*داستان دنباله دار هر روز یک قسمت* * #براساس_زندگینامه_شهید_حجت الله آذرپیکان* * #نویسنده_منوچهر_ذوقی* * #قسمت_یازدهم*. مرد کنار کامیون ایستاده و مشغول صحبت کردن با جوانی شد که زیر پیراهن سفیدی به تن داشت ،چفیه ای دور سرش پیچیده بود و جعبه های مهمات را از کامیون پیاده می‌کرد. سرهنگ با ناراحتی همان جا ایستاد: «معلوم نیست تا کی باید منتظر بمونم تا فرمانده شان را پیدا کنن» جوان جعبه مهمات را از زمین گذاشت و او را دور سرش باز کرد و همراه با مرد به طرف او آمدند. سرهنگ کلاهش را از سر برداشت عرق پیشانی اش را با آستین گرفت و منتظر ماند. جوان روبه‌روی او ایستاد: _سلام جناب سرهنگ خوش اومدین بفرمایید. _سلام خسته نباشید من با آقای آذرپیکان کار داشتم. _بله بفرمایید _کجا هستند از کدوم طرف باید برم؟ _من در خدمتتون هستم امرتون را بفرمایید. _معذرت می خوام باید مستقیماً با خودشون حرف بزنم. مرد میانسال لبخند زد و حرف او را برید. _آقای آذرپیکان ایشان هستند. سرهنگ با تعجب نگاهی به جوان و نگاهی به مهمات کنار کامیون انداخت. _شما هستین؟! _بله خودم هستم راحت باشید امرتون چیه؟ سرهنگ لحظه با توجه به او خیره شد هنوز گیج و مردد بود و نمی‌دانست چه بگوید. یک بار کلاهش را بر سر گذاشته باشه هایش را محکم به هم کوبید و احترام نظامی گذاشت. _خیلی معذرت می خوام ولی حقیقت انتظار نداشتم. و دوباره نگاهش را به سمت جعبه های مهمات کنار کامیون دوخت. حاج حجت لبخندی زد و دستش را به طرف او دراز کرد. _به هرحال من آذر پیکانم سرهنگ دست او را فشرد. _خیلی از دیدنتون خوشحالم. _من‌هم همین‌طور بفرمایید آنجا توی سایه. مرد رفتن شانه به شانه ی آنها را دنبال کرد خندید و سری تکان داد و به سمت کامیون به راه افتاد. 👈ادامه دارد .... http://eitaa.com/joinchat/2304966656C7c3f274f75 •┈┈••✾❀🍃♥️🍃❀✾••┈┈•*

*داستان دنباله دار هر روز یک قسمت* * #براساس_زندگینامه_شهید_حاج_مهدی_زارع* * #نویسنده_سید_حمید_سجادی_منش* * #قسمت_یازدهم*. ⁦او به محض صدور فرمان مهم حضرت امام در مورد قضایای کردستان،داوطلبان راهی شد و به مدد مردم مظلوم کرد شتافت.اگرچه پذیرفتن این موضوع برای من که شدیداً به او وابسته بودم گران آمد اما به خاطر او تحمل کردم.به او اعتماد داشتم و می‌دانستم همیشه بهترین راه را انتخاب میکند. از کردستان که برگشت در سپاه شیراز به کارش ادامه داد تا این که جنگ شروع شد. مهدی درنگ نکرد و در سومین روز تجاوز عراق به جبهه رفت. تصور می کردم که پس از مدتی باز می گردد و حضور او در جبهه مانند کردستان کوتاه و زودگذر است. اما اشتباه می کردم.او سرشار از نور شده و بوی زندگی اش را تازه آغاز کرده بود سرود لبیک و بتاش و شوق سفر در سینه. دو سال گذشت و ما صاحب دو فرزند شدیم. حاجی گاه گاهی به شیراز می آمد.برای راحتی ما تلاش می کرد و دوباره راهی جبهه می شد .تا اینکه در اهواز خانه ای اجاره کرد و به آنجا رفتیم. در آن شهر از نظر مادی و امکانات زندگی با مشکلات زیادی روبرو بودیم .شهر به خاطر جنگ مخاطره آمیز بود و ما خیلی از سختی ها با وجود حاجی به آرامش و اطمینان تبدیل می شد . بچه ها پدرشان را می دیدند آرام می گرفتند .روح قدسی حاجی و رفتار متین او مدت ها من و بچه ها را سرحال نگه می داشت . یک بار که برای انجام کاری به اهواز آمده بود ،سری هم به خانه زد . بچه ها از او خواستند ما را به گردش در شهر ببرد .