فهرست کتاب 🇯‌ 🇴‌ 🇮‌ 🇳 https://eitaa.com/mabaheeth/55839 — ⃟‌ ——— 🤲 اللّٰهم عجّل لولیّک الفرج │📳 @Mabaheeth │📚 @ghararemotalee ╰๛- - -

#انسان_شناسی ۱۳۸ #استاد_شجاعی - #ملکوت کجاست؟ - آخرت به کجا میگن؟ - فاصله‌ی آخرت تا دنیا از نظر مکانی و زمانی چقدر هست؟ @Ostad_Shojae ┅─────────── 🤲 اللّٰهم عجّل لولیّک الفرج ╭═══════๛- - - ┅┅╮ │📳 @Mabaheeth │📚 @ghararemotalee ╰๛- - - - -

▶️ #استوری | #علم ❇️ هرچه جلوتر، دورتر #نکته_اخلاقی از امام خمینی(ره) @EMAM_COM ┅─────────── 🤲 اللّٰهم عجّل لولیّک الفرج ╭═══════๛- - - ┅┅╮ │📳 @Mabaheeth │📚 @ghararemotalee ╰๛- - - - -

سحر رمضان، وقتِ اُنس گرفتن و محکم کردن رفاقت‌هاست، و برای هر اُنس، ابتدا باید ترس‌ها را ریخت! تا در آغوشی که باز شده، آرام گرفت… سحرهای رمضان، به قدر وُسع‌مان، از این سفرۀ وسیع و عظیم برای اُنس با خدا بهره بگیریم. می‌توانیم آنرا به چندین بخش تقسیم نموده و هر سحر قسمتی از آن را نوش جان کنیم.

دعای صد و شانزده – هنگام سحر در هر شب از ماه رمضان از ابوحمزه ثـمالی روایت شده که: حضـرت امام زین العابدین (علیه‌السلام) در ماه رمضان، بیشتـر شب را نـماز می‌خواند و هنگام سحر، این دعا را می‌خواند: إِلٰهِى لاٰتُؤَدِّبْنِى بِعُقُوبَتِكَ، وَلاٰ تَمْكُرْ بیٖ فیٖ حِيلَتِكَ، مِنْ أَيْنَ لِیَ الْخَیْرُ يٰارَبِّ وَلاٰ يُوجَدُ إِلّٰا مِنْ عِنْدِكَ؟ وَمِنْ أَيْنَ لِیَ النَّجاةُ وَلاٰ تُسْتَطاعُ إِلّٰا بِكَ؟ لَاالَّذِى أَحْسَنَ اسْتَغْنىٰ عَنْ عَوْنِكَ وَرَحْمَتِكَ، وَلَا الَّذِى أَساءَ وَاجْتَـرَأَ عَلَيْكَ وَلَمْ يُرْضِكَ خَرَجَ عَنْ قُدْرَتِكَ، يٰا رَبِّ يٰا رَبِّ يٰا رَبِّ خدای من، مرا به کیفرت ادب نکن و با نقشه‌ با من چاره‌اندیشی نداشته باش، پروردگارا از کجا برایم خیری هست، درحالی‌که جز نزد تو یافت نمی‌شود و از کجا برایم نجاتی است، درحالی‌که جز به تو فراهم نمی‌گردد، نه آن‌که نیکی کرد از کمک و رحمتت بی‌نیاز شد و نه آن‌که بدی کرد و بر تو گستاخی روا داشت و تو را خشنود نساخت از عرصه قدرتت بیرون رفت؛ پروردگارا، پروردگارا، پروردگارا، [آنقدر بگوید تا نفس قطع گردد] بِكَ عَرَفْتُكَ، وَأَنْتَ دَلَلْتَنِى عَلَيْكَ، وَدَعَوْتَنِى إِلَيْكَ، وَلَوْ لاٰ أَنْتَ لَمْ أَدْرِ مٰا أَنْتَ، الْحَمْدُ لِلّٰهِ الَّذِى أَدْعُوهُ فَيُجِيبُنِى، وَإِنْ كُنْتُ بَطِيئاً حِینَ يَدْعُونِی، وَالْحَمْدُ لِلّٰهِ الَّذِى أَسْأَلُهُ فَيُعْطِينِى، وَإِنْ كُنْتُ بَخِيلاً حِینَ يَسْتَقْرِضُنِى، وَالْحَمْدُ لِلّٰهِ الَّذِى أُنادِيهِ كُلَّما