#براساس_زندگی_شهیدان_ایزدی #نویسنده_مریم_شیدا #منبع_کتاب_مرابه_مسیح_بسپار #قسمت_آخر «خسرو جان سلام !نمی‌دانم از کجا برایت بگویم .اما شاید با دانستن قصه زندگیم راحت‌تر مرا ببخشی .من یک دانشجوی نمونه افسری شدم .زمانی که آموزشم تمام شد ،فرماندهان شرایط ملاقاتم را با شخصی که می گفتند یکی از مأموران ارشد شهربانی است فراهم کردند. در آن ملاقات از من خواست تا دست زن و فرزندم را بگیرم و به محله شما بیایم مغازه پارچه فروشی راه بیندازم تا همه مرا به عنوان کاسب بشناسند و خودم را به مردم نزدیک کنم و هرگونه تحرک علیه نظام را گزارش دهم. ابتدا قبول نکردم، اما آنها اصرار داشتند دوباره مرا احضار کردند و این بار گفتند که می‌دانیم خانمت مبتلا به بیماری سختی است و نیاز به هزینه زیادی دارید. ما پول خوبی به تو می دهیم و قول پزشک مخصوص خارجی برای همسرم را دادند و با هزینه خودشان در بیمارستان نمازی بستری کنند و حتی اگر لازم باشد برای مداوا به خارج از کشور بفرستند. قبول کردم چون رزا، روز به روز حالش بدتر میشد. مادرش هم در آمریکا پیغام داده بود که هزینه سفر و دکترش را جور کنم و بفرستمش آنجا.من پولی نداشتم. زمانی که من در حین آموزش تیری به کتفم خورده بود،به عنوان پرستار بخش خیلی از من مراقبت کرد و باعث شد عاشقش شوم. نمی توانستم ببینم به دلیل وضعیت بد مالی من زجر بکشد.پیشنهاد را پذیرفتم و وارد محله شدم. من هر هفته گزارش ها را میدادم .به آدم‌هایی که می‌گفتند نزدیک می شدم تا اطلاعات بیشتری کسب کنم .در این میان تو با پسرم دوست شدی .شب و روزش با تو گره خورد. از تو با چه ذوقی تعریف می‌کرد .برای من هم بد نبود اینطوری گزارش‌های زیادی را منتقل می‌کردم و پول خوبی می گرفتم .به ویژه وقتی دیدم حال رزا روز به روز بهتر می‌شود. حضور زنهای همسایه هم به بهانه غذای فرنگی خوب بود و از آنها می شد اطلاعات بهتری کسب کرد .طوری که خود برنابی هم متوجه نشود او را تشویق بیشتر به دوستی با تو کردم .وقتی برایم تعریف می‌کرد از حرف‌هایش گزارش می نوشتم که خودم سر خط را می‌گرفتم و اطلاعات را می‌دادم. خسرو ! آخرین روزهای عمرم را می‌گذرانم .تازه شنیدم که تو دورادور هوایم را داشته ای.این را وقتی حالم بد شد فهمیدم. یکی از زندانبانها به من گفت: تو چه نسبتی با ایزدی ها داری که اینقدر حالت را جویا می شوند. این خبر را که شنیدم متاثر شدم. خودم را به در و دیوار زندان کوبیدم .روز سوم  گوشه زندان افتاده بودم که اومدی سراغم .غذای گرم و تازه برای من آوردی و گفتی :بخور خوردم و گفتی: به زودی میمیری. آنقدر جدیت در نگاهت بود که ترسیدم از مرگ. بعد گفتی: چیزی برای آخرت داری؟ گفتم :نه گفتی :مسیح را با تمام وجودت قبول داری؟ گفتم: بله .گفتی: به حقیقت مسیح ایمان بیاور و بلند شدی بروی که دوباره گفتی: به زودی میمیری. گفتم: ببخشم ,خیلی بدی کردم !گفتی !توبه کن .گفتم :چطور؟ آرام گفتی «استغفرالله ربی و اتوب الیه »و رفتی. صدایت زدم ایستادی. فقط گفتی اگر مردی میتونی کنار حسینیه قبر بگیری،شاید قرابت با آدمهای خوب کمکت کند. قرابت با همان هایی که در ریختن خونشان شریک بودی. بعد رفتی و هر چه صدایت زدم نایستادی.نگهبان آمد و خاموشم کرد .هرچه گفتم دوباره برای برگرداند گوش نداد .گفت :کسی اینجا نیست ,خیالاتی شدی .اما تو بودی و من دیدمت.شاید خواب دیده بودم ،اما من نفس های گرمت را حس کردم. بخاطر همه چیز حلال کن. از خیلی ها باید حلالیت بگیرم. تنها کسی که میشناسم تو هستی خسرو مرا ببخش. در ضمیمه نامه اسنادی گذاشتم که مربوط به زمانی است که در ساواک جاسوسی می‌کردم. یک سری اسناد مهم که قرار بود با خودم به آمریکا ببرم و در آنجا شخصی از من تحویل بگیرد. این اسناد را پیش یکی از آشنایان نگه داشته بودم تا بعد از آزادی ام با خودم به آمریکا ببرم. چند روز پیش از او خواستم امانتی را برایم بیاورد و آنها را به دست مهران دادم و از او خواستم آن را به هیچ وجه باز نکند و آن را به برنابی بدهد تا به تو برساند .امیدوارم که این کار بتواند از گناهانم کم کند.درخواست دیگری از تو دارم و اینکه هوای برنابی را داشته باشی و باز هم برایش رفیق خوبی باشی. ممنونم. رابرت صفاریان» نامه را بستم.آقای نصر هم گریه می کرد.نمی دانم از چه؟! از اینکه او را یاد خسرو انداخته بودم یا از اینکه خسرو در قالب بدنی جسمانی به دیدار پاپا آمده بود ،یا خسرو حتی به فکر دشمن خودش هم بوده ،یا حق همسایگی را به جا آورده بود!!! پاکت ها را گذاشتم و از خانه بیرون زدم .توی خیابان های که با خسرو در آن رفت و آمد داشتم قدم زدم.تمام کوچه ها انگار عطر او را می داد. در ته باغ ،کتاب را سفت در آغوش می گیرم .اشکم سرازیر می شود .انگار دستی شانه ام را میفشارد «گریه کن ،گریه سرآغازی برای یک شروع دوباره است»پایان http://eitaa.com/joinchat/2795372568C39e6bb54eb

