📜 #سلوک_فردی_و_کاروانی 🔹 #سلوک_جمعی و #حرکت_کاروانی به این معنا نیست که شخص به دیگران کمک می‌کند و وقت و مال خویش را برای رشد دیگران مصرف می‌کند و خود او بهره کمتری می‌برد و سرعت سیر و #سلوک او کند تر می‌شود! بلکه با ایثاری که می‌کند دیگران را در مسیر خود شریک می‌کند، وجود خود و #حرکت خود را #توسعه می‌دهد؛ و بروز و ظهور این کار او در وجود دیگران، برای خود او «#توسعه_من» ایجاد می‌کند. 🔹 دستورات دینی در انواع و اقسام #احکام و #عبادات، من انسان را توسعه می‌دهند تا دیگران را هم شامل شود و دیگران را از خود ببیند و حرکت دیگران را حرکت خود بیابد. لذا می‌توان گفت خروج از منیّت و خودخواهی مذموم که دغدغه اساسی سلوکی انسان و مسئله جدی در #اخلاق و #معنویت و مانع اساسی حرکت انسان به سمت خدا است، با این #توسعه_من محقق می‌گردد. 🔹 دستورات دین با دعوت به #حرکت_کاروانی به دنبال شکستن این حقارت‌ها و منیّت‌های انسان و توسعه دادن من انسانی است. دستورات دین می‌خواهد نگاه انسان را از فردگرایی خارج کند تا انسان من خود را در نسبت با دیگران و بلکه توسعه‌یافته و شامل دیگران و در فهم این حرکت کاروانی و جمعی تعریف کند. 🔹 با این مبنا وقتی حرکت، #حرکت_جمعی و #کاروانی است، آثار و برکات آن قابل‌مقایسه با حرکت فردی نیست! وقتی خواسته‌ شده است که کسی که توان بیشتری دارد، آرام تر حرکت کند به این معنا نیست که توان او به هدر رود! بلکه به این معنا است که توانی که می‌خواست صرف حرکت فردی کند و سریع‌تر حرکت کند را صرف #حرکت_جمعی کند. به دیگران کمک کند که آن‌ها هم حرکت کنند. ادامه دارد..