صحنه‌های جنگی سینمائی که ترکیبی از هنر رزمی چینی با بوکس غربی بود، سخت تلاش کردم؛ هنوز هم به خاطر این فیلم با واکنش‌های مثبت بسیاری از سوی هوادارانم مواجه هستم. این مسئله به واقع، نقطه تحولی برایم بود. زمانی بود که می‌دانستم می‌خواهم کارگردانی کنم، اما مهم‌تر از همه، مهر تأییدی بود بر تصورم از آن‌چه که یک رزمی‌کار می‌بایست باشد، چه در فیلم و چه در زندگی.“ وقتی از جزئیات سئوال شد، ”ین“ ادامه داد، ”من به جائی رسیدم که در آموزش هنرهای رزمی دو چیز را به‌دست آوردم، سرعت انفجاری و تنوع در مهارت. بعد از دومین فیلمم، به ایالات برگشتم و به آموزش ووشو پرداختم و هم‌زمان ورزشِ مواری تای Muary Thai ـ بوکس غربی، و تکواندو را انجام می‌دادم. سپس برای آموزش مجدد ووشو سنتی و معاصر به چین سفر کردم. به این دلیل که منزلِ ژائو چانگ جون Zhao Chang Jun (که احتمالاً بزرگ‌ترین قهرمان ورزش ووشو چینی تاکنون)، در آن‌جا بود. این شخص، صاحب‌سبک‌ترین ورزشکار ووشو انفجاری بود که تا آن روز دیده بودم. او شیوه آموزشی‌ام را که براساس استفاده بیش از اندازه از الگوی ورزشی ووشو مدرن است. ● موسیقی جاز در هنرهای رزمی ریتم یا وزن در هنرهای رزمی، به ویژه در هنر رزمی ”ین“، صوتی (آوائی) است. او توضیح می‌دهد، ”ساخت ریتم اصلی و پیدا کردن ریتمِ شخصی خود، نمایانگرِ بالاترین سطح مهارت در هنرهای رزمی است. اکثر رزمی‌کاران در تلاش برای تقلید حرکات روباتیک بسیار تمرکز می‌کنند، در صورتی‌که به تئوری یک سبک معین وفادار باشند، تصور می‌شود ابزار آموزشی مؤثری برای آمادگی و مبارزه باشد. من اغلب اوقات با این روش برای یک رزمی‌کار پیشرفته مخالف هستم. تئوری‌ هنرهای رزمی کلاسیک را بسیار دوست دارم، از آن‌ جهت که بیشتر از آن‌چه که تصور می‌شود، سبب ایجاد سطوح بالائی از مهارت‌های متنوع، و نیز توانائی بداهه‌سازی، مانند یک نوازنده جاز یا بازیگر می‌شود. توانائی‌ و قابلیت‌ انتقال و حرکت آسان در سبک‌های درونی و بیرونی، حرکات، و ریتم‌ها از عالی‌ترین مهارت‌ها است.“ استعاره ”موسیقی جاز“، توصیفی ماهرانه از قدرت هنرهای رزمی ”ین“ است. تعدادی از صحنه‌های جنگی فیلم اخیرش، توانائی مبهوت‌کنندهٔ او را برای فی‌البداهه ساختن بدون نیاز زیاد به طراحی رقص نشان می‌دهد. اولین پروژه بسیار بزرگ ”ین“ به‌عنوان کارگردان اکشن و یکی از بزرگ‌ترین نقش‌های سینمائی‌اش به‌عنوان هنرپیشه نقش اول مرد، در سریال تلویزیونی ”رابطه چینی“، از بروس لی بود. اثر ”ین“ در این سریال مشهور تلویزیونی هنگ‌کنگ، پر از اجراها و عملکردهای خلاق هنرهای رزمی بود که تعدادی از صحنه‌های معین و خاص، از بازیگر یا بدل‌کار می‌خواستم که فقط تحمل کند و تا زمانی‌که نگفته‌ام متوقف نشود. سپس مانند یک نوازنده یا رقاص مدرن، وزن و ریتم درونی را پیدا می‌کردم، و همیشه خشم خودم را کنترل می‌کردم.“ ● تداخل فرهنگ‌ها در هنرهای رزمی شاید خود بداند یا نه، اما ”ین“ احتمالاً تنها رزمی‌کاری است که امروزه به آسانی شکاف بینِ شماری از سبک‌های رزمی و فرهنگ‌های گوناگون تفسیر شده را به هم پیوند می‌دهد. ”ین“، توضیح می‌دهد که، ”من هرگز چیزی را پنهان نمی‌کنم. مادرم به هرکس که به مدرسه‌اش می‌آمد، تعلیم می‌داد، بنابراین در اوایل، در معرض انواع فرهنگ‌ها و هنرهای رزمی بودم.“ سبک نیرومند و منحصر به فرد او در هنرهای رزمی، آمیزه‌ای بود از فرهنگ رزمی سنتی، او ادامه می‌دهد، ”اگر ثابت شود که تکنیکی برای رزمی‌کار مؤثر است یا اجرای آن شگفت‌انگیز به‌نظر آید، آن را به خوبی یاد می‌گیرم. در آن روزها، بسیار تمرین می‌کردم و اکنون تقریباً در هر حوزه‌ای از هنرهای رزمی احساس راحتی می‌کنم.“ ”آن‌چه که می‌خواهم به رزمی‌کاران با استعداد گوشزد کنم، این است که پایه و زیرساخت خود را کامل کنند و دیگر این‌که سایر ابعاد مبارزات تن به تن را کشف کنند. مهارت کسب کنید، اما همه مهارت خود را فقط به یک سبک محدود نکنید؛ در این‌صورت غنی‌تر خواهید شد. همیشه بکوشید تا بتوانید در هر وضعیتی بدون نیاز به نرمش و گرم شدن و در هر آب و هوائی، بدون لباس، تمرین کنید. وقتی به این نقطه رسیدید، هنر رزمی‌تان بیشتر تفسیری خواهد بود تا تاکتیکی. آن زمان، هنرمندی پویا با واکنش‌های یک ببر، خواهید بود.“ ● ۵ قانون ”دانی ین“ برای مهارت در هنرهای رزمی: ۱) حرکات مقدماتی را بدون در نظر گرفتن سبک، به سمت کامل‌تر شدن تغییر دهید. اگر این کار را نجام دهید، شانس خوبی خواهید داشت تا زودتر از آن‌چه پیش‌بینی می‌کنید، یک ورزشکار قهار شوید. بمانند ووشو یا حتی بوکس غربی، آموزش و تمرین مقدماتی زیاد، تنها رمز حقیقی برتر و عالی شدن است. ۲) بدنتان را به ورزش عادت دهید. احتمالاً بیشترین مشکل ورزشکاران مدرن، فقدان آمادگی وضعیت جسمانی‌شان، صرف‌نظر از سبک درونی یا بیرونی است که نمی‌تواند تمرین‌های سخت و طولانی را تحمل کند. ۳) به فاجینگ در تکنیک‌هایتان اهمیت دهید.