#براساس_زندگی_شهید_هاشم_اعتمادی #منبع_کتاب_چشمهای_شکفته_در_باران #نویسنده_منوچهر_ذوقی #قسمت_آخر 🌸🌿🌸🌿🌸🌿 🖋️ هاشم به منطقه اشاره کرد. _این قسمت پر از ادوات و خودروهای به جا مانده عراقی هاست .باید ترتیبی بدیم که تا جایی که میشه اونا رو به عقب برگردانیم. اینجا ممکن همشون منهدم بشن! روزیطلب با نگرانی گفت: «وضعیت بدیه!! هیچ چیز قابل تشخیص نیست! منطقه بیش از حد گسترده است» _حق با تو !بهتره یه جا پناه بگیریم و دوباره طرح را مرور کنیم. نگاهی به دور و برش کرد. شبح یک جیپ را در نزدیکی دید و ادامه داد: «بریم اونجا پشت اون جیپ..» با احتیاط کامل پیش رفتند و پشت خودرویی که هاشم نشان داده بود پناه گرفته است. هاشم رو به ظریفیان گفت :«بهتره بریم جلوتر یه سر و گوشی آب بدیم.» _روزی طلب درست میگه .منطقه درگیری خیلی وسیع این تاریکی هم که قوز بالا قوز شده. تشخیص مقر نیروهای خودی و غیرخودی سخته .ولی این قسمت ظاهراً پاکسازی شده» از کنار جیب به راه افتادند .ناگهان چیزی در تاریکی شب درخشید لظه‌ای بعد غرش گوش خراش تیرباری سینه شب را شکافت. فرمانده گردانها که هنوز پشت جیپ نشسته بودند سراسیمه از جا برخاسته به سوی آن دو دویدن.رو به تاریکی جایی که لحظه ای شعله ای درخشیده بود و فریاد زدند _تیراندازی نکنید خودی هستیم اما دوباره غرش تیرباری فضا را لرزاند ظریفیان یک آن سقوط پیکر هاشم را بر خاک دید. با گام های بلند برگشت. به سمت هاشمی که تنها فرد مسلح بین آنها بود دوید و اسلحه را از دست او که زخمی شده بود گرفت و به طرف هاشم برگشت. هنوز چند قدم بیشتر نرفته بود که برقی از لوله تیربار درخشید و او نیز بر خاک افتاد. صدای شلیک گلوله ها اوج گرفت. از هر طرف باختی نوری شکافته شد و به پیکرها یک به یک بر زمین افتادند. نیروهای خودی که با شنیدن صدای گلوله ها متوجه باقی‌ماندن سنگر عراقی ها شده بودند، از هر دو طرف آن محل را هدف گرفته و بی وقفه شلیک کردند پس از چند دقیقه صدای شلیک ها قطع شد و دیگر هیچ شعله ای از سر لوله تیربار ندرخشید. مجید پیشاپیش یک گروه آرپیجی زن و تیربارچی به محل رسید. اما هرچه جستجو کرد اثری از هاشم و دیگران ندید. یکی از افراد تیپ امام حسن که گلوله پهلویش را دریده بود همانطور که به خود می‌پیچید متوجه آمدن مجید شد. تمام توانش را جمع کرد و با صدای گنگ که به زحمت از حنجره اش خارج میشد فریاد زد: _آقای سپاسی.. اونطرف.. از آنجا آقای اعتمادی را زدند مجید با شنیدن این جمله زانوانش سست شد. توان تحمل بدنش را نداشت .کنار جوان نشست و با بغض پرسید: _آقای اعتمادی را زدن؟! کو!! کجاست؟! اما جوابی نشنید. به جستجوی هاشم دستش را بر زمین کشید و پیش رفت. کمی آن طرف‌تر پیکر او را که گویی و خوابی عمیق فرو رفته بود پیدا کرد .با حالت بیم و امید زیر لب صدا کرد _هاشم !هاشم ...بلند شو! سکوت تنها پاسخی بود که شنید. اما نخواست که باور کند این بار با صدای بلند فریاد زد: _هاشم تو رو خدا جواب بده!! کسی دستش را روی شانه او گذاشت و با لحنی افسرده گفت: بلندشو آقای سپاسی.. اعتمادی دیگه و نتوانست ادامه بدهد. مجید سربلند کرد و شبح فرمانده گردانهایی که تا چند دقیقه پیش با هم بودند بالای سر خود دید. نمی دانست چه بگوید. اصلاً چه می توانست بگوید ؟!او هنوز رفتن صمیمی ترین دوست همرزمش را باور نمی کرد !خم شد و لبهای خشک و تبدارش را روی گونه هاشم گذاشت .یک باره لبانش شور و نمناک شد. با دقت بیشتری به چهره او نگاه کرد که اصابت گلوله به چشم راستش صورتش را خون آلود کرده بود .دیگر تاب نیاورد. دست زیر شانه های او برد و پیکرش را بلند کرد و به سینه چسباند .آن وقت بود که متوجه شد از دست راست او نیز خون جاری است .ناگهان دردی جانکاه سراپایش را گرفت و مانند تیری به قلبش نشست .بی اختیار زیر لب زمزمه کرد: _«یا قمر بنی هاشم» لبانش را بر بازوی هاشم گذاشت. بوسه نرم بر آن نشاند و هق هق گریه اش در هیاهوی افرادی که گردش حلقه زده بودند گم‌شد. یکباره با خشم فرو خورده که پیکرش را به لرزه درآورده و قلبش را به تلاطم انداخته بود برخاست. نگاه تیزبین و نفسش را در سیاهی اطراف چرخاند. آر پی جی را روی دوشش گذاشت به نخستین گلوله را به سوی اولین سنگر شناسایی شده عراقی ها که حدس میزد از آنجا هاشم را زده‌اند شلیک کرد و دمب بعد امواج سرکش انفجار از آن زبان کشید. آنگاه بی درنگ دومین ،سومین و چهارمین گلوله را در قلب دیگر زنگنه های پاکسازی نشده نشاند. اما حتی دیدن زبانهای آتش نمی توانست از خشم و اندوه بکاهد. 🌿🌿🌿🌿 سیاهی شب آرام‌آرام کمرنگ‌تر و افق دم به دم با پرتو نور روشن تر می شد. همزمان با سر برآوردن خورشید آنهایی که به سوی شرق بصره در حرکت بودند روی جاده آسفالت به هم می پیوستند. 🌿🌹🌿🌹🌿🌹 شادی روح شهید هاشم اعتمادی صلوات در ایتا👇 http://eitaa.com/joinchat/2795372568C39e6bb54eb

*داستان دنباله دار هر روز یک قسمت* *#شهید_علیرضا_هاشم_نژاد* *#نویسنده_محمد_محمودی* *#قسمت_آخر زهرا خانم  اشک هایش را پاک می کند. _شما هم نکته های خوبی در مورد علیرضا نوشتید. _راستش حق علیرضا بیشتر از این چیز است. ولی متاسفانه ما دیر دست به کار شدیم. ما اگه بخوایم فقط از مردم داری علیرضا بگیم خودش میشه چند تا کتاب.علیرضا یک شخصیت خاصی داشت .از بعد مردم‌داری خودش رو کوچک و خاک پای همه می دونست. این رو نه در شعار که در عمل نشون میداد.علیرضا برای ما الگو هست .همین حالا بچه های خودم تو خونه فقط به جان دایی علیرضا شان قسم می خورند. این برای من خیلی جالبه. همین دخترم که امسال با تیم تنیس بردن جمهوری چک، عکس دایی اش را با خودش برد .بعد که اونجا با اسرائیل بازی نکردند و از مسابقات حذف شدند خودش میگه این عکس دایی خیلی آرامش بخش بود. _ چرا هانیه خانوم همراهتون نیومدن؟! _درس و مشق داشت .