#داستان_متن دخترشجاع وقهرمان آن طرف د هكده ای دریایی عمیق و وسیع بود كه می گفتند درآن جا یك كشتی دزدان دریایی وجود دارد كه درآن كشتی دریایی دزدان دریایی زندگی می كنند ودریا را تصرف كرده اند ومردم فقیر دهکده را که کارشان ماهیگیری بود از رفتن به دریا وکسب وکار محروم ساخته بودند . می گفتند دزدان دریایی یك شمشیر جواهر نشان دارند كه قدرت آن ها درهمین شمشیر است ومی گفتند آن شمشیر دراتاقی به نام اتاق اسرار است و كلید آ ن اتاق دردست فرمانده دزدان دریایی است .درآن دهكده دختری یازده ساله به نام لیدا بودكه دلش می خواست به جنگ با دزدان دریایی برود ولی پدر و مادرش به او اجازه ی انجام چنین كا ری را نمی دادند. یك شب وقتی كه لیدا مطمئن شد همه خوابیدند تصمیم گرفت به جنگ دزدان دریایی برود و آن ها را شكست بدهد. او ازجنگل وحشتناكی گذشت تا به دریا رسید درآن جا قایقی دید سوارآن شد و روی امواج ملایم دریا به طرف دزدان دریا یی حركت كرد. از دوركشتی دزدان دریایی را دید و قایق را آرام وبیصدا به آن سمت هدایت کرد . با شجاعت وجسارت وارد كشتی آنها شد قبل ازهركاری مطمئن شد همه خوابیدند فقط سه تا نگهبان بیدارهستند. بعد سروصدا كرد تا نگهبانان به طرف صدا بروند نگهبانان وقتی صدارا شنیدند به این طرف و آن طرف دویدند تا صدا را پیدا کنند درآن لحظه لیدا که موقعیت مکانی قبلی خود را تغییر داده بود از فرصت استفاده کرد و به اتا ق فرمانده رفت و کلید اتاق اسرار را برداشت، وقتی می خواست ازاتاق فرمانده خارج شود ناگها ن پایش به ظرف سفالی قدیمی و مورد علاقه فرمانده خورد و ظرف افتاد و شکست . فرمانده خواب آلود گفت : کیه ؟ لیدا صدای گربه را درآورد و فرمانده فکرکرد گربه است و دوباره خوابید . لیدا به سراغ اتاق اسرار رفت و شمشیر را برداشت و با خوشحالی به خانه بر گشت. صبح وقتی فرمانده ازخواب بیدار شد دید ظرف شکسته است و ازهمه مهم تر اینکه کلید اتاق اسرار نیست زود به سراغ اتاق اسرار رفت وقتی که دید شمشیر نیست فریاد زنان گفت : بیچاره شدیم. وقتی لیدا شمشیر را به اهالی دهکده نشان داد مردم خوشحال شدند و شمشیر را شکستند بعد عکس لیدا درروزنامه ها بعنوان قهرمان چاپ شد .او صاحب موفقیت بزرگی شده بود . مردم دهکده برای همیشه ازدست دزدان دریایی خلاص شده بودند . پس از آن مردم دهکده به همراه کدخدای دهکده میدانی ساختند و نام آ ن را میدان پیروزی گذاشتند و کنارآن مجسمه ی لیدا را ساختند. بعد ازآن ماجرا لیدا مایه ی افتخار پدر و مادرش ومورد احترام اهالی دهکده شد وهمه به او احترام می گذا شتند. 🌸🍂🍃🌸 کانال قصه های کودکانه @Ghesehaye_koodakaneh 🍃کانال قصه های کودکانه جهت دعوت و عضویت👇 https://eitaa.com/joinchat/3920166922C29a779ebe4

