🍃🌸🌸🍃 --- هیچ گلی به فکر رقابت با گل‌های دیگر نیست فقط شکفته می شود ... در پیمودن راه؛ بر دستاوردهای دیگران تمرکز نکنید، به مقصد و راه خود بیندیشید! روزتون پر از رزق و روزی ❤️ 🌸🍃🌸🍃🌸🍃🌸🍃 https://eitaa.com/heyatjame_dokhtranhajgasem

تغییر از اونجایی شروع میشه که دیگه نمیگی: زندگی با من مشکل داره که این اتفاق‌ها برام میفته بلکه میگی: زندگی همینه اما من باید بهترین ورژن خودم باشم. رشد از اونجایی شروع میشه که دیگه نمیگی: من قربانی رنج‌هام شدم بلکه میگی: درد وجود داره اما من میتونم یا راه حلی پیدا کنم یا به پذیرش برسم. •رشد و تغییر هیچوقت آسون نبوده چون تو نمیتونی کل دنيات رو تغيير بدی اما میتونی بارها و بارها، باورهات رو به چالش بکشونی!🌱 https://eitaa.com/heyatjame_dokhtranhajgasem

‍ وضعیت ما سر امتحان ریاضی جوریه ک عصب بینایی ب مغز پیام میفرسته مغز سین میزنه جواب نمیده 😐😂 #خنده #جوک #طنز https://eitaa.com/heyatjame_dokhtranhajgasem

💚🤍💚🤍💚🤍💚🤍 🤍💚🤍💚🤍💚🤍 💚🤍💚🤍💚🤍 🤍💚🤍💚🤍 💚🤍💚🤍 🤍💚🤍 💚🤍 🤍 ✨﷽...✨ #رمان_برزخ_اما📓 #فصل_دو_رمان_آدم_و_حوا📖 #قسمت_چهل_و_یکم آه پر حسرتي کشیدم و سیني رو برداشتم و به طرف هال رفتم . بعد از اینكه به همه چای تعارف کردم ، فنجون خودم رو هم برداشتم و رفتم کنار مائده نشستم. دختر خوب و خوش برخوردی بود . که از همون بدو ورود به دلم نشست . و شاید هم چون محمدمهدی شبیه به امیرمهدی خودم بود دلم خواست که از همسرش هم خوشم بیاد. جمع شاد هرازگاهي به بهونه ی حرفي یا تعریف ماجرایي ، خنده کنان انرژی مثبت به فضا تزریق مي کرد و بقیه هم مثل معتادهای دور مونده از اون مواد ، با ولع ، اون انرژی رو مي بلعیدن و سلول های بدنشون رو به ادامه ی راه امیدوار. جنگ سختي در گرفته بود بین خبر خوش همراه با امید ، و اندوه و غم نبود امیرمهدی . گویي تضاد خیر و شر به راه افتاده بود که یكي در میون آه های جانسوز میون خنده ها به رقص در مي اومد . و چقدر همه تلاش داشتن بي توجه باشن به اون آه ها و عاملشون . بعد از خوردن چای و میوه با اصرار پدر امیرمهدی همه برای شام موندگار شدیم. شام از بیرون گرفتن و سفره ای مثل همون سفره ای که روز اسباب کشي انداخته بودن ؛ پهن شد . غذا هم کباب بود و مثل همون روز دوغ ، همپای کباب ها. با دیدن سفره حالم یه جوری شد . جعبه ی دستمال کاغذی به دست ، دو سه قدم مونده به سفره ، ایستاده بودم و خیره خیره نگاه مي کردم آدم هایي رو که به هم دیگه نشستن رو تعارف مي کردن . هیچكس حواسش به من نبود . هیچكس نمي دونست چه حالیم. حق هم داشتن . اون سفره و در اصل ، اون روز اسباب کشي فقط برای من پر از خاطره بود . خاطره‌ی یه عالمه حس . حس های خوب و حس های بد. حس پس زده شدن و بي تفاوتي ، و بعد حس خواسته شدن و