو بیرون اوردم. خشکم زد. عکس خودش بود،درحالی که میخندید. -چقدر خودت را تحویل میگیری، برادر بلندی! ایوب قاب را ازدستم گرفت، روی تاقچه گذاشت. یک گلدان کوچک هم گذاشت کنارش. -منو هر روز میبینی دلت برام تنگ نمیشه. ⭕️ادامه دارد.. 🇮🇷 Gap.im/Ebrahimhadi 🇮🇷 Eitaa.com/Ebrahimhadi 🇮🇷 Sapp.ir/Ebrahimhadi_ir

💞 #رسم_عاشقی 🌹 جانباز شهید ایوب بلندی ✅ قسمت هشتم دوست هایم وقتی توی خیابان من و ایوب را با هم میدیدند، میگفتند: تو که میخواستی با جانباز ازدواج کنی پس چی شد؟ هر چه میگفتم ایوب هم جانباز است، باورشان نمیشد، مثل خودم، روز اول خواستگاری. بدن ایوب پر از تیر ترکش بود و هرکدام هم برای یک عملیات. با ترکش های توی سینه اش مشهور شده بود. آنها را از عملیات فتح المبین با خودش داشت. از وقتی ترکش به قلبش خورده بود تا اتاق عمل، چهل و پنج دقیقه گذشته بود و او زنده مانده بود. روزنامه ها هم خبرش را نوشتند، ولی بدون اسم تا خانواده اش نگران نشوند. همان عملیات فتح المبین تعدادی از رزمنده ها زیر اتش خودی و دشمن گیر می افتند، طوری که اگر به توپخانه یک گرای اشتباه داده میشد، رزمنده های خودمان را میزد. ایوب طاقت نمی اورد، از فرمانده اجازه میگیرد که با ماشین برود جلو و بچه ها را بیاورد. چند نفری را میرساند و بر میگردد. به مجروحی کمک میکند تا از روی زمین بلند شود. خمپاره کنارشان منفجر میشود. ترکش ها سرِ آن مجروح را میبرد و بازوی ایوب را. موج انفجار چنان ایوب را روی زمین میکوبد که اشهدش را میگوید. سرش گیج میرود و نمیتواند بلند شود. کسی را میبیند که نزدیکش میشود. میگوید بلند شو و دستش را میگیرد و بلندش میکند. ایوب بازویش را که به یک پوست اویزان شده بود، بین کش شلوار کردیش میگذارد و تا خاکریز میرود. میگفت: من از بازمانده های هویزه هستم. این را هر بار میگفت، صدایش میگرفت و اشک در چشمانش حلقه میزد. دکترها میگفتند، سردرد های ایوب برای آن سه تا ترکشی است که توی سرش جا خوش کرده اند. از شدت درد کبود میشد و خون چشمانش را میپوشاند. برای آنکه ارام شود سیگار میکشید. روز خواستگاری گفتم که از سیگار بدم می اید، قول داد وقتی عمل کند و دردش خوب شود، سیگار را هم بگذارد کنار. دکتر ها موقع عمل، به جای سه تا پنج تا ترکش دیدند که به قسمت حساسی از مغز نزدیک بودند. عمل سخت بود و یک اشتباه کوچک میتوانست بینایی ایوب را بگیرد. وقتی عمل تمام شد، دکتر با ذوق دور ایوب تازه به هوش امده میچرخید. عددهایی را با دست نشانش میداد و ایوب که درست میگفت، دکتر بیشتر خوشحال میشد. خانه پدری ایوب بودیم که برای اولین بار از حال رفتنش را دیدم. ما اتاق بالا بودیم و ایوب خواب بود. نگاهش میکردم. منتظر بودم با هر نفسی که میکشد ،سینه اش بالا و پایین برود. تکان نمیخورد. ترسیدم. صورتم را جلوی دهانش گرفتم. گرمایی احساس نکردم. کیفم را تکان دادم، آیینه کوچکی بیرون افتاد. جلوی دهانش گرفتم. آیینه بخار نکرد. برای لحظاتی فکر کردم مردی را که حالا همه زندگیم شده است، مرد من، تکیه گاهم، از دستش داده ام. بعد ها فهمیدم از حال رفتنش، یک جور حمله عصبی و از عوارض موج گرفتگی است. دیگر تلاش من برای زنده نگه داشتن ایوب شروع شد. حس میکردم حتی در و دیوار هم مرا تشویق میکنند و میگویند: "عاقبت راهی ک انتخاب کرده ای،خیر است" یکبار مصرف غذا میخوردیم. صدای خوردن قاشق و بشقاب به هم باعث میشد حمله عصبی سراغش بیاید. موج که میگرفتش،مردهای خانه و همسایه را خبر میکردم. انها می امدند و دست و پای ایوب را میگرفتند. رعشه می افتاد به بدنش. بلند میکرد و محکم میکوبیدش به زمین. دستم را میکردم توی دهانش تا زبانش را گاز نگیرد. عضلاتش طوری سفت میشد که حتی مرد ها هم نمیتوانستند انگشت هایش را از هم باز کنند. لرزشش که تمام می شد، شل و بیحال روی زمین می افتاد. انگشت های خونینم را از بین دندانهایش بیرون می اوردم. نگاه میکردم به مردمک چشمش که زیر پلک ها ارام میگرفت. مردِ من ارام میگرفت. مامان و اقاجون میگفتند "با این حال و روزی ک ایوب دارد، نباید خانه مستقل بگیرید، پیش خودمان بمانید. ⭕️ادامه دارد.. 🇮🇷 Gap.im/Ebrahimhadi 🇮🇷 Eitaa.com/Ebrahimhadi 🇮🇷 Sapp.ir/Ebrahimhadi_ir

💞 #رسم_عاشقی 🌹 جانباز شهید ایوب بلندی ✅ قسمت نهم مامان جهیزیه ام را توی یکی از دو اتاق خانه جا داد. دیگر چادر از سر زهرا و شهیده نیفتاد. ایوب خیلی مراعات میکرد. وقتی میفهمید از این اتاق میخواهند بروند آن اتاق، چشم هایش را می بست و میگفت "بیایید رد شوید نگاهتان نمیکنم" حالا غیر از آقا جون و مامان، رضا و زهرا و شهیده هم شیفته اش شده بودند و حتی او را از من بیشتر دوست داشتند. صدایش میکردند "داداش ایوب" خواستم ساکتشان کنم که دیدم ایوب نشسته کنار دیوار و بچه ها دورش نشسته اند. ایوب میخواند "یک حاجی بود، یک گربه داشت" بچه ها دست میزدند و از خنده ریسه میرفتند. و ایوب باز میخواند. کار مامان شده بود گوش تیز کردن، صدای بق بق یا کریم را که میشنید، بلند میشد و بی سر و صدا از روی پنجره پرشان میداد. وانتی ها که میرسیدند سر کوچه، قبل از اینکه توی بلندگو هایشان داد بکشند "اهن پاره، لوازم برقی"، مامان خودش را به انها میرساند، میگفت مریض داریم و آنها را چند کوچه بالاتر میفرستاد. برای بچه های محله هم علامت گذاشته بود. همیشه توی کوچه شلوغ بود. وقتی مامان دستمالی را از پنجره اویزان میکرد، بچه هامیفهمیدند حال ایوب خوب است و میتوانند سر و صدا کنند. دستمال را که برمیداشت، یعنی ایوب خوابیده یا حالش خوب نیست. یک بار ایوب داد و بیداد راه انداخته بود. زهرا و شهیده ایستاده بودند و با نگرانی نگاهش میکردند. ایوب داد زد "هرچه میگویم نمیفهمند. باباجان،هواپیماهای دشمن آمده." به مگسی که دور اتاق میچرخید اشاره کرد. آخر من به تو چه بگویم؟ بسیجی لامذهب چرا کلاه سرت نیست؟ اگر تیر بخوری و طوریت بشود، حقت است. دستشان را گرفتم و بردم بیرون. توی کمدمان خرت و پرت زیاد داشتیم. کلاه هم پیدا میشد. دادم که سرشان بگذارند. هر سه با کلاه روبرویش نشستیم تا آرام شد. توی همین چند ماه تمام مجروحیت های ایوب خودش را نشان داده بود. حالا میشد واقعیت پشت این ظاهر نسبتا سالم را فهمید. جایی از بدنش نبود که سالم باشد. حتی فک هایش قفل میکرد، همان وقتی که موج گرفتش. وقتی که بیمارستان بوده، با نی به او آب و غذا میدادند. بعد از مدتی از خدمه بیمارستان خواسته بودند که با زور فک ها را باز کنند، فک از جایش در میرود. حالا بی دلیل و ناگهان فکش قفل میشد. حتی وسط مهمانی، وقتی قاشق توی دهانش بود. دو طرف صورتش را میگرفتم. دستم را میگذاشتم روی برآمدگی روی استخوان فک و ماساژ میدادم. فک ها آرام آرام از هم باز میشدند و توی دهانش معلوم میشد. بعضی مهمانها نچ نچ می کردند و بعضی نیشخند میزدند و سرشان را تکان میدادند. میتوانستم صدای "اخی" گفتن بعضی ها را به راحتی بشنوم. باید جراحی میشد. دندان های عقب ایوب را کشیدند، همه سالم بودند. سر یکی از استخوان های فک را هم تراشیدند. دکتر قبل از عمل گفته بود که این جراحی حتما عوارض هم دارد. و همینطور بود. بعد از عمل ابروی راستش حالت افتادگی پیدا کرد. صورت ایوب چند بار جراحی شد تا به حالت عادی برگردد، ولی نشد. عضله بالای ابرویش را برداشتند و ابرو را ثابت کردند. وقتی می خندید یا اخم میکرد، ابرویش تکان نمیخورد و پوستش چروک نمیشد. ⭕️ادامه دارد.. 🇮🇷 Gap.im/Ebrahimhadi 🇮🇷 Eitaa.com/Ebrahimhadi 🇮🇷 Sapp.ir/Ebrahimhadi_ir