در پارک بودیم که حمله هوایی آغاز شد .صدای وحشتناک هواپیماهای دشمن و ضد هوایی هوایی که از شهر محافظت می کردند ، موجب ترس و وحشت بچه ها شده بود .فاطمه دختر کوچکم که از این صداها ترسیده بود ،فریاد زد و در بغل پدرش پنهان شد .حاجی او را در آغوش کشید و فشرد و آرام آرام نجوا کرد که :«ما این مشکلات را تحمل می کنیم تا اسلام مورد تجاوز قرار نگیرد» شاید کمی تعجب کنید .اما فاطمه با اینکه کوچک بود دیگر ترس به سراغش نیامد و در بمبارانهای بعدی از صدای انفجار وحشتی نداشت. یک مرتبه هم به اتفاق خانواده شهید کدخدا که در همسایگی ما بودند به مناطق مخروبه جنگی اطراف اهواز رفتیم. در آنجا خاکریز بود و تعدادی تانک سوخته عراقی. جایی را به ما نشان داد که محل شهادت یکی از دوستانش بود. سمیه و میثم را روی خاکریز نشاند و عکس گرفت. خوب یادم هست وقتی عکس گرفت و گفت: «می خواهم این لحظه و این جاها در ذهن بچه‌ها به یادگار بماند و وقتی بزرگ شدند یادشان بماند و هرگز دست از اسلام برندارند» بعد خندید وگفت: «حتماً به آنها بگویید این عکس‌ها را پدرتان گرفته و سفارش کرده که او را فراموش نکنید» #ادامه دارد 🍃🌷🍃🌷 •┈┈••✾❀🍃♥️🍃❀✾••┈┈•*

*داستان دنباله دار هر روز یک قسمت* * #براساس_زندگینامه_شهید_عبدالمجید_سپاسی* * #نویسنده_غلامرضا_کافی* * #قسمت_یازدهم* دایی نیز فراموش نشده است .آماده است که کوبه ی در می نالد. خواهر زاده ها با احترام خاصی سلام می کنند و احوالپرسی .دایی که در ماشین قرار می گیرد ،با جعفر آقا حال و احوال می کند .جعفر آقا ژست فرماندهی گرفته و شق روی صندلی جلو نشسته است. اما بر خلاف ظاهر هستش دل مهربانی دارد و افتخارش این است که هیچوقت دیرتر از آفتاب بیدار نشده است و این تکلیف را بر همه ی بچه ها فرض کرده است که هر طور شده نماز صبحش آن را بخوانند . این را شاپور خیلی خوب می داند ، که به قول خودش خیلی اهل جانماز آب کشیدن نبوده و نیست و گهگاه اگر توانسته ، در عالم بچگی از این تکلیف پدر طفره رفته است . زمان غیرمعمولی است برای سفر ،اما هوا خوب است . هنوز یک دهه بیشتر از پاییز نگذشته است و تقویم سال پنجاه و سه تا نیمه ورق خورده است .گشت و گذار تهران بدک نیست. اگر آدم کار خاصی هم نداشته باشد بهتر می تواند ببیند ،دقت کند ، حواسش به مردم و خیابانها باشد و با دیدن خوراکی های جور وا جور که در ذایقه به آدم فریاد می شوند ، زبان در دهان آب افتاده بگرداند و نیم نگاهی در هراس پدر و برادر بزرگتر  که سخت متشرع است به سر در سینماها بیندازد .بعد هم مرکب را زین و بنزین کنند و برگردند. اصفهان و شهرضا را پشت سر می گذارند و می رسند به دو راهی دم غروب و راهی را که ادامه می دهند به شیراز نمی رسد . به سمیرم شاید . ناگهان آسفالت خشک و نازک به پایان می رسد بی هیچ علامتی که کنار جاده باشد .جاده ی خاکی مرکز رهوار را تقلا می کشاند .فرمان از دست راننده خارج می شود .تلوتلو می خورد .در باز می شود و کلاه دوری تا مسافتی قل می خورد و آرام می گیرد .بعد از آرام گرفتن ماشین ،مهدی و دایی و جعفر آقا را در می یابند. شاپور هرم ملایم و سرازیر را که روی شقیقه اشحس کرد ، سرگیجه اش تمام شد.جعفر آقا بی هوش است .درست مماس با ستون فقرات درز کت دریده است و خون بیرون زده است .بدن حرکت ندارد ، اما آمیخته باناله، که البته و هم دایی و مهدی است ، به سختی نفس می کشد. #ادامه دارد.... •┈┈••✾❀🍃♥️🍃❀✾••┈┈•*

