کمتر، بهتر است: داستان گرجستان، روایتی از قیام علیه بروکراسی. انقلاب گرجستان و اقتصاد ساده‌ شده. 🔸گفتارگاه: داستان #گرجستان پس از انقلاب گل سرخ، بیش از آن‌که روایتی از تحولات یک کشور کوچک در #قفقاز باشد، نمونه‌ای است از امکان‌پذیری تغییراتی که در نگاه نخست، ناممکن به نظر می‌رسند. سال ۲۰۰۴، گرجستان پس از سال‌ها فساد گسترده و ناکارآمدی عمیق، در آستانه سقوط قرار داشت. #انقلاب_گل_سرخ، حامل مطالباتی بود که از بطن جامعه برخاسته بود: پایان دادن به #فساد، کاهش دیوان‌سالاری و بازگرداندن اعتماد به نهادهای عمومی. دولت جدید، با رویکرد «کمتر، بهتر است» به‌جای افزودن بر پیچیدگی‌های موجود، تصمیم گرفت نظام موجود را از اساس ساده کند. در حوزه #مالیات، آن‌ها تعداد مالیات‌ها را از ۲۱ نوع به ۶ نوع کاهش دادند(اقتصاد در میدان عمل/نیکلا گیلائوری/صفحه۱۱).در نگاه نخست، این تصمیم می‌توانست به معنای کاهش درآمدهای مالیاتی و تضعیف دولت باشد. اما اتفاقی خلاف انتظار رخ داد: درآمد مالیاتی از ۷ درصد به ۲۴ درصد تولید ناخالص ملی افزایش یافت(اقتصاد در میدان عمل/#نیکلا_گیلائوری/صفحه۱۱). چگونه؟ پاسخ در دو مفهوم کلیدی نهفته است: #شفافیت و #اعتماد. ساده‌سازی نظام مالیاتی، نه‌تنها هزینه‌های مالیاتی را کاهش داد، بلکه انگیزه پرداخت را افزایش داد. دیگر نیازی نبود مردم در میان انبوهی از قوانین پیچیده و نامفهوم سردرگم شوند یا تصور کنند که مالیاتشان در نهایت به جیب‌های فاسد می‌رود. این سیاست‌ها به آن‌ها نشان داد که مالیات می‌تواند ابزاری برای بازسازی کشور باشد، نه صرفاً هزینه‌ای اضافی بر دوششان. اما این سیاست تنها به مالیات محدود نشد. دولت جدید گرجستان، با رویکردی مشابه، بسیاری از مجوزهای غیرضروری را حذف کرد و روند کسب‌وکارها را ساده‌تر کرد. نتیجه؟ رشد اقتصادی و افزایش سرمایه‌گذاری. این تجربه، نکاتی مهم را در دل خود نهفته دارد. نخست این‌که، تغییرات موفق، نیازمند کاهش پیچیدگی‌هاست. بسیاری از نظام‌های دیوان‌سالار، به‌جای تسهیل امور، تبدیل به موانعی بر سر راه مردم شده‌اند. در چنین شرایطی، ساده‌سازی نه‌تنها به معنای کارآمدی بیشتر است، بلکه به بازگشت اعتماد عمومی نیز منجر می‌شود. دوم این‌که، تغییرات اساسی، شجاعت می‌طلبد. سیاست‌مداران غالباً از تغییرات بنیادی پرهیز می‌کنند، زیرا این تغییرات با ریسک‌های سیاسی همراه است. اما دولت گرجستان نشان داد که با جسارت و همراه‌کردن مردم، می‌توان بر این ریسک‌ها غلبه کرد. و نهایتاً، تجربه گرجستان پرسشی اساسی را برای همه ما مطرح می‌کند: آیا ما نیز می‌توانیم از این الگوها بهره بگیریم؟ آیا می‌توانیم ساختارهای پیچیده و فرسوده را به نفع شفافیت و کارآمدی کنار بگذاریم؟ 🔘قسمت اول ✍🏻 ۲۰ دی ۱۴۰۳ 🔹@GoftarGah

#امام_علی_علیه_السلام #روز_پدر_مبارک #محسن_چاوشی #چاوشی 🔹@GoftarGah

🎥کوچک‌زاده: راضی نیستم یک قِران از مالیات من قبل از آنکه خرج غزه شود خرج لس آنجلسی‌های پفیوز شود