💞 #رسم_عاشقی 🌹 جانباز شهید ایوب بلندی ✅ قسمت دهم کنار هم  نشسته بودیم. ایوب آستینش را بالا زد و بازویش را نشانم داد، _توی کتفم، نزدیک عصب، یک ترکش است. دکتر ها میگویند اگر خارج عمل کنم  بهتر است. این بازو هم چهل تکه شد بس که رفت زیر تیغ جراحی. به دستش نگاه میکردم، گفت "بدت نمیاید میبینیش؟" بازویش را گرفتم و  بوسیدم. -باور نمیکنی ایوب، هر جایت که مجروح تر است، برای من قشنگ تر است. بلند خندید. دستش را گرفت جلویم. _راست میگویی؟ پس یا الله ماچ کن. سریع باش. چند روز بعد کارهای اعزامش درست شد و از طرف جهاد برای درمان رفت انگلستان. من هم با یکی از دوستان ایوب و همسرش رفتم شاهرود. مراسم بزرگی آنجا برگزار میشد. زیارت عاشورا میخواندند که خوابم برد. توی خواب امام حسین را دیدم. امام گفتند  "تو بارداری ولی بچه ات مشکلی دارد". توی خواب شروع کردم به گریه و زاری. با التماس گفتم "اقا من برای رضای شما ازدواج کردم، برای رضای شما این مشکلات را تحمل میکنم، الان هم شوهرم نیست، تلفن بزنم چه بگویم؟ بگویم بچه ات ناقص است؟ امام آمد نزدیک، روی دستم دست کشید و گفت: "خوب میشود" بیدار شدم. یقین کردم رویایم صادقه بوده، بچه دار شدیم  و بچه نقصی دارد. حتما هم خوب میشود، چون امام گفته است. رفتم مخابرات و زنگ زدم به ایوب. تا گفتم خواب امام حسین را دیده ام زد زیر گریه. بعد از چند دقیقه هم تلفن قطع شد. دوباره شماره را گرفتم. برایش خوابم را تعریف نکردم. فقط خبر بچه دار شدنمان را دادم. با صدای بغض الود گفت : میدانم شهلا، بچه پسر است، اسمش را میگذاریم محمد. نیت کرده بودیم که اگر خدا به اندازه یک تیم فوتبال هم به ما پسر داد، اول اسم همه را محمد بگذاریم. گفتم بگذاریم محمد حسین. به خاطر خوابم. اما تو از کجا میدانی پسر است؟ جوابم را نداد. چند سال بعد که هدی را باردار شدم هم، میدانست فرزندمان دختر است. مامان و آقاجون کنارم بودند، اما این از دلتنگیم برای ایوب کم نمیکرد. روزها با گریه مینشستم، شش هفت برگه امتحانی برایش مینوشتم، ولی باز هم روز به نظرم کشدار و تمام ناشدنی بود. تلفن میزد. همین ک صدایش را شنیدم، بغض گلویم راگرفت. _سلام ایوب ذوق کرد، گفت: _صدایت را که میشنوم، انگار همه دنیا را به من داده اند. زدم زیر گریه. _کجایی ایوب؟ پس کی برمیگردی؟ -میدانی چند روز است از هم دوریم؟ من حساب دقیقش را دارم، دقیقا بیست و پنج روز. حرفی نزدم. صدای گریه ام را میشنید. -شهلا ولی دنیا خیلی کوچک تر از آن است که تو فکرش را میکنی. تو فکر میکنی من الان کجا هستم؟ با گریه گفتم، _خب معلومه، تو انگلستانی، من تهران. خیلی از هم دوریم ایوب. -نه شهلا، مگر همان ماهی که بالای سر تو است بالای سر من نیست؟ همان خورشید، اینجا هم هست. هوا، همان هوا و زمین، همان زمین است. اگر اینطوری فکر کنی، خیالت راحت تر میشود. بیا شهلا از این به بعد سر ساعت یازده شب هر دو به ماه نگاه کنیم. خب؟ تا یازده شب را به هر ضرب و زوری گذراندم. شب رفتم پشت بام و ایستادم به تماشای ماه. حالا حتما ایوب هم خودش را رسانده بود کنار پنجره ی اتاقش توی بیمارستان و ماه را نگاه میکرد. زمین برایم یک توپ گرد کوچک شده بود، که میتوانستم با نگاه به ماه از روی آن بگذرم و برسم به ایوبم. به مَردم. ⭕️ادامه دارد.. 🇮🇷 Gap.im/Ebrahimhadi 🇮🇷 Eitaa.com/Ebrahimhadi 🇮🇷 Sapp.ir/Ebrahimhadi_ir

💞 #رسم_عاشقی 🌷 جانباز شهید ایوب بلندی ✅ قسمت یازدهم نامه اش ازانگلیس رسید، _خب بچه دار شدنمان چشمم را روشن کرد. همسر عزیزم شرمنده که در این وضع در کنارت نیستم. تو خوب میدانی که نبودنم بی علت نیست و اینجا برای درمان هستم. خیلی نگران حالت هستم. من را از خودت بی خبر نگذار. امیدوارم همیشه زنده و سالم باشی و سایه ات بالای سرم باشد. گفته بودی از زایمان میترسی. نگران نباش، فقط به این فکر کن که موجودی زنده از تو متولد میشود. بعد از دو ماه ایوب برگشت. از ریز و درشت اتفاقاتی که برایش افتاده بود، تعریف میکرد. میگفت: عادت کرده ام مثل پروانه دورم بگردی، همیشه کنارم باشی. توی بیمارستان با آن همه پرستار و امکانات راحت نبودم. با لبخند نگاهش کردم. تکیه داد به پشتی، -شهلا؟ این خانم ها موهایشان خود به خود رنگی نیست، هست؟ چشم هایم را ریز کردم، -چشمم روشن! کدام خانم ها؟ -خانم های اینجا و آنجا که بودم. خنده ام گرفت، -نخیر مال خودشان نیست، رنگشان میکنند. -خب، تو چرا نمیکنی؟ -چون خرج داره حاج اقا. فردایش از ایوب پول گرفتم و موهایم را رنگ کردم. خیلی خوشش امد. گفت: قشنگ شدی، ولی نمی ارزد شهلا. آخر دو برابر ازش پول گرفته بودم. چیزی نگذشت که ثت نام کرد برود جبهه. -کجا به سلامتی؟ -میروم منطقه. -بااین حال و روزت؟ اخه تو چه به درده جبهه میخوری؟ با این دست های بسته. -سر برانکارد رو که میتونم بگیرم. از همان روز اول میدانستم به کسی دل میبندم که به چیز با ارزشی تری دل بسته است. و اگر راهی پیدا کند تا به ان برسد نباید مانعش بشوم. موقع به دنیا امدن محمد حسین، آقاجون و مامان، من را بردند بیمارستان. محمد حسین که به دنیا امد پایش کمی انحراف داشت. دکتر گچ گرفت و خوب شد. دکتر ها چند بار سفارش کرده بودند که اگر امکانش را داریم، برای قلب ایوب برویم خارج. ترکش توی سینه ایوب خطرناک بود. خرج عمل قلب خیلی زیادبود. انقدر که اگر همه زندگیمان را میفروختیم، باز هم کم می اوردیم. اگر ایوب تعهد نامه اش را امضا میکرد، بنیاد خرج سفر را تقبل میکرد،وایوب قبول نکرد. گفت: وقتی میخواستم جبهه بروم، امضا ندادم. برای نماز جمعه هایی که رفتم هم همینطور. وقتی توی هویزه و خرمشهر هم محاصره بودیم، هیچ کداممان تعهد نداده بودیم که مقاومت کنیم. با اراده خودمان ایستادیم. فرم را نگاه کردم، از امضا کننده برای شرکت در راهپیمایی ها و نماز جمعه و همینطور پناهنده نشدن انجا تعهد میگرفت. خانه و زندگی را فروختیم. این بار برای عمل دستش، من و محمد حسین هم همراهش رفتیم. توی فرودگاه کنار ساکش نشسته بودم که ایوب امد کنارم ارام  گفت: این ها خواهر برادرند. به زن و مردی اشاره کرد که نزدیک میشدند. به هم سلام کردیم. -بنده های خدا زبان بلد نیستند. خواهرش ناراحتی قلبی دارد. خلاصه تا انگلیس همسفریم. ایوب هم انگلیسیش خوب بود و هم زود جوش بود. برایش فرقی، نمیکرد ایران باشیم یا کشور غریب. همین که از پله های هواپیما پایین امدیم گفت: شهلا خودت را اماده کن که اینجا هر صحنه ای را ببینی. خودت را کنترل کن. لبخند زد، -من که گیج میشوم، وقتی راه میروم نمیدانم کجا را نگاه کنم؟ جلویم خانم های انچنانی و پایین پایم، مجله های انچنانی. روز تعطیل رسیده بود و نمیشد دنبال خانه بگردیم. با همسفرهایمان یک اتاق را گرفتیم و بینش یک پرده زدیم. فردایش توی یک ساختمان دو اتاق گرفتیم. ساختمان پر از ایرانی هایی بود که هرکدام به علتی آنجا بودند. همسفرهایمان گفتند اتاق را زنانه مردانه کنی،؛خواهرش با من باشد و برادر با ایوب. ایوب امد نزدیک من و گفت: من این جوری، نمیخواهم شهلا. دلم میخواهد پیش شما باشم. -خب من هم نمیخواهم، ولی رویم نمیشود. اخه چه بگوییم؟ ایوب محمد حسین را بهانه کرد و پیش خودمان ماند. ⭕️ #ادامه_دارد... 🇮🇷 @ebrahimhadi

💞 #رسم_عاشقی 🌹 جانباز شهید ایوب بلندی ✅ قسمت دوازدهم چند روز قبل از عمل دست ایوب حساب کتاب میکردم، با پولی که داشتیم ایوب زیاد نمیتوانست بستری بماند. ناگهان در زدند. ایوب پشت در بود. با سر و صورت کبود و خونی. جیغ کشیدم ، _چی شده ایوب؟ اوردمش داخل خانه. _هیچی، کتک خوردم. هول کردم، _از کی؟ کجا؟ -توی راه منافق ها جمع شده بودند، پلاکارد گرفته بودند دستشان، که ما را توی ایران شکنجه میکنند. من هم رفتم جلو و گفتم دروغ می گویید که ریختند سرم. آستینش را بالا زدم، -فقط همین؟ پلک هایش را از درد به هم فشار میداد، -خب قیافه م هم تابلو است که بسیجی ام و خندید. دستش کبود شده بود. گفتم: _باز جای شکرش باقی است قبل از عمل اینطور شدی. ایوب بالاخره بستری شد و عمل شد. خدا رو شکر عمل موفقیت امیز بود. چند روز بعد با ایوب رفتیم شهر را بگردیم. میخواست همه جای لندن را نشانم بدهد. دوربین عکاسیش را برداشت. من هم محمد حسین را گذاشتم داخل کالسکه و چادرم را سرم کردم و رفتیم. توی راه بستنی خریدیم. تنها خوراکی بود که میشد با خیال راحت خورد و نگران حلال و حرام بودنش نبود. منافق ها توی خیابان بودند. چند قدمی مسیرمان با مسیر راهپیمایی آنها یکی میشد. رویم را کیپ گرفتم و کالسکه را دنبال ایوب هل دادم، ما را که دیدند بلند تر شعار دادند. شیطنت ایوب گل کرد. دوربین را بالا گرفت که مثلا عکس بگیرد، چند نفر آمدند که دوربینش را بگیرند. ایوب واقعا هیچ عکسی نیانداخته بود. وقتی برگشتیم ایران، ایوب رفت دنبال درمان فکش تا بعد برود جبهه. دوباره عملش کردند. از اتاق عمل که امد صورتش باد کرده بود. دور سر و صورتش را باندپیچی کرده بودند. گفتم: _محمد حسین خیلی بهانه ات را میگرفت. -حالا کجاست؟ -فکر کنم تا الان پدر نگهبان را در اورده باشد. رفتم محمد حسین را بگیرم. صدای گریه اش از طبقه پایین می امد. تا رسیدم گفت: خانم بیا بچه ات را بگیر. نشست و جای کفش محمد حسین را از روی شلوارش پاک کرد. -زحمت کشیدید اقا. اشک هایش را پاک کردم. -بابا ایوب خیلی سلام رساند. بالا مریض های دیگر هم بودند که خوابیده بودند. اگر می آمدی انها را بیدار میکردی. صدای ایوب از پشت سرم امد. -سلام بابا برگشتم. ایوب به نرده ها تکیه زده بود و از پله ها به زحمت پایین می امد. صدای نگهبان بلند شد. -اقا کجا؟ محمد حسین خیره شد به سر بزرگ و سفید ایوب که جز کمی از لب و چشم هایش چیز دیگری از آن معلوم نبود. محمد حسین جیغ کشید و خودش را توی چادرم قایم کرد. ایوب نرده ها را گرفت و ایستاد، -بابایی، من برای اینکه تو را ببینم این همه پله را آمدم پایین، انوقت تو از من میترسی؟ محمد حسین بلند بلندگریه میکرد. نگهبان زیر بغل ایوب را گرفت و کمکش کرد تا از پله ها بالا برود. رنگ ایوب از شدت ضعف زرد شده بود. ⭕️ ادامه دارد... 🇮🇷 @ebrahimhadi