عشق. اخم های امیرمهدی حین اسباب کشي ... و بعد اون حس آرامشي که گفته بود از بودن من در کنارش سرچشمه می گرفت بي تفاوتیش در عین توجه شش دونگ ... و بعد اون کشیدن کیفم و مانع شدن برای ترك خونه.... همه نشستن سر سفره . ولي من مات و مبهوت ، در پي دوره کردن لحظه های اون روز بودم . چقدر جاش خالي بود ! چقدر نبودنش سنگین بود برام. چقدر محتاج بودنش بودم و تازه داشتم مي فهمیدم که عمق فاجعه اون چیزی نبود که تا حالا حس مي کردم . که وقتي بین جمع شامل چند زوج عاشق حضور دارم ، نبود امیرمهدی بیچاره م مي کنه ، فلجم مي کنه ! که من عشق رو با امیرمهدی شناخته بودم. یاد نگاه های اون روزش شد تصویری که جلوی دیدم به سفره رو مي گرفت ، عمق نگاهش وقتي تو حیاط بهم گفته بود "دلتنگتون بودم . "وسط بگومگو حرف از دلتنگي زده بود. مثل یه دریا هنوزم ... غرقِ طوفانِ نگاتم خیلي وقته عاشقم من ... عاشق سادگیاتم غم نبودش تو گلوم گیر کرد و برای به رخ کشیدن درد جانكاهش ، اشك رو تا پشت پلكم هدایت کرد. بقه مشغول تعارف بودن برای خوردن و من هنوز ایستاده بودم که صدایي همه رو متوجه من کرد. -چرا ایستادی ؟ 💚🤍💚🤍💚🤍💚🤍💚🤍💚🤍 https://eitaa.com/heyatjame_dokhtranhajgasem

💚🤍💚🤍💚🤍💚🤍 🤍💚🤍💚🤍💚🤍 💚🤍💚🤍💚🤍 🤍💚🤍💚🤍 💚🤍💚🤍 🤍💚🤍 💚🤍 🤍 ✨﷽...✨ #رمان_برزخ_اما📓 #فصل_دو_رمان_آدم_و_حوا📖 #قسمت_چهل_و_دوم که صدایي همه رو متوجه من کرد. -چرا ایستادی ؟ به جانب صدا نگاه کردم . با اینكه یواش گفته بود ولي انگار بار معنایي حرفش زیاد بود که باعث شد بقیه برگردن و نگاهم کنن. صدای مهرداد برادرم بود ... کسي که سعي داشت به هر نحوی شده هوام رو داشته باشه . ولو با همین پرسش به ظاهر ساده! در جواب فقط نگاهش کردم و انگار ميخواستم همونجوری به یادش بیارم اون روز رو. نگاهی به کباب ها انداختم و دوباره نگاهم رو به مهرداد دادم. اونم نیم نگاهي به کباب ها انداخت . و خوب متوجه شد منظورم رو! غیر از مامان و بابا ، و محمدمهدی و مائده ؛ بقیه هم کم و بیش متوجه موضوع شدن ! مگه چقدر از روز عید و اسباب کشي گذشته بود ؟ باباجون نفس عمیقي کشید و بازدمش رو مثل آه بیرون داد . رو کردم بهم و با مهربوني لبخندی زد. -بیا باباجون . بیا پیش خودم بشین ، ميخوام خودت برام دوغ بریزی. و اینجوری انگار سعي داشت هم بگه اون روز رو خوب به خاطر داره و هم حواسم رو کمي پرت کنه. لبخند لرزون و بي ثباتي بهش زدم و اروم کنارش جا گرفتم . نرگس که طرف دیگه م نشسته بود جعبه ی دستمال رو ازم گرفت و کناری گذاشت. با تعارف باباجون همه مشغول شدن و خودش هم بعد از گذاشتن کباب تو بشقاب من ، آروم "نوش جان "ی گفت و شروع کرد به خوردن غذاش. چطوری مي تونستم بخورم ؟ وقتي "نوش جان "باباجون یاد "نوش جان "امیرمهدی رو برام زنده کرد و داغ نبودنش رو تازه تر ؟ چطور از گلوم پایین مي رفت وقتي امیرمهدی نبود که وقتي مي گفتم "سیر شدم "نازم رو بكشه و بگه "چندتا قاشق دیگه هم بخور ، ضعیف شدی "؟ بي تو ، با تو بودن ؛ شده شب و روزم ..... بي تو ام و یادت با منه هنوزم تویي توی حرفام تویي تو نفسهام .... ولي جای دستات خالیه تو دستام با اصرار پدرش که آروم کنار گوشم گفت "بخور باباجان . این روزای تلخ مي گذره "و به خاطر مهربونیش ، یه مقدار خوردم . که طعمش تلخ تر از شرنگ بود برام. اون شب با اون حالم و به خاطر حضور دیگران نتونستم با محمدمهدی حرفي بزنم و فقط مائده آدرس موسسه ی برادرش رو داد که بعداً برای تعیین روزهای کلاسم برم. *** منتظر بودیم دادگاه شروع بشه. انقدر اصرار کردم تا من رو هم با خودشون بیارن . و البته به خاطر من بقیه ی خانوما هم همراهمون شدن . نه مامان و نه مامان طاهره راضي نشدن من به تنهایي با آقایون برای دادگاه برم. مامان مي ترسید حالم بد بشه . تموم روز قبل برای دیدن پویا خط و نشون کشیده بودم . انقدر گاهي بلند و گاهي زیر لب گفته بودم "مي کشمش "که مامان فكر مي کرد حتماً با دیدنش نمي تونم خودم رو کنترل کنم! اولش خودم هم همین تصور رو داشتم ، اما وقتي با لباس زندان دیدمش و اون دستبند دور دستهاش که از فاصله ی دور هم به خاطر برقش خودنمایي ميکرد ، حس کردم به اندازه ی کافي ، غرق شده تو مرداب ندونم کاریش هست و به زودی با مجرم شناخته شدنش ، کابوس هاش هم شروع مي شه. برای همین وقتي به نزدیكش رسیدیم ، سعي کردم بي توجه رد بشم. نیم نگاهي به طرفش انداختم که با دیدن لبخندش و حرفي که زد کامل به سمتش چرخیدم. -چطوری مارال ؟ لبخندش مثل لبخند آدمي بود که با حقه و کلك کسي رو به دام مي ندازه و مي خواد بهش بفهمونه راه فراری نداره. که در هر صورت گرفتاره و هیچ فریادرسي نیست. 💚🤍💚🤍💚🤍💚🤍💚🤍💚🤍 https://eitaa.com/heyatjame_dokhtranhajgasem

💚🤍💚🤍💚🤍💚🤍 🤍💚🤍💚🤍💚🤍 💚🤍💚🤍💚🤍 🤍💚🤍💚🤍 💚🤍💚🤍 🤍💚🤍 💚🤍 🤍 ✨﷽...✨ #رمان_برزخ_اما📓 #فصل_دو_رمان_آدم_و_حوا📖 #قسمت_چهل_و_سوم که در هر صورت گرفتاره و هیچ فریادرسي نیست. که صیادش برنده ست. به واقع هم پویا صیادی بود که خوشبختیم رو شكار کرده بود! حس بدی بهم دست داد و ناخودآگاه زیر لب ، پر حرص و با تأکید گفتم: -عوضي! لبخندش کج شد . چشماش رو تنگ کرد وبا حالت خاصي گفت: -هستم در خدمتتون ! فقط یه گردان نیاز بود تا بتونه من رو منصرف کنه بهش نتازم. حق نبود اون زنده باشه و به راحتي آب خوردن نفس بكشه و امیرمهدی من زیر اون همه دستگاه برای زندگي کردن بجنگه! حق نبود پویا اونجوری وسط یه مكان عمومي به راحتي با روح و روان من بازی کنه و من برای شنیدن یك کلمه.. فقط یك کلمه از دهن امیرمهدی جون بدم! با دستای مشت کرده ، به طرفش قدم برداشتم تا تموم حرصي که تو اون مدت