🔸گفتارگاه: اظهارات آقای #کوچک‌زاده از آن دست سخنانی است که به‌ظاهر برای دفاع از یک موضع بیان می‌شود، اما در واقع، نتیجه‌ای جز تضعیف همان موضع ندارد. وقتی یک نماینده یا چهره سیاسی، این‌چنین بی‌محابا سخن می‌گوید، نباید تعجب کرد که چرا جبهه‌ای که ادعای دفاع از آن را دارد، دچار بحران مشروعیت در افکار عمومی می‌شود. آقای کوچک‌زاده! این نوع بیان، نه کمکی به #غزه می‌کند و نه گره‌ای از کار #انقلاب باز می‌کند. بلکه تنها خوراکی برای رسانه‌های مقابلتان فراهم می‌آورد که با استناد به این سخنان، شما را زیر سؤال ببرند. دفاع از آرمان‌ها، بیش از هر چیز نیازمند خویشتن‌داری و تعقل است. بدون این دو، هرچه هم که نیت خیر باشد، نتیجه‌اش جز بی‌اعتبار کردن گفتار و حتی آسیب زدن به همان آرمان‌ها نخواهد بود. آقای کوچک‌زاده! وقتی انقلابی‌گری تبدیل به شعارزدگی شود، نتیجه‌اش همین است که نه دل دوست را گرم می‌کند و نه زبان دشمن را کوتاه. قدری تأمل کن! انقلابی‌گری یعنی جهاد فکر و عمل، نه جنگِ بی‌قاعده‌ی کلمات. وقتی شما به‌عنوان یک شخصیت سیاسی با چنین ادبیاتی سخن می‌گویید، این پیام را به جامعه منتقل می‌کنید که هر کسی می‌تواند برای منابع عمومی، دستور مصرف صادر کند. ✍🏻 ۲۶ دی ۱۴۰۳ 🔹@GoftarGah

"یکی از چیزهایی که نشانه‌ی نماینده‌ی انقلابی نیست، عبارت است از نطقهای اعتراضی پُرشورِ میان‌برنامه؛ این نطقهایی که آقایان [میکنید]. اینکه یک نفر بِایستد آنجا بنا کند اعتراض کردن، این اصلاً علامت انقلابی بودن نیست" بیانات در دیدار نمایندگان مجلس شورای اسلامی https://farsi.khamenei.ir/speech-content?id=50317

جایزۀ آمریکا برای دستگیری مادورو 🔹آمریکا برای دستگیری رئیس‌جمهور ونزوئلا جایزه‌ای به ارزش ۲۵ میلیون دلار تعیین کرد. @Farsna