🥀 داستان روزانه هر روز یک قسمت🥀 #براساس_زندگینامه_شهید_سیدمحمد_کدخدا* #نویسنده_علی_سلیمی* #قسمت_یازدهم 🎤برگرفته از خاطرات رسول قائدشرفی و محمدرضا اوجی کاغذ و قلم کنار دستم بود. بغل پنجره ایستاده بودم به ماشین ها و عابرانی که از خیابان رد می شدند نگاه میکرد. ضبط صوت را روشن کردم و از پنجره به آسمان خیره شدم. نگاهم بی اختیار به طرف تابلوی آویزان شده بر روی دیوار چرخید .کلماتی که در عین سادگی دنیای معنی را به ذهنم وارد میکرد :«پرواز را به خاطر بسپار پرنده مردنیست» با شنیدن اولین جملاتی که از ضبط صوت پخش شد تمام تصاویر روبرویم محو شدند.. _چرا باید اینجوری بشه با که بچه ها من خیلی خوب کار کردند. چرا نباید تمامش بکنیم؟! گفتنش :«سید! حالا چه موقع این حرف هانیست ما مامور انجام تکلیفیم. نتیجه اش به ما مربوط نمیشه. گفتن برگردیم ما هم برمی گردیم» آخرین نفراتی بودند که باید عقب می بردیم. ۱۲ نفری می شدند با لباس‌های غواصی که سرتاپاشون گلی و خیس بود .هوا هم خیلی سرد .همشون ناراحت بودند‌ از اذان صبح مشغول برگرداندن نیروها بودیم. دیگر هوا داشت روشن میشد. بچه ها عقب ماشین که سوار شدن دندان هاشون از شدت سرما به هم می‌خورد میخواستم راه بیفتیم که یکی از بچه‌های بسیج گفت تا نمازشون خونه حرکت نمیکند.با اشاره سید منتظر شدیم تا نمازش را بخونه. اسلحه هاش رو توی همون گل ها و زد و زمین گذاشت و الله اکبر گفت. آرامش آن جوان بسیجی و دلهره خودم هیچ وقت یادم نمیره. نمازش که تمام شد ،سجده کرد و های زد زیر گریه. چون نمیتونست برگرده .حق هم داشت .جنازه خیلی از دوستانشون اون طرف بود‌ هرجوری بود با سید بلندش کردیم و راه افتادیم .روی صورت پر از گلش فقط دوتا رد اشک معلوم بود. توی راه برگشتن سید اصلا انگار توی این دنیا نبود ،حتی یک کلمه هم حرف نزدیم رساندیم حرکت کردیم. ساعت حدود ۴ بعد از ظهر بود مقره تاکتیکی ،گوشه‌ای کز کرده بودم و آسمان را نگاه می کردم اونقدر توی خودم بودم که نزدیک شدنش را حس نکردم دستش رو روی شونه ام گذاشت به خودم اومدم. لباس را عوض کرده بود انگار حمام رفته بود. #ادامه دارد http://eitaa.com/joinchat/2795372568C39e6bb54eb •┈┈••✾❀🍃♥️🍃❀✾••┈┈•*

🥀 داستان روزانه هر روز یک قسمت🥀 #براساس_زندگینامه_شهید_مرتضی_جاویدی* #نویسنده_داریوش_مهبودی* #قسمت_یازدهم 🙂 همیشه وقت استراحت می آمدیم یکی را به صورت مرده می خواباندیم وسط سالن آسایشگاه .بعد همگی یک مراسم کفن و دفن عزاداری به راه انداخته می انداختیم.یک تعدادی هم می شدند صاحب عزا. یکی رود میزد و تعدادی هم گریه می کردند .دل تنگی داشتیم و شوخی باعث می شد راست راستی گریه کنیم و سبک شویم.زار می زدیم.چراغ ها را خاموش کرده و محشری به پا می کردیم.بعضی وقت ها مرده هم گریه اش می گرفت 😥😅 یک شب عمو مرتضی با جلیل اسلامی که همیشه با هم می پریدند ، آمده بودند توی سالن .آن شب عمو طوری گریه کرد که راست راستی باورمان شد آن که وسط سالن افتاده واقعا مرده است .بعد از او ما هم جرات کردیم و یک دل سیر زار زدیم.این مراسم را هفته ای یکبار بر پا می کردیم. حالا عمو افتاده وسط سنگر ،یکی در وسط اتاق زار میزند یکی هم خاطره می گوید : «ما سختی بسیار کشیدیم .