💞 #رسم_عاشقی 🌹 جانباز شهید ایوب بلندی ✅ قسمت سیزدهم از آموزش و پرورش، برای ایوب نامه امده بود که باید برگردی سر شغلت یا بابت اینکه این مدت نیامده ای، پنجاه هزار تومان خسارت بدهی. پنجاه هزار تومان برای ما خیلی زیاد بود. گفتم: _بالاخره چه کار میکنی؟ -برمیگردم سر همان معلمی اما نه توی شهر. میرویم روستا. اسباب و اثاثیه مان را جمع کردیم رفتیم قره چمن. روستایی که با تبریز یک ساعت و نیم فاصله داشت. ایوب یا بیمارستان بود یا جبهه. یا نامه میفرستاد یا هر روز تلفنی صحبت می کردیم. چند روزی بود از او خبری نداشتیم. تنهایی و بی هم زبانی دلتنگیم را بیشتر میکرد، هدی را باردار بودم و حالت تهوع داشتم. از صدای مارشی که تلویزیون پخش میکرد، معلوم بود عملیات شده. شب خواب دیدم ایوب میگوید : دارم میروم مشهد. شَستم خبر دار شد دوباره مجروح شده. صبح محمد حسین را بردم توی حیاط و سرش را با دوچرخه اش گرم کردم. خودم هم روی پله ها نشستم و دستم را گذاشتم زیر چانه ام. نمیدانم چه مدت گذشت که با صدای "عیال،عیاااااال" گفتن ایوب به خودم امدم. تمام بدنش باندپیچی بود. حتی روی چشم هایش گاز استریل گذاشته بودند. -چی شده ایوب؟ کجایت زخمی شده؟ -میدانستم هول میکنی، داشتند مرا میبردند بیمارستان مشهد، گفتم خبرش به تو برسد نگران میشوی، از برادرها خواستم من را بیاورند شهر خودم، پیش تو. شیمیایی شده بود با گاز خردل. مدتی طول کشید تا سوی چشم هایش برگشت. توی بیمارستان آمپول اشتباهی بهش تزریق کرده بودند و موقتا نابینا شده بود. پوستش تاول داشت و سخت نفس میکشید. گاهی فکر میکردم ریه ی ایوب اندازه یک بچه هم قدرت ندارد و هر لحظه ممکن است نفسش بند بیاید. برای ایوب فرقی نمیکرد. او رفته بود همه هستیش را یک جا بدهد و خدا ذره ذره از او میگرفت. نفس های ثانیه ای ایوب، جزئی از زندگیمان شده بود. تا آن وقت از شیمیایی شدن فقط این را میدانستم که روی پوست تاول های ریز و درشت میزند. دکتر برای تاول های صورتش دارو تجویز کرده بود با اینکه دارو ها را میخورد، ولی خارش، تاول ها، بیشتر شده بود. صورتش زخم میشد و از زخم ها خون می امد. ریشش را با تیغ زد تا زخم ها عفونت نکند. وقتی از سلمانی به خانه برگشته بود خیلی گرفته بود. گفت: مردم چه ظاهر بین شده اند. میگویند تو که خودت جانبازی، تو دیگر چرا؟ بستری شدن ایوب  انقدر زیاد بود که بیمارستان و اتاق ریکاوری مثل خانه خودم شده بود. از اتاق عمل که بیرون می اوردنش، نیمه هوشیار شروع میکرد به حرف زدن، _شهلا من فهمیدم توی کدام دانشگاه معتبر خارجی، پزشکی تدریس میشود، بگذار خوب بشوم، میرویم آنجا و من بالاخره پزشکی میخوانم. عاشق پزشکی بود. شاید از بس که زیر تیغ جراحی رفته بود و نصف عمرش را توی بیمارستان گذرانده بود. چند بار پیش امد که وقتی پیوند گوشت به دستش نگرفت، خودش فهمید عمل خوب نبوده. یک بار بهش گفتم، -ایوب نگو. چیزی از عملت نگذشته. صبر کن. شاید گرفت. سرش را بالا انداخت. مطمئن بود. دکتر که امد بالای سرش از اتاق امدم بیرون تا نماز بخوانم. وقتی برگشتم تمام روپوش دکتر قرمز شده بود. بدون اینکه ایوب را بیهوش کند، با چاقوی جراحی گوشت های فاسد را بریده بود. وگرنه کمی بعد به جایی رسید که دیگر گوشت دست خود ایوب بود و خون، ملافه ی زیر ایوب و لباس دکتر را قرمز کرده بود. ایوب از حال رفته بود که پرستار ها برای تزریق مسکن قوی امدند. ⭕️ادامه دارد... 🇮🇷 @ebrahimhadi

💞 #رسم_عاشقی 🌹 جانباز شهید ایوب بلندی ✅ قسمت چهاردهم دوست نداشت کسی جز من کنارش باشد. مادرش هم خیلی اصرار کرد اما ایوب قبول نکرد. ایوب وقتی خانه بود کنار رختخواب و بساط چایش، همیشه کتاب بود. از هر موضوعی، کتاب میخواند. یک کتاب دو هزار صفحه ای به دستش رسیده بود که از سر شب یک لحظه ام آن را زمین نگذاشته بود. گفتم دیر وقت است نمیخوابی؟ سرش را بالا انداخت. -مگر دنبالت کرده اند؟ سرش توی کتاب بود. _باید این را تا صبح تمام کنم. صبح که بیدار شدم، تمامش کرده بود. با چوب کبریت پلک هایش را از هم باز نگه داشته بود. تا دوساعت بعد هنوز جای  دوتا فرورفتگی کوچک، بالا و پایین چشم هایش باقی مانده بود. با همین اراده اش دوباره کنکور شرکت کرد. آن روزها در دانشگاه ازاد تبریز زبان انگلیسی میخواند. گفتم: -تو استعدادش را داری که دانشگاه دولتی قبول شوی. ایوب دوباره کنکور داد. کارنامه قبولیش که آمد، برای زهرا  پستش کردم. او برای ایوب انتخاب رشته کرد. ایوب زنگ زد تهران، -چه خبر از انتخاب رشته ام؟ -تو کاری نداشته باش داداش ایوب، طوری زده ام که تهران قبول شی. قبول شد. مدیریت دولتی دانشگاه تهران. بالاخره چند سال خانه به دوشی و رفت و امد بین تهران و تبریز  تمام شد. برای درس ایوب آمدیم تهران. ایوب مهمان خیلی دوست داشت. در خانه ما هم به روی دوست و غریبه باز بود. دوستان و فامیل برای دیدن ایوب آمده بودند. ایوب با هیجان از خاطراتش میگفت. مهمانها به او نگاه میکردند و او مثل همیشه فقط به من. قبلا هم بارها به او گفته بودم چقدر از این کارش معذب میشوم و احساس میکنم با این کارش به باقی مهمانها بی احترامی میکند. چند بار جابه جا شدم،فایده نداشت. اخر سر با چشم و ابرو به او اشاره کردم. منظورم را متوجه شد. یک دور به همه نگاه کرد و باز رو کرد به من. از خجالت سرخ شدم. بلند شدم و رفتم توی اشپزخانه. دوست داشت مخاطب همه حرف هایش من باشم. روز به دنیا آمدن فرزند سوممان، ایوب امتحان داشت، این بار کنارم بود. خودش من را بیمارستان رساند و بعد رفت سر جلسه ی امتحان. وقتی برگشت، محمد حسن به دنیا امده بود. حسن اسم برادر شهید ایوب بود. چند وقتی بود، توی شرکت پایانه های کل کشور کاری گرفته بود. هر بار می آمد خانه، یا دستش گل و شیرینی بود یا چیزی که شنیده بود، برای مادر و فرزند خوب است مثل جگر، برایم جگر به سیخ میکشید و لای نان میگذاشت. لقمه ها را توی هوا میچرخاند و با شیطنت میخندید. تا لقمه به دستم برسد، میگفت: خانم یک وقت فکر نکنی این ها را برای تو درست کردم. نخیر، همه اش برای بچه است. ⭕️ادامه دارد.... 🇮🇷 @Ebrahimhadi

💞 #رسم_عاشقی 🌹 جانباز شهید ایوب بلندی ✅ قسمت پانزدهم به تلفن های وقت و بی وقتش از سر کار عادت کرده بودم. حال تک تک مارا میپرسید. هرجا که بود، سر ظهر و برای نهار خودش را میرساند خانه. صدای بی وقت موتورش هم یعنی دلش تنگ شده و حضوری آمده حالمان را بپرسد. وقتی از پله ها بالا می آمد، اگر خانم نصیری، همسایه مان توی راهرو بود نصف خبر های خودش و محل کارش را برای او میگفت. به بالا که میرسید من میدانستم درباره چه اتفاقاتی از او سوال کنم. دم در می ایستاد و لیوان آبی میخورد و میرفت. میگفتم: تو که نمیتوانی یک ساعت دل بکنی، اصلا نرو سر کار. شب ها که بر میگشت، کفشش را در میاورد و همان جلوی در با بچه ها سر و کله میزد. میگذشت، لم میداد کنار دیوار و پشت سر هم میگفت که چای و اب میخواهد. لیوان لیوان چای میخورد. برای همین فلاسک گذاشته بودم تا هر وقت اراده کند، چای حاضر باشد. میگفت: دلم میخواهد تو آب دستم  بدهی. از دست تو مزه ی دیگری میدهد. میخندیدم، _چرا؟ مگر دستم را توی ان آب میشویم؟ از وقتی محمد حسن راه افتاده بود، کارم زیادتر شده بود. دنبال هم میکردند و اسباب بازی هایشان را زیر دست و پا  میریختند. آشغال ها را توی سطل ریختم. ایوب امد کنار دیوار ایستاد. سرم را بلند کردم. اخم کرده بود. گفتم: چی شده؟ گفت: تو دیگر به من نمیرسی. اصلا فراموشم کرده ای. -منظورت چیست؟ -من را نگاه کن. قبلا خودت سر و صورتم را صفا میدادی. مو و ریشش بلند شده بود. روی، موهای نامرتب خودم دست کشیدم. _خیلی پر توقع شده ای. قبلا این سه تا وروجک نبودند. حالا تو باید بیایی و موهای من را مرتب کنی. دلم پر بود. چند روز پیش هم سر دستکاری کردن دوز قرص هایش بحثمان شده بود. سرخود دردش که زیاد میشد، تعداد قرص ها را کم و زیاد میکرد. بعد از چند وقت هم درد نسبت به مسکن ها مقاومت میکرد  و بدنش به دارو ها جواب نمیداد. از خانه رفتم بیرون. دوست نداشتم به قهر بروم خانه اقاجون. میدانستم یکی دو ساعت بیرون از خانه باشم. ارام میشوم. رفتم خانه عمه. در را که باز کردم، اخم هایش را فوری توی هم کرد. _شماها چرا مثل لشکر شکست خورده، جدا جدا می آیید؟ منظورش را نفهمیدم. پشت سرش رفتم تو. صدای عمه با سر و صدای محمد حسین و هدی و حسن یکی شد. ایوب و بچه ها اژانس گرفتند، امدند اینجا. بالای پله را نگاه کردم. ایوب ایستاده بود. -توی خانه عمه من چه کار میکنی؟ با قیافه حق به جانب گفت: _اولا عمه ی تو نیست و ثانیا تو اینجا چه کار میکنی؟ تو که رفته بودی قهر؟ ⭕️ ادامه دارد... 🇮🇷 @ebrahimhadi

