⭕️ افقهای متفاوت ... ⭕️ راه و روش متفاوت... بسم الله الرحمن الرحیم "و سینمای متعهد ما نیز باید خاکریز های تثبیت شده ی سینمای غرب را بشکند و راهی تازه باز کند. باید متوقع بود که اگر افق هایمان با یکدیگر متفاوت است،راه هایمان نیز متفاوت باشد،روش هایمان نیز." #شهید_سید_مرتضی_آوینی 📚مقاله فرزندان انقلاب در برابر عرصه های تجربه نشده ی سینما آینه جادو - جلد دوم 🎥#قاب_هشت @ghabe_hasht

پخش مجموعه مستند های 🎥"روایت فتح" و گفتگوی آزاد درباره آن ⏱چهارشنبه 2بهمن 98-ساعت 16 📍مکان: خ مسجد سید، خ ظهیرالاسلام، کوچه شهید حیرت، بن بست شکوفه، ساختمان سها 📼#روایت_فتح 🎥#قاب_هشت @ghabe_hasht

درک سینما ⏰ دوشنبه 7 بهمن 98،ساعت 15 📚تحلیل فیلمهای کارگردانان بزرگ: این هفته = فرانک کاپرا - Mr Smith Goes to Washington-1939 - Mr Deeds Goes To Town-1936 📌 فیلم معاصر هفته: - Marriage Story 2019 🎞روی پرده: بررسی صحنه به صحنه فیلم هفت سامورایی 📍مکان: خ مسجد سید، خ ظهیرالاسلام، کوچه شهید حیرت، بن بست شکوفه، ساختمان سها 📽#درک_سینما 🎥#قاب_هشت @ghabe_hasht

⭕️ هویت مستقل سینمای ایران بسم الله الرحمن الرحیم حرف ما اين نيست كه سينماي جنگ بايد در دستور كار جشنواره قرار بگيرد، بلكه مي‌گوئيم كه «سينماي مبارزه» بايد منظر غايي و مقصود نهايي جشنواره و دست‌اندركاران محترم امور سينمايي كشور باشد. اگر امت مسلمان ايران هويت حقيقي خودش را در مبارزه يافته است، سينماي ايران نيز بايد هويت مستقل خويش را در «سينماي مبارزه» پيدا كند. #شهید_سید_مرتضی_آوینی 📚مقاله خسته نباشید برادران! آینه جادو - جلد دوم 📻#صدای_آوینی 🎥#قاب_هشت @ghabe_hasht

📽 درک سینما ⏰ دوشنبه 14 بهمن 98،ساعت 15 📚تحلیل فیلمهای کارگردانان بنام: این هفته : ژان پیر ملویل (1966) Second.Breath (1967) Le Samourai 📌 تازه های اکران: the irishman 2019 🎞نقد نما به نما: بررسی صحنه به صحنه فیلم هفت سامورایی 📍مکان: خ مسجد سید، خ ظهیرالاسلام، کوچه شهید حیرت، بن بست شکوفه، ساختمان سها 📽#درک_سینما 🎥#قاب_هشت @ghabe_hasht

🕹 عالم انیمیشن 📌مجموعه جلسات ارائه و گفتگو درباره انیمیشن 📋پرسش از نسبت قالب انيميشن با عالم ايراني اسلامي 📽پخش فيلم ها و بررسي گونه هاي مختلف انيميشن جهان 🖥شناخت ظرفيت هاي تکنيک انيميشن دربستر تمرين تخصصي 📚رويکرد اين دوره: بررسي نگاه شهيد آويني در مبحث انفطار صورت #عالم_انيميشن #قاب_هشت @ghabe_hasht

🎥 سیرت سینما 🗂مجموعه جلسات متن خوانی و گفت و گو 📚مطالعه و گفتگو درباره اندیشه سینمایی شهید آوینی 🎞جستجوی هویت سینمایی انقلاب اسلامی 📽پخش فیلم ها و بررسی نگاه سینمای مکاتب و ملیت های مختلف ☎️جهت حضور و کسب اطلاعات بیشتر با شماره ۰۹۳۳۶۲۰۶۶۰۵ تماس حاصل فرمایید. #قاب_هشت #سرای_هنر_و_اندیشه (سها) @ghabe_hasht

📝 #یاداشت_های_جشنواره_ای 🏷#ارزیابی_جشنواره_فجر_38ام 📈#نقد_فیلم 🎥#قاب_هشت @ghabe_hasht