بوکسورهای قهار غربی، فاجینگ را همانند رزمی‌کاران قهار آسیائی، در تکنیک‌هایشان به کار می‌برند. برای این‌که کاربرد سخت این انرژی را بیاموزید، ابتدا از سبک‌های سنتی چینی شروع کنید. ۴) برای کسب مهارت‌های متنوع و ارائه آن در مقررات و قوانین گوناگون، بکوشید. پس از چندین سال مهارت در یک سبک، خود را ملزم کنید تا هم‌چنین در سایر سبک‌ها که کاملاً متفاوت از سبک اصلی‌تان است، کمی مهارت کسب کنید. ۵) هم برای مبارزه و هم برای زیبائی حرکات تمرین کنید. برخلاف باور عموم، یک ورزشکار سخت‌کوش می‌تواند مهارت‌های رزمی عالی کسب کند در حالی‌که رؤیائی و خیال‌انگیز به نظر آید. همواره به یاد داشته باشید که بوکسورهای سطح بالای غربی به همان میزان قهرمانان معاصر ووشو، جذاب و تماشائی هستند. نباید از هیچ کدام آنها بهراسید. تألیف: استفان برویک Stephan Berwick منبع : ماهنامه دنیای کاراته

🥋 در هنرهای رزمی بر #درونی‌سازی وضعیتی تأکید می‌شود که در آن کارکردهای محاسبه‌گری #ذهن، به تعلیق درآمده تا ذهن و بدن به عنوان یک واحد پیوسته به #شرایط محیطی و تغییرات آن واکنش نشان دهند. ☯ #یین و #یانگ🀄️ #فلسفه_رزم 🀄️ 👊 @HrazmiVpahlvani 💪 #کانال #هنرهای_رزمی.. #ورزش_پهلوانی🇮🇷 🏹🥊🥋🏋‍♂🤼‍♂🤸‍♂🧗‍♂🤺🏊‍♂🏇 (⛩هنرهای رزمی ما را از خواب بیدار ‌می کند و در آن‌ زیبایی بزرگی نهفته است.) ☯武術🀄️