شِئْتُ لِحاجَتِى، وَأَخْلُو بِهِ حَيْثُ شِئْتُ لِسِـرِّى بِغَیْرِ شَفِيعٍ فَيَقْضِـى لیٖ حاجَتِى، اَلْحَمْدُ لِلّٰهِ الَّذِى اَدْعُوهُ وَلاٰ أَدْعُو غَيْـرَہُ، وَلَوْ دَعَوْتُ غَيْـرَہُ لَمْ يَسْتَجِبْ لیٖ دُعائِی. تو را به تو شناختم و تو مرا بر هستی خود راهنمایی کردی و به‌سوی خود خواندی و اگر راهنمایی تو نبود، من نـمی‌دانستم تو که هستی، خدا را سپاس که می‌خوانـمش و او پاسخم را می‌دهد، گرچه هنگامی که او مرا می‌خواند سستی می‌کنم و خدا را سپاس که از او درخواست می‌کنم و او به من عطا می‌نـماید، گرچه بخل می‌ورزم هنگامی که از من قرض بخواهد و خدا را سپاس که هرگاه بخواهم برای حاجتم صدایش کنم و هر جا که برای رازونیاز با او بخواهم بی‌پرده خلوت می‌کنم و او حاجتم را برآورد، خدا را سپاس که غیر او را نمی‌خوانم که اگر غیر او را می‌خواندم دعایم را مستجاب نمی‌کرد. وَالْحَمْدُ لِلّٰهِ الَّذِى اَرْجُوهُ لاٰأَرْجُو غَيْـرَہُ، وَلَوْ رَجَوْتُ غَيْـرَہُ لَأَخْلَفَ رَجائِی. وَالْحَمْدُ لِلّٰهِ الَّذِى وَكَلَنِى إِلَيْهِ فَأَكْرَمَنِى، وَلَمْ يَكِلْنِى إِلَی النَّاسِ فَيُهِينُونِی. وَالْحَمْدُ لِلّٰهِ الَّذِى تَحَبَّبَ إِلَیَّ، وَهُوَ غَنِيٌّ عَنِّي، وَالْحَمْدُ لِلّٰهِ الَّذِى يَحْلُمُ عَنِّى حَتّٰى كَأَنِّی لاٰذَنْبَ لیٖ، فَرَبِّی أَحْمَدُ شَیْءٍ عِنْدِى، وَأَحَقُّ بِحَمْدِى. و خدا را سپاس که به غیر او امید نبندم که اگر جز به او امید می‌بستم ناامیدم می‌کرد. و خدا را سپاس که مرا به خودش وا‌گذاشت، ازاین‌رو به من رأفت و محبت کرد و به مردم وا‌نگذاشت تا مرا خوار کنند و خدا را سپاس که با من دوستی ورزید، درحالی‌که از من بی‌نیاز است و خدا را سپاس که بر من بردباری می‌کند تا آنجا که گویی مرا گناهی نیست! پروردگارم ستوده‌ترین موجود نزد من بوده و به ستایش من سزاوارتر است. اَللّٰهُمَّ إِنِّی أَجِدُ سُبُلَ الْمَطالِبِ إِلَيْكَ مُشْـرَعَةً، وَمَناهِلَ الرَّجاءِ لَدَيْكَ مُتْـرَعَةً، وَالْاِسْتِعانَةَ بِفَضْلِكَ لِمَنْ أَمَّلَكَ مُباحَةً، وَأَبْوابَ الدُّعاءِ إِلَيْكَ لِلصَّارِخِینَ مَفْتُوحَةً. وَأَعْلَمُ أَنَّكَ لِلرَّاجِینَ بِـمَوْضِعِ إِجابَةٍ، وَلِلْمَلْهُوفِینَ بِـمَرْصَدِ إِغاثَةٍ، وَأَنَّ فِی اللَّهَفِ إِلیٰ جُودِكَ، وَالرِّضَا بِقَضَائِكَ عِوَضاً مِنْ مَنْعِ الْبَاخِلِینَ، وَمَنْدُوحَةً عَمّٰا فیٖ أَيْدِى الْمُسْتَأْثِرِينَ، وَأَنَّ الرَّاحِلَ إِلَيْكَ قَرِيبُ الْمَسافَةِ. وَأَنَّكَ لاٰتَحْتَجِبُ عَنْ خَلْقِكَ إِلّٰا أَنْ تَحْجُبَهُمُ الْأَعْمَالُ دُونَكَ.