لینک خبر: http://isna.ir/xdSwgm

آمریکا؛ دوگانه در سیاست، بدعهد در صداقت! 🔘قسمت اول 🔸گفتارگاه: همزمان با تحلیف مادورو در #ونزوئلا، آمریکا دوباره یکی از ترفندهای کهنه‌اش را به نمایش گذاشته: جایزه ۲۵ میلیون دلاری برای دستگیری او. برای ما که سال‌هاست بازی‌های سیاست بین‌المللی را تماشا می‌کنیم، چنین نمایشی عجیب نیست. #آمریکا همیشه همان آمریکا بوده؛ با دستی در جیب ملت‌ها و نگاهی به منابع زیرزمینی‌شان. لغو جایزه برای جولانی و تعیین ۲۵ میلیون دلار برای دستگیری #نیکولاس_مادورو، تنها بخشی از همان داستان قدیمی است که بارها از سیاست‌گذاران آمریکایی دیده‌ایم؛ قصه‌ای که می‌گوید: یا در زمین ما بازی کن یا با تو کاری می‌کنیم که دیگر نتوانی بازی کنی. این رویکرد، نه تازه است و نه خلاقانه، اما همچنان یکی از ستون‌های اصلی سیاست خارجی ایالات متحده به شمار می‌آید. ماجرا ساده است، امروز مادورو و فردا هرکس دیگری که نخواهد به قواعد واشنگتن گردن نهد، در فهرست «جوایز میلیونی» آمریکا قرار خواهد گرفت. آمریکا، از برج عاج توهمی خود، دنیا را به دو گروه تقسیم می‌کند: موافقان و مخالفان. موافق باشی، قهرمان می‌شوی؛ مخالف باشی، دستگیری‌ات تا ۲۵ میلیون دلار ارزش پیدا می‌کند. این، بیش از آنکه سیاست باشد، نسخه‌ای مدرن از قلدری است. همان لاتِ سر محله که حالا کت‌وشلوار شیک پوشیده، اما در جیبش هنوز همان مشت گره‌کرده و چاقو را دارد. #جولانی، که روزی برای واشنگتن یک تروریست خطرناک بود، حالا مهره‌ای مفید شده است. چرا؟ چون جغرافیای منافع تغییر کرده و جولانی امروز می‌تواند به کار آمریکا بیاید. اما #مادورو، رئیس‌جمهوری که با رأی بخشی از مردم ونزوئلا به قدرت رسیده، به خاطر ایستادن مقابل خواسته‌های آمریکا، دشمن شماره یک واشنگتن شده و حالا ۲۵ میلیون دلار برای سرش تعیین کرده‌اند. مسئله، همان‌طور که همیشه بوده، ساده است: منابع. ونزوئلا بزرگ‌ترین ذخایر #نفت جهان را دارد و آمریکا می‌خواهد رئیس‌جمهورش را تحت کنترل داشته باشد. اگر این کنترل را بپذیرد، قهرمان #دموکراسی می‌شود و اگر نه، داستان مادورو را شاهد خواهیم بود. شاید لازم باشد یادمان بیاوریم که همین مادورو، درست یا غلط، محصول انتخابات کشورش است.آمریکا اما، با همان قاعده همیشگی‌اش، یک دیکتاتور خلق کرد؛ نه در کاراکاس، بلکه در روایت رسانه‌ای واشنگتن. عجیب نیست که نظام سلطه، با ژست حقوق بشری، سرکوبگرترین‌ها را تطهیر می‌کند و مقاوم‌ترین‌ها را شیطان‌سازی. عجیب نیست که مادورو در ونزوئلا به جرم ایستادگی مقابل سلطه، مورد غضب قرار می‌گیرد. برای آمریکا مهم نیست که مردم ونزوئلا چه می‌خواهند. برایشان مهم این است که رئیس‌جمهور کشوری که بزرگ‌ترین ذخایر نفت جهان را دارد، با آنها باشد، نه علیه آنها. اگر بود، قهرمان دموکراسی است، اگر نبود، جایزه می‌گذاریم برای سرش. لغو جایزه برای جولانی و اعلام جایزه برای مادورو، چیزی بیش از یک تاکتیک نیست؛ شعبده‌ای سیاسی که در آن، اصل همه‌چیز بر محور منافع آمریکا می‌چرخد. جولانی که دشمن قسم‌خورده بود، شریک نیم‌بند شده و مادورو که رئیس‌جمهوری منتخب است، در فهرست سیاه قرار گرفته. معیار؟ فقط منافع آمریکا. هرکس که این منافع را تأمین کند، عفو می‌شود، حتی اگر #تروریست باشد، و هرکس که سر خم نکند، هدف می‌شود، حتی اگر برآمده از رأی مردم باشد. این منطق، همان منطق زور است. منطق جهانی که در آن احترام به اراده ملت‌ها جایی ندارد و همه‌چیز بر اساس سود و زیان قدرت‌های بزرگ سنجیده می‌شود. داستان ونزوئلا امروز است؛ اما آیا فردا، کشوری دیگر؟ آیا روزی نوبت ما؟ این همان حکایت همیشگی است: هرکس با ما نیست، علیه ماست. این، واقعیت دنیاست؛ دنیای #پیمانکاران_جهان‌خوار که در آن، جایزه‌های ۲۵ میلیون دلاری فقط چراغی است برای پنهان کردن تاریکی سیاست‌های ناعادلانه. ✍🏻 ۲۸ دی ۱۴۰۳ 🔹@GoftarGah

قسمتی از پست نقد به اظهارات #کوچک‌زاده: ...وقتی شما به‌عنوان یک شخصیت سیاسی با چنین ادبیاتی سخن می‌گویید، این پیام را به جامعه منتقل می‌کنید که هر کسی می‌تواند برای منابع عمومی، دستور مصرف صادر کند.

