#خدا_مهربان‌شان_کرد از همان ساعت‌های اول گله و شکایت کردن‌شان شروع شد. تا یکی از بزرگترها صدایم می‌کرد حدس میزدم که باز شکایتی در کار است. چند خانم کنار هشتاد و اندی دختر نوجوان معتکف شده بودند. بقول خودشان آمده بودند #اعتکاف، نه اردوی دانش آموزی، آمده بودند خلوت کنند، نه اینکه سروصدای شبانه روزی این همه نوجوان را تحمل کنند. آمده بودند دعا و نماز بخوانند نه اینکه شاهد حلقه و گعده و گفتگوهای نوجوانانه باشند. با هرکدامشان باید می‌نشستی و تک به تک حرف میزدی تا کمی آرام‌تر شوند. اما دلشان گرم نمی‌شد و مدام احساس خسران داشتند که گویی چیزی را از دست داده‌اند. شب نیمه رجب که بچه‌ها در روضه غوغا کردند و وقتی پرچم کربلا رسید، از خود بیخود شدند و تا پاسی از شب گذشته اشک می‌ریختند و منقلب بودند، چندتایشان آمدند و عذرخواهی که زود قضاوت کردیم و بچه‌های خوبی هستند. اما وقت وداع، حال این آدم‌بزرگ‌ها عجیب دگرگون بود. میان آن شلوغی و ازدحام که باید تک به تک خداحافظی میکردی و طلب حلالیت که اگر سخت گذشته ببخشند و حال و هوای ویژه وداع، چندتایشان آمدند و به شدت گریه می‌کردند، می‌گفتند اشتباه کردند، می‌گفتند اولش به خدا شاکی بودند که چرا برایشان اعتکاف را اینطور رقم زده اما بعد متوجه شدند که چه رزق خوبی نصیب‌شان شده و مجاورت با این تعداد نوجوان، چه توفیق بزرگی برایشان بوده است. یکی میگفت نمی‌دانم چه کردم که خدا این لطف را در حق من کرد و بخاطر این بچه‌ها، برکات عجیبی نصیبم شد. می‌گفت و از شدت گریه بدنش میلرزید و من مبهوت این همه لطف خدا بودم به جمعی که سه روز باید بزرگترها را راضی نگه می‌داشت تا بتوانند با نوجوانان کنار بیایند. توفیق معنوی همیشه #خلوت داشتن و در سکوت عبادت کردن نیست. گاهی #رزق تو این است که وسط #جلوت‌ ها، وسط مداراکردن‌ها، وسط دل به دل نوجوانان دادن، پل بزنی و متصل شوی. قدر رزق‌های اطرافمان را بدانیم... 🌱 ف. حاجی وثوق @ghalamzann

#خدا_مهربان‌شان_کرد #انتشار_دوباره #به_بهانه_رسیدن_اعتکاف از همان ساعت‌های اول گله و شکایت کردن‌شان شروع شد. تا یکی از بزرگترها صدایم می‌کرد حدس میزدم که باز شکایتی در کار است. چند خانم کنار هشتاد و اندی دختر نوجوان معتکف شده بودند. بقول خودشان آمده بودند #اعتکاف، نه اردوی دانش آموزی، آمده بودند خلوت کنند، نه اینکه سروصدای شبانه روزی این همه نوجوان را تحمل کنند. آمده بودند دعا و نماز بخوانند نه اینکه شاهد حلقه و گعده و گفتگوهای نوجوانانه باشند. با هرکدامشان باید می‌نشستی و تک به تک حرف میزدی تا کمی آرام‌تر شوند. اما دلشان گرم نمی‌شد و مدام احساس خسران داشتند که گویی چیزی را از دست داده‌اند. شب نیمه رجب که بچه‌ها در روضه غوغا کردند و وقتی پرچم کربلا رسید، از خود بیخود شدند و تا پاسی از شب گذشته اشک می‌ریختند و منقلب بودند، چندتایشان آمدند و عذرخواهی که زود قضاوت کردیم و بچه‌های خوبی هستند. اما وقت وداع، حال این آدم‌بزرگ‌ها عجیب دگرگون بود. میان آن شلوغی و ازدحام که باید تک به تک خداحافظی میکردی و طلب حلالیت که اگر سخت گذشته ببخشند و حال و هوای ویژه وداع، چندتایشان آمدند و به شدت گریه می‌کردند، می‌گفتند اشتباه کردند، می‌گفتند اولش به خدا شاکی بودند که چرا برایشان اعتکاف را اینطور رقم زده اما بعد متوجه شدند که چه رزق خوبی نصیب‌شان شده و مجاورت با این تعداد نوجوان، چه توفیق بزرگی برایشان بوده است. یکی میگفت نمی‌دانم چه کردم که خدا این لطف را در حق من کرد و بخاطر این بچه‌ها، برکات عجیبی نصیبم شد. می‌گفت و از شدت گریه بدنش میلرزید و من مبهوت این همه لطف خدا بودم به جمعی که سه روز باید بزرگترها را راضی نگه می‌داشت تا بتوانند با نوجوانان کنار بیایند. توفیق معنوی همیشه #خلوت داشتن و در سکوت عبادت کردن نیست. گاهی #رزق تو این است که وسط #جلوت‌ ها، وسط مداراکردن‌ها، وسط دل به دل نوجوانان دادن، پل بزنی و متصل شوی. قدر رزق‌های اطرافمان را بدانیم... 🌱 ف. حاجی وثوق @ghalamzann