خداوندا راه‌های درخواست حاجت‌هایم را به‌جانب تو باز می‌یابم و آبشخورهای امید را نزد تو پر می‌بینم و یاری خواستـن از احسانت را برای آن‌که تو را آرزو کرد بی‌مانع می‌بینم و درهای دعا را برای فریاد کنندگان گشوده می‌نگرم و می‌دانم که تو برای امیدواران در جایگاه اجابتی و برای دل سوختگان در کمینگاه فریادرسی هستی و به‌یقین در اشتیاق به جودت و خشنودی به قضایت جایگزینی از منع بخیلان است و گشایشی از آنچه در دست ثروت‌اندوزان است وجود ندارد و همانا مسافر به‌سوی تو مسافتش نزدیک است و تو از آفریدگانت هرگز در پرده نیستی، جز اینکه کردارشان آنان را از تو در پرده برده. وَقَدْ قَصَدْتُ إِلَيْكَ بِطَلِبَتِى، وَتَوَجَّهْتُ إِلَيْكَ بِحاجَتِى، وَجَعَلْتُ بِكَ اسْتِغاثَتِى، وَبِدُعَائِكَ تَوَسُّلِی مِنْ غَيْـرِ اسْتِحْقاقٍ لِاسْتِمَاعِكَ مِنِّى، وَلَااسْتِيجَابٍ لِعَفْوِكَ عَنِّى، بَلْ لِثِقَتِى بِكَرَمِكَ، وَسُكُونِی إِلیٰ صِدْقِ وَعْدِكَ، وَلَجائِی إِلَی الْإِقْرَارِ بِتَوْحِيدِكَ، وَيَقِينِى بِـمَعْرِفَتِكَ مِنِّى أَنْ لاٰ رَبَّ لیٖ غَيْـرُكَ، وَلاٰ إِلٰهَ إِلّٰا أَنْتَ، وَحْدَكَ لاٰشَـرِيكَ لَكَ. من با درخواستم آهنگ تو کردم و با حاجتم روی به تو آوردم، نیاز خواهی‌ام را به پیشگاه تو قرار دادم و خواندنت را دست‌آویز خویش کردم بی‌آنکه مستحق شنیدن خواهشم و سزاوار گذشت از من باشی، بلکه برای اطمینان به بزرگواری‌ات و آرامش به‌درستی وعده‌ات و پناه جستـن به اقرار به یگانگی‌ات و یقین به معرفتت که مرا پروردگاری جز تو نیست و معبودی جز تو نیست، یگانه و بی‌شـریکی. اَللّٰهُمَّ أَنْتَ الْقَائِلُ وَقَوْلُكَ حَقٌّ وَوَعْدُكَ صِدْقٌ: ﴿وَاسْأَلُوا اللّٰهَ‌ مِنْ‌ فَضْلِهِ‌ إِنَّ اللّٰهَ كٰانَ بِكُلِّ شَیْءٍ عَلِيماً﴾، وَلَيْسَ مِنْ صِفاتِكَ يٰا سَيِّدِى أَنْ تَأْمُرَ بِالسُّؤٰالِ وَتَـمْنَعَ الْعَطِيَّةَ، وَانْتَ الْمَنَّانُ بِالْعَطِيَّاتِ عَلیٰ أَهْلِ مَمْلَكَتِكَ، وَالْعائِدُ عَلَيْهِمْ بِتَحَنُّنِ رَأْفَتِكَ. خداوندا تو گفته‌ای و گفتارت بر حق و وعده‌ات درست است [فرمودی]: «از خداوند [با کمک تقوا و کسب حلال] درخواست کنید از فضلش که خداوند به هر چیزی داناست»، ای آقای من در شأن تو این نیست که دستور به درخواست دهی و از بخشش خودداری کنی، تو با عطاهایت بر اهل مملکتت بسیار کریمی و بر آنان با محبّت و رأفت بسیار احسان کننده‌ای. إِلٰهىٖ رَبَّيْتَنِى