آمریکا؛ دوگانه در سیاست، بدعهد در صداقت! 🔘قسمت دوم 🔸گفتارگاه: #آمریکا، آن قدرت هزارچهره‌ای است که یک روز در قامت حامی #دموکراسی ظاهر می‌شود و روز دیگر، نقاب از چهره برمی‌دارد و آتش‌افروز جنگ‌ها و بحران‌ها می‌شود. قصه #جولانی، همان رهبر گروهکی که تا دیروز برای دستگیری‌اش جایزه تعیین می‌کردند و امروز از او به‌عنوان «شریک منطقه‌ای» یاد می‌کنند، تازه‌ترین پرده این نمایش دوگانه است. در #ونزوئلا هم، همین رویکرد تکرار شده است؛ وزارت خزانه‌داری آمریکا برای سر #نیکولاس_مادورو، رئیس‌جمهور قانونی ونزوئلا، جایزه می‌گذارد، آن‌هم درحالی‌که به‌تازگی از چهره دیگر این سیاست آشنا رونمایی کرده است. آمریکا که جولانی را از فهرست سیاه خارج می‌کند، همان آمریکایی است که تحریم‌های دارویی را بر #مردم_ایران تحمیل کرد. همان که کودتای ۲۸ مرداد را سازماندهی کرد. همان که امروز علم #حقوق_بشر را بلند کرده اما دستش همچنان به خون میلیون‌ها انسان آلوده است. این تناقض‌ها، زنگ هشداری است برای هرکس که تصور می‌کند می‌تواند در این بازی دوگانه، برنده شود. درسی که ما در ایران، از #ملی_شدن_نفت تا ماجرای #برجام، بارها و بارها با پوست و استخوان تجربه کرده‌ایم. برای مادورو، این نمایش تازه نیست، برای ما هم. اما پرسشی همچنان پابرجاست: آیا می‌توان با چنین قدرتی #مذاکره کرد؟ آیا باید در زمینی بازی کرد که قواعدش را یک‌جانبه و به سود خود تعریف می‌کند؟ یا شاید وقت آن رسیده که راهی دیگر جست؟ حالا دولت #پزشکیان از آمادگی برای ازسرگیری مذاکرات سخن گفته است؛ مذاکراتی که تاریخچه آن، از برجام گرفته تا تعلیق فعالیت‌های هسته‌ای، چیزی جز #بدعهدی طرف مقابل در بر نداشته است. حتی وقتی غربی‌ها خودشان برجام را «موفق‌ترین توافق چندجانبه» توصیف کردند، آمریکا به‌راحتی آن را پاره کرد. وعده‌هایی که در قبال تعلیق فعالیت‌های هسته‌ای داده شد نیز، هیچ‌گاه از کاغذ به واقعیت نرسید. سیاست آمریکا با ایران همیشه همین بوده؛ از حمایت از دیکتاتوری در گذشته تا تحریم‌های بی‌سابقه سال‌های اخیر. واشنگتن ثابت کرده که فارغ از اینکه چه کسی در رأس قدرت است، اگر منافعش به خطر بیفتد، از هیچ ابزاری برای فشار فروگذار نمی‌کند. این واقعیت به ما یادآوری می‌کند که تکیه بر بیرون، هرگز تمام راه‌حل مشکلات نیست. مذاکره، اگرچه گاهی ناگزیر است، اما تنها در شرایطی معنا دارد که طرف مقابل اهل منطق و پذیرای گفت‌وگوی برابر باشد. دولت پزشکیان و تیم سیاست خارجی او باید به این مسئله توجه داشته باشند. اما با این وجود... ✍🏻 ۲۹ دی ۱۴۰۳ 🔹@GoftarGah