💞 #رسم_عاشقی 🌹 جانباز شهید ایوب بلندی ✅ قسمت شانزدهم نمی گذاشت دعوایمان به چند ساعت برسد. یا کاری میکرد که یادم برود یا اینکه با هدیه ای پیش قدم آشتی میشد. به هر مناسبتی برایم هدیه میخرید. حتی از یک ماه جلوتر. آن را جایی پنهان میکرد. گاهی هم طاقت نمی اورد و زودتر از موعد هدیه ام را میداد. اگر از هم دور بودیم، میدانستم باید منتظر بسته ی پستی از طرف ایوب باشم. ولی من از بین تمام هدیه هایش، نامه ها را بیشتر دوست داشتم. با نوشتن راحت تر ابراز علاقه میکرد. قند توی دلم آب میشد وقتی میخواندم، "بعد از خدا، تو عشق منی و این عشق، آسمانی و پاک است. من فکر میکنم ما یک وجودیم در دو قالب، ان شا الله خداوند ما را برای هم به سلامت نگاه دارد و از بنده های شایسته اش باشیم. برای روزنامه مقاله مینوشت. با اینکه سوادش از من بیشتر بود، گاهی تا نیمه های شب من را بیدار نگه میداشت تا نظرم را نسبت به نوشته اش بدهم. روزهای امتحان خانه عمه پاتوق دانشجوهای فامیل بود غیر از خواهرم و دختر عمم، ایوب هم به جمعشان اضافه شد. با وجود بچه ها، ایوب نمیتوانست برای چند دقیقه هم جزوه هایش را وسط اتاق پهن کند. ودورش جمع میشدند و روی کتابهایش نقاشی میکشیدند. بارهاشده بود که جزوه هایش را جمع میکرد و میدوید توی اتاقش. در راهم پشت سرش قفل میکرد. صدای جیغ و گریه بچه ها بلند میشد. اسباب بازی هایشان را میریختم جلوی در که ارام شوند. ویک ساعت بعد تا لای در را باز میکردم که سینی چای را به ایوب بدهم بچه ها جیغ میکشیدند و مثل گنجشک که از قفس پرواز کرده باشند میپریدند توی اتاق ایوب. بعد از امتحان هایش تلافی کرد. آیینه بغل دوچرخه بچه ها را نصب کرد و برای هر سه مسابقه گذاشت. بچه ها با شماره سه ایوب شروع کردند به رکاب زدن. هر سه را تشویق میکردیم کا دلخور نشوند. هدی، تا چند قدم مانده به خط پایان، اول بود. وقتی توی آینه بغل نگاه کرد تا بقیه را ببیند، افتاد زمین. ایوب تا شب به غرغرهای هدی گوش میداد که یکبند میگفت: چرا اینه بغل برایم وصل کردی؟ لبخند میزد. دوباره ایوب بستری شد. برای پیدا کردن قرص و دوایش، باید بچه ها را تنها میگذاشتم. سفارش هدی و محمد حسن را به حسین کردم و غذای روی گاز را بهشان نشان دادم و رفتم. وقتی برگشتم همه قایم شده بودند. صدای هق هق محمد حسین ازپشت دیوار مرا ترساند. با توپ زده بودند به قاب عکس عمو حسن و شیشه اش را خرد کرده بودند. محمد حسین اشک هایش را با پشت دست پاک کرد، _بابا ایوب عصبانی میشود؟ روی سرش دست کشیدم، _این چه حرفی است؟ تازه الان بابا ایوب بیمارستان است. میتوانیم با هم شیشه ها را جمع کنیم. ببینم که فردا هم که باز من نیستم چه کار میکنی؟ مواظب همه چیز باش. دلم نمیخواهد همسایه ها بفهمند که نه بابا خانه است و نه مامان و شما تنها هستید. سرش را تکان داد، _چشم فردا عصر که رسیدم، خانه بوی غذا می آمد. در را باز کردم، هر سه امدند جلو، بوسیدمشان. مو و لباسشان مرتب بود. گفتم: کسی اینجا بوده؟ محمد حسین سرش را به دو طرف تکان داد، -نه مامان محمد حسن خودش را کثیف کرده بود، عوضش کردم. هدی را هم بردم حمام. ناهار هم استامبولی پلو درست کردم. در قابلمه را باز کردم. بخار غذا خورد توی صورتم. بوی خوبی داشت. محمد حسین پشت سر هم حرف میزد، _میدانی چرا همیشه برنج های تو بهم میچسبند؟ چون روغن کم میریزی. سر تا پای محمد حسین را نگاه کردم. اشک توی چشم هایم جمع شد. قدش به زحمت به گازمیرسید. پسر کوچولوی هفت ساله ی من، مردی شده بود. ایوب وقتی برگشت و قاب را دید، محمد حسین را توی بغلش فشار داد. _هیچ چیز انقدر ارزش ندارد که ادم به خاطرش از بچه اش برنجد. ⭕️ادامه دارد... 🇮🇷 @ebrahimhadi

💞 #رسم_عاشقی 🌹 جانباز شهید ایوب بلندی ✅ قسمت هفدهم توی فامیل پیچیده بود که ربابه خانم و تیمور خان، دختر شوهر نداده اند. انگار خودشان شوهر کرده اند، بس که با ایوب مهربان بودند و مراعات حالش را میکردند. اوایل که بیمارستان ها پر از مجروح بود و اتاق ریکاوری نداشت، ایوب را نیمه بیهوش و با لباس بیمارستان تحویلمان میدادند. تاکسی اقاجون میشد اتاق ریکاوری، لباس ایوب را عوض میکردم و منتظر حالت های بعد از  بی هوشیش مینشستم تا برسیم خانه. گاهی نیمه هشیار  دستگیره ماشین را میکشید، وسط خیابان پیاده  میشد. آقاجون میدوید دنبالش، بغلش میکرد و بر میگرداند توی ماشین. مامان با اینکه وسواس داشت، اما به ایوب فشار نمی آورد. یک بار که حال ایوب بد بود، همه جای خانه را دنبال قرص هایش گشت، حتی توی کمد دو در قدیمی مامان. ظرف های چینی را شکسته بود. دستش بریده بود و کمد خونی شده بود. مامان بی سر و صدا کمد را برد حیاط، تا آب بکشد. حالا ایوب خودش را به اب و اتش میزد تا محبتشان را جبران کند. تا میفهمید به چیزی احتیاج دارند، حتی از راه دور هم آن را تهیه میکرد. بیست سال از عمر یخچال مامان میگذشت و زهوارش در رفته بود. بدون انکه به مامان بگوید برایش یخچال قسطی خریده بود و با وانت فرستاد خانه. ایوب فهمیده بود اقاجون هر چه میگردد کفشی که  به پایش بخورد پیدا نمیکند. تمام تبریز را گشت تا یک جفت کفش مناسب برای اقا جون خرید. ایوب به همه محبت میکرد. ولی گاهی فکر میکردم بین محبتی که به هدی میکند با پسر ها فرق دارد. بس که قربان صدقه ی هدی میرفت. هدی ک مینشست روی پایش، ایوب انقدر میبوسیدش که کلافه میشد، بعدخودش را لوس می کرد  و میپرسید: -بابا ایوب، چند تا بچه داری؟ جوابش را خودش میدانست. دوست داشت از زبان ایوب بشنود. -من یک بچه دارم و دوتا پسر. هدی از مدرسه آمده بود. سلام کرد و بی حوصله کیفش را انداخت روی زمین. ایوب دست هایش را از هم باز کرد، _سلام دختر بانمکم، بدو بیا یه بوس بده. هدی سرش را انداخت بالا، _نه، دست و صورتم را بشویم، بعد. -نخیر، من این طوری دوست دارم، بدو بیا. و هدی را گرفت توی بغلش. مقنعه را از سرش برداشت. چند تار موی افتاد روی صورت هدی. ایوب روی موهای گیس شده اش  دست کشید و مرتبشان کرد. هدی لب هایش را غنچه کرد و سرش را فشرد به سینه ی ایوب، _خانم معلممان باز هم گفت باید موهایم را کوتاه کنم. موهای هدی تازه به کمرش رسیده بود. ایوب خیلی دوستشان داشت، به سفارش  او موهای هدی را میبافتم که اذیت نشوند. با اخم گفت: _من نمیگذارم. اخر موهای به این مرتبی چه فرقی با موهای کوتاه دارد؟ اصلا یک نامه  مینویسم به مدرسه. میگویم چون موهای دخترم مرتب است، اجازه نمیدهم کوتاه کند. فردایش هدی با یک  دسته برگه آمد خانه. گفت معلمش از دستخط ایوب خوشش امده و خواسته که او اسم بچه های کلاس را برایش توی لیست بنویسد. 🇮🇷 @ebrahimhadi

💞 #رسم_عاشقی 🌹 جانباز شهید ایوب بلندی ✅ قسمت هجدهم رسیدگی به درس بچه ها کار خودم بود. ایوب زیاد توی خانه نبود. اگر هم بود خیلی سختگیری میکرد. چند بار خواست به بچه ها دیکته بگوید، همین که اولین غلط املایشان را دید، کتاب را بست و رفت. مدرسه بچه ها  پگاهی به مناسبت های مختلف از ایوب دعوت میکرد تا برایشان سخنرانی کند. روز جانباز را قبول نمیکرد. میگفت: من که جانباز نیستم، این اسم را روی ما گذاشته اند، وگرنه جانباز حضرت عباس است که جانش را داد. از طرف بنیاد، جانبازها را حج میبرند و هر کدامشان اجازه داشتند یک مرد همراهشان ببرند. ایوب فوری اسم آقاجون را داد. وقتی برگشت گفت: باید بفرستمت بروی ببینی. گفتم: حالا نمیخواهم، دلم میخواهد وقتی من را میفرستی، برایم گاو بکشی. بعد برایم مهمانی بگیری و سفره بندازی از کجا تا کجا. برایم پارچه اورده بود و لوازم ارایش.  هدی بیشتر از من، از آن استفاده میکرد، با حوصله لب ها و گونه هایش را رنگ میکرد و می آمد مثل عروسک ها کنار ایوب مینشست. ایوب از خنده ریسه میرفت و صدایم میکرد: شهلا بیا این پدرسوخته را نگاه کن. هدی را فرستاده بودم جشن تولد، خانه عمه اش. از وقتی برگشته بود یکجا بند نبود. میرفت و می امد، من را نگاه میکرد. میخواست حرفی بزند، ولی منصرف میشد و دوباره توی خانه راه میرفت. -چی شده هدی جان؟ چی میخواهی بگویی؟ ایستاد و اخم کرد، _من نوار میخواهم، دلم میخواهد برقصم. میخواهم مثل دوست هایم لاک بزنم. جلوی خنده ام را گرفتم، _خب باید در این باره با بابا ایوب حرف بزنم، ببینم چه میگوید. ایوب فقط گفت، _چشمم روشن. و هدی را صدا زد، _برایت میخرم بابا ولی دوتا شرط دارد. اول اینکه نمازت قضا نشود و دوم اینکه هیچ نامحرمی دستت را نبیند. از خانه رفت بیرون و با دو تا نوار کاست و شعر و اهنگ ترکی برگشت. آنها را گرفت جلوی چشمان هدی و گفت _بفرما، حالا ببینم چقدر میخواهی برقصی. دوتا لاک و یک شیشه آستون هم گرفته بود. دو سه روز صدای آهنگ های ترکی و بالا پریدن های هدی، توی خانه بلند بود. چند روز بعد هم خودش نوارها را جمع کرد و توی کمدش قایم کرد. برای هر نماز، با پنبه و استون می افتاد به جان ناخن هایش. بعد از وضو دوباره لاک میزد و صبر میکرد تا نماز بعدی. وقتی هم که توی کوچه میرفت، ایوب منتظرش میماند تا خوب لاک هایش را پاک کند. بالاخره خودش خسته شد و لاک را گذاشت کنار بقیه یادگاری ها. توی خیابان، ایوب خانم ها را به هدی نشان میداد، _از کدام بیشتر خوشت می آید؟ هدی به دختر های چادری اشاره میکرد و ایوب محکم هدی را میبوسید. #ادامه_دارد... 🇮🇷 @ebrahimhadi

💞 #رسم_عاشقی 🌹 جانباز شهید ایوب بلندی ✅ قسمت نوزدهم برای هدی جشن عبادت مفصلی گرفتیم، با شصت هفتاد تا مهمان. مولودی خوان هم دعوت کردیم. ایوب به بهانه جشن تکلیف هدی تلویزیون  نو خرید. میخواست این جشن همیشه در ذهن هدی بماند. کم تر پیش می امد ایوب سر مسائل دینی عصبی شود، مگر وقتی که کسی از روی عمد اعتقادات دانشجوها را زیر سوال میبرد. مثل آن استادی که سر کلاس، محبت داشتن مردم به امام حسین و ایام محرم را محبت بی ریشه ای معرفی کرد. ایوب داد و بیداد راه انداخت  و کار را تا کمیته انظباطی هم کشاند. از استاد تا باغبان دانشگاه ایوب را میشناختند. با همه احوال پرسی میکرد. پیگیر مشکلات مالی آنها میشد. بیشتر از این دلش میتپید برای سر و سامان دادن به زندگی دانشجوها. واسطه اشنایی چند نفر از دختر پسر های دانشکده با هم شده بود. خانه ما یا محل خواستگاری های اولیه بود یا محل آشتی دادن زن و شوهرها. کفش های پشت در برای صاحب خانه بهانه شده بود. میگفت: من خانه را به شما اجاره دادم، نه این همه ادم. بالاخره جوابمان کرد. با وضعیتی که ایوب داشت نمی توانست راه بیوفتد و دنبال خانه بگردد. کار خودم بود. چیزی هم به کنکور کارشناسی نمانده بود. شهیده و زهرا کتاب های درسی را که یازده سال از آنها دور بودم، بخش بخش کرده بودند. جزوه های کوچکم را دستم میگرفتم و در فاصله ی این بنگاه تا آن بنگاه درس میخواندم. نتایج دانشگاه که اعلام شد، ایوب بستری بود. روزنامه خریدم و رفتم بیمارستان. زهرا بچه ها را اورده بود ملاقات. دست همه کاکائو بود حتی ایوب. خودش گفته بود دیگر برایش کمپوت نبرند. کاکائو بیشتر دوست داشت. روزنامه را از دستم گرفت و دنبال اسمم گشت چند بار اسمم را بلند خواند. انگار باورش نمیشد. هر دکتر و پرستاری که بالای سرش می آمد، روزنامه را به او نشان میداد. با ایوب هم دانشگاهی شدم. او ترم اخر مدیریت دولتی بود و من مدیریت بازرگانی را شروع کردم. روز ثبت نام مسئول امور دانشجویی تا من را دید شناخت، _خانم غیاثوند؟ درست است؟ چشم هایم گرد شد، _مگر روی پیشانیم نوشته اند؟ -نه خانم، بس که اقای بلندی همه جا از شما حرف میزنند. مینشیند، میگوید شهلا. بلند میشود، میگوید شهلا. من هم کنجکاو شدم. اسمتان را که توی لیست دیدم، با عکس پرونده تطبیق دادم. خیلی دوست داشتم ببینم این خانم شهلا غیاثوند کیست که اقای بلندی این طور از او تعریف میکند. ⭕️ادامه دارد... 🇮🇷 @ebrahimhadi