فیٖ نِعَمِكَ وَإِحْسانِكَ صَغِیراً، وَنَوَّهْتَ بِاسْمِى كَبِیراً، فَيٰا مَنْ رَبَّانِی فِی الدُّنْيا بِإِحْسانِهِ وَتَفَضُّلِهِ وَنِعَمِهِ، وَأَشارَ لیٖ فِی الْآخِرَةِ إِلیٰ عَفْوِہِ وَكَرَمِهِ، مَعْرِفَتِى يٰا مَوْلاٰىَ دَلَّتْنِی عَلَيْكَ، وَحُبِّى لَكَ شَفِيعِى إِلَيْكَ، وَأَنَا واثِقٌ مِنْ دَلِيلِی بِدَلالَتِكَ، وَسَاكِنٌ مِنْ شَفِيعِى إِلیٰ شَفاعَتِكَ. خدای من، مرا در کودکی در میان نعمت‌ها و احسانت پروریدی و در بزرگ‌سالی نامم را بلند آوازه ساختی، ای آن‌که مرا در دنیا به احسان و نعمت‌هایش پرورید و برایم در آخرت به گذشت و کرمش اشاره کرد، ای مولای من معرفتم راهنمایم به‌سوی تو و عشقم به تو واسطه‌ام به پیشگاه توست، من از دلیلم به دلالت تو مطمئـن و از واسطه‌ام به شفاعت تو در آرامشم. أَدْعُوكَ يٰا سَيِّدِى بِلِسانٍ قَدْ أَخْرَسَهُ ذَنْبُهُ، رَبِّ أُناجِيكَ بِقَلْبٍ قَدْ أَوْبَقَهُ جُرْمُهُ، أَدْعُوكَ يٰارَبِّ رَاهِباً رَاغِباً رَاجِياً خَائِفاً، إِذٰا رَأَيْتُ مَوْلاٰیَ ذُنُوبِی فَزِعْتُ، وَإِذٰا رَأَيْتُ كَرَمَكَ طَمِعْتُ، فَإِنْ عَفَوْتَ فَخَیْرُ رَاحِمٍ، وَإِنْ عَذَّبْتَ فَغَیْرُ ظالِمٍ. ای آقایم تو را به زبانی می‌خوانم که گناهش او را ناگویا کرده و با دلی با تو مناجات می‌کنم که جرمش او را هلاک ساخته، تو را می‌خوانم ای پروردگارم در حال هراس و اشتیاق و امید و بیم، مولای من هرگاه گناهانم را می‌بینم بی‌تاب می‌شوم و هرگاه کرمت را مشاهده می‌کنم، به طمع می‌افتم، پس اگر از من درگذری بهتـرین رحم‌کننده‌ای و اگر عذاب کنی ستم نکرده‌ای. حُجَّتِى يٰا اللّٰهُ فیٖ جُرْأَتِی عَلیٰ مَسْأَلَتِكَ -مَعَ إِتْيانِی مٰا تَكْرَہُ- جُودُكَ وَكَرَمُكَ، وَعُدَّتِی فیٖ شِدَّتِی -مَعَ قِلَّةِ حَيائِی مِنْكَ- رَأْفَتُكَ وَرَحْمَتُكَ، وَقَدْ رَجَوْتُ أَنْ لاٰتُخَيِّبَ بَیْنَ ذَيْنِ وَذَيْنِ مُنْيَتِى، فَحَقِّقْ رَجائِی، وَاسْمَعْ دُعائِی، يٰا خَیْرَ مَنْ دَعاهُ داعٍ، وَأَفْضَلَ مَنْ رَجاهُ راجٍ. خدایا حجّت من در گستاخی بر درخواست از تو، با ارتکاب آنچه از آن کراهت داری، جود و کرم توست و ذخیره‌ام در سختی‌ها با کمی حیا همانا رأفت و رحمت توست و امیدم بر آن است که بین حجّت و ذخیره‌ام آرزویم را نومید نکنی، پس امیدم را تحقق بخش و دعایم را بشنو، ای بهتـرین کسی که خواننده‌ای او را خوانده و برترین کسی که امیدواری به او امید بسته.