شما تشریف بیارید منزل در خدمت باشیم. همه نگاه ها میرود طرف مادر علیرضا پای قفسه لباس ایستاده است. _این زیر شلواری را میبینی؟!بار آخری که اومد مرخصی بهم گفت :ننه یه دوتا زیرشلواری برام بدوز. رفتم اندازه دوتا زیر شلواری پارچه گرفتم. بعد گفت :اول بشور بعد به دوزش. همین کار رو کردم. روزی که خواست بره دوتاشو گذاشتم تو ساکش. اما خودش این یکی رو درش آورد و گفت: که همون یکی بسه. گفتم: ببم مگه چه عیبی داره که ببریش؟ گفت : عیبی نداره اما دوست دارم یکیش پیشت باشه. گفتم :خوب میل با خودته. بعد رو کرد بهم گفت:که یادت باشه که تو تا زنده ای این زیرشلواری همیشه جلوی چشمته. خوب من چه میدونستم چی می گه .گفتم :الهی شکر خدا. همین جوری نگاه می کرد و می خندید. بعد دیدم چشماش پر اشک شد و گفت :قربون قلب پاکت برم ننکه. همین حرفها که یادم میاد تب می کنم ننه. اصلاً کمتر شبی میشه که خوابشو نبینم. _دیگه چه خوابی ازش دیدی؟! نفس پری بیرون می‌دهد نگاهی به حاج عباس می‌کند و می‌گوید:یه بار دوبار که نبوده اما یه مدت افتاده بود سر زبونمو هی میگفتم الهی بمیرم که عروسی علیرضام ندیدم و بچه شو بغل نکردم. یهو دیدم اومد سراغم دوتا چیزی مثل نورافکن دیدم یکی بغلش بود و یکی همراه بالای سرم وایساده بود میگفت: ننه تو رو خدا کم بگو حسرت به دل موندی و عروسی علیرضا رو ندیدی و بچه‌اش را بغل نکردی. بیا ببین این زنم اینم بچم.. هر چه نگاه کردم زن و  بچه ندیدم. یکی از آن روشناییها را گذاشت توی بغلم و هی داشت بهم می گفت: که بیا این بچه را بگیر تو بغلت و دیگه هی نگو بچه علیرضا را بغل نکردم. میگفت ننه تورو خدا دیگه اذیتمون نکن و این حرفا نزن. خیلی با هم گپ زدیم همینطور داشت بهم می گفت که دیگه به من نگو بچه شو بغل نکردم و عروسیشو ندیدم. بله نه اینجوریه.. الله اکبر اذان توی خانه می پیچد .نگاه تار و غبار گرفته است می‌افتد به گوشه سالن و کنار شومینه اول فکر می کنی خیال است اما نیست. توهم دلت نمیخواهد خیال باشد. جوانی میان قد با آستینهای بالا زده تمام قامت ایستاده است با همان چشم های عسلی زل زده نگاه می کند می گوید :من زنده ام.. داری از ترس نیمه جان می شوی و می‌روی پس بیفتی که خنده کنان به طرف می آید شانه هایت را با دو دست محکم می گیرد و قدری محکم تکانت می‌دهد چهار ستون بدن تیرمیکشد زیر گوشش نجوا می‌کند: «منو نگاه کن با توام بچه مسلمون!! تو به عمر آیه ۱۵۴ سوره بقره رو یک بار هم نخوندی؟! آیه ۱۶۹ سوره آل عمران را چطور؟! میبینی که زنده ام فقط پهلو هنوز درد داره!! ❤️❤️❤️❤️❤️❤️ @shohadaye_shiraz 🌿🌿🌹🌿🌿🌹🌿🌿

*داستان دنباله دار هر روز یک قسمت* * #شهید_حاج_منصور_خادم_صادق* * #نویسنده_بابک_طیبی* * #کتاب_پایی_از_این_دست_تماشا* * #قسمت_آخر* یا نه هول در دلت می‌افتد و از این راه ناگزیر، کنجکاوی ات را خفه می کنی و نقطه پایان داستان را با اقتداری لجوج همین جا می گذاری و ادامه داستان را به خواننده می سپاری؟! هر کدام از این ها را که بخواهی، لابد، مسلم، ماشین را که رد کرد، کنار می گیرد و با همراهان سر می‌چرخاند عقب و همینطور که قلب هایشان تاپ تاپ می زند، نگاه می‌کنند به کامیون که آن طرف جاده آرام آرام توقف می‌کند و راننده طلبکارانه از دور داد می‌زند و مثل همه اتفاق‌های سالم جاده بحثی باید در بگیرد و مسلم پیاده شود که با او بحث کند و منصور با صلواتی او را به آرامش دعوت کند و قضیه به خوبی و خوشی تمام شود و به راهشان ادامه دهند و مأموریت که تمام شد، منصور با بقیه به سلامت برگردد به خانه و دیار پیش راضیه و مرضیه و محمد مهدی و روزها را یکی یکی بگذراند و حالا همراه تو به خواندن این سطرها مشغول باشد... یا اینکه تصمیمی از این دست نمی گیری. دوست داری پایان این داستان هم مثل خیلی های دیگر، مرگ، حرف آخر را بزند و ناخودآگاه خواننده را برگشت دهی به روز تولد شخصیت داستانت. حتم، عرض جاده دست‌نخورده باقی می‌ماند. فرمان، آن گونه که دلخواه مسلم است نمی چرخد. منصور زیر لب چیزی دارد. در گستره افق خاکستری روبرو، سرخی غلیظی در آسمان صاف، جان می گیرد. پیچی از گوشه چپ ماشین در آن سرعت به یکی از پیچ های گوشه راست کامیون می‌گیرد. صدای کشیده ترمز و برخورد دو پیکره فلزی، سکوت صبح کاذب بیابان را می شکند. کوشش مسلم برای حفظ تعادل ماشین سودی نمی بخشد. ماشین چند بار معلق می زند و بعد، سقف کشیده می شود روی آسفالت. حاج منصور از ماشین به بیرون پرت می‌شود، اما سرعت ماشین را با خود دارد. کف آسفالت جاده می افتد و کشیده می شود با سرعت ماشین تا با سر، به دیوار سنگ چین باغ کنار جاده بخورد و همان جا بیفتد. یک تکه از سرش می رود. خون فواره می زند روی تخته سنگ و اطراف. پایین دیوار سنگ چین است و بالاتر از آجرهای اخرایی رنگ. بی نظم و بانظم. به اندازه طرح نامنظم پیکر یک آدم، آجرهای دیوار فرو می ریزد. هرچه چشم می گردد از مسلم خبری نیست. راننده کامیون گیج و ویج جنازه منصور را نگاه می کند. لابد ظهر که یحیی و بچه‌‌های لشکر با آمبولانس از شیراز می‌رسند لابلای درختان باغ را باید بگردند و بالاخره از صدای زوزه های میان شاخ و برگ درختان باغ، مسلم را با استخوان های شکسته و رنگ و روی پریده، بیرون بکشند و تا نزدیکی های اصفهان هم رمقی داشته باشد و توی جاده خلاص کند. و حتم یحیی باید مقتدرانه، مثل یک مرد، بالای سر منصور توی آمبولانس بنشیند و اشک هایش را نگه دارد برای فردا که با دیگر اعضای خانواده، در مراسم رویت و خداحافظی شرکت می‌کند. دست مادرش را بگیرند و نگذارند جنازه را ببیند. ضعف و غش و بیهوشی ...و خون که مانده روی تخته سنگ و اطراف...دورتر اما پای مصنوعی که با جوراب قهوه‌ای بلند و کفش سیاه رویش به فاصله از تخته سنگ، آن طرف جاده افتاده، یک لکه خون هم به خود ندارد... به هر حال پایان داستان با توست و هرگونه که بخواهی. اما اگر گذارت به دلیجان افتاد، دو سه کیلومتری که به طرف تهران حرکت کردی، کنار بگیر و دوباره نگاه کن به سرخی کمرنگ عقد خون روی تخته سنگ کنار دیوار باغ آنجا که با بارش سال ها باران آفتاب، هنوز هم به چشم می‌آید... ❤️❤️❤️❤️❤️❤️ در ایتا @shohadaye_shiraz 🌿🌿🌹🌿🌿🌹🌿🌿