🥋 ورزش های رزمی که بیشتر هنرهای رزمی شناخته می شود، مجموعه ای از #فنون مبارزه ای و تکنیک های سنتی و باستانی در مقابله تن به تن می باشد. در #سبک های رزمی سلامتی بدن و آمادگی جسمانی، رشد و تعالی ذهنی و معنوی کاملا در نظر گرفته شده است. در این رشته های ورزش رزمی سه گروه: ⚔ با #سلاح ❇️ بدون سلاح و مجموع هر دو همراه با مهارت هایی در ضربات دست و پا به کار گرفته می شود. ❇️ هنرهای رزمی به علت اینکه از ورزش های #پهلوانی و #باستانی و مبارزات آیینی کشورهای مختلف منشا گرفته است، ادای #احترام و رسیدن به فضایل اخلاقی در هر رشته آن اهمیت ویژه ای دارد. در ابتدای قرن ۲۱ رشته های تلفیقی به نام هنرهای رزمی #ترکیبی با ترکیب فنون رشته های مختلف رزمی، اهمیت خاصی پیدا کرده اند.☯ #روش_های_رزمی🀄️ 👊 @HrazmiVpahlvani 💪 #کانال #هنرهای_رزمی.. #ورزش_پهلوانی🇮🇷 🏹🥊🥋🏋‍♂🤼‍♂🤸‍♂🧗‍♂🤺🏊‍♂🏇 (⛩هنرهای رزمی ما را از خواب بیدار ‌می کند و در آن‌ زیبایی بزرگی نهفته است.) ☯武術🀄️

تاریخچه پیدایش ورزش های رزمی و انواع سبک های این هنر

تاریخچه پیدایش ورزش های رزمی و انواع سبک های این هنر ورزش های رزمی چیست؟ اصطلاح هنرهای رزمی به همه سیستم های مختلف آموزشی برای رزم که مرتب یا منظم شده اند گفته می شود. به طور کلی، این سیستم ها یا سبک های مختلف همه برای یک هدف طراحی شده اند. شکست فیزیکی مخالفان و دفاع در برابر تهدیدات. در واقع ، کلمه "رزمی" از نام مریخ، که خدای جنگ رومی بود، گرفته شده است. هنرهای رزمی از کجا منشأ گرفته اند؟ امروزه، هنرهای رزمی اصطلاحی است که نمایانگر انبوهی از سیستم های رزمی، ورزشها، تکنیک های دفاع شخصی و رشته هایی است که می تواند از هنرهای برجسته مانند بوکس، موی تای و Tae Kwon Do تا هنرهای کاملاً درگیر مانند جیو جیتسو برزیل، و جودو. این هنرها همه دارای سنت های غنی هستند که قدمت آنها به دهه ها و گاه قرن ها برمی گردد. کلاس ها و مسابقات هنرهای رزمی وجود دارد. ورزش های رزمی می تواند برای افرادی که در آنها شرکت می کنند فراخوانی، شغل یا یک سرگرمی دوست داشتنی باشد. بنابراین چگونه از میادین جنگ و میادین دوران باستان به کمربندهای کاراته، لباس فرم کاراته و مسابقات کلاس جهانی امروز رسیدیم؟ پاسخ ساده ای برای این وجود ندارد. ریشه آنچه که اکنون تمرین می کنیم به اندازه هنرهای رزمی است و سابقه مستند همه این هنرهای غنی و زیبا برای یک پست ساده وبلاگ بسیار عمیق است. تاریخچه فاقد سند و مدرکی که محققان هنوز در تلاشند تا آن را جمع کنند ممکن است حتی عمیق تر باشد. اما بیایید نگاهی کوتاه به برخی از مکان هایی که در آن ورزش های رزمی مورد علاقه ما در ابتدا آغاز شده است، بیاندازیم.