عَظُمَ يٰا سَيِّدِى أَمَلِی، وَساءَ عَمَلِی، فَأَعْطِنِى مِنْ عَفْوِكَ بِـمِقْدارِ أَمَلِی، وَلاٰ تُؤاخِذْنِی بِأَسْوَءِ عَمَلِی، فَإِنَّ كَرَمَكَ يَجِلُّ عَنْ مُجازاةِ الْمُذْنِبِینَ، وَحِلْمَكَ يَكْبُـرُ عَنْ مُكافَاةِ الْمُقَصِّـرِينَ، وَأَنَا يٰا سَيِّدِى عائِذٌ بِفَضْلِكَ، هارِبٌ مِنْكَ إِلَيْكَ، مُسْتَنْجِّزٌ مٰا وَعَدْتَ مِنَ الصَّفْحِ عَمَّنْ أَحْسَنَ بِكَ ظَنّاً، وَمٰا أَنَا يٰارَبِّ وَمٰا خَطَرِى؟! هَبْنِى بِفَضْلِكَ، وَتَصَدَّقْ عَلَیَّ بِعَفْوِكَ. ای آقای من، آرزویم بزرگ شده و کردارم زشت گشته، پس به اندازه آرزویم از عفوت به من ببخش و به زشت‌ترین کردارم مرا سـرزنش مکن، زیرا کرمت برتر از کیفر گنه‌کاران و بردباری‌ات بزرگ‌تر از مکافات تبهکاران است؛ و من ای آقایم پناهنده به احسان توأم، گریزان از تو به‌سوی توأم، خواستار تحقق چیزی هستم که وعده کردی و آن گذشت تو از کسی که گمانش را به تو نیکو کرده، چه هستم من ای پروردگارم و اهمیت من چیست؟ به احسانت مرا ببخش و به گذشتت به من صدقه ده. أَيْ رَبِّ جَلِّلْنِي بِسِتْـرِكَ، وَاعْفُ عَنْ تَوْبِيخِى بِكَرَمِ وَجْهِكَ، فَلَوِ اطَّلَعَ الْيَوْمَ عَلیٰ ذَنْبِى غَیْرُكَ، مٰا فَعَلْتُهُ، وَلَوْ خِفْتُ تَعْجِيلَ الْعُقُوبَةِ لَاجْتَنَبْتُهُ، لاٰ لِأَنَّكَ أَهْوَنُ النَّاظِرِينَ إِلَیَّ، وَأَخَفُّ الْمُطَّلِعِینَ عَلَیَّ، بَلْ لِأَنَّكَ يٰا رَبِّ خَیْرُ السَّاتِرِينَ، وَأَحْكَمُ الْحَاكِمِینَ، وَأَكْرَمُ الْأَكْرَمِینَ، سَتَّارُ الْعُيُوبِ، غَفَّارُ الذُّنُوبِ، عَلَّامُ الْغُيُوبِ. پروردگارا مرا به پرده پوشی‌ات بپوشان و از توبیخم به بزرگواری ذاتت درگذر، اگر امروز جز تو بر گناهم آگاه می‌شد، آن را انجام نـمی‌دادم و اگر از زود رسیدن عقوبت می‌ترسیدم، از آن دوری می‌کردم، گناهم نه به این خاطر بود که تو سبک‌ترین بینندگانی و بی‌مقدارترین آگاهان، بلکه پروردگارا از این جهت بود که تو بهتـرین پرده‌پوش و حاکم‌ترین حاکمان و کریم‌ترین کریمانی، پوشنده عیب‌ها، آمرزنده گناهان، دانای نهان‌ها. تَسْتُـرُ الذَّنْبَ بِكَرَمِكَ، وَتُؤَخِّرُ الْعُقُوبَةَ بِحِلْمِكَ، فَلَكَ الْحَمْدُ عَلیٰ حِلْمِكَ بَعْدَ عِلْمِكَ، وَعَلیٰ عَفْوِكَ بَعْدَ قُدْرَتِكَ. وَيَحْمِلُنِى وَيُجَرِّئُنِى عَلیٰ مَعْصِيَتِكَ حِلْمُكَ عَنِّى، وَيَدْعُونِی إِلیٰ قِلَّةِ الْحَياءِ سَتْـرُكَ عَلَیَّ، وَيُسْـرِعُنِى إِلَی التَّوَثُّبِ عَلیٰ مَحارِمِكَ مَعْرِفَتِى بِسَعَةِ رَحْمَتِكَ، وَعَظِيمِ عَفْوِكَ، يٰا حَلِيمُ يٰا كَرِيمُ، يٰا حَىُّ يٰا قَيُّومُ، يٰا غافِرَ الذَّنْبِ، يٰا قابِلَ التَّوْبِ، يٰا عَظِيمَ الْمَنِّ، يٰا قَدِيمَ الْإِحْسانِ. گناه را با بزرگواری‌ات می‌پوشانی و کیفر را با بردباری‌ات به تأخیر می‌اندازی، سپاس تو را سزاست بر بردباری‌ات پس از آنکه دانستی و بر گذشتت پس از آنکه توانستی، بردباری‌ات مرا به‌سوی گناه می‌کشد و بر نافرمانی‌ات جرأت می‌دهد، پرده‌پوشی‌ات بر من، مرا به کم‌حیایی می‌خواند و شناختم از رحمت گستـرده و بزرگی عفوت، به من در تاختـن بر محرّماتت شتاب می‌دهد! ای شکیبا، ای گرامی، ای زنده، ای به خود پاینده، ای آمرزنده، ای توبه پذیر؛ ای بزرگ نعمت، ای دیرینه احسان. أَيْنَ سِتْـرُكَ الْجَمِيلُ؟ أَيْنَ عَفْوُكَ الْجَلِيلُ؟ أَيْنَ فَرَجُكَ الْقَرِيبُ؟ أَيْنَ غِياثُكَ السَّـرِيعُ؟ أَيْنَ رَحْمَتُكَ الْواسِعَةُ؟ أَيْنَ عَطاياكَ الْفاضِلَةُ؟ أَيْنَ مَواهِبُكَ الْهَنِيئَةُ؟ أَيْنَ صَنائِعُكَ السَّنِيَّةُ؟ أَيْنَ فَضْلُكَ الْعَظِيمُ؟ أَيْنَ مَنُّكَ الْجَسِيمُ؟ أَيْنَ إِحْسانُكَ الْقَدِيمُ؟ أَيْنَ كَرَمُكَ يٰا كَرِيمُ؟ بِهِ فَاسْتَنْقِذْنِی، وَبِرَحْمَتِكَ فَخَلِّصْنِى. پرده‌پوشی زیبایت کجاست؟ گذشت بزرگت کجاست؟ گشایش نزدیکت کجاست؟ فریادرسی سـریعت کجاست؟ رحمت گستـرده‌ات کجاست؟ عطاهای برترت کجاست؟ موهبت‌های گوارایت کجاست؟ جایزه‌های شایانت کجاست؟ احسان بزرگت کجاست؟ عطای عظیمت کجاست؟ احسان دیرینه‌ات کجاست؟ کرمت کجاست؟ ای کریم، به‌حق کرمت مرا رهایی بخش و به رحمتت مرا خلاص کن. يٰا مُحْسِنُ يٰا مُجْمِلُ، يٰا مُنْعِمُ يٰا مُفْضِلُ، لَسْنٰا نَتَّكِلُ فِی النَّجاةِ مِنْ عِقابِكَ عَلیٰ أَعْمالِنا، بَلْ بِفَضْلِكَ عَلَيْنَا، لِأَنَّكَ أَهْلُ التَّقْوىٰ وَأَهْلُ الْمَغْفِرَةِ، تَبْتَدِئُ بِالْإِحْسانِ نِعَماً، وَتَعْفُو عَنِ الذَّنْبِ كَرَماً، فَمٰا نَدْرِى مٰا نَشْكُرُ! أَجَمِيلَ مٰا تَنْشُـرُ؟ أَمْ قَبِيحَ مٰا تَسْتُـرُ؟ أَمْ عَظِيمَ مٰا أَبْلَيْتَ وَأَوْلَيْتَ؟ أَمْ كَثِیرَ مٰا مِنْهُ نَجَّيْتَ وَعافَيْتَ؟