🌹🌹🌹🌹🌹: *داستان دنباله دار هر روز یک قسمت* * #شهید_جلال_کوشا* * #نویسنده_فاطمه_ملاحت(کوشا)* * #قسمت_آخر* ✅به روایت سعید کوشا برادر شهید صبح گوشه آسایشگاه ، سر توی شانه فرو بردم و ذهن پرواز کرد به شهر و خانه ام. یک سال می‌شود که پارچه گلدوزی شده فرستاده بودم که جلال با آن عکس بگیرد و برایم بفرستد. بله به دستم نمی رسید. صدای سرباز عراقی رشته افکارم را پاره کرد. _جریه ...جریه تمایل به خواندن روزنامه نداشتم . جز شایعه و دروغ چیزی نبود . برای سرگرمی روزنامه حقیقت وابسته به سازمان مجاهدین خلق را گرفتم و مشغول ورق زدن شدم. یک مرتبه چشمم افتاد به تیراژی درشت. «در عملیات ارتش عراق ، در منطقه شرق دجله ،چند فرمانده ایرانی کشته شدند » قلبم به تپش افتاد و فکر های وحشت آور در رو هم بیدار شد. بقیه متن روزنامه را خواندم . در میان اسامی چهار نفر نگاهم روی اسم جلال ثابت ماند. _یا اباالفضل!! مثل فنر پریدم رفتم ،طرف یکی از بچه ها که سرگرم خواندن روزنامه عراقی بود . روزنامه را از دستش قاپیدم و تند تند ورق زدم . چشمم افتاد به همان خبر که در روزنامه عراقی هم چاپ شده بود . به عرق نشستم و قلبم به شدت شروع کرد به زدن. هجمه های جوراجور و پریشان چنگ انداخت به مغزم و بغض گلویم را می فشرد . روزها برایم سنگین و غبارآلود می گذشت . دلهره و ترس از دست دادن جلال ، لحظه ای رهایم نمی کرد . صحت خبر را فقط می توانستم از اسرای جدید بپرسم . سینه ام سنگین و پیشانیم خیس عرق شده بود. چشم دوخته بودم به لبان یکی از بچه ها. _عملیات بدر ، سنگر فرماندهی تیپ المهدی را زدند. چند تا فرمانده که توی سنگر بودند شهید شدند. بقیه حرف هایش را نمی شنیدم . آتش درونم شعله ور تر شد. از نامه های خانواده چیزی دستگیرم نشده بود .جمع می شدم توی خودم به گوشه کز میکردم. بچه ها برای خانواده ام نامه نوشتن. _سعید میدونه جلال شهید شده ، ولی دلش میخواد از زبان شما بشنود . آرامش کنید. چند ماه بعد نامه خانواده ام رسید . نامه را تا نصفه خواندم .سقف آسایشگاه دور سرم چرخید. لبم خشک شد و تنم کرخت ‌ .روزی در میان نامه های ارسالی یک مرتبه چشم افتاد به عکس جلال. انگار او را در بغل گرفته باشم چند بار بوسیدم روی سینه گذاشتم و صدای های های گریه ام بلند شد. ❤️❤️❤️❤️❤️❤️ در ایتا @shohadaye_shiraz 🌿🌿🌹🌿🌿🌹🌿🌿

*داستان دنباله دار هر روز یک قسمت* * #شهیدان_هاشم_و_مجتبی_شیخی* * #نویسنده_محمد_محمودی_نورآبادی* * #قسمت_آخر* 🎤 به روایت اردشیر کیانی در یک شب بارانی در جزیره مجنون بودیم مجتبی آمد و مرا صدا زد و گفت؛ تعدادی قایق را از جزیره می‌بایست به منطقه شلمچه ببریم من در آن زمان قایقران بودم. گفت:اردشیر پاشو امشب که بارانی است وقت خوبی هست که قایق ها را ببریم گفتم: توی این سرما کجا ببریم یخ می زنیم! گفت:«باید آنها را به منطقه شلمچه ببریم. گفتم: چند تا کمک حداقل می اوردی! دوتایی دست تنها!؟ گفت: پاشو خودمو خودت به اندازه ده نفر هستیم خدا هم کمک میکنه. خلاصه قایق های مورد نظر را با طناب به هم وصل و یکی از قایق ها هم که موتور قوی تری داشت به عنوان یدک کش استفاده کردیم و مثل یک کاروان آماده شدیم راه بیفتیم. گفتم:این نصف شبی اگر راه بیفتیم سر و صدای موتور قایق را چکار کنیم؟! عراقی‌ها میفهمند. گفت: فکر اون را هم کردم.از قبل چند تا پتو آماده کردم و یه طراحی بسیجی وار هم انجام دادم. دور و بر موتور قایق بپیچیم تا سر و صدای موتور بیرون میاد. پتو ها را به شیوه‌ای که مجتبی گفت با کمک هم با طناب بستیم و بدون سر و صدا و آرام راه افتادیم. در آن نصف شب و هوای بارانی عراقی ها متوجه نشدند و سالم همه قایق ها را به منطقه شلمچه و محل مورد نظر رساندیم و استتار کردیم ولی حسابی یخ زدیم . من گاهی شکایت میکردم ولی مجتبی اصلا خم به ابرو نمی آورد. 🎤به روایت ا دشیر کیانی در طول مدتی که من در خدمت مجتبی بودم از انرژی بدنی بالایی برخوردار بود و خودش هم فرمانده بود و هم رزمنده در انجام امورات و کارها تا آنجا که می توانست خودش انجام میداد و خیلی پر جنب و جوش بود. حتی باک بنزین قایق ها را خودش به تنهایی فر میکرد یا قایق هایی که ترکش می خورد و سوراخ می شد و یا موتور آن احتیاج به تعمیر پیدا می‌کرد و سریعا وارد عمل می شد و مانند یک تعمیرکار با تجربه مشکل را حل می کرد تا دوباره بشود از آن استفاده کرد. بعد از عملیات کربلای ۴ یک شب دیدم تنها در قایق پارویی می‌زند و به طرف عراقی ها میرود. او مرا ندید ولی من که کنجکاو شده بودم همان جا در کنار اسکله منتظرش ماندم. یکی دو ساعت طول کشید و بعد که آمد با توجه به اینکه به منطقه عمومی و محور عملیاتی لشکر ۱۹ فجر شناخت کافی داشت و توجیه شده بود ،تعدادی از اجساد مطهر شهدا را که در عملیات کربلای ۴ جا مانده بود سوار قایق کرده بود و به اسکله آورد. *شادی روح برادران شهید هاشم و مجتبی شیخی صلوات* ❤️❤️❤️❤️❤️❤️ http://eitaa.com/joinchat/2795372568C39e6bb54eb 🌿🌿🌹🌿🌿🌹🌿🌿