📝 #یاداشت_های_جشنواره_ای 🚹#جمال_احمدی ❇️گردوی فرنگی 🖌 درخت گردو بدون شک در اجرا، فضاسازی و عناصر مختلف تکنیکی سینما، از بهترین فیلمهای امسال جشنواره فجر است. اما در فهم سینما و رویکرد فیلمساز نسبت به ساخت فیلم، این فیلم انحرافهایی دارد که با توجه به آن می توان نگاه حقیقی به سینما را از نگاه ابزاری تمییز داد و البته این انحرافها در خود فرم قابل مشاهده و اشاره است. 🔸 فیلم به طور سلسله واری، مصیبتهای وارد شده به یک پدر کرد را در بمباران شیمیایی به تصویر می کشد. چیدمان اتفاقات به گونه ای است که مصیبتها بدون نفس کش، پشت سرهم تحویل مخاطب می شود. تسلسل این تجربه تلخ باعث می شود که اثر این اتفاقات به تدریج در فیلم برای مخاطب کم رنگ شود، چراکه تماشای برف از پشت پنجره قابل فهم و دلپذیر است و الا در اثر تماس زیاد با برف، بدن انسان بی حس شده و دیگر سرما نمی فهمد. 🔸 علاوه براین، چنین ساختاری فیلم را از نمایش حقیقت زندگی دور می کند و مشخص می شود که فیلمساز به دنبال اثبات چیزی برای مخاطب است. این کار چه در فیلمی مثل کفرناحوم و چه در درخت گردو «فرم شعار» است، حتی اگر اتفاقات را قضاوت نکند و بیانیه پایانی نداشته باشد -که هر دو فیلم مذکور این بیانیه را دارند-. 🔸 اگر حتی هیچ اطلاعی از تاریخ معاصر ایران نداشته باشیم فقط با دیدن فیلم می فهمیم که چیزی کم است و این زندگی نیست، چرا که به قول رابرت مک کی حقیقت زندگی حالت کنایه ای ممزوج از تلخ و شیرین دارد و سوگیری به یکی از این دو قطب فیلم را از حقیقت سینما یعنی شعر زندگی دور می کند. نمونه مهم برای امتزاج این دو قطب فیلم فهرست شیندلر است که فاجعه ای انسانی را در دل رشد یک قهرمان دلپذیر می کند و از سوگیری مطلق به سمت سیاهی فاصله می گیرد. این سوگیری در درخت گردو باعث می شود روایت فیلم در مسیر خود مخدوش شود. به طور مثال مگر می شود کسی این همه مصیبت ببیند و رشد نکند، در حالی که این فیلم نسبت به واکنش شخصیتش به اتفاقات و رشد او کم توجه است. در بزرگترین مصیبتها، زیبایی صبر قهرمان و بزرگ شدن او، نه تنها می تواند دیدن سختی ها و رنجها را دلپذیر کند، بلکه اصلا دلیل این ابتلائات برای انسان همین رشد است و مخاطب برای همین به سینما می آید تا توصیف بطن اتفاقات را ببیند و الا سینما از آنجا که موطن خیال است جایگاه اعتماد به بیان وقایع الاتفاقیه نیست. 🔸 مطالب فوق نباید نفی واقعگرایی برداشت شود. واقعگرایی که در ایستاده در غبار و ماجرای نیمروز وجود داشت، نمایش مینیمال اتفاقات تاریخی بود که فیلمساز درک متواضعانه خود از رویدادها را تا حدود زیادی بدون قضاوت پیش روی مخاطب می گذاشت و همین امر باعث می شد که هر نوع مخاطبی بتواند با فیلم ارتباط برقرار کند و این برش ها را در ذهن خود کامل کند. اما در درخت گردو، نوع روایت که با یک راوی قضاوت کننده انجام می شود، حرکت گزینشی در زمان و قضاوت پایانی راوی، صراحت فیلمساز در بیان مطلب را می رساند و دیگر به مخاطب اجازه برداشت شخصی نمی دهد و روشنفکرمآبانه نظر خود را تحمیل می کند. 🔸 این امر همه تلاشهای منحصر به فرد فیلم در واقعگرایی - از جمله فضاسازی صحنه ها، دوربین مشاهده گر مستند و قاب و رنگ و نور قدیمی شده- را به تصنع محض برای بیان مقصود تبدیل می کند. اما مقصود چیست و نگاه قاضی چگونه است؟ سنت قصه گویی کلاسیک این است که بعد از این همه رنج، عمقی از زندگی آشکار شود و این جزء به کل برسد و به قدر درک فیلمساز از زمان و مکان، تقدیر پشت اتفاقات آشکار شود. اما فیلم اتفاقات را از درون عینکی روایت می کند که انسان را بی پناه، اتفاقات را بی حکمت و جهان را بی خدا می پندارد و سرانجامِ این نگاه عرفی و بشری هم لاجرم باید حضور در دادگاه لاهه باشد. 🔸 از این جهت، درخت گردو فیلمی است که یک اتفاق ملی و انسانی را با عینکی کاملا اروپایی نگاه می کند و به همین دلیل فیلم خوبی است برای فهم تفاوت تاثیر هنری با تاثیر رسانه ای و تفاوت نگاه حقیقی به سینما که برآیند هردوی اینهاست با نگاه ابزاری و جشنواره ای به سینما. دیده نشدن رنجهای تاریخی ملت در سینما مصیبت بزرگی است، اما بازخوانی آن با نگاهی شرق شناسانه و ضد ملی مصیبتی است بزرگتر که سرمایه مغفول عنه را معدوم می کند. 🔸 مخلص کلام، درخت گردو صرفا محصول یک فیلمساز نیست. برخلاف خیلی از فیلمهای جشنواره، این فیلم حاصل کار گروهی منسجم یک تیم همفکر است که مانند نهالی در برهوت سینمای ما کاشته شد و با دو فیلم اولش، نگاهی خاص را به سینمای ایران اضافه کرد و می تواند نقش مهمی در تحولات تاریخی سینمای ملی ایران داشته باشد. به همین جهت این درخت که به سرعت در حال قوت گرفتن است نیاز به حراست دارد تا محصول آن به جای میوه بومی تبدیل به میوه گلخانه ای فرنگی نشود. 📼#درخت_گردو 🏷#ارزیابی_جشنواره_فجر_38ام 📈#نقد_فیلم 🎥#قاب_هشت @ghabe_hasht