💞 #رسم_عاشقی 🌹 جانباز شهید ایوب بلندی ✅ قسمت بیستم کلاس که تمام شد ایوب را دم در دیدم. منتظر ایستاده بودم برایم دست تکان داد. اخم کردم، _باز هم آمده ای از وضع درسیم بپرسی؟ مگر من بچه دبستانی ام؟ که هر روز می آیی در کلاسم و با استادم حرف میزنی؟ خندید، _حالا بیا و خوبی کن. کدام مردی انقدر به فکر عیالش است که من هستم؟ خب دوست دارم ببینم چطور درس میخوانی؟ استاد ایوب را دید و به هم سلام کردند. از خجالت سرخ شدم. خیلی از استادهایم استاد ایوب بودند، از حال و روزش خبر داشتند. میدانستند ایوب یک روز خوب است و چند روز خوب نیست. وقتی نامه می آمد برای استاد که، به خانم بلندی بگویید همسرشان را بردند بیمارستان، میگذاشتند بی اجازه، کلاس را ترک کنم. وقتی رسیدم بیمارستان ایوب را برده بودند اتاق مراقبت های ویژه، از پنجره ی مات اتاق سرک میکشیدم. چند نفری بالای سرش بودند و نمیدیدم چه کار میکنند. از دلشوره و اضطراب نمیتوانستم بنشینم. چند بار راهرو را رفتم و آمدم و هر بار از پنجره نگاه کردم .دکتر ها هنوز توی ای سی یو بودند. پرستار با یک لوله ازمایش بیرون امد، _خانم این را ببرید ازمایشگاه. اشکم را پاک کردم. لوله را گرفتم و دویدم سمت ازمایشگاه. خانم پشت میز گوشی را گذاشت. لوله را به طرفش دراز کردم، _گفتند این را ازمایش کنید. همانطور ک روی برگه چیزهایی مینوشت گفت. _مریض شما فوت شد. عصبانی شدم، _چی داری میگویی؟ همین الان پرستارش گفت این را بدهم به شما. سرش را از روی برگه بلند کرد، _همین الان هم تلفن کردند و گفتند مریض شما فوت شده. لوله ی ازمایش را فشردم توی سینه ی پرستار و از پله ها دویدم بالا. از پشت سرم صدای زنی را ک با پرستار بحث میکرد، شنیدم، _حواست بود با کی حرف میزدی؟ این چه طرز خبر دادن است؟زنش بود! در اتاق را با فشار تنم باز کردم. دور تخت ایوب خلوت بود. پرستار داشت پارچه ی سفیدی را روی صورت ایوب میکشید. با بهت به صورت ایوب نگاه کردم. پرسید: چند تا بچه داری؟ چشمم به ایوب بود. _سه تا. پرستار روی صورت ایوب را نپوشاند. با مهربانی گفت: _اخی، جوان هم هستی. بیا جلو باهاش خداحافظی کن. حرفش را گوش دادم. نشستم روی صندلی و دست ایوب را گرفتم. دستش سرد بود. گردنم را کج کردم و زل زدم به صورت ایوب. دکتر کنارم ایستاد و گفت: _تسلیت میگویم. مات و مبهوت نگاهش کردم. لباس های ایوب را که قبل از بردنش به اتاق در آورده بودند، توی بغلم فشردم. ⭕️ ادامه دارد... 🇮🇷 @ebrahimhadi

💞 #رسم_عاشقی 🌹 جانباز شهید ایوب بلندی ✅ قسمت بیست و یکم چند لحظه بعد دکتر روی بدن ایوب خم شده بود و با مشت به سینه ایوب میکوبید. نگاهش کردم. اشک میریخت و به ایوب ماساژ قلبی میداد. سوت ممتد دستگاه قطع و وصل شد و پرستار ها دویدند سمت تخت. دکتر میگفت: مظلومیت شما ایوب را نجات داد. آمدم توی راهرو نشستم. انگار کتک مفصلی خورده باشم. دیگر نتوانستم از جایم بلند شوم. بی توجه به ادم های توی راهرو که رفت و آمد میکردند، روی صندلی های کنارم دراز کشیدم و چند ساعتی خوابیدم. فردا صبح که هنوز تمام بدنم درد میکرد. فراموشی هم به کوفتگی اضافه شد. حرف هایم، دنبال هر چیزی چندین بار میگشتم. نگران شدم. برای خودم از دکتر ایوب وقت گرفتم. گفت آن کوفتگی و این فراموشی عوارض شوکی است که آن شب به من وارد شده. ایوب داشت به خرده کارهای خانه میرسید. تعمیر پریز برق و شیر آب را خودش انجام میداد و این کارها را دوست داشت. گفتم، _حاجی، من درسم تمام شد. دوست دارم بروم سر کار. -مثلا چه جور کاری؟ -مهم نیست، هر جور کاری باشد. سرش را بالا انداخت و محکم گفت، _نُچ، خانم ها یا باید دکتر شوند، یا معلم و استاد. باقی کارها یک قِران هم نمی ارزد. ناراحت شدم، _چرا حاجی؟ چرخید طرف من، _ببین شهلا، خودم توی اداره کار میکنم، میبینم که با خانم ها چطور رفتار میشود. هیچ کس ملاحظه ی روحیه لطیف آنها را نمیکند. حتی اگر مسئولیتی به عهده ی زن هست نباید مثل یک مرد از او بازخواست کرد. او باید برای خانه هم توان و انرژی داشته باشد. اصلا میدانی شهلا، باید ناز زن را کشید، نه اینکه او ناز رئیس و کارمند و باقی آدمها را بکشد. چقدر ناز آدم های مختلف را سر بستری کردن های ایوب کشیده بودم و نگذاشته بودم متوجه شود. هر مسئولی را گیر میاوردم برایش توضیح میدادم که نوع بیماری ایوب با بیماران روانی متفاوت است. مراقبت های خاص خودش را میخواهد. به روان درمانی و گفتار درمانی احتیاج دارد، نه اینکه فقط دوز قرص هایش کم و زیاد شود. این تنها کاری بود که مدد کار ها میکردند. وقتی اعتراض میکردم، میگفتند: به ما همین قدر حقوق میدهند. اینطوری ایوب به ماه نرسیده بود دوباره بستری میشد. ⭕️ادامه دارد... 🇮🇷 @ebrahimhadi

💞 #رسم_عاشقی 🌹 جانباز شهید ایوب بلندی ✅ قسمت بیست و دوم اگر آن روز دکتر اعصاب و روان مرا از اتاقش بیرون نمیکرد، هیچ وقت نه من و نه ایوب برای بستری شدن هایش زجر نمیکشیدیم. وضعیت عصبی ایوب به هم ریخته بود. راضی نمیشد با من به دکتر بیاید. خودم وقت گرفتم تا حالت هایش را برای دکتر شرح دهم و ببینم قبول میکند در بیمارستان بستریش کنم یا نه. نوبت من شد. وارد اتاق دکتر شدم. دکتر گفت: _پس مریض کجاست؟ گفتم: _توضیح میدهم همسر من... با صدای بلند وسط حرفم پرید، _بفرمایید بیرون خانم. اینجا فقط برای جانبازان است نه همسرهایشان. گفتم : _من هم برای خودم نیامدم. همسرم جانباز است. آمده ام وضعیتش را برایتان... از جایش بلند شد  و به در اشاره کرد و داد کشید ، _برو بیرون خانم با مریضت بیا. با اشاره اش از جایم پریدم. در را باز کردم. همه بیماران و همراهانشان نگاهم میکردند. رو به دکتر گفتم: _فکر میکنم همسر من به دکتر نیازی ندارد. شما انگار بیشتر نیاز دارید. در را محکم بستم و بغضم ترکید. با صدای بلند زدم زیر گریه و از مطب بیرون امدم. مجبور شدم سراغ بیمارستان اعصاب و روانی بروم که مخصوص جانبازان نبود. دو ساختمان مجزا برای زن ها و مرد هایی داشت که بیشترشان یا مادرزادی بیمار بودند یا در اثر حادثه مشکلات عصبی پیدا کرده بودند. ایوب با کسی اشنا نبود. میفهمید با آنها فرق دارد. میدید که وقتی یکی از انها دچار حمله میشود چه کار هایی میکند. کارهایی ک هیچ وقت توی بیمارستان مخصوص جانبازان ندیده بود. از صبح کنارش مینشستم تا عصر. بیشتر از این اجازه نداشتم بمانم. بچه ها هم خانه تنها بودند. میدانستم تا بلند شوم مثل بچه ها گوشه چادرم را توی مشتش میگیرد و با التماس میگوید، _من را اینجا تنها نگذار. طاقت دیدن این صحنه را نداشتم. نمیخواستم کسی را که برایم بزرگ بود، عقایدش را دوست داشتم، مرد زندگیم بود، پدر بچه هایم بود، را در این حال ببینم. چند بار توانسته بودم سرش را گرم کنم و از بیمارستان بیرون بروم. یک بار به بهانه ی دستشویی رفتن. یک بار به بهانه ی پرستاری که با ایوب کار داشت و صدایش میکرد. اما این بار شش دانگ حواسش به من بود.. با هر قدم او هم دنبالم می آمد. تمام حرکاتم را زیر نظر داشت. نگهبان در را نگاه کردم. جلوی در منتظر ایستاده بود تا در را برایم باز کند. چادرم را زدم زیر بغلم و دویدم سمت در. صدای لخ لخ دمپایی ایوب پشت سرم امد. او هم داشت میدوید. _شهلا...شهلا...تو را به خدا... بغضم ترکید. اشک نمیگذاشت جلویم را  درست ببینم که چطور از بیماران عبور میکنم. نگهبان در را باز کرد. ایوب هنوز میدوید. با تمام توانم دویدم تا قبل از رسیدن او به من، از در بیرون بروم. ⭕️ادامه دارد.... 🇮🇷 @ebrahimhadi