واقعا بچه ها از جان مایه گذاشتند .لحظه به لحظه به چشم خود دیدم چطور شهید و مجروح می شوند.آب و آذوقه کم آوردیم .ما بالای تپه ای در محاصره گیر افتادیم .پایین ،سه راهه ای بود که عراقی ها آن را گرفته بودند.مجبور بودیم شبانه با تعدادی از بچه ها به ارتفاع پایین تر بیاییم و از رودخانه ای که آنجا بود آب برای فردای گردان ببریم.در این چند روز هم مامور مقاومت بودیم ،هم آب و غذا تهیه می کردیم ، هم به مجروحین می رسیدیم و هم شهیدانمان را جای امنی نگه می داشتیم. با این همه فشار هرگز حاضر نمی شدیم عقب برگردیم.قول داده بودیم به فرماندهی سپاه که تا آخرین نفس مقاومت کنیم.و خدا خواست ماندیم و آبرو از کف ندادیم.» حلقه آبی در چشم عمو درخشید صدایش کمی خش دار شده بود و سرش گرم. _عمو مرتضی از زیارت امام کمی برای مان حرف بزن. _والله از همان اول که دیدمشان بغض گلویم را خراشید و بی اختیار اشک از گونه‌هایم سرازیر شد. نزدیکتر شدم یادم هست که به زور سلام کردم. در حقیقت هیبت امام مرا گرفته و زبانم را لال کرده بود. خودم نمی توانستم حرف بزنم تا این که آقای رضایی مرا خدمت امام معرفی کرد و جریان عملیات را برایشان توضیح داد. با قامتی نورانی خم شد و پیشانی مرا بوسید و آن زمان دیگر هیچ آرزویی نداشتم. من هم فرصت را از دست ندادم و دست و صورت امام را بوسیدم. فقط توانستم یک جلمه به زبان بیاورم. «شفاعت مرا نزد خداوند بکنید ‌برایم دعا کنید تا در جبهه شهید شوم. ایشان همینطور که به صورت من زل زده بودند فرمودند :انشاالله» و بعد که میخواستیم خداحافظی کنیم رو به ما کردند و فرمودند: دعا می کنم که انشاالله پیروز شوید. حالا دیگر اشک آقامرتضی درآمده بود .میشد صدای تپش قلبش را شنید. سرش رو به غروب بود و افق را می نگریست. #ادامه دارد http://eitaa.com/joinchat/2795372568C39e6bb54eb •┈┈••✾❀🍃♥️🍃❀✾••┈┈•*

🥀 داستان روزانه هر روز یک قسمت🥀 #براساس_زندگینامه_شهید_محمودرضا_بیضایی* ✍از تبریز تا دمشق / #قسمت_یازدهم 🔹پشت پا به فوتبال و همه چیز! در ایام نوجوانی، یک روز توی حیاط خانه یک توپ پلاستیکی کاشت جلوی من و گفت:《وایستا،می خوام دریبل بزنم.》گفتم:《بزن ببینیم!》ایستادم و به راحتی دریبلم زد. گفت:《دوباره》و دوباره ایستادم جلوش و دریبل خوردم. توپ را برداشت زد زیر بغلش و گفت:《این دریبل مال زین الدین زیدان بود!》بعد گفت:《زیدان دو سه تا حرکت دیگر هم دارد.》و گفت بیاستم تا نشانم بدهد. سه تا تکنیک عجیب و غریب زد که من واقعا نتوانستم کاری بکنم و فقط ایستادم و تماشا کردم. آن موقع ها فوتبال عشقش بود. با بچه های پایگاه می رفت زمین چمن بیمارستان شهدا تمرین می کرد. معلوماتش درباره ی دنیای فوتبال خوب بود. همه ی اخبار فوتبالیست های داخلی و خارجی را دنبال می کرد. بارها شده بود که از درس و مدرسه بزند و برود دیدن بازیکن ها و مربی تیم هایی که به تبریز آمده بودند. خاطرم هست از منصور پورحیدری امضا گرقته بود و با بعضی بازیکن های محبوبش عکس یادگاری داشت. یادم هست روزی که یکی از بازیکن های تیم محبوبش از ایران رفت، گریه کرد. حتی پیراهن مشکی پوشید! نامه ی اعتراضی و پر احساسی هم برای آن بازیکن نوشته بود که بعدا پاره اش کرد. آن روزها آن قدر غرق فوتبال بود