آفریقا خاستگاه ورزش های رزمی در سراسر قاره آفریقا ممکن است به اندازه کسانی که از یونان باستان و چین ثبت شده اند، مستند نباشد، اما تاریخچه آن از اهمیت کمتری برخوردار نیست. و آنچه می دانیم جذاب و پر از طیف گسترده ای از فنون و رشته ها است. مورخان سنت های کشتی آفریقایی را به سیستم بنی حسن مصر برمی گردانند (که از اوایل 3000 سال قبل از میلاد مسیح با جزئیات در آثار هنری مصر باستان کاوش می شود) اما شواهد زیادی وجود دارد که نشان می دهد کشتی مبتنی بر تسلیم یک فعالیت مشترک در میان بسیاری از قبایل غرب بوده است. آفریقا مبارزه با چوب نیز در بسیاری از قبایل یک روش معمول بود و به ویژه در مصر محبوب بود. بسیاری از قبایل نیز هنرهای رزمی مبتنی بر ضربه را تمرین می کردند و به کمال می رساندند، یکی از این هنرها، آنگولو، اساس آنچه در کاپوئیرا تبدیل می شد، وقتی افرادی که این هنر را به عنوان برده به برزیل می بردند ، شکل می گرفت.

یونان در حالی که هنر مربوط به آن دوره نشان می دهد كه انواع اولیه كشتی در سراسر آفریقا تمایل به طرفداری از درگیری و تسلیم زمینی است، اما یك برداشت دیگر از كشتی كه شامل یك روش استندآپ و پرتاب بیشتر بود، در یونان باستان ظهور می كرد. ورزشکاران یونانی نیز نسخه خاص خود از ضربه زدن را داشتند، که شامل شکل اولیه بوکس، و پانکرات، یک ورزش رزمی بود که شامل حملات دستی بوکس، ضربات، تکنیک های مربوط به مبارزه و تسلیم بود و پیش درآمد هنرهای رزمی مختلط امروزی محسوب می شود. کشتی، بوکس و پنکراسیون همه اتفاقات بازی های اصلی المپیک بود. برخلاف ورزشکاران امروزی که با لباس های ورزشی، لباس کاراته و دستکش مناسب ورزش می کنند، ورزشکاران باستانی برهنه تمرین می کردند و می جنگیدند. هند هنرهای رزمی چنان بخشی اساسی از فرهنگ تاریخی هند بود که حتی اشاره به عمل آنها در متون سانسکریت باستان معروف به ودا و در شعر حماسی هند وجود دارد. به عنوان مثال شعر حماسی مهابهاراتا شامل شرح مفصلی از نبردی است که با مشت های قوی، لگد و زانو به سبک بوکس انجام شده است. سبک های رزمی هند تأثیر زیادی در پیشرفت هنرهای رزمی مدرن مانند سیلات، باندو و کای داشت. عناصر آن فنون ضربه گیر اولیه را می توان در موی تای مدرن نیز یافت. هنوز بخشی اساسی از بسیاری از سیستم های آموزشی در ورزش های رزمی در سراسر جهان است، از جمله کاراته و معنای عمیق پشت سیستم کمربندهای کاراته. چین هنرهای رزمی باستان چین و Shuai jiao (کشتی چینی) برای اولین بار هزاران سال قبل از میلاد، در زمان سلسله شیا آغاز شد. بوکس چین را می توان از دوره 1122 و 255 قبل از میلاد به سلسله ژو بازگرداند. مورخان معتقدند که این هنرها ابتدا برای اهداف دفاع شخصی هم برای سربازان و هم برای شکارچیان ساخته شده است. اولین اسناد تاریخی چینی که به تئوری هنرهای رزمی اشاره دارد، سالنامه بهار و پاییز از قرن 5 قبل از میلاد است. این همچنین اولین بحث در مورد هر دو روش "سخت" و "نرم" است. به نوبه خود، فلسفه دائوئیست و دیدگاه های آن در مورد سلامتی و تناسب اندام نیز تا حدودی در تکامل هنر تأثیر داشته است. این ترکیب با معرفی ورزش های رزمی هندی با آگاهی از یوگا در این منطقه منجر به تفکری می شود که متون مهمی از هنرهای رزمی و فلسفه مانند هنر جنگ جنگ سان تزو را تولید می کند. اولین معبد شائولین در سال 495 میلادی تأسیس شد. ژاپن در حالی که هنوز یک سنت قرن هاست، کاراته در مقایسه با رشته هی دیگر، هنری نسبتاً جوان است. این اولین بار در قرن 17 در منطقه اوکیناوا و با استفاده از تعدادی از تکنیک های هنرهای رزمی باستان چینی به عنوان الهام اصلی ایجاد شد. پس از صدها سال به عنوان یک پدیده نسبتاً محلی، کاراته در قرن 20 به سرزمین اصلی ژاپن وارد شد. از آنجا، آن را به سرعت محبوبیت در سراسر جهان به دست آورد ، تبدیل شدن به هنر محبوب، با کمربند کاراته، لباس کاراته، فرم، و نظم، که ما می دانیم. تاریخ هنرهای رزمی مردم باستان از هر نوع که درگیر جنگ و شکار بودند. بنابراین، هر تمدن در یک نسخه از هنرهای رزمی مشترک هستند یا با همه مبارزات خاص خود مبارزه می کنند. هنوز هم بیشتر مردم با شنیدن اصطلاح هنرهای رزمی به آسیا فکر می کنند. همراه با این، در حدود سال 600 پیش از میلاد تجارت بین هند و چین رونق گرفت. اعتقاد بر این است که در این مدت اطلاعات مربوط به هنرهای رزمی هند به چینی ها و بالعکس منتقل شده است.طبق افسانه ها ، یک راهب هندی به نام بودی دارما انتقال چان (چین) یا ذن (ژاپن) به چین را هنگام انتقال به جنوب چین تسهیل کرد. تعالیم وی به فلسفه های هنرهای رزمی مانند فروتنی و خویشتنداری که تا امروز نیز ادامه دارد، وام بسیاری داد. در حقیقت، برخی از آنها آغاز ورزش های رزمی شائولین را به بودیهارما نسبت داده اند، گرچه این ادعا توسط بسیاری بی اعتبار شده است.