💞 #رسم_عاشقی 🌹 جانباز شهید ایوب بلندی ✅ قسمت بیست و سوم ایوب که به در رسید، نگهبان آن را بسته بود و داشت اشک هایش را پاک میکرد. ایوب میله ها را گرفت. گردنش را کج کرد و با گریه گفت: _شهلا، تو را به خدا من را ببر. تورو بخدا من را اینجا تنها نگذار. چادرم را گرفتم جلوی دهانم تا صدای گریه ام بلند نشود. نمیدانستم چه کار کنم. اگر او را با خود میبردم حتما به خودش صدمه میزد. قرص هایش را آنقدر کم و زیاد کرده بود، که دیگر یک ساعت هم آرام و قرار نداشت. اگر هم میگذاشتمش آنجا... با صدای ترمز ماشین به خودم آمدم. وسط خیابان بودم. راننده پیاده شد و داد کشید، _های چته خانم؟ کوری؟ ماشین به این بزرگی را نمیبینی؟ توی تاکسی یکبند گریه کردم تا برسم خانه. آنقدر به این و آن التماس کردم تا اجازه دهند مسئول بنیاد را ببینم. وقتی پرسید چه میخواهید؟ محکم گفتم، _میخواهم همسرم زیر نظر بهترین پزشک های خودمان در یک آسایشگاه خوش آب و هوا بستری شود که مخصوص جانبازان باشد. دلم برای زن های شهرستانی میسوخت که به اندازه ی من سمج نبودند. به همان بالا و پایین کردن های قرص ها رضایت میدادند. مسئول بنیاد نامه ی درخواستم را نوشت. ایوب را فرستادند به آسایشگاهی در شمال. بچه ها دو سه ماهی بود که ایوب را ندیده بودند. با آقاجون رفتیم دیدنش. زمستان بود و جاده یخبندان. توی جاده گیر کردیم. نصف شب که رسیدیم، ایوب از نگرانی جلوی در منتظرمان ایستاده بود. آسایشگاه خالی بود. هوای شمال توی آن فصل برای جانبازان شیمیایی مناسب نبود. ایوب بود و یکی دو نفر دیگر. سپرده بودم کاری هم از او بخواهند. آنجا هم کار های فرهنگی میکرد. هم حالش خوب شده بود و هم دیگر سیگار نمیکشید. مدت کوتاهی شمال زندگی کردیم، ولی همه کار و زندگیمان تهران بود. برای عمل های ایوب تهران میماندیم. ایوب را برای بستری که میبردند من را راه نمیدادند. میگفتند: برو، همراه مرد بفرست. کسی نبود اگر هم بود برای چند روز بود. هر کسی زندگی خودش را داشت و زندگی من هم ایوب بود. کم کم به بودنم در بخش عادت کردند. پاهایم باد کرده بود از بس سر پا ایستاده بودم. یک پایم را میگذاشتم روی تخت ایوب تا استراحت کند و روی پای دیگرم می ایستادم. پرستار ها عصبانی میشدند _بدن های شما استریل نیست. نباید اینقدر به تخت بیمار نزدیک شوید. اما ایوب کار خودش را میکرد. کشیک میداد که کسی نیاید. آنوقت به من میگفت روی تختش دراز بکشم. ⭕️ادامه دارد... 🇮🇷 @ebrahimhadi

💞 #رسم_عاشقی 🌹 جانباز شهید ایوب بلندی ✅ قسمت بیست و چهارم شب ها زیر تخت ایوب روزنامه پهن میکردم و دراز میکشیدم. رد شدن سوسک هارا میدیدم. از دو طرف تخت ملافه اویزان بود و کسی من را نمیدید. وقتی  پرز های تی میخورد توی صورتم، میفهمیدم که صبح شده و نظافت چی داد اتاق را تمیز میکند. بوی الکل و مواد شوینده و انواع داروها تا مغز استخوانم بالا میرفت. درد قفسه سینه و پا و دست نمیگذاشت ایوب یک شب بدون قرص بخوابد. گاهی قرص هم افاقه نمیکرد. تلویزیون را روشن میکرد و مینشست روبرویش. سرش را تکیه میداد به پشتی و چشم هایش را می بست. قرآن آخر شب تلویزیون شروع شده بود و تا صبح ادامه داشت. خمیازه کشیدم، _خوابی؟ با همان چشم های بسته جواب داد، _نه دارم گوش میدهم. -خسته نمیشوی هر شب تا صبح قرآن گوش میدهی؟ لبخند زد، _نمیدانی شهلا چقدر ارامم میکند. هدی دستش را روی شانه ام گذاشت. از جا پریدم، _تو هم که بیداری! -خوابم نمیبرد، من پیش بابا میمانم، تو برو بخواب. شیفتمان را عوض کردیم انطرف اتاق دراز کشیدم و پدر و دختر را نگاه کردم تا چشم هایم گرم شود. ایوب به بازوی هدی تکیه داد تا نیوفتد. هدی لیوان خالی کنار ایوب را پر از چای کرد و سیگار روشنی که از دست ایوب افتاده بود را برداشت. فرش جلوی تلویزیون پر از جای سوختگی سیگار بود. ایوب صبح به صبح بچه ها را نوازش میکرد. انقدر برایشان شعر میخواند تا برای نماز صبح بیدار شوند. بعضی شب ها، محمد حسین بیدار میماند تا صبح با هم حرف میزدند. ایوب از خاطراتش میگفت. از اینکه بالاخره رفتنی است. محمد حسین هیچ وقت نمیگذاشت ایوب جمله اش را تمام کند. داد میکشید، _بابا اگر  از این حرف ها بزنی خودم را میکشم ها. ایوب میخندید، _همه ما رفتنی هستیم، یکی دیر یکی زود. من دیگر خیالم از تو راحت شده، قول میدهم برایت زن هم بگیرم، اگر تو قول بدهی مراقب مادر و خواهر و برادرت باشی. محمد حسین مرد شده بود. وقتی کوچک بود از موج گرفتگی ایوب میترسید. فکر میکرد وقتی ایوب مگس را هواپیمای دشمن ببیند، شاید ما را هم عراقی ببیند و بلایی سرمان بیاورد. حالا توی چشم ب هم زدنی ایوب را می انداخت روی کولش و از پله های بیمارستان بالا و پایین میبرد و کمکم میکرد برای ایوب لگن بگذارم. آب و غذای ایوب نصف شده بود. گفتم، _ایوب جان اینطوری ضعیف میشوی ها. اشک توی چشم هایش جمع شد. سرش را بالا برد، €خدایا دیگر طاقت ندارم پسرم جورم را بکشد، زنم برایم لگن بگذارد. با اینکه بچه ها را از اتاق بیرون کرده بودم، ولی ملحفه را کشید روی سرش. شانه هایش که تکان خورد، فهمیدم گریه میکند. مرد من گریه میکرد. تکیه گاه من. وقتی بچه ها توی اتاق آمدند، خودشان را کنترل میکردند تا گریه نکنند. ولی ایوب که درد میکشید، دیگر کسی جلودار اشک بچه ها نبود. ایوب آه کشید و آرام گفت، _خدا صدام را لعنت کند. بدن ایوب دیگر طاقت هیچ فشاری را نداشت. آنقدر لاغر شده بود که حتی میترسیدم حمامش کنم. توی حمام با اینکه به من تکیه میکرد باز هم تمام بدنش میلرزید. من هم میلرزیدم. دستم را زیر آب میگرفتم تا از فشارش کم شود. اگر قطره ها با فشار به سرش میخوردند، برایش دردناک بود. انقدر حساس بود که اعصابش با کوچکترین صدایی تحریک میشد. حتی گاهی از صدای خنده ی بچه ها. ⭕️ادامه دارد... 🇮🇷 @Ebrahimhadi

💞 #رسم_عاشقی 🌹 جانباز شهید ایوب بلندی ✅ قسمت بیست و پنجم دیگر نه زور من به او میرسید نه محمد حسین، تا نگذاریم از خانه بیرون برود. چاره اش این بود که بنیاد  چند سرباز با امبولانس بفرستد. تلفنی جواب درست نمیدادند. رفتم بنیاد گفتند: _اگر سرباز میخواهید، از کلانتری محل بگیرید. فریاد زدم، _کلانتری؟ صدایم در راهرو پیچید، _شوهر من جنایتکار است؟ دزدی کرده؟ به ناموس مردم بد نگاه کرده؟ قاچاقچی است؟ برای این مملکت جنگیده. اونوقت من از کلانتری سرباز ببرم؟ من که نمیخواهم دستگیرش کنند. میخواهم فقط از لباس سرباز ها بترسد و قبول کند سوار آمبولانس شود. چون زورم نمیرسد. چون اگر جلویش را نگیرم، کار دست خودش میدهد. چون کسی به فکر درمان او نیست. بغض گلویم را گرفته بود. چند روز بعد بنیاد خواسته من را قبول کرد و ایوب را در بیمارستان بستری کرد. ایوب که مرخص شد، برایم هدیه خریده بود. وقتی به حالت عادی برگشته بود، فهمیده بود که قبل از رفتنش چقدر توی کوچه داد و بیداد راه انداخته بود. لبخند زد و گفت، _برایت تجربه شد. حواست باشد بعد از من خل نشوی و دوباره زن یکی مثل من بشوی. امثال من فقط دردسر هستیم. هیچ چیزی از ما به تو نمیرسد. نه پولی داریم، نه خانه ای. هیچی. کمی فکر کرد و خندید، _من میگویم زن یک حاجی بازاری پولدار شو. خیره شدم توی چشم هایش که داشت از اشک پر میشد. شوخی تلخی کرده بود. هیچ کس را نمیتوانستم  بع اندازه ی ایوب دوست داشته باشم. فکرش را هم نمیکردم از این مرد جدا شوم. با اخم گفتم، _برای چی این حرف ها را میزنی؟ خندید، _خب چون روز های اخرم هست شهلا. بیمه نامه ام توی کمد است. چند بار جایش را نشانت دادم. دم دست بگذارش. لازمت میشود بعد من. -بس کن دیگر ایوب -بعد از من مخارجتان سنگین است. کمک حالت میشود. -تو الان هجده سال است داری ب همن قول میدهی، امروز میروم، فردا میروم. قبول کن دیگر ایوب، تو نمیروی. نتوانستم جلوی خنده ام را بگیرم. سرش را تکان داد، _حالا تو هی به شوخی بگیر. ببین من کی بهت گفتم. عاشق طبیعت بود و چون قبل ازدواجمان کوه نورد بود، جاهای بکر و دست نخورده ای را میشناخت. توی راه کلیسای جلفا بودیم. ایوب تپه ای را نشان کرد و ماشین را از سر بالایی تند آن بالا برد. بالای تپه پر بود از گلهای ریز رنگی. ایوب گفت، _حالا که اول بهار است، باید اردیبهشت بیایید بببنید اینجا چه بهشتی میشود. در ماشین را باز کردیم که عکس بگیریم. باد پیچید توی ماشین. به زور پیاده شدیم و ژست گرفتیم. ایوب دوربین را بین سنگ ها جا داد و دوید بینمان. بالای تپه جان میداد برای چای دارچینی و سیب زمینی زغالی که ایوب استاد درست کردنشان بود. ولی کم مانده بود باد ماشین را بلند کند. رفتیم سمت کلیسای جلفا. هرچه به مرز نزدیک تر میشدیم، تعداد سرباز های بالای برجک ها  و کنار سیم خاردارها بیشتر میشد. ایوب از توی آیینه بچه ها را نگاه کرد، کنار هم روی صندلی عقب خوابشان برده بود. گفت، _شهلا فکرش را بکن. یک روز محمد حسین  و محمد حسن هم سرباز میشوند، میایند همچین جایی. بعد من و تو باید مدام به آنها سر بزنیم و برایشان وسایل بیاوریم. بچه ها را توی لباس خاکی تصور کردم. حواسم نبود چند لحظه است که ایوب ساکت شده. نگاهش کردم. اشک از گوشه ی چشمانش چکید پایین. نگاهم کرد، _نه شهلا. میدانم. تمام این زحمت ها گردن خودت است. من انوقت دیگر نیستم. ⭕️ادامه_دارد... 🇮🇷 @Ebrahimhadi