که درسش به طور کامل به حاشیه رفته بود؛ جوری که حتی در امتحانات خرداد لطمه ی جدی خورد. محمدرضا اما وقتی رفت سپاه، فوتبال به یک باره چنان از زندگی اش محو شد که انگار قبل از آن هیچ علاقه ای به این ورزش نداشت. بعد از آن، من یک بار ندیدم و نشنیدم که فوتبال تماشا کند یا اسمی از بازیکن یا تیمی بیاورد. از روزی که رفت سپاه، همه جوره دگرگون شد. به جرئت می گویم که همه ی تعلقات و علایقش محو شد. سپاه برای محمودرضا نقطه ی عطف بود. محمودرضای قبل از سپاه با محمودرضای بعد از سپاه متفاوت است. خیلی چیزهای حتی مباح را هم به راحتی بوسید و گذاشت کنار. ✍به روایت"احمدرضا بیضائی" #ادامه_دارد http://eitaa.com/joinchat/2795372568C39e6bb54eb •┈┈••✾❀🍃♥️🍃❀✾••┈┈•*

🥀 داستان روزانه هر روز یک قسمت🥀 #براساس_زندگینامه_شهید_غلامعلی_دست_بالا* #نویسنده_بیژن_کیا* #قسمت_یازدهم همان شب در مسجد غلام علی و دوستانش تصمیم گرفتند گروهی برای محافظت از محله ها داشته باشند. آنها با حرف که داشتند یا به غنیمت گرفته بودند تا صبح در خیابان‌ها نگهبانی دادند. همه آمده بودند حتی جمال جوانمردی هم با آن بازی شکسته آمد تا از بقیه عقب نماند. نیمه های شب اتومبیلی به آنها نزدیک می‌شد هوا سرد بود آنها در حلبی خالی آتش روشن کرده بودند نور اتومبیل بر در و دیوار لغزید و بالا اومده ایستاد و داد زد.:«ایست» در چند متری شان آرام گرفت. چراغ هایش اما هنوز روشن بود نمیشد سرنشینانش را تشخیص داد. چند لحظه بعد در باز شد و مرد روحانی که چهل و چند ساله به نظر می‌رسید به سمتشان رفت و گفت:«سلام خدا قوت» _سلام حاج آقا _خسته نباشید _ممنون حاج آقا روحانی عمامه مشکی اش را کمی جابجا کرد و گفت: از بچه‌های کدوم مسجدین؟! _مسجد شازده قاسم. رو به جمال کرد و پرسید: دستت اذیتت نمیکنه؟؟ جمال خنده گفت این که چیزی نیست حاج آقا اگه گردن هم شکسته بودی میومدم نگهبانی می‌دادم. به تدریج بعد از تشکیل سپاه پاسداران انقلاب اسلامی غلامعلی به همراه چند نفر از دوستانش به عضویت این نهاد انقلابی در آمدند. _مگه ارتش نیست _هست ولی ضعیف شده. ما نیاز به نیروی مردمی داریم.. هستی یا نه اگه هستی یا علی بگو! همان دوستای تازه پیدا کرد که هر کدام است که الگوی اخلاق و جوانمردی بودند نمونه اش ،محمدرضا حقیقی، مرتضی جاویدی ،حسن حق نگهدار و یا محمد اسلامی نسب. شما که دارید این کتاب را می خوانید با شما هستم بگذارید خاطره برایتان تعریف کنم تا بهتر غلامعلی دست بالا را بشناسید. اوایل جنگ مدتی بود که باید آماده می‌شدیم برای عملیات والفجر ۱. شب از نیمه گذشته بود و من هنوز با چشمانی باز زیر پتو مچاله بودم .دست چپم کرخت شده بود نه از سرما،بلمه فکرهای جورواجور کلافه می کرد. این پهلو و آن پهلو شدم. هنوز تکلیف عملیات والفجر حضور چند تا از گردان ها مشخص نشده بود .که گاه غرش مبهم توپ های عراقی از عمق تاریکی به گوش می‌رسید. نگران حجم آتش توپخانه عراقی ها بوددم. صدایی شنیدم. پتو را کنار زدم و بوی پای احمدعلی زیر دماغم خورد. چشم چرخاندم. غلامعلی بلند شده بود و گوشه سنگر وضو می گرفت .ساعت نگاه کردم ۳:۲۳ بود روی سرم کشیدم .از نجوایی که میشنیدم ،می‌دانستم نماز می خواند نماز غلامعلی تا اذان صبح ادامه داشت. کسی بیرون سنگر با صدای بلند اذان می گفت سلام نماز را در آنجا پتو را روی خودش کشید و خوابید بچه ها یکی یکی از خواب بیدار شدند. #ادامه_دارد http://eitaa.com/joinchat/2795372568C39e6bb54eb •┈┈••✾❀🍃♥️🍃❀✾••┈┈•*