*داستان دنباله دار هر روز یک قسمت* * #یادنامه_شهید_باقر_سلیمانی* * #بازآفرینی_غلامرضاکافی* * #قسمت_آخر* 🔶نامه شهید به خانواده ای پدر گرامی که زحمات فراوانی را برای من متحمل شده ای و من رنج ها و ناراحتی هایی برایت ایجاد کرده ام. مرا ببخش و خدا را شکر کن که فرزندت به آنچه که آرزو میکردی (صراط مستقیم) نزدیک شد. مادرم اگر شهید شدم افتخار کن.افتخار به امانتی که خدا به تو سپرده بود و تو سالم به او پس دادی. پس ناراحت نباش. هر وقت میخوای گریه کنی روز عاشورا را به یاد بیاورد که امام حسین چطور خود فرزندان و یاران با وفایش را با لب تشنه قربانی کرد.از تو می خواهم مرا ببخشید من را به خاطر حقّی که بر من داری حلال کنی. پدر در مقابل فرزند وظایفی دارد و فرزند هم. پدران به این دلیل که عمری را سپری کردن و تا حدودی سردی و گرمی دنیا را چشیده اند و نیز به خاطر مهر علاقه محبت به فرزند دارند، نهایت کوشش خود را در تربیت و انجام می‌دهند تا انسانی با ادب و با معرفت تحویل اجتماع دهند. اما فرزندان را اگر بنگری چون تازه آورده زندگی گذاشته‌اند در انجام وظایف خود کوتاهی می کنند به این دلیل که آگاه نیستند و وسیع و همه جانبه فکر نمی کنند. اما پس از مدتی که وارد عرصه های مختلف اجتماع می شوند بعد ورزشی پدر را می فهمند و گذشته خود نادم و پشیمان میشوند ای پدر جان شما از همان آغاز زندگی ما را در مسیر جهت هدایت کرده تا با مکتب اسلام و قرآن آشنا شویم.همیشه مواظب بودی از اسلام و منحرف نشویم و قرآن و سنت پیامبر و ائمه را بیاموزیم. شما وظیفه خود را خوب انجام دادی ولی در مقابل ما نتوانستیم آنطور که شایسته بود باشیم. که این دلیل نادانی و جهالت ما بود و جامعه ای که در آن زندگی می کردیم.هرگاه می‌نشینم و در فکر فرو می روم و گذشته را بررسی می‌کنم خوبی های شما را به یاد می آورم آن لحظه هایی که برای نماز صبح بیدارمان می کردی.آن زمان که خانه مان را نزدیک مسجد اجاره میکردی، هنگامی که به قرآن و حضور در مجالس مذهبی دعوت می‌کردی و یا در فکر این بودی که آینده ما تأمین شود. اگر تلاش شما نبود الان نمی دانم کجا بودم تردید ندارم که ما قادر به جبران زحمات شما نیستیم.مساجد آن تقاضا دارم مرا مورد عفو و بخشش قرار دهیم که با عذاب مان در آن دنیا کمتر شود. 🔶نامه ای به فرزند .... به من خبر دادند که صاحب دختری شدم که آرزویش را داشتم. از آنجا که امکان دارد نتوانند به مرخصی برود و در نتیجه دختر خانمم را نبینم،چند کلامی برای تو می نویسم که هرگاه بزرگ یادگاری از پدر داشته باشد... ...ای کاش نام زینب برایت  انتخاب می‌کردند چون سال‌هاست با این نام سر و کار دارم و به نام گردانیست که در آن خدمت می‌کنم. البته نام تو هر چه باشد خوب است ولی همیشه زینب را به یاد داشته باش. و چون او استوار و مقاوم و صبور باش و محبت و مهربانی و ایثار و گذشت و صفای که زینب داشت را بیاموز. در رعایت عفت حجاب و پاکی دقیق باشد تا بتوانی فرزندان خوب به جامعه  و اسلام تحویل دهی. *هدیه به روح مطهر شهید باقرسلیمانی صلوات* ❤️❤️❤️❤️❤️❤️ http://eitaa.com/joinchat/2795372568C39e6bb54eb 🌿🌿🌹🌿🌿🌹🌿🌿

*داستان دنباله دار هر روز یک قسمت* * #براساس_زندگینامه_شهید_غلامعلی_رهسپار* * #نویسنده_غلامرضا_کافی* * #قسمت_آخر*. زیبایی ظاهری و باطنی غلامعلی هر کسی را جذب خودش می کرد.کم کم دوره آموزشی ما داشت تمام می شد که اعلام کردند قرار به پیشنهاد گروه عقیدتی،چند تا از بچه های نخبه آموزشی را برای اجرای یک تئاتر انتخاب کنند. _اسم افرادی که برای تئاتر انتخاب شدند را اعلام می‌کنم. با خواندن اسم ها بچه ها ذوق می گردند و به اونی که انتخاب شده بود آفرین می گفتند. _غلام علی رهسپار غلامعلی دهقان چقدر خوشحال شدم که من هم برای اجرای تئاتر انتخاب شدم و باز هم در کنار غلامعلی هستم. چند روز بعد برای توجیه اجرای تئاتر و تعیین نقش پیش کارگردان رفتیم و از آن روز تمرین ما شروع شد. قرار بود تا از در پادگان و مسجد و چند جای دیگر اجرا بشه. تئاتر ما مربوط به دیکتاتوری صدام و حامی آمریکا بود و نقش غلام علی هم یکی از سر سپردگان صدام. این روزها برای اجرای تئاتر تمرین می‌کردیم و غلامعلی در حین تمرین از شدت خنده سرخ می شد خنده های غلامعلی به حدی بود که فریاد کارگردان بلند می شد و دستش رو گذاشت روی پیشانیش و میگفت: _وای رهسپار به درد شخصیت داستان نمیخوره.. _غلامعلی کم رعایت کن تا اخراج نشی. همینطور که میخندید میگفت: چیکار کنم دست خودم نیست. _غلام ده ما بدون تو دلخوشی به اجرای تئاتر نداریم پس حواست را جمع کن. غلام به خاطر هیکلی داشت برای اجرای نقش سرسپرده صدام انتخاب شده بود. بالاخره روز اجرای تئاتر فرا رسید و ما نگران بودیم که غلامعلی مثل زمان تمرین بخنده و تئاتر به هم بریزه. تئاتر جا شد و حرکات و کلام غلامعلی آنقدر نفوذ پذیر بود که انگار داستان حول محور عمومی چرخد و توجه همه تماشاگران را به جای خودش جلب کرده بود... *شادی روح مطهر شهید غلامعلی رهسپار صلوات* http://eitaa.com/joinchat/2795372568C39e6bb54eb •┈┈••✾❀🍃♥️🍃❀✾••┈┈•*