ای نیکوکار، ای زیباکار، ای نعمت‌ده، ای فزونی‌بخش، من آن نیستم که در رهایی از کیفرت بر اعمال‌مان تکیه کنم، بلکه به احسانت بر ما اعتماد دارم، چراکه تو اهل تقوا و مغفرتی، از باب نعمت‌دهی ابتدای به احسان می‌کنی و از جهت کرم از گناه در می‌گذری، پس نـمی‌دانم از چه سپاس گویم! از زیبایی عملی که می‌گستـرانی، یا کار زشتی که می‌پوشانی، یا بزرگ آزمونی که آزمودی و شایسته نیکی نـمودی، یا آن همه مشکلی که مرا از آن رهانیدی و سلامت کامل بخشیدی؟ يٰا حَبِيبَ مَنْ تَحَبَّبَ إِلَيْكَ، وَيٰا قُرَّةَ عَیْنِ مَنْ لاٰذَ بِكَ وَانْقَطَعَ إِلَيْكَ، أَنْتَ الْمُحْسِنُ وَنَحْنُ الْمُسِيئُونَ، فَتَجاوَزْ يٰا رَبِّ عَنْ قَبِيحِ مٰا عِنْدَنا بِجَمِيلِ مٰا عِنْدَكَ، وَأَىُّ جَهْلٍ يٰا رَبِّ لاٰيَسَعُهُ جُودُكَ؟ وَأَىُّ زَمانٍ أَطْوَلُ مِنْ أَناتِكَ؟ وَمٰا قَدْرُ أَعْمالِنا فیٖ جَنْبِ نِعَمِكَ؟ وَكَيْفَ نَسْتَكْثِـرُ أَعْمالاً نُقابِلُ بِهٰا كَرَمَكَ؟ بَلْ كَيْفَ يَضِيقُ عَلَی الْمُذْنِبِینَ مٰا وَسِعَهُمْ مِنْ رَحْمَتِكَ؟ يٰا واسِعَ الْمَغْفِرَةِ، يٰا باسِطَ الْيَدَيْنِ بِالرَّحْمَةِ، ای محبوب آن‌که به تو دوستی ورزید، ای نور چشم کسی که به تو پناه آورد و برای رسیدن به تو از دیگران گسست؛ تو نیکوکاری و ما بدکارانیم، به زیبایی آنچه نزد توست از زشتی آنچه پیش ماست درگذر، پروردگارا، کدام جهلی است که جود تو گنجایش آن را نداشته باشد؟ و کدام زمان، طولانی‌تر از مهلت دادن توست؟ در کنار نعمت‌هایت ارزش اعمال ما چیست؟ چگونه اعمال خود را بسیار انگاریم تا با آن‌ها با کرمت برابری کنیم؟ بلکه چگونه بر گنه‌کاران تنگ شود آنچه از رحمتت شامل‌شان شده؟ ای گستـرده آمرزش، ای گشاده‌دست به رحمت، فَوَعِزَّتِكَ يٰا سَيِّدِى لَوِ انْتَهَرْتَنِى مٰا بَرِحْتُ مِنْ بابِكَ، وَلاٰ كَفَفْتُ عَنْ تَـمَلُّقِكَ لِمَا انْتَهىٰ إِلَیَّ مِنَ الْمَعْرِفَةِ بِجُودِكَ وَكَرَمِكَ، وَأَنْتَ الْفاعِلُ لِمٰا تَشَاءُ، تُعَذِّبُ مَنْ تَشَاءُ بِـمٰا تَشَاءُ كَيْفَ تَشَاءُ، وَتَرْحَمُ مَنْ تَشَاءُ بِـمٰا تَشَاءُ كَيْفَ تَشَاءُ، وَلاٰ تُسْأَلُ عَنْ فِعْلِكَ، وَلاٰ تُنازَعُ فیٖ مُلْكِكَ، وَلاٰ تُشارَكُ فیٖ أَمْرِكَ، وَلاٰ تُضادُّ فیٖ حُكْمِكَ، وَلاٰ يَعْتَـرِضُ عَلَيْكَ أَحَدٌ فیٖ تَدْبِيـرِكَ، لَكَ الْخَلْقُ وَالْأَمْرُ تَبارَكَ اللّٰهُ رَبُّ الْعَالَمِینَ. ای آقای من به عزّتت سوگند، اگر مرا برانی از درگاهت دور نخواهم شد و از چاپلوسی و تـملق نسبت به