🥀 داستان روزانه هر روز یک قسمت🥀 #براساس_زندگینامه_شهید_شمس_الدین_غازی #نویسنده_غلامرضا_کافی #قسمت_یازدهم خاطرم هست که چند روزی مادرم نبود؛ زیرا برای پرستاری و عیادت پدرش که مریض بود به یاسوج رفته بود در همان ایام یک روز وقتی وارد خانه شدم بوی خوش غذا همه جا را پر کرده بود . گفتم :حتماً خاله ام یا کسی از فامیل آمده و غذا درست کرده است. در حالی که کسی جز شمس الدین در خانه نبود. تاس کباب درست کرده بود و مرتب و با آداب تمام گذاشته بود وسط ,وقتی وارد اتاق شدم، پشت به من بود. کلاه دو گوشی عشایری روی موهای بلندش گذاشته بود و نشسته بود داشت تفنگش را که یک دم پُر یک لول بود, تمیز میکرد و گفت که میخواهم فیلم رئیس علی بازی کنم. القصه، وردهای شمس الدین سبب شد که نیروهای خشن و عصبانی گارد ،چیزی را نبینند همین که دوباره سوار ماشین شدیم ،نفس عمیقی کشید و شروع کرد به تشکر از خدا نفر جلو گفت :چی شده سیّد؟ گفت ،هیچ به خیر گذشت بعد دست کرد ته کیف و فتیله ها و چاشنی را درآورد داد به جلویی و گفت بکن تو جورابت. او هم همین کار را کرد. من تازه فهمیدم که چه اتفاقی افتاده! اگر چه از شمس عصبانی بودم؛ اما خوشحال شدم که گرفتار نشدیم. فقط گفتم: فکر نکردی من جواب آقامو چی بدم؟ خلاصه مابقی راه را با دعا و ندبه پشت سر گذاشتیم تا به شیراز رسیدیم. یادم هست که تمام راه را فقط یا صاحب الزمان می گفتم. وقتی به شهر رسیدیم ،سید وسایلش را که برای ساخت مواد انفجاری و نارنجکهای دستی که آماده کرده بود برداشت و رفت و اصلاً انگار نه انگار که به خاطر من و بچه ی مریضم به شیراز آمده است! #ادامه_دارد #ڪانال_شهداےغریـب_شیـراﺯ: ﺩﺭ ایتا : https://eitaa.com/shohadaye_shiraz #نشردهیـد یادشهدازنده شـود اجرشهادت ببرید •┈┈••✾❀🍃♥️🍃❀✾••┈┈•*

🥀 داستان روزانه هر روز یک قسمت🥀 #براساس_زندگینامه_شهید_کرامت_الله_غلامی* #نویسنده_غلامرضا_کافی* #قسمت_یازدهم 🎙️به روایت محمدیوسف غلامی - من سر کلاس به شعر از فروغ فرخزاد خوندم و کرامت سر یه کلمه شیطنت میکنه و میگه اینطور نیست - خب اون شعر چی هست؟ میشه یه بار بخونید ببینم کرامت چرا شیطنت کرده! - شما این مصرع شعر رو بخونید ببینم این شعر چیه؟ مصرع شعر داد دستم و من خوندم - جگرم از هُرم آتش سوخت.... - خب کرامت هم که همینطور میخونه .آقای ،غلامی این هَرم هست.... - نه خانم این هُرم هست به معنی گرمی و داغی _مطمئنی آقای غلامی؟! - بله غیر از این نیست. _آفرین به کرامت پس ایشون شیطنت نمی کرده دیدم که اصرار داره این هُرم ..هست میدونستم کرامت اهل شیطنت .نیست آخه تو خونه به همه خیلی احترام میذاشت و سرش همش به کتاب و درساش بود خلاصه خداحافظی کردم و از مدرسه اومدم .بیرون خیلی خوشحال بودم که یه بچۀ نه ساله سوادش بالا هست و به معلمش گفته که این کلمه نمیتونه این باشه . همیشه با خودم فکر میکردم که کرامت باید معلم بشه و حالا دیگه با این اتفاق مطمئن شدم که کرامت میتونه تو شغل معلمی موفق بشه و اطلاعاتشم که خدا رو شکر از همین الآن بالاست... کرامت خیلی کنجکاو بود و دائم سوال میپرسید محال بود یه سؤال ذهنش رو مشغول کنه و نپرسه که این جوابش چی هست.... یوسف چرا اینجا نقطه چین گذاشته؟ #ادامه_دارد ... #ڪانال_شهداےغریـب_شیـراﺯ: ﺩﺭ ایتا : https://eitaa.com/shohadaye_shiraz #نشردهیـد یادشهدازنده شـود اجرشهادت ببرید •┈┈••✾❀🍃♥️🍃❀✾••┈┈•*