انواع ورزش های رزمی به طور کلی ، ورزش های رزمی را می توان به 5 دسته متمایز تقسیم کرد: سبک های ایستاده یا ضربه ای(تهاجمی_تدافعی)، سبک های زمین زدن یا پرتابی، سبک های وابسته به سلاح، سبک های کم تأثیر یا مراقبه ای و MMA (سبک ورزشی ترکیبی). در کنار این، ظهور MMA باعث شده است که در سال های اخیر سبک های مختلفی با هم مخلوط شوند تا حدی که بسیاری از دوجوها مانند گذشته به نظر نمی رسند. صرف نظر از این، در زیر برخی از سبک های شناخته شده وجود دارد.

سبک های ایستاده یا ضربه ای(تهاجمی_تدافعی) بوکس کاراته کراو ماگا کونگ فو کیک بوکسینگ ته کو دو سبک های مبارزه زمینی یا گلاویزی جیو جیتسو برزیلی سامبو روسی تیراندازی کشتی سبک های زمین زدن یا پرتابی آیکیدو جودو هاپکیدو شوای جیائو سبک های وابسته به سلاح لایدو کالی کمپو سبک های کم تأثیر یا مراقبه ای باکوآژانگ تایچی سبک های مبتنی بر چی گونگ MMA جیت کان دو نینجوتسو چهره های مشهور در هنرهای رزمی افراد زیادی هستند که از راه های قابل توجهی در ورزش های رزمی سهیم بوده اند. در اینجا فقط نمونه ای از آنها آورده شده است. ایتوسو آنکو: آنکو (1831-1915) به دلیل فعالیت های خود با ایجاد کاتاها و فرم های ساده برای دانشجویان با پیشرفت کمتر، "پدربزرگ کاراته" شناخته می شود. از این طریق و بیشتر، وی به دلیل کمک به هنر برای کسب مقبولیت بیشتر در این زمینه، اعتبار وی شناخته می شود.

هلیو گریسی: گریسی در ژانویه 2009 میلادی در سن 95 سالگی درگذشت. او مخترع جیو جیتسوی برزیلی محسوب می شود، زیرا تعالیم جودو را گرفته و قدرت و قدرت بیشتری را برای آنها ایجاد کرده است. رویس گریسی: پسر هلیو، رویس گریسی، از چهار تورنمنت اول UFC سه برد. این به جهانیان نشان داد که هنری که پدرش، جیو جیتسوی برزیلی، ابداع کرده بود، چقدر موثر بود. اتفاقاً او این کار را انجام داد، در حالی که وزن او تقریباً 170-180 پوند در تورنمنت هایی بود که محدودیت وزنی نداشت. عملکرد او در این مسابقات اولیه UFC باعث تغییر هنرهای رزمی برای همیشه شد.

