نه با من حرف می زد و نه نگاهم می کرد. از پدرم خجالت می کشید. کمی به سکوت گذشت. همه منتظر بودند تا یک نفر شروع به حرف زدن کند که بالاخره خاله زهرا به پدرم گفت : " خب حاج آقا، شما سوالی، شرایطی، چیزی ندارید بفرمایید؟ ما در خدمتیم؟ " پدرم گلویش را صاف کرد و گفت : " والا شما که از خودمونین. دیگه باهم این حرفا رو نداریم..." کج کج پدرم را نگاه کردم و در دلم گفتم : " چرا مثلا از خودمونن؟ خوبه حالا تا امروز اصلا سیدجواد رو ندیده بودا. معلوم نیست اگه از دوست و رفیقاش بود دیگه چی میگفت!" سپس سرفه ای کرد، بعد دوباره گلویش را صاف کرد و ادامه داد : " یه مهریه و یه جهیزیه است که تواقفی صحبت می کنیم و انشاالله سرش به تفاهم می رسیم. " خاله زهرا هم با رضایت لبخندی زد و حرف های پدرم را تایید کرد. مادرم از سرجایش بلند شد و به آشپزخانه رفت تا چای بریزد. پدرم خندید و رو به سید جواد گفت : " این خانم من مهریه اش پونصد هزار تومنه. الان پونصد هزارتومن دیگه چیزی نیست ولی اون موقع که داشتیم ازدواج می کردیم خیلی زیاد بود. خدا میدونه که توی زندگی چندین برابر این مهریه رو براش خرج کردم. بالاخره از قدیم گفتن مهریه رو کی داده و کی گرفته." سید جواد لبخند کوتاهی زد و چیزی نگفت. از شنیدن حرف های پدرم حرص می خوردم. هرچند مهریه برایم ارزشی نداشت اما هرچه باشد او پدر من بود. باید این مراسم را کمی جدی تر می گرفت. وارد حرف هایشان شدم و با جدیت گفتم : " ببخشید، ولی من یه شرطی دارم. " پدرم متعجبانه نگاهم کرد. خاله زهرا گفت : " بگو دخترم؟ چه شرطی؟ " به سید جواد نگاه کردم. سرش را به سمت من کج کرده بود اما به زمین خیره بود. گفتم: " فقط باید به خودشون بگم. " پدرم با عصبانیت نگاهم کرد. از اینکه از قبل با او هماهنگ نکرده بودم خوشش نیامده بود. اخم کرد و حرفی نزد. خاله زهرا به من چشمکی زد و گفت : " خب اینکه مشکلی نداره دخترجون. " سپس رو به پدرم ادامه داد : "حاج آقا اگه اجازه بدین این جوونا برن چند کلوم باهم حرف بزنن." پدرم دستانش را بالا آورد و گفت : " هرجور شما صلاح میدونین." مادرم با سینی چای کنارم ایستاد و گفت : " دخترم بیا این چایی ها رو برای حاج آقا و حاج خانم نگه دار" با صدای بلند گفتم : " ببخشید چادرم سر میخوره، نمیتونم! " مادرم گوشه ی لبش را گاز گرفت و با خنده ی مصنوعی گفت : " باشه خودم نگه میدارم!" بعد هم جوری نگاهم کرد که یعنی "بعدا پدرتو در میارم..." چای ها را نگه داشت. سید جواد چایش را برداشت و روی میز گذاشت. سپس لبخند زد و با همان لحن آرام و همیشگی اش به پدرم گفت : "حاج آقا، دخترتون هر شرطی که داشته باشن من نشنیده قبول می کنم." راستش را بخواهید همینکه جمله اش تمام شد، همه ی حرص هایی که از بدو ورودشان خورده بودم ناگهان فروکش کرد. سپس بدون اینکه نگاهم کند سرش را به سمت من برگرداند و ادامه داد : " با این حال بازهم اگه شما امر بفرمایید برای صحبت کردن من در خدمتم. " سید جواد آرام بود. آرامشش درونی بود، ریشه ای بود. آنقدر آرام بود که من و تمام موج های سرکش درونم در اقیانوس آرام وجودش گم می شدیم. از ادب او و لحن کمی گستاخانه ی خودم خجالت کشیدم. نمیدانستم چه بگویم. کمی من و من کردم و به ناچار گفتم : " میخوام باهاتون صحبت کنم. اگه ممکنه." سپس با اجازه گرفتن از پدرم از سر جایش بلند شد و برای حرف زدن با هم به حیاط رفتیم. برخلاف گذشته که فکر می کردم او مرا از سر جبر و اجبار میخواهد، اما این بار احساس می کردم که واقعا مرا بخاطر خودم خواسته و همانطور که هستم پذیرفته. گلدانهای رنگی مادرم گوشه به گوشه در حیاط چیده شده بود. عطر شمعدانی ها از بقیه گلها بیشتر بود. کمی قدم زدیم و سپس کنار باغچه ایستادیم. هنوز هم نگاهم نمی کرد. به گلدان مقابلش خیره شد و با لبخند گفت : _ چه شرطی برای من در نظر گرفتین؟ هول کردم. چرا که هیچ شرط خاصی در ذهنم نبود و فقط بخاطر رفتار پدرم آن حرف را زده بودم. کمی به مغزم فشار آوردم و سپس گفتم : _ گیلاس ها. با خنده گفت : _ گیلاس ها چی؟ _ باید هرسال تمام گیلاس های باغ رو بدید به من. معلوم بود از شرط بچه گانه ام خنده اش گرفته. گفت : _ چشم. فقط همین؟! کمی حرف هایم را مرور کردم. رفتارم واقعا خنده دار و نسنجیده بود. خودم هم خنده ام گرفت. گفتم : _ ببخشید. من واقعا شرط خاصی توی ذهنم نبود. بخاطر چیز دیگه ای اون حرف هارو زدم. عینکش را جابجا کرد و گفت : _ متوجه شدم.مساله ای نیست... ادامه دارد...