#داستان_متن منجوق‌های نقره‌ای چند روزی بود که در روستای مرزن کلا باران می بارید. کشاورزان خوشحال بودند، اما پدر گلنار خیلی راضی نبود. نه این‌که از باران بدش بیاید. در روستای مرزن کلا همیشه باران می‌بارید. پدر گلنار دلش می‌خواست چند روزی هم باران نبارد و هوا آفتابی بشود... یک شب پدر گلنار از کارگاه کوزه‌گری به خانه آمد. گلنار با احمد برادر کوچولویش گوشه‌ی اتاق بازی می‌کرد. مادر گلنار پای چرخ خیاطی نشسته بود و لباس می‌دوخت. پدر نشست. به پشتی تکیه داد. به آسمان نگاه کرد. آهی کشید و گفت: این آسمان تا چه وقت می‌خواهد ببارد؟ مادر گفت: باران رحمت است. پدر گفت: درست است. اما اگر کوزه‌های من خشک نشود، آن وقت باید چه‌کار بکنم؟ از کجا پول دربیاورم و خرج کارگرها را بدهم؟ مادر از آشپزخانه آمد، سفره را روی زمین پهن کرد و گفت: خدا کریم است، ناراحت نباش. مادر غذا را که آورد، همگی دور سفره نشستند و شام خوردند. پدر لقمه‌اش را قورت داد و با ناراحتی گفت: حتی یک ستاره هم توی آسمان نیست. گلنار به تکه نان توی دستش گاز زد و به آسمان نگاه کرد. آسمان سیاه بود. انگار خدا با پاک کن تمام ستاره‌ها را پاک کرده بود. گلنار با خودش گفت: پس ستاره‌ها کجا رفتند؟ شاید ستاره‌های خدا تمام شده و او دیگر ستاره‌ای ندارد. گلنار همان‌طور که لقمه‌اش را می‌جوید، پرسید: مامان لباسم را دوختی؟ مادر در حالی که تکه نانی در دستان احمد کوچولو می‌گذاشت، گفت: دیگر چیزی نمانده. امشب تمام می‌شود. گلنار بقیه‌ی شامش را خورد. بعد از شام مادر احمد کوچولو را توی گهواره‌اش گذاشت و دوباره نشست پشت چرخ خیاطی. گلنار هم کمی عروسک بازی کرد تا این‌که خوابش گرفت. اما وقتی توی رختخواب کوچکش دراز کشید، خوابش نبرد. او داشت به لباس جدیدش فکر می‌کرد. مادرش به او قول داده بود که برای عروسی دایی محمد لباسی بدوزد که روی آن پولک و منجوق دوخته شده باشد. گلنار در رختخواب غلتی زد و از پنجره بیرون را تماشا کرد. آسمان هنوز هم تیره و تار بود. یاد حرف پدرش افتاد. در دل گفت: ای ستاره‌های قشنگ، شما کجا رفتید؟ ای ماه توپولی، تو کجا هستی؟ بابایم گفت که اگر شما بیایید توی آسمان، هوا آفتابی می شود. بعد کوزه‌هایش خشک می‌شود.آن وقت او حوصله دارد با من بازی کند. گلنار چشم‌هایش را بست. در دل دعا کرد که دیگر باران نیاید و باز از این دنده به آن دنده شد. اما بی فایده بود. انگار خواب او هم رفته بود پیش ستاره ها! از جا بلند شد تا برود آب بخورد. یواش لحاف کوچکش را کنار زد. مادر آرام کنارش خوابیده بود. کوزه‌ی آب گوشه‌ی اتاق بود. چشمش که به تاریکی عادت کرد، بلند شد پاورچین پاورچین به طرف کوزه رفت. کمی آب توی لیوان ریخت و خورد. هنگامی که خواست به رختخواب برگردد، پایش به چیزی خورد. انگار پارچه بود. ایستاد. خم شد و پارچه را برداشت. وقتی به آن دست کشید و پولک و منجوق را زیر انگشتان خود حس کرد، خوشحال شد. مادر لباسش را دوخته بود. زمانی که مادر گلنار برای او لباس می دوخت، به او گفته بود که شب عروسی دایی محمد لباسش زیر نور چراغ ها برق خواهد زد. درست مثل ستاره‌ها. گلنار لباسش را با خود به رختخواب برد. سرش را که روی بالش می گذاشت، مرتب با خودش می‌گفت: درست مثل ستاره‌ها! لباسم برق خواهد زد مثل ستاره‌ها! بعد یک مرتبه فکری به خاطرش رسید. در دلش گفت: خدایا نمی‌دانم ستاره‌هایت کجا رفتند. شاید آن‌ها گم شدند. اشکالی ندارد. من می‌توانم چند تا ستاره به تو قرض بدهم. همه جا تاریک بود. چشمانش جایی را به خوبی نمی دید. گلنار دستی به لباسش کشید و با دستان کوچکش منجوق‌ها را یکی یکی از روی لباسش پیدا کرد و آن‌ها را