💞 #رسم_عاشقی 🌹 جانباز شهید ایوب بلندی ✅ قسمت بیست و هفتم از صدای جیغم محمد حسین و هدی از خواب پریدند. با هر ضربه ی ایوب تکه های پوست و قطره های خون به اطراف میپاشید. اگر محمد حسین به خودش نیامده بود و مثل من و هدی از دیدن این صحنه کپ کرده بود، ایوب خودش پایش را قطع میکرد. محمد پتو را انداخت روی پای ایوب. چاقو را از دستش کشید. ایوب را بغل کرد و رساندش بیمارستان. سحر شده بود که برگشتند. سرتا پای محمد حسین خونی بود. ایوب را روی تخت خواباند. هنوز گیج بود. گاهی صورتش از درد توی هم میرفت و دستش را نزدیک پایش میبرد. پایی که حالا غیر از بخیه های عمل و جراحی، پر از بخیه های ریز و درشتی بود که جای ضربات چاقو بود. من دلش را نداشتم، ولی دکتر سفارش کرده بود که به پایش روغن بمالیم. هدی مینشست جلوی پای ایوب، دستش را روغنی میکرد و روی پای او میکشید. دلم ریش میشد وقتی میدیدم، برامدگی های زخم و بخیه از زیر دست های ظریف و کوچک هدی رد میشود و او چقدر با محبت این کار را انجام میدهد. زهرا آمده بود خانه ما. ایوب برایش حرف میزد. از راحت شدن محسن میگفت. از جنس درد های محسن که خودش یک عمر بود. تحملشان میکرد. از مرگ که دیر یا زود سراغ همه مان می اید. توی اتاق بودم که صدای خنده ی ایوب بلند شد و بعد بوی اسفند. ایوب وسط حرف هایش مزه پرانی کرده بود و زده بود زیر خنده. زهرا چند بار به در چوبی زد و اسفند را دور سر ایوب چرخاند، _بیا ببین شهلا، بالاخره بعد از کلی وقت خنده ی داداش ایوب را دیدیم. هزار ماشاالله، چقدر هم قشنگ میخنده. چند وقتی میشد که ایوب درست و حسابی نخندیده بود. درد های عجیب و غریبی که تحمل میکرد، انقدر به او فشار اورده بود که شده بود عین استخوانی که رویش پوست کشیده اند. مشکلات تازه هم که پیش می آمد میشد قوز بالای قوز. جای تزریق داروی چرک خشک کن خیلی وقت بود که چرک کرده بود و دردناک شده بود. دکتر تا به پوستش تیغ کشید، چرک پاشید بیرون. چند بار ظرف و ملحفه ی زیر ایوب را عوض کردند. ولی چرک بند نیامد. دکتر گفت نمی توانم بخیه بزنم، هنوز چرک دارد. با زخم باز برگشتیم خانه. صبح به صبح که چرکش را خالی میکردم، میدیدم ایوب از درد سرخ میشود و به خوردش میپیچد. حالا وقتی حمله عصبی سراغش میامد. تمام فکر و ذکرش ارام کردن درد هایش بود. میدانستم دیر یا زود ایوب کار دست خودش میدهد. آن روز دیدم نیم ساعت است که صدایم نمیزند. هول برم داشت. ایوب کسی بود که "شهلا،شهلا" از زبانش نمی افتاد. صدایش کردم، _ایوب؟ جواب نشنیدم. کنار دیوار بی حال نشسته بود. خون تازه تا روی فرش امده بود. نوک چاقو را فرو کرده بود توی پوست سینه اش و فشار میداد. فورا امآقای نصیری همسایه پایینیمان را صدا کردم. بچه ها دویدند توی پذیرایی و خیره شدند به ایوب. میدانستم زورم نمیرسد چاقو را بگیرم. میترسیدم چاقو را انقدر فرو کند تا به قلبش برسد. چانه ام لرزید، _ایوب جان، چاقو را بده به من. اخر چرا این کار را میکنی؟ اقای نصیری رسید بالا. مچ ایوب را گرفت و فشار داد. ایوب داد زد، _ولم کن. بذار این ترکش لعنتی را دربیاورم. تو را بخدا شهلا. بغضم ترکید. _بگذار برویم دکتر. اقای نصیری دست ایوب را از سینه اش دور کرد. ایوب بیشتر تقلا کرد. _دارم میسوزم. بخدا خودم میتوانم. میتوانم درش بیاورم. شهلا، خسته ام کرده، تو را خسته کرده. بچه ها کنار من ایستاده بودند و مثل من اشک میریختند‌. چاقو از دست ایوب افتاد. تنش میلرزید و قطره های اشک از گوشه چشمش میچکید. قرص را توی دهانش گذاشتم. لباس خونیش را عوض کردم. زخمش را پانسمان کردم و او را سر جایش خواباندم. به هوش آمد و زخم تازه اش را دید. پرسید ، _این دیگر چیست؟ اشکم را پاک کردم و چیزی نگفتم. یادش نمی آمد و اگر برایش تعریف میکردم خیلی از من و بچه ها خجالت میکشید. ⭕️ ادامه دارد... 🇮🇷 @ebrahimhadi

💞 #رسم_عاشقی 🌹 جانباز شهید ایوب بلندی ✅ قسمت بیست و هشتم صبح هدی با صدای بلند خداحافظی کرد. ایوب با چشم هدی را دنبال کرد تا وقتی در را به هم زد و رفت مدرسه. گفت، _شهلا، هیچ دقت کرده ای که هدی خیلی بزرگ شده؟ هدی تازه اول راهنمایی بود خنده م گرفت، _اره خیلی بزرگ شده، دیگه باید براش جهیزیه درست کنم. خیلی جدی نگاهم کرد، _جهیزیه؟ اصلا. انقدر از این کاسه و بشقابی که به اسم جهاز به دختر میدهند بدم میاید. به دختر باید فقط کلید خانه داد که اگر روزی روزگاری مشکلی پیدا کرد، سرپناه داشته باشد. -اوه، حالا کو تا شوهر کردن هدی؟ چقدر هم جدی گرفتی! دستش را گذاشت زیر سرش و خیره شد به سقف، _اگر یک روز پسر خوب ببینم، خودم برای هدی خواستگاریش میکنم. صورتش را نیشگون گرفتم، _خاک بر سرم. یک وقت این کار را نکنی. آن وقت میگویند دخترمان کور و کچل بوده. خنده اش گرفت، _خب می آیند میبینند. میبینند دخترمان نه کور است و نه کچل. خیییلی هم خانم است. میدانستم ایوب کاری را که میگوید" میکنم"، انجام میدهد. برای همین دلم شور افتاد نکند خودش روزی پا پیش بگذارد. عصر دوباره تعادلش را از دست داد. اصرار داشت از خانه بیرون برود. التماسش کردم فایده ای نداشت. محمد حسین را فرستادم ماشینش را دستکاری کند که راه نیوفتد. درد همه ی هوش و حواسش را گرفته بود. اگر از خانه بیرون میرفت، حتی راه برگشت را هم گم میکرد. دیده بودم که گاهی توی کوچه چند دقیقه مینشیند و به این فکر میکند که اصلا کجا میخواهد برود. از فکر این که بیرون از خانه بلایی سرش بیاید تنم لرزید. تلفن را برداشتم. با شنیدن صدای ماموران آن طرف، بغضم ترکید. صدایم را میشناختند. منی که به سماجت برای درمان ایوب معروف بودم، حالا به التماس افتاده بودم، _اقا تو را بخدا. تو را ب جان عزیزتان. آمبولانس بفرستید. ایوب حال خوبی ندارد. از دستم میرودا. میخواهد از خانه بیرون برود. -چند دقیقه نگهش دارید، الان می آییم. چند دقیقه کجا،غروب کجا؟ از صدای بیحوصله آن طرف گوشی باید میفهمیدم دیگر از من و ایوب خسته شده اند و سرکارمان گذاشته اند. ایوب مانده بود خانه ولی حالش تغییر نکرده بود. دوباره راه افتاد سمت در، _من دارم میروم تبریز، کاری نداری؟ از جایم پریدم، _تبریز چرا؟ -میخواهم پایم را بدهم به همان دکتری که خرابش کرده بگویم خودش قطعش کند و خلاص. خب صبر کن فردا صبح بلیت هواپیما میگیرم برایت. پایش را توی کفشش کرد، _محمد حسین را هم میبرم. -او را برای چی؟ از درس و مشقش می افتد. محمد حسین آماده شده بود. به من گفت، _مامان زیاد اصرار نکن، میرویم یک دوری میزنیم و برمیگردیم. ایوب عصایش را برداشت، _میخواهم کمکم باشد. محمد حسین را فردا صبح با هواپیما میفرستم. گفتم پس لااقل صبر کن برایتان میوه بدهم ببرید. رفتم توی آشپز خانه، _ایوب حالا که میروید کی برمیگردید؟ جلوی در ایستاد و گفت، _محمد حسین را که فردا برایت میفرستم، خودم... کمی مکث کرد، _فکر کنم این بار خیلی طول بکشد تا برگردم. تا برگشتم توی اتاق صدای ماشین آمد که از پیچ کوچه گذشت. ساعت نزدیک پنج صبح بود. جانمازم رو به قبله پهن بود. با صدای تلفن سرم را از روی مهر برداشتم. سجاده ام مثل صورتم از اشک خیس بود. گوشی را برداشتم. محمد حسین بلند گفت، _الو. مامان؟ -تویی محمد ؟ کجایید شماها؟ محمد حسین نفس نفس میزد، _مامان. مامان. ما تصادف کردیم. یعنی ماشین چپ کرده. تکیه دادم به دیوار، _تصادف؟ کجا؟ الان حالتان خوب است؟ - من خوبم. بابا هم خوب است. فقط از گوشش خون می آید. پاهایم سست شد. نشستم روی زمین. -الو مامان؟ من چی کارکنم؟ ⭕️ ادامه دارد... 🇮🇷 @Ebrahimhadi

💞 #رسم_عاشقی 🌹 جانباز شهید ایوب بلندی ✅ قسمت بیست و نهم آب دهانم را قورت دادم تا صدایم بغض الود نباشد، _خیلی خب محمد جان، نترس بگو الان کجا هستید؟ تا من خودم را به شما برسانم. -توی جاده زنجان هستیم. دارم با موبایل یک بنده خدا زنگ میزنم. به اورژانس هم تلفن کرده ام. حالا میرسد. فعلا خداحافظ. تلفنمان یک طرفه شده بود. چادرم را جمع کردم و نشستم توی پله ها و گوش تیز کردم تا بفهمم کی از خانه ی اقای نصیری سر و صدا بیرون می اید. یاد خواب مامان افتادم. یک ماه قبل بود، اذان صبح را میگفتند که مامان تلفن زد، _حال ایوب خوب است؟ صدایش میلرزید و تند تند  نفس میکشید گفتم، _گوش شیطان کر، تا حالا که خوب بوده چطور؟ -هیچی شهلا خواب دیده ام. -خیر است ان شاءالله. -دیدم سه دفعه توی اسمان ندا میدهند "جانباز ایوب بلندی شهید شد" صدای خانم نصیری را شنیدم. بیدار شده بودند. اشکم را پاک کردم و در زدم. انقدر به این طرف و ان طرف تلفن کردم تا مکان تصادف و مکان نزدیک ان را پیدا کردم. هدی را فرستادم مدرسه. زنگ زدم داداش رضا و خواهر هایم بیایند. محمد حسن و هدی را سپردم به رضا. میدانستم هدی داییش را خیلی دوست دارد و کنار او ارام تر است. سوار ماشین اقای نصیری شدم. زهرا و شوهر خواهرم اقا نعمت هم سوار شدند. عقب نشسته بودم. صدای پچ پچ ارام اقا نعمت  و اقای نصیری با هم را میشنیدم و صدای زنگ موبایل هایی که خبر ها را رد و بدل میکرد. ساعت ماشین ده صبح را نشان میداد. سرم را تکیه دادم به شیشه و خیره شدم به بیابان های اطراف جاده. کم کم سر وصدای ماشین خوابید. محسن را دیدم که وسط بیابان، افسار اسبی را گرفته بود  و به دنبال خودش میکشید. روی اسب ایوب نشسته بود. قیافه اش درست عین وقت هایی بود که بعد از موج گرفتگی حالش جا می امد. مظلوم و خسته. -ایوب چرا نشسته ای روی اسب و این بچه پیاده است؟ بلند شو. محسن انگشتش را گذاشت روی بینی کوچکش، هیس کشداری گفت، _هیچی نگو خاله. عمو ایوب تازه از راه رسیده، خیلی هم خسته است. صدای ایوب پیچید توی سرم، _محسن میرود و من تا چهلمش بیشتر دوام نمی اورم. شانه هایم لرزید. زهرا دستم را گرفت، _چی شده شهلا؟ بیرون وسط بیابان دیگر کسی نبود. صدای اقا نعمت را میشنیدم که حالم را میپرسید. زهرا را میدیدم که شانه هایم را میمالید. خودم را میدیدم که نفسم بند امده و چانه ام میلرزد. هر طرف ماشین را نگاه میکردم چشم های خسته ی ایوب را میدیدم. حس میکردم بیرون از ماشینم و فرسنگ ها از همه دورم. تک و تنها و بی کس. با چشم های خسته ای که نگاهم میکند. قطره های آب را روی صورتم حس کردم. زهرا با بغض گفت: _شهلا خوبی؟ تو را بخدا ارام باش. اشکم که ریخت صدای ناله ام بلند شد. _ایوب رفت. من میدانم. ایوب تمام شد. برگه امبولانس توی پاسگاه بود. دیدمش. رویش نوشته بود، "اعلام مرگ، ساعت ده، احیا جواب نداد" ⭕️ادامه دارد... 🇮🇷 @ebrahimhadi