سرم را زمین انداختم و ساکت شدم. لیز خوردن چادرم اذیتم می کرد. با دستهایم محکم گرفته بودمش که دوباره سر نخورد و از روی سرم نیفتد. با چشمانم دنبال گلدانی می گشتم که اسم مرا رویش گذاشته بودند. گلدان های مادرم زیاد بود. نمی توانستم پیدایش کنم. ناگهان مارمولکی از روی دیوار پایین آمد و از پشت پایم عبور کرد. تمام تلاشم را کردم که جیغ نکشم. فقط چشمانم را بستم و چهره ام را درهم کشیدم. همانطور که چشمانم بسته بود سید جواد گفت : _ اون گل چقدر زیباست. به سمت راست حیاط حرکت کرد، از پشت انبوهی از گل ها به گلدان پشتی اشاره کرد و گفت : _ تابحال ندیدمش. اسمش چیه؟ کمی پایم را کشیدم و قدم را بلند کردم تا بتوانم گلدانی که می گفت را ببینم. ناگهان متوجه شدم به همان گلدانی اشاره می کند که من دنبالش میگشتم. گفتم : _ من تمام این مدت دنبال همون بودم. شما چجوری از اون پشت دیدینش؟ _ گفته بودم که نگاه من به اطرافم یکم متفاوته. چیزهایی نظرم رو جلب میکنه که شاید بقیه کمتر به چشمشون بیاد. نگفتین اسم اون گل چیه؟ _ مروارید. لبخندی زد، نگاهی به گل انداخت و چیزی نگفت. دوباره گفتم : _ نمیدونم اسم واقعیش چیه. ولی پدر و مادرم اسمش رو گذاشتن مروارید. آخه مامانم روی گلهاش اسم میذاره. _ اسم قشنگی رو براش انتخاب کردن. _ ممنون. همانطور که خم شده بود و با دقت به گلبرگ هایش نگاه می کرد گفت : _ برای من نماز و روزه فقط یک تکلیف اجباری نیست. منظورش را نفهمیدم. گفتم : _ بله؟ از جلوی گلها بلند شد، عبایش را مرتب کرد و گفت : _ به خانم سهیلی گفته بودین پیغامتون رو به من برسونه که دوست ندارید با مردی زندگی کنین که شمارو مثل نماز و روزه فقط یک تکلیف اجباری میدونه... فهمیدم درباره ی روزی حرف می زند که از فرزانه خواسته بودم جواب منفی ام را به او برساند. دوباره ادامه داد : _ هرچند نماز و روزه جزو تکالیف شرعی هستن اما برای من نه از روی اجباره و نه صرفاً از روی وظیفه. _ پس برای چیه؟ _ برای روحم، آرامشم. حرفهایش را میفهمیدم. خودم هم بخاطر همین آرامشی که او می گفت به نماز می ایستادم. هرچند تا مدتی پیش بخاطر خانواده ام تظاهر می کردم که اهل نماز نیستم اما در خلوتم خوب میدانستم که این تنها راه آرام شدن است. حرف هایش را ادامه داد و گفت : _ همونطور که انتخاب کردن شما بخاطر روح خودم و آرامشم بود... چیزی برای گفتن نداشتم. ساکت بودم و به حرف هایش گوش می دادم. سرش پاین بود و فکر می کرد. مدتی بعد دستش را روی ریش هایش کشید و گفت : _ اگه توی ملاقات های گذشته اینطور به نظر رسید که من فقط صرف تکلیف و اجبار از شما درخواست ازدواج کردم و همین موضوع باعث شد که نسبت به من دچار سوءظن بشین عذر میخوام. شاید من حرف زدن بلد نیستم. با صدایی آرام و از روی شرمندگی گفتم : _ خواهش می کنم. اشکالی نداره. _ شاید پیدا کردن شما بخاطر همون نشونه هایی بود که خدا سر راهم قرار داد، اما ادامه ی این مسیر وابسته به خیلی چیزهای دیگه است. اگه در این باره چیزی نگفتم و حرفی نزدم بخاطر مصلحت اندیشی بوده، نه از روی بی تفاوتی. چند ثانیه به سکوت گذشت، سپس پرسید : _ خب، امری فرمایشی اگر باشه در خدمت هستم؟ _ نه، حرفی نیست. بعد هم از من اجازه گرفت و به داخل خانه برگشتیم. آن روز نتوانستم در برابر حرف هایش چیزی بگویم. اصلا همیشه در مقابل سید جواد زبانم بند می آمد. او تنها کسی بود که با حرف هایش می توانست زبان دراز مرا لال کند. به داخل خانه برگشتیم و بعد از تعارف تکه پاره کردن، بالاخره با اعلام رضایت من یک روز معین را برای مراسم نامزدی مشخص کردیم... ادامه دارد... عصر ساعت 18❤️ @zoje_beheshti

#رمان #مــعـــجــــزه #نویسنده_فــــائـــزه_ریـــاضــــے #قـسـمـت_اول https://eitaa.com/havase/4923 #قـسـمـت_دوم https://eitaa.com/havase/4943 #قـسـمـت_سوم https://eitaa.com/havase/4951 #قـسـمـت_چهارم https://eitaa.com/havase/4974 #قـسـمـت_پنجم https://eitaa.com/havase/4982 #قـسـمـت_ششم https://eitaa.com/havase/5001 #قـسـمـت_هفتم https://eitaa.com/havase/5009 #قـسـمـت_هشتم https://eitaa.com/havase/5027 #قـسـمـت_نهم https://eitaa.com/havase/5036 #قـسـمـت_دهم https://eitaa.com/havase/5058 #قـسـمـت_یازدهم https://eitaa.com/havase/5065 #قـسـمـت_دوازدهم https://eitaa.com/havase/5084 #قـسـمـت_سیزدهم https://eitaa.com/havase/5094 #قـسـمـت_چهاردهم https://eitaa.com/havase/5111 #قـسـمـت_پانزدهم https://eitaa.com/havase/5118 #قـسـمـت_شانزدهم https://eitaa.com/havase/5141 #قـسـمـت_هفدهم https://eitaa.com/havase/5148 #قـسـمـت_هجدهم https://eitaa.com/havase/5167 #قـسـمـت_نوزدهم https://eitaa.com/havase/5174 #قـسـمـت_بیستم https://eitaa.com/havase/5191 #قسمت_بیست_یکم https://eitaa.com/havase/5198 ❤️کانال زوجهای بهشتی❤️ ╔ ✾ ✾ ✾ ════╗ @zoje_beheshti ╚════ ✾ ✾ ✾ ╝

💐💐💐💐

💙❤️رمان معجزه❤️💙

#رمان #مــعـــجــــزه #نویسنده_فــــائـــزه_ریـــاضــــے #قسمت_بیست_یکم بالاخره روز تعیین شده فرا رسید. تمام دو هفته ی اخیر، از روز خواستگاری تا روز مراسم نامزدی در خلاء زندگی می کردم. مغزم کار نمی کرد، فقط قدم به قدم با زندگی ام پیش می رفتم. نمی فهمیدم سرنوشتم چگونه چرخید و رقم خورد که حالا قرار شده با مردی زندگی کنم که هرگز تصورش را هم نمی کردم. نه اینکه اجباری در کار باشد، نه. اصلا پای علاقه در میان بود که راضی به این وصلت شدم. وگرنه من و زندگی ام را چه کاری بود با یک روحانی؟ هرچند سید جواد روحانی بود اما زندگی اش با تصوری که من از زندگی شخصی روحانیون داشتم فرق می کرد. خودمانی بود، از جنس من بود. قلمبه سلمبه نبود. بیخود و بی جهت و راه براه از عبارات عربی استفاده نمی کرد. جملاتش سخت و سنگین نبود. در یک کلام، برای درِ قلبم تخته بود. در و تخته ای که خوب جور هم بودند. جورِ هم بودیم، آنقدر که وقتی ملیحه از تصمیم ازدواجم با او خبردار شد خودش اعتراف کرد که ترجیح میداد من بجای مهدی با همان سیدجواد ازدواج کنم. میگفت اصلا اگر بخاطر اصرارهای مهدی نبود این پیشنهاد را مطرح نمی کردم. البته بخاطر برادرش ناراحت بود اما با همه ی وجودش در تمام مراحلی که در تدارکات مراسم بودم همراهی ام کرد. از خرید لباس و وسایل گرفته تا شستن میوه ها در صبح روز نامزدی. کیسه ی میوه ها را داخل حوضچه ی گوشه ی حیاط خالی کردیم. ملیحه سیب ها را می شست و من زردآلوها را. اولین زردآلو را که شستم بو کشیدم و گفتم : _ یادته بچه تر بودیم همیشه هسته ی زردآلوهایی که میخوردیم رو جمع می کردیم؟ _آره. یادمه. مال هرکی بیشتر بود باید برای اون یکی بستنی می خرید. _ میخوام یه اعترافی بکنم. همه ی اون هسته ها مال خودم نبود. من همیشه مال مامان و بابامم کش می رفتم تا تعدادشون زیادتر بشه و تو ببازی. با دست خیسش آب را روی صورتم پاشید و گفت : _ از بچگیت جرزن بودی. منو بگو که صادقانه اون همه زردآلو رو میخوردم تا هسته هاش زیاد بشه. بعدشم همیشه دل درد میگرفتم. _ واقعا همه شون رو خودت میخوردی؟ _ بله. مثل تو نبودم که. چقدرم بابام دعوام می کرد... بعد ساکت شد و لبخند از روی صورتش پرید. فهمیدم دلتنگ عمو کمال شده. گفتم: "روحش شاد" و به شستن میوه ها ادامه دادم. هرچند سایه ی پدر و مادر بالای سرم بود اما معنای از دست دادن را خوب می فهمیدم. با ارزش ترین چیزی هم که در زندگی ام از دست داده بودم آقابزرگم بود. با آنکه مدت زیادی از شنیدن اسرار گذشته و حرف های ننه رباب می گذشت اما هنوز هم نتوانسته بودم با آنها کنار بیایم. آن روز دلم میخواست آقابزرگ کنارم باشد. دلم میخواست در مهم ترین روز زندگی ام او هم حضور داشته باشد. اما چه آرزوی محالی... در مدت اخیر حوادث عجیب و غریب زندگی ام زیاد شده بود. مثل اتفاقاتی که من و سیدجواد را کنار هم قرار داد، یا فهمیدن اینکه من نوه ی آقابزرگ نیستم، و ازدواجم با یک روحانی. مرور این همه ماجرا گیج و منگم می کرد. از یادآوری آقابزرگ و حرف های ننه رباب بغضم گرفت. زردآلوها را رها کردم، به اتاقم رفتم و اشک ریختم. دقایقی بعد مادرم در اتاقم را زد و وارد شد. با دیدن اشکهایم گفت : _ اتفاقی افتاده؟ چرا داری گریه می کنی؟ قیافت خراب میشه. اشکهایم را پاک کردم و گفتم : _ نه اتفاقی نیفتاده. فقط دلم برای آقا بزرگ تنگ شده. مرا بغل کرد، آه کشید و گفت : _ دل همه ی ما براش تنگ شده. خدابیامرز فقط پدرشوهرم نبود، مثل پدر پشت زندگیمون واستاد. خدا روحش رو شاد کنه. ناگهان از دهنم پرید و گفتم : _ معلومه که پدرشوهرت نبود. مادرم با تعجب گفت : _ یعنی چی؟ سعی کردم قضیه را جمع کنم، گفتم : _ منظورم اینه که از بس مهربون بود برات مثل پدر می موند. مادرم دیگر ادامه نداد، بلند شد و گفت : _ حالا پاشو دست و روتو بشور، دیگه هم گریه نکن. چشمات پف می کنه بعد فک و فامیل داماد میگن دختره چشماش ورقلمبیده بود. بعد هم از اتاقم خارج شد. تا عصر که مهمان ها برسند من و ملیحه و مادرم مدام درحال دویدن و انجام دادن کارها بودیم. بالاخره به ساعت آمدنشان نزدیک شدیم. لباسی که آماده کرده بودم را از کمد بیرون آوردم. پیراهن چین دار و سفیدم را پوشیدم و روسری سفیدم را سر کردم. جلوی آینه ایستادم. با دیدن لباس سر تا پا سفیدم یاد کفن مرده ها افتادم! ملیحه کنارم ایستاد و گفت : _ وای چقدر خشکل شدی عروس خانم سپیدبخت. گفتم : _ شبیه کفن میت نیست؟ ناگهان اخم کرد و گفت : _ خل و چل. آهسته و زیر لب گفتم : _ یه روز با لباس سفید شادی می کنیم، یه روزم با لباس سفید عزاداری می کنیم. بعد هم ملیحه چند فحش درست و حسابی بارم کرد و از کنارم رفت... ادامه دارد...