🥀 داستان روزانه هر روز یک قسمت🥀 #خاطرات_دفاع_مقدس* #نویسنده_محمد_محمودی* #گلابی_های_وحشی #قسمت_یازدهم رفتیم سه چهار روز در همان مسجد با این جمعیت زیادی که از شهرستانها آمده بودند صبر کردیم تا زمان اعزام به جبهه ها فرا رسید. لباسهای بسیجی را در همان مسجد تحویل دادند. وقتی قرار شد کارت پلاک ،بگیریم قلی که عکس به همراه نداشت پریشان و کلانه بود به هر کس میرسید طلب عکس می کرد. اخر کار که داشت از غصه دق میکرد در جيب من عكس صادق که خودش همراه ما هم نبود، پیدا شد عکس را که به قلی دادم از شوق بال در آورد رفت و کارت پلاک گرفت بالاخره انتظار سرآمد و اتوبوس های زیادی در مقابل حرم و خیابانهای اطراف صف کشیدند و اعزام آغاز شد. اتوبوسها با سرعتی کم از شهر خارج شدند هر از گاهی راننده ها به جنب و جوش بچه ها معترض و عصبانی میشدند اما کجا دانند حال ما سبک باران ساحلها.! شور و شعف در چهره ی بچه های جبهه موج میزد .هیچ کس سر از پا نمی شناخت و به ذهنش خوف و وحشت راه نداشت کم کم صدای دعا و نیایش به گوش می رسید. گاه گاهی نیز فردی با شوری وصف ناپذیر نوحه سرایی می.کرد شعاری از قبیل ای لشکر صاحب الزمان آماده باش آماده باش بهر نبردی بیامان آماده باش... شور و شوق را بیشتر در کالبد بسیجی ها تزریق میکرد. راننده ها هم با مرام و مسلک ما خو کردند و همرنگ جماعت شدند. وقتی در مسیر از خیابانهای شهرمان گذشتیم در مسیر جاده ،اهواز شیراز ، شیشه ی اتوبوس را کنار کشیدم و در دل با در و دیوار شهر خداحافظی کردیم .نزدیکی های صبح بود که به امیدیه رسیدیم گردانها هر کدام به دستور فرماندهان به خط شدند. بنا شد بعد از نماز صبح دوباره برای سازماندهی به خط شویم. سه چهار روز در امیدیه ماندیم نیروها بین تیپها و لشکرها تقسیم شد. #ادامه_دارد ... #ڪانال_شهداےغریـب_شیـراﺯ: ﺩﺭ ایتا : https://eitaa.com/shohadaye_shiraz #نشردهیـد یادشهدازنده شـود اجرشهادت ببرید •┈┈••✾❀🍃♥️🍃❀✾••┈┈•*

🥀 داستان روزانه هر روز یک قسمت🥀 #خاطرات_جبهه #نویسنده_حبیب_صفری #حلاوت_ایثار #قسمت_یازدهم . روز دوم عملیات بود هنگامی که از خط بر میگشتم در تپه ماهورهای کوهپایه، نزدیکیهای پل چم سری یکی از برادران بسیجی که تیر بار بر دوش داشت ، در کنار جاده ایستاده بود دست تکان داد توقف نمودم و او را در عقب ماشین سوار کردم ، تیر بارش روی سقف گذاشته و ایستاده بود . حدود سیصد متری که حرکت کردم یک نظامی با لباس عراقی مسلح و پیاده به سمت خط مقدم در حرکت بود به فاصله بیست متری او توقف کردم و به دوستم که جلو در کنار من نشسته بود گفتم او عراقی است، دوستم گفت ممکن است از نیروهای خودی باشد که لباس عراقی پوشیده است ) بعضی از بسیجی ها لباسهای عراقی که از سنگرهایشان به غنیمت میگرفتند میپوشیدند ( ریسک نکردم از خودرو پیاده شدم ، به سوی او حرکت کردم او عراقی بود ، متوجه شد که من ایرانی هستم ، اسلحه خود را به طرف من گرفت تیر بار چی عقب وانت بود او را تهدید کرد، بلافاصله ترسید ، اسلحه اش را روی زمین انداخت و دست هایش را به نشانه تسلیم بالا برد . به تیر