دیشب یک استاد بزرگواری یک متنی را از یکی از مخاطبین‌شان ارسال فرمودند در رابطه با توصیفی از حضرت خدیجه سلام‌الله‌علیها و خواستند در رابطه با به‌کارگیری نوع ادبیاتِ متن، قلم بزنم. نویسنده سعی کرده بود تمام کلماتش را با ادبیات نوجوان و جوان امروزی تطبیق دهد. یعنی تصور کرده بود اگر با زبانِ امروزی‌ها حرف بزند محتوایش جذاب‌تر خواهد شد و‌مخاطب‌پسندتر. همین علاقه‌ی افراطی به جذبِ مخاطب، عاملی شده بود تا واژه‌هایی را در متنش به‌کارگیرد که همسو با شأن حضرت خدیجه سلام‌الله‌علیها نباشد. بارها گفته‌ایم که این نسل دایره‌المعارف مخصوص خود را دارد و با ادبیات تولیدی خودش زیست می‌کند. بعد هم به‌خودمان یادآور شده‌ایم که باید ادبیات این نسل را بدانیم وگرنه از آن‌ها عقب می‌مانیم. اما دانستن ادبیاتِ این نسل لزوما به معنی تجویزِ استفاده از این ادبیات نیست. دانستن، ما را کمک می‌دهد تا بهتر ارتباط بگیریم؛ اما شبیه این نسل حرف زدن برای نزدیک‌شدن به آن‌ها خطرات جدی فرهنگی‌ و اجتماعی به‌دنبال دارد. در اسلام برخی از امور از تقدس برخوردارند و حفظ این تقدس‌ها، در گفتار و‌ نوشتار ضروری است. به‌دلیلِ همین تقدس، ما مجاز به شوخی با آن مفهوم یا تنزل‌دادن آن معنا در حد ادبیات‌ چاله‌میدانی‌ و عامیانه نیستیم. اتفاقا گاهی حفظ همین قداست‌ها باعث می‌شود تا نوجوان بین این امور و سایر امورِ دم‌دستی فرق قائل شود و به‌خود اجازه‌ی هرنوع برخورد با این امور را ندهد. حفظ تقدس در هر اجتماعی، خو‌د‌به‌خود به حفظ مرزها و حریم‌ها کمک می‌کند و نباید مقدس‌ها را به هیچ بهانه‌ای سبک شمرد. 🖌 زهرا ابراهیمی * البته این را هم بگویم طبیعتاً بین امور مقدسِ حقیقی و تقدس‌سازی‌‌های اخیر تفاوت قائلم. #ادبیات_نوجوان https://eitaa.com/roznevesht