نمیدانم چرا با حرف زدن از کفن و میت یاد خوابی که قبلا دیده بودم افتادم. راهرویی که مدام پشت سرم کوچم و باریک می شد و ممکن بود هرلحظه در فشار بین دیوارهایش له شوم. و شنیدن آیه ی"وَ ما أَصابَکُمْ مِنْ مُصیبَةٍ فَبِما کَسَبَتْ أَیْدیکُمْ" در همین افکار بودم که موبایلم زنگ خورد. از دیدن شماره ی سینا تعجب کردم! مدتی بود که گم و گور شده بود و خبری از او نداشتم. وقتی جواب ندادم یک پیام فرستاد و نوشت: " امیدوارم چیزایی که شنیدم دروغ باشه..." بلند گفتم: "برو به درک" و موبایلم را خاموش کردم. چادر سفیدم را سر کردم و وارد سالن شدم. پدرم، مادرم، ملیحه، همه شسته و رفته، آماده و دست به سینه در انتظار مهمان ها نشسته بودند. چند دقیقه بعد عمه سلیمه و دایی و خاله ام که قرار بود بعنوان بزرگتر حاضر باشند از راه رسیدند.هنوز ننشسته بودند که با صدای زنگ در، پدرم با سرعت از جایش پرید و به پیشواز سید جواد و اقوامش رفت. من و ملیحه که داخل خانه منتظر ورودشان بودیم، با شنیدن صدای پدرم که بلند بلند خزانه ی لغات عربی اش را نثار مهمان ها می کرد حسابی خندیدیم. این بار سید جواد و خاله زهرا همراه چند نفر دیگر آمده بودند.عمو و عمه و خاله هایش.پدرش نیامده بود چرا که توان بلند شدن از رختخواب و حضور در مجلس ما را نداشت.بعد از تعیین دقیق شرایط و مهریه،عموی سیدجواد که روحانی بود خطبه را خواند و ما شرعاً محرم شدیم! واقعاً شرعاً من در کنار او قرار گرفته بودم؟!انگار منتظر بودم کسی در گوشم بزند و مرا از عالم هپروت بیرون بیاورد. خدایا من چه سنخیتی با سید جواد داشتم که مهرش را به دلم انداختی؟البته دنیایمان نزدیک هم بود اما منِ تا چندی پیش بی حجاب و به اصطلاح مادرم قرتی و نامعقول، با سید جوادِ روحانی و موجه و معقول...؟ آن شب بعد از برگزاری مراسم قرار شد مهمان ها در خانه ی ما بمانند و روز بعد به شهر خودشان برگردند. هم راهشان دور بود و هم به قول پدرم احترام مهمان واجب بود. دیگر از آن قسمتش چشم پوشی می کنیم که ته دلش با همه ی این کارها میخواست آن قدر رضایتشان را جلب کند تا مبادا مرا پس بدهند. بگذریم... پس از باز کردن هدیه ها و اتمام مراسم به پیشنهاد مادرم و اصرار خاله زهرا من و سیدجواد باهم به بیرون رفتیم. اولین باری بود که کنارش راه می رفتم. نمیدانستم واکنش در و همسایه از دیدن من در کنار یک روحانی چه خواهد بود؟ اصلا خودم هنوز تصوری از قرار گرفتن در کنار او نداشتم. همینکه قدم در کوچه گذاشتیم همسایه ها شروع کردند به زیر زیرکی نگاه کردن و پچ پچ کردن. سید جواد هنوز هم سر به زیر بود و اصلا نگاهم نمی کرد. پرسید: _خب کجا بریم؟ هرچند خودم پیشنهاد پیاده روی را داده بودم اما گفتم: _میشه ماشینتون رو برداریم و بعد بیایم بیرون؟ پرسید: _چرا؟ شما که دوست داشتین پیاده بریم؟ با حالتی معذب گفتم: _ آخه یکم نگاه مردم برام سنگینه. راستش... چون قبلا ظاهرم متفاوت از الان بوده، حس میکنم شاید پیش خودشون فکر کنن که ... _ فکر کنن که چی؟ _ نمیدونم، شاید مثلا فکر کنن زور زورکی من رو دادن به شما. یا مثلا من به زور باهاتون ازدواج کردم... خندید و گفت : _ خب مگه زور زورکی نبوده؟ از شنیدن جمله اش ناراحت شدم و چیزی نگفتم. تحت فشار بودم. قلبم سنگین بود. چند ثانیه بعد یکی از همسایه ها جلو آمد. با لحنی که نمی شد شادی و کنایه اش را تشخیص داد گفت : _ به به، مروارید جون تبریک میگم. سپس رو به سید جواد کرد و گفت : _ مبارک باشه حاج آقا. خوب جایی دست گذاشتین برای وصلت کردن. سیدجواد کنارم آمد و به آرامی دستش را دور بازویم حلقه کرد. با این کار انگار تمام سنگینی نگاه مردم را از روی قلبم برداشت. سپس با لبخند گفت : _ سلام. ممنون از شما. لطف دارید. بله همینطوره، برای وصلت کردن چه جایی بهتر از اینجا؟ بعد هم وقتی زن همسایه مان متوجه شد که سیدجواد شخص مناسبی برای طعنه شنیدن نیست خداحافظی کرد و رفت. سید جواد نکته بین بود. راست میگفت، نگاهش به دنیا با همه ی آدمهایی که تا بحال دیده بودم فرق داشت. تمام جزییات را میدید و می فهمید. با این کار میخواست نشان بدهد که در مقابل دیگران حمایتم می کند. دستم را گرفت و قدم زنان باهم از کوچه خارج شدیم. تمام راه ساکت بودم. وقتی به بستنی فروشی رسیدیم گفت : _ بستنی میل می کنین؟ نگاهی به دستگاه بستنی ساز انداختم. باخودم فکر کردم شاید دوست نداشته باشد جلوی چشم مردم بستنی قیفی بخورد. گفتم : _ اینجا فقط بستنی قیفی داره ها. _ شما دوست ندارین؟ _ چرا، گفتم شاید شما دوست نداشته باشین تو خیابون بستنی قیفی بخوریم. _ چرا دوست نداشته باشم؟ _ خب قیفیه دیگه، خوردنش سخت تره. _ من کنارتون هستم دیگه، مشکلی نیست که. بعد هم دوتا بستنی خریدیم و وارد پارک کوچک روبروی مغازه شدیم... ادامه دارد..