تو دست نخواهم کشید، به خاطر شناختی که به جود و کرمت پیدا کرده‌ام، تو انجام دهی آنچه را که خواهی، هرکه را بخواهی عذاب می‌کنی به هرچه که بخواهی و به هر صورتی که بخواهی و رحم می‌کنی هرکه را بخواهی، به هرچه که بخواهی و به هر کیفیت که بخواهی، از آنچه کنی بازخواست نشوی و در فرمانروایی‌ات نزاع در نگیرد و کسی در کارت شـریکت نگردد و در داوری‌ات با تو هماورد نشود و در تدبیرت احدی بر تو اعتـراض نکند، آفرینش و فرمان ویژۀ توست، منزّە است خدا پروردگار جهانیان. يٰارَبِّ هٰذَا مَقامُ مَنْ لٰاذَ بِكَ، وَاسْتَجارَ بِكَرَمِكَ، وَأَلِفَ إِحْسانَكَ وَ نِعَمَكَ، وَأَنْتَ الْجَوادُ الَّذِى لاٰيَضِيقُ عَفْوُكَ، وَلاٰ يَنْقُصُ فَضْلُكَ، وَلاٰتَقِلُّ رَحْمَتُكَ، وَقَدْ تَوَثَّقْنا مِنْكَ بِالصَّفْحِ الْقَدِيمِ، وَالْفَضْلِ الْعَظِيمِ، وَالرَّحْمَةِ الْواسِعَةِ، پروردگارا این است جایگاه کسی که به پناهت آمد و به کرمت پناهنده گشت و به احسان و نعمت‌هایت الفت جست، تویی آن سخاوتـمندی که گذشتت به تنگی نـمی‌رسد و احسانت کاهش نـمی‌پذیرد و رحمتت کم نـمی‌شود و به‌یقین ما به چشم‌پوشی دیرینت و احسان بزرگت و رحمت گستـرده‌ات اعتماد کردیم، أَفَتُـراكَ يٰارَبِّ تُخْلِفُ ظُنُونَنا أَوْ تُخَيِّبُ آمالَنا؟ كَلّٰا يٰا كَرِيمُ فَلَيْسَ هٰذَا ظَنُّنا بِكَ، وَلاٰ هٰذَا طَمَعُنَا فِيكَ. يٰارَبِّ إِنَّ لَنٰا فِيكَ أَمَلاً طَوِيلاً كَثِیراً، إِنَّ لَنٰا فِيكَ رَجاءً عَظِيماً عَصَيْناكَ وَنَحْنُ نَرْجُو أَنْ تَسْتُـرَ عَلَيْنا، وَدَعَوْناكَ وَنَحْنُ نَرْجُو أَنْ تَسْتَجِيبَ لَنٰا، فَحَقِّقْ رَجاءَنا يٰا مَوْلانٰا، فَقَدْ عَلِمْنا مٰا نَسْتَوْجِبُ بِأَعْمالِنا، وَلٰكِنْ عِلْمُكَ فِينٰا، وَعِلْمُنٰا بِأَنَّكَ لاٰتَصْـرِفُنا عَنْكَ، حَثَّنا عَلَی الرَّغْبَةِ إِلَيْكَ وَإِنْ كُنَّا غَيْـرَ مُسْتَوْجِبِینَ لِرَحْمَتِكَ، فَأَنْتَ أَهْلٌ أَنْ تَجُودَ عَلَيْنا، وَعَلَی الْمُذْنِبِینَ بِفَضْلِ سَعَتِكَ، آیا ممکن است پروردگارا برخلاف گمان‌های ما به حضـرتت رفتار کنی یا آرزوهای‌مان را نسبت به رحمتت نومید سازی؟! هرگز ای بزرگوار، چنین گمانی به تو نیست و طمع ما درباره تو این چنین نـمی‌باشد، پروردگارا، ما را درباره تو آرزوی طولانی بسیاری است، ما را در حق تو امید بزرگی است، از تو نافرمانی کردیم و حال آنکه امیدواریم گناه را