خورده بودم ، روی سرش خالي کنم! مطمئن بودم از نگاهم مي فهمه که تموم وجودم شده نفرت و آماده ی فوران ! که آماده م آتیش بزنم همه ی وجودش رو. و شاید برای همین با اولین قدم من به طرفش ، کمي خودش رو عقب کشید. ولي دست هایي که به دورم حلقه شد مانع بزرگي برای برداشتن قدم بعدیم بود. سرباز همراهش جلوش رو سد کرد و به کسي که من رو به آغوش مي کشید تشر زد: -ببرینش.. و با دست بهش اشاره مي کرد و صدای التماس مهرداد از پشت سرم و بي نهایت نزدیك ، من رو به آرامش دعوت مي کرد. ولي مگه مي شد آروم بود و در مقابل رفتار پویا کاری نكرد ؟ نه .. این از من بر نمي اومد ! پس تقلا کردم برای رهایي از دست های مهرداد . و در عین حال به طرف جلو خم شده بودم. با انگشتام سعي داشتم حلقه ی دست های مهرداد رو از دورم بردارم و رو به پویا با صدای بلند و محكمي ، هوار کشیدم: -پست فطرت عوضي ! مي کش.... اما با قرار گرفتن کسي مقابلم و صدای فریادش ، ادامه ی حرف تو گلوم یخ زد: -ساکت باشین ! چیزی که مقابل چشمام بود ، یك کت شلوار تیره و پیراهني مردونه به رنگ سفید بود. خشك شده از تن صدای بلندش و فریادی که مطمئناً سر من زده بود ، نگاه بالا بردم و خیره‌ی پسر جووني شدم که اگر از امیرمهدی کوچكتر نبود بي شك بزرگتر هم نبود! مرد جووني که اصلا ً نمي شناختمش و دلیل فریادش رو نمي دونستم. وقتي دید با بهت نگاهش مي کنم ، ابروهای گره خورده ش بیشتر تو هم رفت و آروم گفت : -هر چي بگین ممكنه به نفعش تو دادگاه استفاده بشه . هیچي نگین! 💚🤍💚🤍💚🤍💚🤍💚🤍💚🤍 https://eitaa.com/heyatjame_dokhtranhajgasem

💚🤍💚🤍💚🤍💚🤍 🤍💚🤍💚🤍💚🤍 💚🤍💚🤍💚🤍 🤍💚🤍💚🤍 💚🤍💚🤍 🤍💚🤍 💚🤍 🤍 ✨﷽...✨ #رمان_برزخ_اما📓 #فصل_دو_رمان_آدم_و_حوا📖 #قسمت_چهل_و_چهارم -هر چي بگین ممكنه به نفعش تو دادگاه استفاده بشه . هیچي نگین! مبهوت تر از قبل نگاهش کردم . نميفهمیدم ربطش رو به خودمون و پرونده ی پویا. اما این بهت زیاد طول نكشید چرا که قامت محمدمهدی تازه رسیده ، کنارش قرار گرفت و با نگاهي به جمع ما ، بلند گفت: -سلام . وکیل پرونده مون هستن . آقای بابایي از دوستانم صدای سلام حاصل از آشنایي بقیه بلند شد. و بعد محمدمهدی ، من رو که در حال صاف ایستادن بودم تا از شر دستای مهرداد راحت بشم ، مخاطب قرار داد: -آرامشتون رو حفظ کنین. بدون کلمه ای حرف ، سر تكون دادم و چشم هام رو بستم تا کمي آروم بشم. چندتا نفس عمیق کشیدم ، تا ده شمردم و بعد چشم باز کردم. آقای بابایي هنوز رو به روی من ایستاده بود و مانع مي شد از اینكه نگاهم حتي به صورت گذری هم بر پویا بیفته. اخماش باز شده بود . نگاهش که کردم آروم گفت: -آروم شدین ؟ "بله "ی آرومي گفتم . با دست من رو به سمت مخالف راهنمایی کرد . به جایي که خونواده ی من و امیرمهدی کنار هم ایستاده بودن . مهرداد هنوز پشت سرم بود . کمي خودم رو بیشتر به سمتش کشیدم و با هم به طرف بقیه و دست های کمي گشوده ی مامان راه افتادیم. توی آ.غوش مامان جا گرفتم که البته به لطف حضور تو اون مكان شلوغ ؛ فقط کمي ازش نصیبم شده بود! آقای بابایي تا شروع زمان دادگاه شرایط و مسائل پرونده رو برای بابا و آقای درستكار و مهرداد و محمدمهدی توضیح مي داد. و من تموم مدت سعي داشتم نگاهم به سمت پویا کشیده نشه که نكنه باز کنترلم رو از دست بدم . مامان و مامان طاهره هم دائم در حال نصیحت من بودن . که آروم باشم . که کنترل رفتارم و حرفم رو داشته باشم. و من ذهنم به جای حرفای اونا درگیر نیومدن خان عمو بود گرچه که مي دونستم از طریق محمدمهدی از همه چي با خبر مي شه . البته از اینكه حضور نداشت و من نگاه خصمانه ش رو نمي دیدم بي نهایت راضي بودم چون به اندازه ی کافي حضور پویا برای به هم ریختنم کافي بود . ولي بعدها بارها حسرت خوردم که کاش حضور داشت و مي دید حمله ی من به سمت پویا رو! دادگاه تشكیل شد . تو یه اتاق کوچیك با چند ردیف صندلي. اتاقي که با همه ی کوچیكیش برای من بزرگ بود و جنجالي ، مثل حرفای تلمبار شده روی قلب و توی ذهنم. بي حس روی یكي از صندلي ها ، کنار مهرداد نشستم . بي قرار اتمام دادگاه بودم . دلم ميخواست زودتر تموم شه و پویا جرمش ثابت شه. پویا که وارد شد نگاهي بهم انداخت . لبخندی زد . و انگشت اشاره ش رو به بینیش کشید و شیطنت تو لبخندش بیشتر شد.اخم کردم . دستای مهرداد دور شونه م جا گرفت و انگار مي خواست به پویا نشون بده اگر شوهرم نیست ولي مردای خونواده م تا پای جونشون هوام رو دارن . هر دو پرونده چون به هم ربط داشت تو یه دادگاه پیگیری مي شد . هم پرونده ی تصادف و هم پرونده ی اتهام به قتل. ولي کي گفته که همیشه حق پیروز مي شه ؟ که شیطان قسم خورده کي مي تونه خودنمایي کنه ؟ که وقتي آدمي بنده ی شیطان مي شه و دنباله روش ، از هیچ حیله ای گذشت نميکنه. چیزی نگذشت که احساس کردم سقف اون اتاق کوچیك با سرعت به طرفم هجوم میاره و هوای اطرافم سنگین شده. چیزی که فكرش رو هم نمي کردیم به وقوع پیوست و وکیل پویا حضورش تو اون خیابون کذایي رو به خاطر سر زدن به یكي از دوستاش تفسیر کرد . دوستي که همون اطراف خونه داره و دیدار ما با پویا و اون تصادف رو اتفاقي جلوه داد . اولش فكر کردم خزعبالتشون فاقد اعتباره برای دادگاه . اما وقتي دوست پویا ، محمود ، کسي که من هم به خوبي مي شناختمش اومد و شهادت داد به این حرف ، ماهیچه های بدنم شل شد. 💚🤍💚🤍💚🤍💚🤍💚🤍💚🤍 https://eitaa.com/heyatjame_dokhtranhajgasem

یه روز متوجه می‌شی که چرا خدا منتظرت گذاشت.

دعا کن ... تویی مستجاب الدعوه 🥺 #کار_خدمونه #بنت_الکریم 🌸🍃🌸🍃🌸🍃🌸🍃 https://eitaa.com/heyatjame_dokhtranhajgasem