وارد پارک کوچک روبروی مغازه شدیم. دنبال جای مناسبی برای نشستن می گشتیم که ناگهان یک پسربچه با دوچرخه اش منحرف شد و به شدت به من خورد. خودش از روی دوچرخه افتاد، من هم کنترلم را از دست دادم و بستنی ام نقش زمین شد. با عجله سمت پسربچه رفتم تا مطمئن شوم سالم است. بعد هم با سیدجواد کمکش کردیم که دوچرخه اش را بلند کند و برود. دوچرخه اش درست به همان پایم که قبلا شکسته بود برخورد کرد. از شدت ضربه ای که به استخوان جوش خورده ام وارد شده بود دوباره دردم گرفت. نمیتوانستم درست راه بروم. به همین دلیل روی اولین نیمکت خالی که پیدا کردیم نشستیم. سیدجواد با نگرانی گفت : _ چیزی شد؟ آسیب دیدین؟ ببرمتون درمانگاه؟ همانطور که سعی می کردم درد پایم را تحمل کنم و اثرات درد را در چهره ام نشان ندهم گفتم : _ نه، خوبم. دوچرخه درست به همون استخونم خورد که چند وقت پیش شکسته بود. برای همین دوباره دردم گرفت. با اضطراب گفت : _ پس تاکسی بگیریم برگردیم خونه؟ _ نه، چیز مهمی نیست. فقط اگه ممکنه یه بطری آب و یه مسکن برام بخرین. همین نزدیکی یه داروخونه هست. آدرس داروخانه را به او دادم و منتظر نشستم تا برگردد. درد پایم شدید بود. وانمود می کردم که درد زیادی ندارم اما استخوانم تیر می کشید. همانطور که در انتظار نشسته بودم و درد می کشیدم تلفن همراهم زنگ خورد. شماره ی ناشناس را جواب دادم. اول صدایش را نشناختم اما پس از اینکه خودش را معرفی کرد فهمیدم مجید (دوست و شریک سینا) پشت خط است. میخواست از زیر زبانم حرف بکشد و بفهمد چیزهایی که درباره ی ازدواج من شنیده درست است یا نه. اصرار داشت که باید حتما مرا ببیند و با من صحبت کند. من هم گفتم که دیگر چیزی بین ما نیست و تمایلی برای ملاقات با او ندارم. درد پایم اجازه نمی داد حرف هایش را درست بفهمم. وقتی سید جواد را از دور دیدم تلفن را قطع کردم. کنارم آمد، قرص را دستم داد و بطری آب را برایم باز کرد. کمی گذشت تا مسکن اثر کرد و دردم آرام تر شد. با ناراحتی کنارم نشسته بود و به برگ های درختان روبرویمان خیره شده بود. سرم را برگرداندم و نگاهش کردم. این اولین باری بود که جزییات چهره اش را از این همه نزدیک می دیدم. به عینکش دقت کردم. شکستگی دسته ی عینکش بصورت ظریفی چسب خورده بود. گفتم : _ عینکتون شکسته؟ همان لحظه رویش را به سمت من برگرداند و نگاهمان در هم گره خورد. نمیتوانستم باور کنم که چهره ی مقابلم، همسر من است. موهای مشکی اش کمی روی پیشانی اش را گرفته بود. دلم میخواست پیچ های منظم عمامه اش را از نزدیک بشمرم اما گیرایی چشمانش مانع از پلک زدنم می شد. نمیتوانستم چشمانم را از روی مردمک های مشکی اش حرکت بدهم. چند دقیقه نگاهم کرد و سپس گفت : _ شما چقدر از هر چه در خیال من آمد نکوتری... لبخندی زدم، نگاهم را به سمت عمامه اش بردم و گفتم : _ چه جوری انقدر دقیق این رو می پیچین؟ با صدای بلندی خندید و گفت : _ عجب سوالی! _ واقعاً نظمش از همون اولین باری که سر کلاستون نشستم توجهم رو جلب کرد. با خنده گفت : _ بعداً بهت میگم. باید یاد بگیری دیگه. سپس مکثی کرد و پرسید : _ راستی، دلم میخواد بدونم چطور شد که یهو چادر رو انتخاب کردی؟ با خنده ی موذیانه ای گفتم : _ بعداً بهت میگم... دستش را بالا برد و گفت : _ باشه، تسلیم! سپس هردو خندیدیم و بعد از اینکه یک توضیح تئوری و مختصر درباره ی پیچیدن عمامه اش داد، من هم تمام ماجرای چادری شدنم را برایش تعریف کردم. از روزی که پای تلویزیون نشسته بودم و آیه ی قرآن را شنیدم، تا روزی که بخاطر آقابزرگ چادر پوشیدم و سر خاکش رفتم... . همه را مو به مو برایش تعریف کردم. وقتی حرف هایم تمام شد گفت : _ حالا خیلی بهتر معنی آیاتی که در جواب استخاره ام برای ازدواج کردن با شما اومده بود رو می فهمم. خدارو شکر حلقه ای که بر گردنم افکنده بود به در خونه ی شما ختم شد. _ اما من هنوز سر از کارهای خدا در نیاوردم. نمیدونم چرا باید الان تو این نقطه از دنیا باشم. با لحن شوخی آمیزی پرسید : _ اگه پشیمون شدی هنوز دیر نشده ها؟ خندیدم و گفتم : _ چرا باید پشیمون باشم؟ _ نمیدونم، شاید چون زور زورکی شمارو به ما دادن؟ _ چقدر بدجنسین! همه جملات آدم رو به نفع خودتون مصادره می کنین. _ بالاخره هرکسی یک سری توانایی هایی داره دیگه. _ من واقعا پشیمون نیستم. البته فعلاً! _ منم همینطور. البته فعلاً... ناگهان دوباره پایم تیر کشید و چهره ام منقلب شد. با نگرانی جلوتر آمد و گفت : _ ای بابا، دوباره پات درد گرفت؟ _ آره _ تا سر خیابون میتونی بیای، دربست بگیرم؟ سرم را به نشانه ی مثبت تکان دادم. او هم دستم را گرفت، از پارک خارج شدیم و به خانه برگشتیم... ادامه دارد... فردا ساعت 12 ظهر @zoje_beheshti

#رمان #مــعـــجــــزه #نویسنده_فــــائـــزه_ریـــاضــــے #قـسـمـت_اول https://eitaa.com/havase/4923 #قـسـمـت_دوم https://eitaa.com/havase/4943 #قـسـمـت_سوم https://eitaa.com/havase/4951 #قـسـمـت_چهارم https://eitaa.com/havase/4974 #قـسـمـت_پنجم https://eitaa.com/havase/4982 #قـسـمـت_ششم https://eitaa.com/havase/5001 #قـسـمـت_هفتم https://eitaa.com/havase/5009 #قـسـمـت_هشتم https://eitaa.com/havase/5027 #قـسـمـت_نهم https://eitaa.com/havase/5036 #قـسـمـت_دهم https://eitaa.com/havase/5058 #قـسـمـت_یازدهم https://eitaa.com/havase/5065 #قـسـمـت_دوازدهم https://eitaa.com/havase/5084 #قـسـمـت_سیزدهم https://eitaa.com/havase/5094 #قـسـمـت_چهاردهم https://eitaa.com/havase/5111 #قـسـمـت_پانزدهم https://eitaa.com/havase/5118 #قـسـمـت_شانزدهم https://eitaa.com/havase/5141 #قـسـمـت_هفدهم https://eitaa.com/havase/5148 #قـسـمـت_هجدهم https://eitaa.com/havase/5167 #قـسـمـت_نوزدهم https://eitaa.com/havase/5174 #قـسـمـت_بیستم https://eitaa.com/havase/5191 #قسمت_بیست_یکم https://eitaa.com/havase/5198 #قسمت_بیست_دوم https://eitaa.com/havase/5221 ❤️کانال زوجهای بهشتی❤️ ╔ ✾ ✾ ✾ ════╗ @zoje_beheshti ╚════ ✾ ✾ ✾ ╝

💐💐💐💐

❤️💙 رمان معجزه❤️💙

#رمان #مــعـــجــــزه #نویسنده_فــــائـــزه_ریـــاضــــے #قسمت_بیست_دوم وقتی به خانه برگشتیم مهمان ها شام خورده بودند. من به اتاقم رفتم،چادرم را روی تخت انداختم و با همان لباس ها دراز کشیدم. هنوز درد پایم اذیتم می کرد. چند ثانیه چشمانم را بستم،ناگهان یاد حرف های مجید افتادم: " مروارید خانم من باید ببینمت، باید یه چیزهایی رو بهت بگم. انقدر جبهه گیری نکن، یک دقیقه به حرفام گوش بده. اگه واقعا ازدواج کردی و زندگی مشترکت برات مهمه دیگه نباید برگردی به این شهر..." احساس کردم اصرارهای مجید بیشتر از یک تلاش ساده و معمولی برای ملاقات با من بود. کمی نگران شدم، ته دلم خالی شد. هنوز چشمانم را باز نکرده بودم که کسی به در اتاقم ضربه زد. فکر کردم باید مادرم باشد. همانطور که چشمانم بسته بود گفتم:"بفرمایید". وقتی که در باز شد از دیدن سیدجواد و سینی غذایی که در دستانش بود متعجب شدم. به سرعت از روی تخت بلند شدم.با آنکه هنوز درد داشتم سعی کردم بنشینم. سید جواد سینی رویی بزرگی که در دستانش بود را زمین گذاشت،از داخلش سفره ی کوچکی را برداشت و پهن کرد.