دانه دانه به آسمان چسباند. حالا لباس گلنار چند تا منجوق کم داشت. اما در عوض توی آسمان چند تا ستاره دیده می‌شد. گلنار گفت: وای چقدر آسمان خوشگل شد... اما انگار هنوز یک چیزی کم دارد. اما چی؟... آها یادم آمد. ماه، یک ماه گرد و توپولی. گلنار دوباره دستی به لباسش کشید. یک پولک بزرگ نقره‌ای را کند و آن را گوشه‌ی آسمان چسباند. حالا آسمان چیزی کم نداشت. گلنار خیالش راحت شد. صبح وقتی گلنار از خواب بلند شد، پدر چای می خورد. او مثل شب پیش ناراحت نبود. برای این‌که گفت: می‌بینی خانم، هوا آفتابی شد. صبح زود که برای نماز بیدار شدم، دیدم آسمان پر از ستاره است. گلنار که از اتاق بیرون می رفت، در دل خندید و گفت: بابایم نمی داند که آن ستاره‌ها کار من بوده. مادر که داشت دنبال چیزی می‌گشت، با خود گفت: پس کجاست؟ دیشب همین جا گذاشتمش! پدر صبحانه‌اش را خورد و حاضر شد تا به کارگاه کوزه‌گری برود 🌸🍂🍃🌸 کانال قصه های کودکانه @Ghesehaye_koodakaneh 🍃کانال قصه های کودکانه جهت دعوت و عضویت👇 https://eitaa.com/joinchat/3920166922C29a779ebe4

#نقاشی 🌸🍂🍃🌸 کانال قصه های کودکانه @Ghesehaye_koodakaneh 🍃کانال قصه های کودکانه جهت دعوت و عضویت👇 https://eitaa.com/joinchat/3920166922C29a779ebe4

#داستان_متن آرزوی آدم بزرگ شدن ایلیا کوچولو آرزو داشت که خیلی زود یه آدم بزرگ بشه. دلش می خواست تو یه لحظه، اندازه ی باباش بشه. ایلیا فکر می کرد اگه آدم بزرگی باشه خیلی بهش خوش می گذره و می تونه کارهای خیلی مهمی انجام بده. همین طور که داشت به آرزوش فکر می کرد یه دفعه سرش گیج رفت و همه ی دنیا دور سرش چرخید . ایلیا چشماشو بست و دستشو به دیوار گرفت وقتی چشماشو باز کرد متوجه شد قدش بلند شده. دستها و پاهاش بزرگ شدن. تازه سیبیل هم دراورده بود مثل سیبیل های باباش. ایلیا خیلی تعجب کرده بود. اما زود فهمید که به آرزوش رسیده و یه مرد بزرگ شده. ایلیا از خوشحالی بالا پرید و هورا کشید. مردمی که اونجا بودند با تعجب بهش نگاه کردند. با خودشون فکر می کردند این آقاهه چرا مثل بچه ها بالا پایین می پره! ایلیا رفت به یه مغازه بستنی فروشی و مثل آدم بزرگ ها گفت داداش لطفا یه بستنی میوه ای بدین. آقای بستنی فروش گفت از کدوم مدل می خواهید؟ ایلیا از پشت شیشه ویترین با انگشت به بستنی های میوه ای اشاره کرد و می گفت: از اینا .... نه نه .... از این یکی .... نه نه ..... اونا رو نمی خوام بذارید سر جاش .... از این .... نه از اون .... نه نه اصلا بستنی لیوانی می خوام. نه نه ... صبر کنید بستنی قیفی می خوام.... آقای بستنی فروش خسته شد و با اخم گفت: ای آقا ... چرا مثل بچه ها حرف می زنید. مگه بچه شدید؟ یه دفعه تصمیم خودتونو بگیرید دیگه . بالاخره یه بستنی قیفی خرید و سرگرم بستنی خوردن شد اما به هر جا نگاه می کرد همه جا ناآشنا بود.مثل اینکه راه خونه رو گم کرده بود. دلش پر از ترس شد. بعض کرد و می خواست گریه کنه. صدا زد مامان مامان..... مردم بهش نگاه کردند. ایلیا شروع به گریه کرد. مردم دورش جمع شدند. یکی گفت: " آقا، خدا بد نده! اتفاق بدی افتاده؟ ایلیا با گریه گفت :من گم شدم . همه بهش خندیدند. و فکر کردند دیوانه است. اونا با خودشون فکر کردند ایلیا رو ببرن و به آسایشگاه بیماران روانی تحویل بدن. ایلیا دیگه خیلی ترسیده بود. آخه اون یه آدم بزرگ شده بود ولی نمی تونست مثل آدم بزرگها رفتار کنه . چون هیچی یاد نگرفته بود. هیچ تجربه ای نداشت. هر لحظه که می گذشت مردم بیشتر و بیشتر دور ایلیا جمع می شدن و نگاهش می کردن. ایلیا از آرزوی خودش پشیمون شد و از ته دل خواست تا دوباره به همون حالت بچگی برگرده. این بار هم سرش گیج رفت و چشماشو بست. وقتی چشماشو باز کرد دید توی کوچه ی خودشونه و داره با دوستاش بازی می کنه. همون موقع یه پیرمرد از کنار ایلیا رد شد و یه دستی روی سرش کشید و گفت: خوش به حالت که یه بچه ی کوچک هستی . کاش من هم مثل تو کوچیک بودم و توی کوچه بازی می کردم. 🌸🍂🍃🌸 کانال قصه های کودکانه @Ghesehaye_koodakaneh 🍃کانال قصه های کودکانه جهت دعوت و عضویت👇 https://eitaa.com/joinchat/3920166922C29a779ebe4

#داستان_متن جک و لوبیای سحرآمیز روزی روزگاری پسری به نام جک با مادر فقیرش زندگی می کرد. یک روز مادر جک، گاوی را به جک داد و به او گفت: پسرم به شهر برو و گاو را بفروش تا غذایی بخریم. جک گاو را به شهر برد. در راه مردی جک و گاوش را دید و از او خواست تا گاو را به او بفروشد. جک از مرد پرسید: در ازای گاو چه چیزی به من می دهی؟ مرد گفت: تو گاو را به من بده و من 5 لوبیای سحر آمیز به تو می دهم. جک خوشحال شد و گاو را به 5 لوبیای سحر آمیز فروخت. وقتی جک به خانه برگشت لوبیا را به مادرش نشان داد و ماجرا را به او گفت. مادر جک عصبانی شد. جک از کاری که کرده بود خیلی ناراحت شد برای همین 5 لوبیای سحر آمیز را از پنجره اتاقش به بیرون پرت کرد و ناراحت خوابید. صبح که جک از خواب بیدار شد از پنجره درخت بلندی را دید که جلوی اتاقش سبز شده، وقتی پنجره را باز کرد جای لوبیاها، درخت بسیار بزرگی سبز شده بود که تا آسمان رفته بود. جک از درخت بالا رفت و وقتی به بالای آن رسید خانه ای دید که غول بزرگی با همسرش در آن زندگی می کرد. جک به همسر غول گفت: لطفاً چیزی برای خوردن به من بدهید من خیلی گرسنه هستم. همسر غول به آشپزخانه رفت و مقداری نان و شیر برای جک آورد. صدایی که نشان می داد غول به خانه برگشته باعث شد جک در گوشه ای پنهان شود. همسر غول هم از جک خواست تا سروصدا نکند. وقتی غول به خانه آمد گفت: این جا بوی خون و آدم می آید کسی اینجاست؟ همسرش گفت: نه هیچ آدمی اینجا نیست. غول کیسه ای از سکه های طلایی را که با خودش داشت کنار اتاق گذاشت، غذایش را خورد و به اتاقش رفت تا استراحت کند. شب که شد جک از گوشه اتاق بیرون آمد تا به خانه اش برگردد. سکه ای از میان طلاهایی که غول با خودش به خانه آورده بود را برداشت و به پایین درخت رفت. جک سکه طلا را به مادرش داد و به اتاقش رفت. مادر جک خیلی خوشحال شد. جک یک بار دیگر به خانه غول ها رفت و دوباره قبل از آمدن غول مخفی شد. غول به همسرش گفت: من اینجا بوی خون و بوی پسری را می شنوم. اما همسرش دوباره به او گفت: اینجا هیچ پسری نیست. شب وقتی که غول و همسرش خوابیدند، جک مرغی که برای غول ها تخم طلا می گذاشت را برداشت و به خانه اش برد. مادر جک خیلی خوشحال شد. روز