💞 #رسم_عاشقی 🌹 جانباز شهید ایوب بلندی ✅ قسمت سی ام توی بیمارستان دکتر که صورت رنگ پریده ام را دید، اجازه نداد حرف بزنم. با دست اشاره کرد به نیمکت بنشینم. _ارام باشید خانم. حال ایشان.. چادرم را توی مشتم فشردم و هق هق کردم، _به من دروغ نگو. هجده سال است، دارم میبینم هر روز ایوب آب میشود. هر روز درد میکشد. میبینم که هر روز میمیرد و زنده میشود. میدانم که ایوب رفته است. گردنم را کج کردم و ارام پرسیدم، _رفته؟ دکتر سرش را پایین انداخت وسرد خانه را نشان داد. توی بغل زهرا وا رفتم. چقدر راحت پرسیدم "ایوب رفته؟" امکان نداشت ایوب برای عملیاتی به جبهه نرود و من پشت سرش نماز حاجت نخوانم. سر سجادت زار نزنم که برگردد. از فکر زندگی بدون ایوب مو به تنم سیخ میشد. ایوب چه فکری درباره من میکرد؟ فکر میکرد از اهنم؟ فکر میکرد اگر آب شدنش را تحمل کنم نبودنش هم برایم ساده است؟ چی فکر میکرد که آن روز وسط شوخی هایمان در باره مرگ گفت، _حواست باشد بلند بلند گریه نکنی. سر وصدا راه نیاندازی. یک وقت وسط گریه و زاری هایت حجابت کنار نرود. حجاب هدی، حجاب خواهر هایم،کسی صدای انها را نشنود. مواظب باش به اندازه مراسم بگیرید. به اندازه گریه کنید. زهرا اخرین قطره های آب قند را هم داد بخورم. صدای داد و بیداد محمد حسین را میشنیدم. با لباس خاکی و شلوار پاره و خونی جلوی پرستارها ایستاده بود. خواستم بلند شوم. زهرا دستم را گرفت و کمک کرد. محمد حسین آمد جلو. صورت خیس من و زهرا را که دید، اخم کرد، _مامان، بابا کجاست؟ زهرا دستش را روی دهان گذاشت تا صدای هق هقش بلند نشود. محمد حسین داد کشید، _میگویم بابا ایوب کجاست؟ رو کرد به پرستار ها. آقا نعمت دست محمد را گرفت و کشیدش عقب، محمد برگشت سمت نعمت اقا، _بابا ایوب رفت؟ اره؟ رگ گردنش بیرون زده بود. با عصبانیت به پرستار ها گفت، _کی بود پشت تلفن گفت حالش خوب است؟ من از پاسگاه زنگ زدم،کی گفت توی ای سی یو است؟ بابا ایوب من مرده. شما گفتید خوب است؟ چرا دروغ گفتید؟ دست اقا نعمت را کنار زد و دوید بیرون. سرم گیج رفت. نشستم روی صندلی. آقا نعمت دنبال محمد حسین دوید. وسط خیابان محمد حسین را گرفت توی بغلش. محمد خشمش را جمع کرد توی مشت هایش و به سینه ی اقا نعمت زد. اقا نعمت تکان نخورد، _بزن محمد جان. من را بزن. داد بکش. گریه کن محمد. محمد داد میکشید و اقا نعمت را میزد. مردم ایستاده بودند و نگاه میکردند. محمد نشست روی زمین و زبان گرفت، _شماها که نمیدانید. نمیدانید بابا ایوبم چطوری رفت. وقتی میلرزید شما ها که نبودید. همه جا تاریک و سرد بود. همه وسایل ماشین را دورش جمع کردم و اتش زدم تا گرم شود. سرش را گرفتم توی بغلم. بغضش ترکید و با صدای بلند گریه کرد، _سر بابام توی بغلم بود که مرد. بابا  ایوبم توی بغل من مرد. ایوب را دیدم به سرش ضربه خورده بود. رگ زیر چشمش ورم کرده بود. محمد حسین ایوب را توی قزوین درمانگاه میبرد تا امپولش را بزند. بعد از امپول، ایوب به محمد میگوید حالش خوب است و از محمد میخواهد که راحت بخوابد. هنوز چشم هایش گرم نشده بود که ماشین چپ میشود. ایوب از ماشین پرت شده بود بیرون. دکتر گفت، _پشت فرمان تمام شده بوده. از موبایل اقا نعمت زنگ زدم به خانه. بعد از اولین بوق، هدی گوشی را برداشت، _سلام مامان. گلویم گرفت، _سلام هدی جان، مگر مدرسه نبودی؟ -ساعت اول گفتم بابام تصادف کرده، اجازه دادند بیایم خانه، پیش دایی رضا و خاله. مکث کرد، _بابا ایوب حالش خوب است؟ بینیم سوخت و اشک دوید به چشمانم، _اره خوب است دخترم. خیلی خوب است. اشک هایم سر خوردند روی رد اشک های آن چند ساعت و راه باز کردند تا زیر چانه م. صدای هدی لرزید، _پس چرا اینها همه اش گریه میکنند؟ صدای گریه ی شهیده از ان طرف گوشی می امد. لبم را گاز گرفتم و نفسم را حبس کردم. هدی با گریه حرف میزد، _بابا ایوب رفته؟ اه کشیدم، _اره مادر جان، بابا ایوب دیگر رفت. خیلی خسته شده بود. حالا حالش خوب خوب است. هدی با داییش کلنجار رفت که نگذارد کسی گوشی را از او بگیرد. هق هق میکرد، _مامان تو را به خدا بیاورش خانه، تهران، پیش خودمان. -نمیشود هدی جان، شما باید وسایلتان را جمع کنید. بیایید تبریز. -ولی من میخواهم بابام تهران باشد، پیش خودمان. ⭕️ ادامه دارد... 🇮🇷 @ebrahimhadi

💞 #رسم_عاشقی 🌹 جانباز شهید ایوب بلندی ✅ قسمت آخر وصیت ایوب بود. میخواست نزدیک برادرش حسن، در وادی رحمت دفن شود. هدی به قم زنگ زد و اجازه خواست. گفتند اگر به سختی می افتید، میتوانید به وصیت عمل نکنید. اصرار هدی فایده نداشت. این آخرین خواسته ایوب از من بود و میخواستم هر طور هست انجامش دهم. سوم ایوب، روز پدر بود. دلم میخواست برایش هدیه بخرم. جبران آخرین روز مادری که زنده بود. نمیتوانست از رختخواب بلند شود. پول داده بود به محمد حسین و هدی. سفارش کرده بود برای من ظرف های کریستال بخرند. صدای نوار قران را بلند تر کردم. به خواب فامیل آمده بود و گفته بود "به شهلا بگویید بیشتر برایم قران بگذارد" قاب عکس ایوب را از روی تاقچه برداشتم و به سینه م فشار دادم اه کشیدم، _اخر کی اسم تو را ایوب گذاشت؟ قاب را میگیرم جلوی صورتم  به چشم هایش نگاه میکنم، _میدانی؟ تقصیر همان است که تو اینقدر سختی کشیدی. اگر هم اسم یک ادم بی درد و پولدار بودی، من هم نمیشدم زن یک ادم صبور سختی کش. اگر ایوب بود، به این حرفهایم میخندید. مثل توی عکس که چین افتاده زیر چشم هایش. روی صورتش دست میکشم، _یک عمر من به حرف هایت گوش دادم، حالا تو باید ساکت بنشینی و گوش بدهی چه میگویم. از همین چند روز انقدر حرف دارم از خودم، از بچه ها. محمد حسین داغان شده. ده روز از مدرسه اش مرخصی گرفتم و حالا فرستادمش شمال. هر شب از خواب میپرد. صدایت میکند. خودش را میزند و لباسش را پاره میکند. محمد حسن خیلی کوچک است. اما خیلی خوب میفهمد که نیستی تا روی پاهایت بنشیند و با تو بازی کند. هدی هم که شروع کرده هرشب برایت نامه مینویسد. مثل خودت حرف هایش را با نوشتن  راحت تر میزند. اشک هایم را پاک میکنم و به ایوب چشم غره میروم، _چند تا نامه جدید پیدا کرده ام. قایمشان کرده بودی؟ رویت نمیشد بدهی دستم؟ ولی خواندمشان نوشتی، "تا اخرین طلوع و غروب خورشید حیات، چشمانم جست و جو گر و دستانم نیازمند دستان تو خواهد بود. برای این همه عظمت، نمیدانم چه بگویم. فقط، زبانم به یک حقیقت میچرخد و آن این که همیشه همسفر من باشی خدا نگهدارت. همسفر تو، ایوب" قاب را میبوسم و میگذارم روی تاقچه. از ایوب هر کاری بر می آید. هر وقت از او کمک میخواهم هست. حضورش فضای خانه را پر میکند. مادرش آمده بود خانه ما و چند روزی مانده بود. برای برگشتنش پول نداشت. توی اتاق ایوب سرم را بالا گرفتم "ابرویم را حفظ کن، هیچ پولی در خانه ندارم" دوستم امد جلوی در اتاق"شهلا بیا این اتاق. یک چیزی پیدا کردم" امده بود کمکم تا بخاری ها را جمع کنیم. شش ماهی بود که بخاری را تکان نداده بودیم. زیر فرش یک دسته اسکناس پیدا کرده بود. ایوب ابرویم را حفظ کرد. توی امتحان های محمد حسین کمکش کرد. برای خواستگارهایی که خدا از همان نوجوانیش داشت به خوابم میامد و راهنمایی میکرد. حتی حواسش ب محمد حسن هم بود. یک سینی حلوا درست کرده بودم تا محمد حسین شب جمعه ای ببرد مسجد. یادش رفت. صبح سینی را دادم به محمد حسن و گفتم بین همسایه ها بگرداند. وقتی برگشت حلوا ها نصف هم نشده بود. یک نگاهش ب حلوا بود و یک نگاهش به من. -مامان میگذاری همه اش را خودم بخورم؟ -نه مادر جان، این ها برای بابا است که چهار تا نماز خوان بخورند و فاتحه اش را بفرستند. شانه اش را بالا انداخت، _خب مگر من چه م است؟ خودم میخورم، خودم هم فاتحه اش را میخوانم. چهار زانو نشست وسط اتاق و همه حلوا ها را خورد. سینی خالی را اورد توی اشپز خانه. _مامان فاتحه خیلی کم است. میروم برای بابا نماز بخوانم. شب ایوب توی خواب،سیب ابداری را گاز میزد و میخندید. فاتحه و نماز های محمد حسن به او رسیده بود. از تهران تا تبریز خیلی راه است. برای اینکه دلمان گرفت و هوایش را کردیم برویم سر مزارش. سالی چند بار میرویم تبریز و همه روز را توی وادی رحمت میمانیم. بچه ها جلوتر از من میروند، ولی من هر بار دست و پایم میلرزد. اول سر مزار حسن مینشینم تا کمی ارام شوم. اما باز دلم شور میزند. انگار باز ایوب امده باشد خواستگاریم و بخواهیم احتیاط کنیم که نکند چشم توی چشم هم شویم. فکر میکنم چه جوری نگاهش کنم؟ چه بگویم؟ از کجا شروع کنم؟ ایوبم...... 🇮🇷 @ebrahimhadi