تا خواستم برای کمک کردن از تخت پایین بیایم گفت : _لطفا همونجا بشینین. اولین سفره ی شام مشترکمون رو میخوام خودم بچینم. سپس همانطور که با وسواس و دقت مشغول چیدن وسایل روی سفره بود ادامه داد: _حاج خانم شام منو کشیدن که توی آشپزخونه بخورم و غذای شمارو هم بیارن توی اتاق. ولی بعدش خاله زهرا ازشون خواهش کردن که اجازه بدن غذاهارو بیارم اینجا تا باهم شام بخوریم. منم استقبال کردم، آخه تنهایی از گلوم پایین نمی رفت. گفتم: _دستتون درد نکنه. خب حداقل اجازه بدین کمک کنم؟ _نه، شما استراحت کن درد پات بهتر بشه. _باشه، ممنون. بعد نگاه دزدانه ای کرد و گفت: _خواهش می کنم. بهرحال آدم باید هوای کسی که زور زورکی گرفته رو داشته باشه دیگه. وقتی کارش تمام شد گوشه ای از سفره بالش چید. دستم را گرفت و کمکم کرد تا سر سفره بنشینم. از این همه محبتی که در همین چند ساعت اخیر و پس از محرم شدنمان در حقم کرده بود شرمنده شده بودم. واقعا فکر نمی کردم که انقدر برایش اهمیت داشته باشم. بشقابم را برداشت و برایم غذا کشید. سپس دعای سفره را خواند و مشغول غذا خوردن شد. احساس خوبی داشتم. او همان مرد واقعی زندگی ام بود. ته دلم از اینکه خدا او را قسمتم کرده خوشحال و راضی بودم. بعد از شام سری به کتابخانه ی گوشه ی اتاقم زد و کتابهایم را نگاه کرد. بیشترشان کتاب شعر بودند.گفت: _خیلی خوبه که شما رشته ت ادبیاته. من خیلی شعر میخونم. سپس دیوان حافظم را برداشت، به سمت من گرفت و گفت: _میشه برام فال حافظ بگیری؟ _من بگیرم؟؟ چرا خودتون نمیگیرین؟ _میخوام تفال امشبم با دست های تو باشه. چشمانم را بستم و بعد از خواندن فاتحه ای برای حافظ یک صفحه را باز کردم. هنوز غزلش را نخوانده بودم که خاله زهرا در اتاق را زد، سپس وارد شد و گفت: _میدونم الان دل تو دلتون نیست ور دل هم باشین ولی پسرم زشته، پاشو بیا بیرون دیگه مادر. خوبیت نداره اینجا نشستی. قرار بود بیای فقط دو لقمه شام بخوری. سیدجواد نگاهی به ساعتش انداخت و گفت : _ای بابا اصلا متوجه نشدم چقدر زمان گذشته. سپس از سرجایش بلند شد و به سمت در حرکت کرد. قبل از اینکه از در اتاق خارج شود نگاهی به من کرد و گفت : _فالم رو نگه دار تا بعدا برام بخونیش. گفتم : "باشه" و سپس در را بست و رفت. بعد از دقایقی من هم از اتاق بیرون رفتم و در جمع نشستم. پدر و مادرم رختخواب ها را آماده و مقدمات خواب مهمان ها را فراهم می کردند. وقتی رختخواب ها پهن شد به اتاقم برگشتم. شماره ی سید جواد را که از مدتها قبل در تلفن همراهم ذخیره کرده بودم پیدا کردم و دو بیت اول غزلی که در فالش آمده بود را برایش نوشتم : _" دوش در حلقه ی ما قصه ی گیسوی تو بود تا دل شب سخن از سلسله ی موی تو بود دل که از ناوک مژگان تو در خون می گشت باز مشتاق کمانخانه ی ابروی تو بود " وقتی پیامم ارسال شد صدای موبایلش را از بیرون شنیدم. چند دقیقه ی بعد برایم نوشت : _" من سرگشته هم از اهل سلامت بودم دام راهم شکن طره ی هندوی تو بود شماره ی منو از کجا آوردین؟ " _" دزدیدم. بالاخره هرکسی یک سری توانایی هایی داره دیگه! " _" آفرین به توانمندی شما! " _" با اینکه از این جمله متنفرم اما : لطف دارید. " این بازی با کلمات و استفاده از جملات مشترکمان تا پاسی از شب طول کشید. قرار بود صبح روز بعد پس از خوردن صبحانه مهمان ها از خانه ی ما بروند. هرچقدر مادرم اصرار کرد که خاله زهرا و سیدجواد چند روز دیگر هم کنارمان بمانند اما بخاطر شرایط پدرش قبول نکردند و همراه مهمان ها آماده ی رفتن شدند. هرچند اصلا دلم نمیخواست به این زودی از او جدا شوم اما بخاطر اینکه هول بودن پدر و مادرم را بپوشانم، اصرار چندانی برای ماندنش نکردم... ادامه دارد..