*داستان دنباله دار هر روز یک قسمت* * #براساس_زندگینامه_شهید_حجت_الله_آذرپیکان* * #نویسنده_منوچهر_ذوقی* * #قسمت_آخر*. با کمک جوان همسایه برای بار سوم موتور به حرکت افتاد و با صدای خفه ای چرخید.حاج حجت سوار شد و زن همراه با دور شدن صدای اتومبیل چشمانش را بست و لبانش به زمزمه آیت الکرسی جنبید. حاج حجت سر از قرآن برداشت و زیر چشمی به سلیمانی که دائماً سرفه می کرد نگاهی انداخت _اگه حالت خوب نیست یکم استراحت کن _نه دیگه رسیدیم فقط ۱۵ کیلومتر مونده برف پاک کن روی شیشه میلرزید و قطرات باران را کنار می زد حاجت دوباره نگاهش را به کلمات کتاب قرآن دوخت و زیر لب نجوا کرد. _هنوز تمام نشده ؟!بچه‌ها می‌گفتند شما طول راه قرآن را حفظ می کنید. _هنوز تموم نشده ولی بلاخره این کار رو می کنم شنیدم یکی از علما بزرگ توی مسافرت قرآن را حفظ کردند سرفه های پیاپی سلیمانی باعث شد پنجه های محکم تر دور فرمان فشارد یکباره شبحی بزرگ از ورای شیشه بخار گرفته اتومبیل جلویش سبز شد. فرمان را چرخاند اتومبیل روی آسفالت جاده سر خورد.پبش از آنکه حاج حجت نگاهش را از قرآن بردارد ،با کامیونی که از روبرو می آمد،برخورد کرد. 🌷🌷🌷 حاج محسن سراسیمه چشم باز کرد و نگاهش را به ساعت دوخت. هفت و نیم صبح بود. _چی شده ؟!هنوز ۱۰ دقیقه هم نیست که خوابیدم. _تلفن باهات کار داره از پادگانه _سلام حاجی آقای آذرپیکان توی راه جهرم تصادف کرده؟! _مطمئنی؟! _بله مطمئنم متاسفانه تصادف شدیدی بوده و هردوشون شهید شدن. گوشی از دست حاج محسن افتاد و صدای حجت روی گوشش طنین انداخت: «این جاده را میبینی حاج محسن؟! همین قاتل جون منه» زانوانش نشست شد دو قطره اشک در چشمانش نشست و همه جا تاریک شد. سیما با یک حرکت ناگهانی درجا نشست و نگاهش به انگشتر حاج حجت روی میز کنار تخت افتاد.انگشتری که هرگز به یاد نمی آورد او حتی یک بار هم از خودش دور کرده باشد. پس چرا حالا...!؟! انگشتر را در مشت فشرد و صدای زنگ تلفن فضای خانه را پر کرد. 🌸هدیه به روح شهید حجت الله آذر پیکان صلوات🌸 •┈┈••✾❀🍃♥️🍃❀✾••┈┈•*

* #براساس_زندگینامه_شهید_عبدالمجید_سپاسی* * #نویسنده_غلامرضا_کافی* * #قسمت_آخر ،✔️راوی محمد عاطفه مند شهادت مجید داغ بزرگی برای لشکر فجر بود .برای فرمانده حاج نبی رودکی ، برای حاج قاسم سلطان آبادی و برای همه بچه ها. مجید از همان اول برای شهادت آمده بود از ایستگاه ۷ آبادان تا والفجر ده که به آرزویش رسید .کمترین حق شهادت بود و راستی سهم پرنده از خلقت پرواز است و بس. روزی که این اتفاق افتاد از من پنهان می کردند .چون من با مجید رابطه نزدیکی داشتم .حتی شیراز هم که بود مرتب می آمد منزل ما با بچه ها بازی میکرد .هیچ وقت هم نشد که دست خالی بیاد .هرچی میگفتم این کارو نکن میگفت نه به بچه ها باید محبت کرد .بچه ها هم دوستش داشتند. آن روز من جلو بودم یعنی رفته بودم برای بچه هایی که می خواهند عملیات کنند سنگر بزنم .نزدیکای صبح برگشتم اول بنائیان را دیدم همین طور که بیسیم دستش بود اشک می ریخت چیزی نگفتم . رفتم جلوتر دیدم حاج قاسم سلطان آبادی سرش را گذاشته روی ستون سنگر و مثل بارون گریه میکنه . خلاصه هر کی اونجا بود درحال گریه کردن بود تا اینکه شهید خورشیدی را دیدم مسئول تخریب. اون بنده خدا از رابطه دوستی ما خبر نداشت و سریع گفت سپاسی شهید شده . وا رفتم احساس می‌کردم رنگ چهره ام داره عوض میشه .چند دقیقه مات و مبهوت بودم و نمیتونستم گریه کنم. اتفاقاً روز قبلش به اتفاق سردار رفاهیت و کریم عبداللهی ماشین را پر از مهمات کردیم و رفتیم جلو از ملخ خور . با اینکه جاده توی تیر مستقیم تانک بود گلوله مثل بارون میریزه روی سرمون شکر خدا تونستیم سالم برسیم به سه تپان . من اول سراغ مجید را گرفتم و گفتند اونجاست با دست اشاره کردند رفتن سنگر نصف و نیمه ای بود. مجید اونجا نشسته بود درست روی ارتفاع سه تپان. آن مجیدی که من میشناختم نبود .به دلم برات شد که مجید حتما خبری از خودش داره. نورانیتی به هم زده بود عجیب . البته وقتی ما را دید خیلی خوشحالی کرد .بلافاصله حاج نبی زنگ زد که حاج مجید را بیارید عقب کارش دارم. ناراحت شد و گفت :چیکارم دارن ؟ بالاخره با تویوتا برگشتیم عقب. اون سه نفر جلو نشستند و من عقب نشستم تو راه برگشت به من نگاه کرد از پشت شیشه. من هم گفتم حاجی برات آیت الکرسی خوندم. خندید. اونجا هم تا ما به بچه های سری زدیم مجید دستوری از حاج نبی رو گرفته بود و اومده بود جلو اصلاً معژل نکرده بود. خودش میدونست که باید سر میعاد حاضر باشه . عجب روزی بود .خلاصه چقدر گریه کردم .اگر برادرم شهید شده انقدر ناراحت نمیشدم. آمدم ایثارگران جنازه حاجی اونجا بود. من ساعتها سرمو گذاشتم روی سینه اش و زار زدم. بچه های تعاون ده بار منو از جنازه جدا کردند بعد منو بردن تاکتیکی. با حاج قاسم سلطان آبادی بودیم. تا صبح خوابمون نبرد .فقط گریه میکردیم .حالت قشنگ مجید، سنگر کوچک سنگ چین شده، فرشته هایی که گرد اون سنگر پر می زدند تصویر جلوی چشمامون بود. #پایان #شادی روح‌ مطهر شهید حاج مجید سپاسی صلوات http://eitaa.com/joinchat/2795372568C39e6bb54eb •┈┈••✾❀🍃♥️🍃❀✾••┈┈•*