📝 #یاداشت_های_جشنواره_ای 🚺#فاطمه_سادات_موسوی ❇️نگاهی به فیلم روز بلوا روز بلوا فیلمی دغدغه مند است که در روایت و قصه گویی جا می ماند. فیلم درباره طلبه ای است که متوجه فساد مالی در خانواده و زندگی خود می شود و در پی جبران برای ادامه کار برمی آید. شروع فیلم اگرچه کند و خسته کننده است اما با طرح مسئله ای مطابق با فضای روز جامعه، بیننده را برای تماشای ادامه فیلم فرامیخواند. فیلم در پرده دوم روند و ریتم بهتری را پیش میگیرد اما با دور بودن از بیانِ سینمایی و صرفا دادن اطلاعات از راه های یکسان، بازگشتی نزولی پیدا میکند و مخاطب در انتهای پرده دوم چندان از دانستن اطلاعات غافلگیر نمیشود. او همچنان منتظر اقدام وکنشی متفاوت از سمت قهرمان و شخصیت های دیگر است که این انتظار نهایتا به خاموش کردن آتش با عبا و درگیری های لفظی وکلامی ختم میشود. شخصیت های داستان به غیر از قهرمان اصلی که شخصیتی خوب از آب درآمده، بقیه عملا وارد دنیای شخصیت نمی شوند و درحد تیپ می مانند؛ مثل خانمی که همسر طلبه است یا پدر زنی که صرفا به بالا وصل است. فیلم از این نظر که میخواهد حرفی نو و تازه بزند قابل تحسین است اما در روند پیشبرد داستان واضح است که نویسنده تلاش کرده تا حرف ها و دغدغه هایش را در قالب و فرم سینمایی بگنجاند و نه بیشتر. شاید بتوان گفت کارگردان، با کادربندی های خاص درصدد ارائه ی بهتر و به دنبال حرکتی به سمت جلوست اما نه تنها به این خواسته اش نمیرسد بلکه در این بین امکان نزدیکی به شخصیت های اصلی را هم از تماشاگر می گیرد و ما پشت دوربین و نماهای تر و تمیزِ نه چندان دلچسب به تماشای فیلم می نشینیم. در انتها اگرچه داستان زودتر از انتظار بیننده ختم میشود اما فیلم در حدی که قصه و شخصیت دارد، پیام خود را می رساند و این موضوع را بیشتر از قبل قابل درک می کند که شاید داشتن دغدغه برای ساخت فیلم و رفتن به سمت سینما لازم باشد اما کافی نیست. 📼#روزبلوا 🏷#ارزیابی_جشنواره_فجر_38ام 📈#نقد_فیلم 🎥#قاب_هشت @ghabe_hasht