آمریکا؛ دوگانه در سیاست، بدعهد در صداقت! ...اما با این وجود 🔘قسمت سوم 🔸 گفتارگاه: نمی‌توان بر #پزشکیان خرده گرفت که چرا از مذاکره سخن می‌گوید. #مذاکره در سیاست خارجی ایران نه پدیده‌ای تازه است و نه مغایر با قواعد. طی چهار دهه گذشته، همه دولت‌ها، از نخستین روزهای انقلاب تا امروز، میز مذاکره را به‌عنوان یکی از ابزارهای پیشبرد منافع ملی در دستور کار داشته‌اند. نتایج این #مذاکرات، البته گاه کمی شیرین و گاه خیلی تلخ بوده است، اما واقعیت این است که حتی سرسخت‌ترین دولت‌ها نیز مذاکره را از سیاست خارجی خود حذف نکرده‌اند.این واقعیت چنان روشن است که حتی دولت #شهید_رئیسی نیز، با وجود تاکید بر گسترش روابط منطقه‌ای و اقتصادی با همسایگان و عضویت در سازمان‌هایی چون #شانگهای و #بریکس، مذاکره را به‌عنوان راهی برای کاهش #تحریم‌ها و تخفیف فشارهای خارجی مدنظر داشت. برای نمونه، #امیرحسین_ثابتی به‌صراحت گفت که دولت رئیسی به توافق نزدیک شده بود، اما مخالفت‌هایی از سوی برخی نمایندگان مجلس، از جمله #نبویان، این مسیر را مسدود کرد. حال، آیا می‌توان بر پزشکیان خرده گرفت که چرا از ابزاری استفاده می‌کند که دیگران نیز به‌کار گرفته‌اند؟ به‌ویژه آنکه او تا الان، برخلاف #حسن_روحانی، تمام تخم‌مرغ‌هایش را در سبد مذاکرات نگذاشته است. پزشکیان تجربه تلخ دولت روحانی را به‌خوبی درک کرده است؛ اینکه اگر همه امیدها به مذاکره گره بخورد و در نهایت، نتیجه‌ای حاصل نشود، چه فشاری بر #اقتصاد و افکار عمومی وارد خواهد شد. پزشکیان، در مدت کوتاهی که مسئولیت به دست گرفته، مسیری را پیش برده که توازن در #سیاست_خارجی را به نمایش می‌گذارد. تاکید بر تقویت روابط با همسایگان، گسترش همکاری‌های اقتصادی منطقه‌ای و امضای توافق‌های استراتژیک، مانند قرارداد جامع با روسیه، پیام روشنی به طرف مقابل مخابره می‌کند: ایران به غرب وابسته نیست و مذاکره را نه از سر استیصال، که به‌عنوان یکی از ابزارهای سیاست خارجی خود می‌بیند. وقتی پزشکیان صبح از مذاکره سخن می‌گوید و عصر همان روز توافقی راهبردی با روسیه امضا می‌کند، این پیام را می‌دهد که ایران آماده مذاکره است، اما هرگز منتظر نمی‌ماند. منتقدانی که امروز شعارهای ضد مذاکره سر می‌دهند، باید بدانند مردم پزشکیان را با وعده کاهش اثرات تحریم‌ها، بهبود روابط خارجی و گشایش اقتصادی انتخاب کرده‌اند. اگر این وعده‌ها قرار است محقق شود، مذاکره جزئی از این مسیر خواهد بود. اما به‌جای آنکه اصل مذاکره زیر سوال برود، باید درباره نحوه انجام آن بحث کرد. باید بررسی کرد که مذاکره چگونه می‌تواند در خدمت منافع ملی باشد، بدون آنکه اصول اساسی کشور مخدوش شود. مساله این نیست که مذاکره را رد کنیم یا بپذیریم؛ بلکه باید توازنی میان عزت ملی و تعامل سازنده با طرف‌های مذاکره برقرار شود. #سیاست_خارجی_ایران، مانند هر کشور دیگری، به ابزارهای متنوعی نیاز دارد و مذاکره، یکی از این ابزارهاست؛ البته به‌شرطی که درست، سنجیده و با حفظ منافع ملی به‌کار گرفته شود. این همان نکته‌ای است که هم دولت و هم منتقدان باید با دقت بیشتر به آن بیندیشند. 🔴 البته پزشکیان، اگر بخواهد در مسیر مذاکره گامی استوار بردارد، نمی‌تواند #تجربه‌های_تاریخی را نادیده بگیرد. از وعده‌های نیم‌بند اروپایی‌ها تا بی‌اعتنایی آشکار آمریکا که کار را به پاره کردن متن توافقات کشاند، هر کدام قطعه‌ای از پازلی است که امروز پیش روی سیاست‌گذاران قرار دارد. این خاطرات تلخ و درس‌آموز، نه زخم‌هایی فراموش‌شده، که سرمایه‌ای گرانبهاست؛ سرمایه‌ای که می‌تواند چراغ راه باشد، اگر باورش کنند و اگر به کارش گیرند. ✍🏻 ۳۰ دی ۱۴۰۳ 🔹@GoftarGah

بخشی از پست قبل: ...برای نمونه، #امیرحسین_ثابتی به‌صراحت گفت که دولت رئیسی به توافق نزدیک شده بود، اما مخالفت‌هایی از سوی برخی نمایندگان مجلس، از جمله #نبویان، این مسیر را مسدود کرد.