🥀 داستان روزانه هر روز یک قسمت🥀 #براساس_زندگینامه_شهید_سیدمحمد_کدخدا* #نویسنده_علی_سلیمی* #قسمت_آخر 🎤. برگرفته از خاطره محی الدین خادم هیچکدام حرفی نمی زدیم سکوت عجیبی بود. در همین سکوت است که انسان به گفته های زیادی پی می برد. شاید سرمنشاء تمامی آنها همان بیان واحدی باشد که بشر پیش از آموختن سخن از طبیعت فرا گرفته است. برای شکستن سکوت و نیازی که به حرف زدن در خودم حس میکردم نگاهم را روی تک تک آنها گرداندم تا انگیزه سخن پیدا کنم .چهره ها شان در هم و نگاه هشان خیره کننده بود. هرکدامشان نشانگر انتخابی سخت بود که از نخستین انسان آغاز و تا آخر این بشر ادامه دارد. بر آن شدم تا با مزاحی لبخند را بر لبانشان بنشانم .نزدیک سید رفتم با لبخند سرم را روی سینه اش چسباندم. _اوه چه خبره !!قلبت چه سر و صدایی راه انداخته سید؟! بابا توپخونه عراقی ها هم اینجوری تالاب تلوپ نمیکنه... خنده ریزی زد و با لحن آرامش بخشی گفت: داره بارو بندیلش را جمع میکنه. نمیخواستم دوباره سکوت را در جمع خودمان ببینم به سمت مهدی ظل انوار رفتم و همین کار را در مورد او تکرار کردم.. _این هم که سر و صداش بالا رفته...!! به جای او سید نگاهش را به سمتم چرخاند و با ته خنده جواب داد: _این هم راهیه! این کار را در مورد دو برادر دیگر ظل انوار انجام دادم و بازهم سید همان جواب را داد. در آن وضعیت به عمق پاسخ های سید فکر نمیکردم تنها هدفم دیدن خنده روی لبانشان بود . سرم را به سمت سینه خودم خم کردم و با حالت شکوه آمیزی گفتم: نه انگار مسافر این خونه از خستگی خوابش برده.. بابا یکی پیدا بشه بیاد این فلک زده را هم بیدارش کنه. صدای خنده ما بود که لایه جنب و جوش بچه ها به آسمان رفت. به نزدیکی های قرارگاه رسیده بودیم‌ حالا که فکر می کنم پیچیده ترین حالات و کمالات روحی معنوی را می‌شد در ساده ترین کلمات و حرکات آنها تشخیص داد. هنوز هم پس از گذشت سال‌ها درک بسیاری از مسائل آن روزها برایم مشکل است. واقعا آن هشت سال پنجره بازی بود به درک و شهودی که فراتر از تصور انسان های ماشین زده امروز است. حکایت، حکایت مسافرانی بود که تنها به رفتن فکر می کردند. پایان شادی روح شهید سیدمحمد کدخدا صلوات http://eitaa.com/joinchat/2795372568C39e6bb54eb •┈┈••✾❀🍃♥️🍃❀✾••┈┈•*

🥀 داستان روزانه هر روز یک قسمت🥀 #براساس_زندگینامه_شهید_غلامعلی_دست_بالا* #نویسنده_بیژن_کیا* #قسمت_آخر .وصیت نامه شهید غلامعلی دست بالا امت رشید اسلام شما را به خون شهدا و به خون مطهر حضرت سید الشهدا (ع) قسم میدهم که راه شهدا را در پشت سر امام عزیزمان ادامه دهید و نگذارید خدا تنها بماند و قلب مبارکش رنجور .شود شما را به دانههای اشکی که این پیر چون مروارید بر محاسن سفید امام در شبهای تار می غلتد و ناله ی یا رب یارب» سر میدهد قسم میدهم نگذارید اسلام در غربت بماند و این مرد خدا که به حق نائب حضرت ولی عصر (عج) ،است دشمن شاد شود. مگر این پیر مظلوم چقدر باید دردها را تحمل کند؟ از طرفی شهادت فرزند برومندش حاج آقا ،مصطفی از طرفی دیگر شهادت یاران نزدیک و نور چشمانشان چون مطهری ،بهشتی ،باهنر رجایی و دیگران و از طرفی شهادت مظلومانه ی شهدای محراب و سربازان رزمنده در جبهه ها و از طرفی فشار ابرقدرتها کینه توزی های منافقین قتل عامهای جنوب لبنان و زمزمه خائنانه ی منحرفین داخلی. آیا این همه درد و رنج کم است و شایسته نیست مرهمی بر زخمهای رهبر مظلوممان باشیم؟ من شما را وصیت میکنم به امام .یا ایها الناس اوصیکم بالخمینی. از برادران شهادت طلب پاسدار و جمع پر از صفای آنان میخواهم که همانند گذشته حرمت و قداست سپاه را به واسطه ی تبعیت محض از امام حفظ کنند و لباس سبزشان را که با خونهای سرخی آبیاری ،شده از شر دشمنان کینه توز نگه دارند. از برادران عزیز مسجد شاهزاده قاسم که حق بزرگی در جهت رشد این حقیر داشته اند و صمیمیت و برادری و ایمان و اخلاص آنها چراغ راهی در دست من ،بوده میخواهم که همانند گذشته بلکه شایسته تر برای خدمت به اسلام تلاش کنند و خود را به صفات عالیهی انسانی و اخلاق حسنه و هوشیاری هر چه بیشتر آراسته نمایند تا ان شاء الله یکدیگر را در قیامت با روی سفید و چهره ای خندان دیدار کنیم. پدر و مادر بزرگوارم؛ شاید شنیدن خبر شهادت فرزندتان دلهای پاکتان را ،داغدار و اشک گهربارتان را بر گونههای نورانیتان جاری کند؛ اما شما را وصیت میکنم به مصیبتهای مظلومانه ی سالار شهیدان (ع)؛ به آن زمانی که یاران عزیزش را یکی یکی غرق در خون دید؛ برادرش را دو دست بریده جوان هیجده ساله اش را با سر شکافته ،برادرزاده اش را غلتان در خون و گلوی طفل شش ماهه اش را عطشان و هدف تیرهای دشمن واقعاً هیچ مصیبتی در جهان بزرگتــر از مصیبتی که بر حسین (ع) وارد شد نیست. با همه ی این ،مصائب کسی هم به او تسلیت بگوید و سر سلامتی دهد شما نه به اندازه ی امام حسین نبود که (ع) مصیبت دیده اید و نه از او غریب تر هستید. از شما پدر و مادر مهربانم میخواهم که در مرگ من بی صبری نکنید و بیش از سه روز لباس عزا نپوشید و اگر جسدم را آوردند آن را حتما نبینید و به خاطر تمام حقوقی که بر این فرزند ناسپاستان دارید طلب عفو و بخشش میکنم بدین امید که یکدیگر را در قیام سر امام حسین (ع) ملاقات کنیم. برادران عزیز و خواهر مهربانم؛ بودن با شما باعث رشد و سعادت من بود و ایمانتان به حضرت امام باعث عزت و شرف این حقیر بود پیام برادر شهیدتان را به گوش حق جویان جهان برسانید که او عاشق حضرت مهدی (عج) و سرباز جان بر کف حضرت امام خمینی بود و در آن عشق و این ،اطاعت به لقاء الله پیوست والسلام علیکم و رحمه الله و برکاته غلامعلی دست بالا #ڪانال_شهداےغریـب_شیـراﺯ: ﺩﺭ ایتا : https://eitaa.com/shohadaye_shiraz #نشردهیـد یادشهدازنده شـود اجرشهادت ببرید •┈┈••✾❀🍃♥️🍃❀✾••┈┈•*