بارچی گفتم: شما مواظب باش تا من به سمت عراقی بروم . به او نزدیک شدم اسلحه اش را برداشته و وارسی نمودم خشاب اسلحه اش پر بود. معلوم شد که هنوز تیری شلیک نکرده است. تعدادی فشنگ هم در جیبش گذاشته بود همه را بیرون آوردم بود. همه را بیرون آوردم . می گفت :انا مسلم ، دخیل یا خمینی به او گفتم لاتخف یک قطعه عکس از جیبش بیرون آورد. گفت: خودش ، همسرش ، یک دختر و یک پسر در عکس بودند . می اسم پسرم علی است و در کربلا به مدرسه میرود . به او گفتم میدانی الآن کجا هستی ؟ گفت دو روز است که ایرانی ها حمله کردند و سنگرهای ما را به تصرف در آوردند. من در جایی مخفی شده بودم. امروز از مخفیگاه خارج شدم و راه افتادم تا به نیروهای عراقی برسم. نمی دانستم که این جاده به دست ایرانی ها افتاده است خودرو شما که از سمت عراق می آمد فکر کردم از نیروهای خودمان است ولی وقتی که توقف کردید پیاده شدید و به سمت من آمدید متوجه شدم که ایرانی هستید. همینطور که با هم صحبت میکردیم اشاره کرد که خیلی تشنه ام ، یک بطری شربت سانکوئیک که از سنگرهای خودشان به غنیمت برداشته بودیم به او دادم #ادامه_دارد... #ڪانال_شهداےغریـب_شیـراﺯ: ﺩﺭ ایتا : https://eitaa.com/shohadaye_shiraz #نشردهیـد یادشهدازنده شـود اجرشهادت ببرید ┈┈••✾❀🍃♥️🍃❀✾••┈┈•*

🥀 داستان روزانه هر روز یک قسمت🥀 #خاطرات_جبهه #نویسنده_حبیب_صفری #حلاوت_ایثار #قسمت_یازدهم . یک دسته پول عراقی از جیبش بیرون آورد و به من داد و گفت هذا مال انت ، گفتم لا هذا مالک و پولها را به او پس دادم و در کنار تیربار چی سوارش کردم. با التماس زیاد میگفت مرا به پاسداران تحویل ندهید در عراق به ما گفتهاند پاسداران شما را زنده پشت خودرو می بندند و روی زمین میکشند. در همین لحظه یک خودرو توپ ۱۰۶ که دو نفر از درخواست کردم کمی توقف کنند. اسیر عراقی را نزد آنان بردم و گفتم اینها پاسدارند و هیچ کاری هم به تو ندارند ، پاسداران خیلی مهربانند. در عراق به شما دروغ گفته گاند . یکی از پاسدارها که عرب در بودیم .بود با اسیر عراقی صحبت کرد و پس از آن مقداری آرامش یافت برادر پاسدار از او خواست تا در مورد وضعیت نیروهای عراقی اطلاعاتی بدهد . او گفت به خاطر تحرکات نیروهای ایرانی ما از چند روز قبل آماده باش بودیم . قبل از حمله ایرانیها هوا طوفانی شد و باران شدیدی بارید، گفتند به خاطر وضعیت جوی ایجاد شده امکان حمله ایرانیها وجود ندارد. از آماده باش خارج شدیم و در حال استراحت که ناگهان در همان شرایط غیر قابل تصور ، شبانه به ما حمله کردند و به خاطر غفلت نیروهای عراقی، ایرانیها بطور سریع خط مقدم ما را شکستند و پیشروی نمودند. من چونکه در مخفی گاهی پنهان شده بودم نمی دانستم خاکریز نیروهای عراقی بعد از حمله ایرانیها کجاست. به همین خاطر بعد از خارج شدن از مخفیگاه در اینجا اسیر شدم. پس از شنیدن این توضیحات برادران پاسدار با ما خداحافظی کردند و رفتند. ما هم اسیر عراقی را سوار کردیم و به کمپ اسرا که در پشت خط مقدم قرار داشت منتقل نمودیم. وقتی به کمپ اسرا رسیدیم اسیر عراقی از ماشین پیاده نمیشد ، میترسید و می گفت می خواهم همراه شما بیایم. #ادامه_دارد... #ڪانال_شهداےغریـب_شیـراﺯ: ﺩﺭ ایتا : https://eitaa.com/shohadaye_shiraz #نشردهیـد یادشهدازنده شـود اجرشهادت ببرید ┈┈••✾❀🍃♥️🍃❀✾••┈┈•*