بعد وقتی جک دوباره به خانه غول ها رفته بود مقداری نان و شیر برای خوردن از همسر غول گرفت و برای دیده نشدن به گوشه اتاق رفت اما وقتی غول دوباره برگشت گفت: اینجا پسری هست. همسرش مثل همیشه گفت: نه اینجا کسی نیست. در گوشه اتاق غول ها، ساز زیبایی بود که غول آن را می زد. وقتی غول به اتاقش رفت، جک از گوشه اتاق بیرون آمد و ساز را برداشت اما ساز به صدا درآمد و گفت: پسری من را دزدیده. غول از اتاقش بیرون آمد و برای گرفتن جک به سمت او دوید اما جک سریع از شاخه پایین پایین آمد و با تبری ساقه درخت را قطع کرد و غول نتوانست پایین بیاید. در نتیجه جک و مادرش با ساز سحرآمیز و مرغی که تخم طلا می گذاشت ثروتمند شدند. 🌸🍂🍃🌸 کانال قصه های کودکانه @Ghesehaye_koodakaneh 🍃کانال قصه های کودکانه جهت دعوت و عضویت👇 https://eitaa.com/joinchat/3920166922C29a779ebe4

#نقاشی 🌸🍂🍃🌸 کانال قصه های کودکانه @Ghesehaye_koodakaneh 🍃کانال قصه های کودکانه جهت دعوت و عضویت👇 https://eitaa.com/joinchat/3920166922C29a779ebe4

#داستان_متن ماهی کوچک و ماهی‌گیر همیشه به بچه ماهی‌ها می‌گفتند، بالاخره روزی بزرگ خواهند شد؛ چون خداوند نعمت زندگی را به آن‌ها عطا کرده است؛ ولی یک شکم گرسنه هم همیشه به کمینشان نشسته! ماهی کوچولو هم یک بچه ماهی بود. فکر می‌کرد حتی اگر روزی شکار شود، می‌تواند با زرنگی فرار کند و به زندگیش ادامه دهد، تا ماهی بزرگی شود. یک روز ماهی کوچولو در رودخانه مشغول بازی و گردش بود. ناگهان به قلاب ماهی گیر گیر کرد و صید ‌شد. ماهی گیر همان طور که به ماهی‌هایی که صید کرده‌ بود، نگاه می‌کرد، لبخندی زد و گفت: «ماهی کوچولو، تو هم برو توی سبد. امشب چه شام خوش مزه‌ای با تو درست می‌کنم!» همین که خواست او را به سبد صیدهایش پرت کند، ماهی کوچولو فریاد کشید: «نه، صبر کن! به من خوب نگاه کن! من یک بچه ماهی ریز و لاغرم. هنوز به اندازه‌ی کافی بزرگ نشدم. فکر می‌کنی می‌توانی با پختن من سیر شوی! من نصف دهنت را هم نمی‌توانم پر کنم! پس به دردت نمی‌خورم.» ماهی گیر با تعجب به ماهی کوچولو نگاه کرد و گفت: «خُب، من چه کار باید کنم؟ حالا که تو به قلابم گیر کردی!» ماهی کوچولو گفت: «ماهی گیر دانا، من را آزاد کن. اجازه بده من در این رودخانه به زندگی ادامه دهم و بزرگ شوم. آن وقت من را صید کن. اگر من رشد کنم صد برابر این چیزی می‌شوم که الآن هستم. و دو شکم گرسنه را سیر می‌کنم!» ماهی گیر گفت: «ولی بچه‌هایم گرسنه هستند.» ماهی‌ کوچولو با صدایی غمگین گفت: «خُب به جای من ماهی‌های بزرگ‌تر صید کن. ببین دارند زیر قایقت شنا می‌کنند! بگذار من بروم!» ماهی گیر خنده‌ای کرد و گفت: «همان طور که گفتی، من ماهی گیر دانایی هستم. به همین خاطر فکر می‌کنم سیلی نقد بهتر از حلوای نسیه است. حالا که تو را صید کرده‌ام، جایت در ماهی تابه است. اگر تو را آزاد کنم از کجا معلوم که روزی دوباره بتوانم صیدت کنم! همین حالا که تو را دارم، با تو شام درست می‌کنم.» و ماهی کوچک را درون سبدش انداخت. 🌸🍂🍃🌸 کانال قصه های کودکانه @Ghesehaye_koodakaneh 🍃کانال قصه های کودکانه جهت دعوت و عضویت👇 https://eitaa.com/joinchat/3920166922C29a779ebe4