دکتر جیگورو کانو: در مدتی که تمام فعالیت های فردی در ژاپن رو به زوال بود (شامل جوجوتسوی ژاپنی بود) ، کانو جودو کودوکان را ابداع کرد با این ایده که ممکن است روزی به اندازه کافی جریان اصلی باشد و به یک ورزش تبدیل شود و از این رو کمتر فردی شود. بنابراین، او بسیاری از تکنیک هایی را که خطرناک می دانست در جوجوتسو حذف کرد و سرانجام، رویای او محقق شد. در سال 1910 میلادی، جودو به یک ورزش شناخته شده تبدیل شد.

بروس لی: بروس لی بیش از توانایی اش برای بازی در فیلم های معروف و مجموعه های تلویزیونی، مهم بود. او همچنین در زمینه هنر مبتکر بود و متوجه شد که چیزهایی که مثر نبودند باید برای تکنیک های موثر کنار گذاشته شوند. او بنیانگذار هنر Jeet Kune Do بود، سبکی که برای زندگی در خارج از مرزهای دیگر سبک های رزمی سنتی طراحی شده بود. در 20 ژوئیه 1973 میلادی، لی در 32 سالگی در هنگ کنگ درگذشت. علت رسمی مرگ وی ادم مغز بود، که ناشی از واکنش به داروی مسکن بود.

هنرهای رزمی هنرهای رزمی به سیستم‌ها و سنت‌های مدونی از تکنیک‌ها و فنون مبارزه‌ای گفته می‌شود که با انگیزه‌ها و دلایل متفاوتی تمرین می‌شوند؛ برای دفاع شخصی، رقابت در مسابقات، سلامتی بدنی و تناسب اندام، سرگرمی و تفریح و همچنین رشد و تعالی روحی، جسمی و معنوی. از پرکاربردترین سبک‌های رزمی به کیک بوکسینگ، جودو، ساندا، کیوکوشین، بوکس، کونگ فو، هنر رزمی ترکیبی، جوجیتسوی برزیلی می‌شود اشاره کرد. از دیدگاه سلاح، هنرهای رزمی را می‌توان به سه گروه «با جنگ‌افزار»، «بدون جنگ‌افزار» و «با جنگ‌افزار و بی جنگ‌افزار» دسته‌بندی می‌شوند. نخستین، مهارت‌هایی چون تیراندازی با کمان، نبرد با نیزه و شمشیرزنی را شامل می‌شود و دومی یعنی رشته‌های مبارزهٔ بی جنگ‌افزار بر ضربات دست و پا یا گلاویزی ویژه شده و سومی به هنرهای رزمی اشاره دارد که علاوه بر مبارزهٔ بدون جنگ‌افزار، مبارزهٔ با جنگ‌افزار نیز وجود دارد. امروزه برخی مهارت‌های مبارزه با سلاح همچون کِندو (شمشیرزنی ژاپنی) و کیودو (تیراندازی با کمان ژاپنی) به عنوان یک رشتهٔ ورزشی تمرین می‌شوند و رشته‌های بدون جنگ‌افزار همچون کاراته، جودو، تکواندو، موای تای، ساندا، کیک بوکسینگ، جوجیتسو برزیلی و نیز به عنوان روش‌های دفاع شخصی تمرین می‌شوند. هنرهای رزمی جوجوتسو که مادر بیشتر هنرهای رزمی ژاپنی است، ووشو یا کونگ‌فو، آیکیدو و هاپکیدو و دی هان کیدو هم به عنوان هنرهای رزمی مسلح تمرین می‌شوند. همچنین شکل‌های ساده شده‌ای از تای‌چی‌چوان، نوعی از ووشوی چینی، که از ماهیت رزمی خود خارج شده، به‌طور گسترده‌ای برای حفظ سلامتی تمرین می‌شوند. جوجوتسو در گذشته تنها به شکل شیوهٔ جنگیدن و برای بالا بردن شانس آسیب ندیدن در مبارزه تمرین می‌شد و همگی بر پایهٔ دفاع از خود و حمله بود. در این سبک‌ها هیچ جایی برای ورزش و شادی بخشی وجود نداشت. با گذشت زمان هنرهایی همچون کودوکان جودو که بنیان‌گذار آن جیگیورو گانو بود از جوجوتسو پدید آمدند و برای ورزش و مسابقات و نه برای جنگ ویژه شدند. بسیاری از تکنیک‌ها و تمرینات رشته‌های مختلف رزمی مشابه است اما هر یک از آنها ترکیب مخصوصی از مهارت‌ها را در خود جای داده‌اند. برخی از آنها مثل کاراته بر حرکات پویا، دقیق و مستقیم تأکید دارند و برخی همچون آیکیدو تکنیک‌های نرم‌تر، آهسته‌تر و پیوسته‌تر را به کار می‌گیرند. هر یک از رشته‌های رزمی به میزان خاصی از توانایی‌های بدنی شامل قدرت بدنی، انعطاف‌پذیری (به‌ویژه در ناحیه لگن)، هماهنگی عضلات و استقامت نیاز دارد.[۱] ووشو و نینجوتسو تنها هنرهای رزمی هستند که تمامی دسته بنده‌های بالا را شامل می‌شوند. @honarrazmi

