✳ خیر انفاق، برای خودِ انفاق‌کننده است 📌 اگر در آیه‌ی «وَأَنْفِقُوا خَيْرًا لِأَنْفُسِكُمْ» (و به انفاق بپردازيد كه به خير خودتان است)(تغابن، ۱۶) فرمود: «لانفسكم» و نفرمود: «لكم»، براى اين بود كه مؤمنين را بيشتر خوش‌دل سازد، و بفهماند اگر #انفاق كنيد، خيرش مال شما است، و به جز خود شما كسى از آن بهره‌مند نمى‌شود؛ چون انفاق، دست‌ودل شما را باز مى‌كند، و در هنگام رفع نيازهاى #جامعه‌ی خود، دست‌و‌دل‌تان نمی‌لرزد. 📚 برگرفته از #تفسیر_المیزان 👤 #علامه_طباطبایی 📖 #المیزانخوانی اینجا #حرف_حساب بخوانید 👇 https://eitaa.com/joinchat/1217855490C4fc824863f

✳️ دو شرط مهم در اجابت دعا 💠 «وَ إِذَا سَأَلَکَ عِبَادِی عَنیّ‌ِ فَإِنیّ‌ِ قَرِیبٌ أُجِیبُ دَعْوَةَ الدَّاعِ إِذَا دَعَانِ» (بقره، ۱۸۶) هنگامی که بندگانم از تو سراغ مرا می‌گیرند، همانا من نزدیکم؛ دعای دعاکننده‌ای که مرا بخواند اجابت می‌کنم. 🔻 در این آیه، خداوند متعال با مقید کردن وعده‌ی #اجابت به «إِذا دَعانِ»، دو شرط مهم در #دعا را به ما گوشزد می‌کند: 🔸 یکی اینکه دعا باید حقیقتاً دعا باشد. «أُجِیبُ دَعْوَةَ الدَّاعِ إِذَا دَعَانِ» مانند آن است که بگوییم: عالم را احترام کن در صورتی که عالم باشد. این جمله یعنی آن عالمی را احترام کن که حقیقتاً عالم باشد و به علم خود عمل کند. جمله‌ی «إِذا دَعانِ» نیز می‌فهماند که وعده‌ی اجابت در مورد دعایی است که حقیقتاً دعا باشد یعنی #قلب دعاکننده‌ی آن با #زبانش موافق باشد؛ چون #دعای_حقیقی آن دعایی است که قبل از زبان سر، زبان قلب و #فطرت که دروغ در کارش نیست آن را بخواهد. 🔹 دوم اینکه فرمود «دَعَانِ؛ مرا بخواند». دعایی وعده‌ی اجابت دارد که دعاکننده واقعاً آن را از خدا بخواهد؛ پس اگر کسی به زبان، خدا را خواند و در دل، امیدش به #اسباب_عادی و #امور_وهمی بود چنین کسی خدا را به دل نخوانده و شرط اجابت دعا را رعایت نکرده است. 📚 برگرفته از #تفسیر_المیزان 📱 نرم‌افزار #معارفی_از_قرآن #⃣ #تفسیر ✅ اینجا #حرف_حساب بخوانید؛ (برش‌های ناب از کتاب‌هایی که خوانده و سخنرانی‌هایی که شنیده‌ایم) https://eitaa.com/joinchat/1217855490C4fc824863f

✳️ عبودیت کجا و استکبار کجا؟! 🔻 عبادت وقتی حقیقتاً عبادت است که عبدِ عابد در عبادتش خلوص داشته باشد. عبادت وقتی تمام و کامل می‌شود که به‌غیر خدا به کسی دیگر مشغول نباشد، و در عملش شریکی برای سبحان نتراشد، و دلش در حال عبادت، بسته و متعلق به جایی نباشد، نه به امیدی، و نه ترسی، حتی نه امید به بهشتی، و نه ترس از دوزخی، که در این صورت است که عبادتش خالص و برای خداست؛ به خلاف اینکه عبادتش به‌منظور کسب بهشت و دفع عذاب باشد، که در این‌صورت خودش را پرستیده، نه خدا را و همچنین عبادت وقتی تمام و کامل می‌شود که به خودش هم مشغول نباشد، که اشتغال به‌نفس، منافی با مقام عبودیت است. عبودیت کجا و منم زدن و استکبار کجا؟! 👤 #علامه_طباطبایی 📚 از #تفسیر_المیزان | ج ۱ 📖 ص ۵۱ ✅ اینجا #حرف_حساب بخوانید؛ (برش‌های ناب از کتاب‌هایی که خوانده و سخنرانی‌هایی که شنیده‌ایم) https://eitaa.com/joinchat/1217855490C4fc824863f