🥀 داستان روزانه هر روز یک قسمت🥀 #براساس_زندگینامه_شهید_شمس_الدین_غازی* #نویسنده_غلامرضا_کافی* #قسمت_آخر 🎙️به روایت سید کمال الدین غازی گفتم حالا که خدا سر مویی ذوق در قلم موی من گذاشته، من هم کاری خاصه بکنم که همه را در تکاپو میدیدم. هرکس به نحوی دستی میرساند و کاری میکرد و عزت یعنی همین که به گرمای نفست همگان را در یکجا جمع کنی ،جمعی را بشورانی. حرکت و تکاپویی در دلها بیندازی ، شعله ای باشی که برافروزی یا حرارتی باشی که گروهی را پیرامون آن گرد کنی .خورشید وجود شمس دگرباره شوری در خاندان غازی در افکنده بود که آدم را پس هشت نه سال به یاد روزهای گرم جنگ میانداخت. چه شوری، چه شکوهی! آن همگرایی و همدلی و آن شورو شوق روزهای جنگ را می گویم. اگر امروز روزگار وجود داشت, ما خیلی از مصائب و مشکلات را نداشتیم. بحران جنگ مدیریت شد ،این مشکلات هم میتواند در پرتو آن جور همراهی چشمگیری حل شود. باری چه فایده که نیست !بگذریم خلاصه این که آن وجود نازنین ،یعنی برادرزاده ی عزیز و گرامی که در زمان حیات همه ی خانواده را دور هم جمع میکرد و فضایی سرشار از مهر و دوستی پدید میآورد این زمان بعد از شهادتش نیز چنین کرده بود و تلاشها بعد از مراسم مختلف بر روی چهلم شمس شهید متمرکز بود .من هم به لطف حق و به عنایت خود شمس الدین مشغول نقاشی چهره شدم تا در مراسم چله رونمایی شود. فرصت زیاد نبود. دست به کار شدم و شبانه روزی طراحی کردم تا این که کار به انجام رسید و شاید یک روز به مراسم مانده بود که تمام شد. تابلو بر سه پایه استوار بود کمی عقب رفتم و نگاهی اجمالی انداختم .به نظرم اندکی لغزش قلم مو در کار بود ،ولی هر چه می جستم کمتر می یافتم و روشنم نبود که این ایراد کجاست .خسته و کلافه شدم صندلی را گذاشتم و نشستم دستهایم قلاب به پشت سر بود شب هم تقریباً فراگیر شده بود بلکه ساعاتی از آن گذشته بود. فضای آتلیه هم آرام و ساکت بود. در پاییز سایه ی شب سنگین تر است و ورقه ی سرمای آن کوچه و خیابان را زودتر از وجود آدمها جارو میکند. این بود که خستگی چند ساعته ی کار و کلافگی ایراد ،چهره پلکهای مرا همان طور که روی صندلی قلاب دست نشسته بودم به هم آورد. چشمهایم که گرم شد ،شمس الدین از در وارد شد احساس خواب و رؤیا نداشتم گویی که شمس در حیات است و آمده به عمویش سری بزند. نگاهی به تابلو انداخت و زبانی به تشکر چرخاند. همانطور که چشمش روی نقاشی چهره ی خودش دور میزد خطاب به من کرد که چی شده چرا ناراحتی؟ بعد انگشتش را روی قسمتی از تابلو گذاشت که مشکل داشت و گفت: بیا اینجای گردنش را درست کنی مشکل حل میشود. در همین حال قلاب دستهایم از هم باز شد و بیدار شدم با آن که چرت کوتاهی زده بودم نمی دانستم چه ساعتی از شبانه روز است فقط جای انگشت سید شمس الدین را به خاطر داشتم. با عنایت شهید ایراد کار پیدا شد. قلم مو را برداشتم و آخرین اصلاح را با اشک و اشاره ی او به انجام رساندم. #ڪانال_شهداےغریـب_شیـراﺯ: ﺩﺭ ایتا : https://eitaa.com/shohadaye_shiraz #نشردهیـد یادشهدازنده شـود اجرشهادت ببرید •┈┈••✾❀🍃♥️🍃❀✾••┈┈•*

🥀 داستان روزانه هر روز یک قسمت🥀 #خاطرات_جبهه #نویسنده_حبیب_صفری #حلاوت_ایثار #قسمت_آخر . مسئله دیگری که مخالفت فرماندهان ایران را در این منطقه به دنبال داشت استفاده دشمن از سلاحهای شیمیایی بود گفتند ما قادر نیستیم نیروهای تازه نفس جایگزین کنیم و اتفاقاً صدام در این عملیات بزرگترین حملات شیمیایی زمان جنگ را درمنطقه و عقبه ها انجام داد و ما نیز آسیب جدی دیدیم . فرمانده سپاه و برخی از موافقین عملیات معتقد بودند اینها مشکلات عملیات است و ما باید آنها را حل کنیم، اینها به عنوان مانع اجرای عملیات تلقی نمیشوند. بالاخره با اجرای عملیات موافقت شد و برای پشتیبانی در مرحله اول از قایقهای کوچک استفاده شد و برای هر لشکری یگان دریایی تشکیل شد که دارای بیش از ۱۰۰ فروند قایق بودند . علاوه بر آن سه نوع پل پیش بینی شده بود دو پل شناور و یک پل ثابت . پلهای شناور که در هفته های اول عملیات توسط نیروهای ویژه ایجاد شد پلی بود که شبها زده میشد و صبح قبل از طلوع آفتاب جمع آوری می گردید. پل ثابت سه ماه بعد از عملیات روی رود زده شد ) شما توجه داشته باشید این پل در دریا با ساحل نامناسب و در حال جنگ ظرف این مدت کوتاه چقدر سخت میتواند باشد ( همزمان با عملیات پیش بینی شده بود ۲ بود که از طریق بندر ماهشهر با یدک کش برخی از امکانات را از اروند رود عبور دهند و به فاو برسانند. رژیم بعثی عراق هر روز بمب باران میکرد و از توان هوایی خود نهایت استفاده را میبرد و به همین دلیل بود که بیشترین هواپیمای دشمن در همین عملیات نابود شد. مهمترین نوآوری عملیات فاو که اکنون در دانشگاههای علوم نظامی برجسته دنیا تدریس میشود این بود که ایران با عبور بیش از دو هزار و پانصد غواص از اروند خط اول دشمن را بدون تیر اندازی شکست. #پایان #ڪانال_شهداےغریـب_شیـراﺯ: ﺩﺭ ایتا : https://eitaa.com/shohadaye_shiraz #نشردهیـد یادشهدازنده شـود اجرشهادت ببرید    ┈┈••✾❀🍃♥️🍃❀✾••┈┈•*