بروس لی لی جن فان (به چینی: 李振藩) مشهور به بروس لی (Bruce Lee؛ زاده ۲۷ نوامبر ۱۹۴۰ – درگذشت ۲۰ ژوئیه ۱۹۷۳) استاد هنرهای رزمی چینی، بازیگر فیلم‌های اکشن، استاد فلسفه، نظریه‌پرداز و بنیان‌گذار روش رزمی جیت کان دو (جیت به معنای دفاع و کان به معنای حمله و دو در واقع هماهنگ‌کننده بین دفاع و حمله) یکی از مدرن‌ترین سبک‌های کونگ فو یا ووشو اهل آمریکا و هنگ کنگ بود. بسیاری او را یکی از تأثیرگذارترین انسان‌های قرن بیستم و یک نماد در فرهنگ عامه می‌دانند. از وی به عنوان بزرگترین رزمی کار تاریخ یاد می‌شود.[۳] او همچنین پدر دو بازیگر به نام‌های براندون لی و شانون لی بود. جان فان بروس لی استاد کونگ‌فو یا ووشو، بازیگر، کارگردان، فیلسوف، بنیان‌گذار جیت کان دو، نویسنده و بازیگر فیلم‌های رزمی بروس لی، ۱۹۷۳میلادی لی، در محله چینی‌های سانفرانسیسکو در کالیفرنیا به دنیا آمد اما در هنگ کنگ بزرگ شد و در ۱۸ سالگی دوباره برای تحصیل در دانشگاه به سانفرانسیسکو بازگشت. فیلم‌های رزمی که او در سینمای هالیوودی و سینمای هنگ کنگ بازی کرد موجب ارتقای سطح فیلمهای رزمی هنگ کنگ شده و تحسین عامه را برانگیخت و موجی از علاقه‌مندی به فیلم‌های هنرهای رزمی چینی (ووشو) را در جهان غرب به وجود آورد. کارگردانی و جو فیلم‌های او هم بر روی هنرهای رزمی و هم بر روی فیلم‌های رزمی چه در هنگ کنگ و چه در بقیه جهان تأثیر گذاشت. بروس لی، به یک چهره نمادین، تبدیل شد به خصوص برای چینی‌ها، زیرا در فیلم‌هایش به عنوان افتخار ملی برای چین و ملی‌گرایی چینی ظاهر شد.[۴] بروس لی از ۱۳ سالگی، شاگرد ییپ من استاد وینگ چون کونگ فو شد. پس از ورود به آمریکا آموزش هنر رزمی خود با نام جان فن کونگ‌فو را آغاز کرد. او هرچند در وینگ چون آموزش دیده بود اما به پیروی از یک سبک اعتقاد نداشت و معتقد به استفاده از بهترین تکنیک‌ها از سبک‌های مختلف رزمی بود. از آن جایی که به مطالعهٔ فراوان در خصوص انواع سبک‌های رزمی می‌پرداخت ازآن رو با تمامی سبک‌های مبارزهٔ غربی و شرقی آشنایی کامل داشت. «اگر انسانی با چهار دست و چهار پا به دنیا آمد می‌توان گفت که ضربات به شکل پیچیده‌ای قابل تولید است، لذا تا زمانی که این‌گونه نشده فنون کاربردی و اساسی به همین شکل خواهد بود» و بروس این هنر رزمی را با نام «جیت کان دو» و بدون پیشوند و پسوند نام‌گذاری کرد.[۵] @KongFoo