#نامه‌ی‌هزارُ‌چندم‌به‌پسرهایم روز به روز بزرگ‌تر و مستقل‌تر می‌شوید. از یک طرف از خوشحالی پیله‌ام را پاره می‌کنم و دورتان می‌چرخم و از طرفی در جایی از وجودم غم عجیبی دورم می‌پیچد. آخر می‌دانم این استقلال بها دارد. بهایی چون تن دادن به عادت‌ها. چیزی که مثل چند وزنه‌ی ده کیلویی به دست‌ها و پاهایتان زنجیر می‌شود. بعد هم می‌شوید مجسمه‌ای خاک‌خورده کنجِ طاقچه! همان‌جا که شاید سالی یک‌بار دستی رویش بکشیم. کم کم یاد می‌گیرید خودتان غذا بخورید! بخوابید! دستشویی بروید! بازی کنید! درس بخوانید! اولش ذوق دارید و ذوق دارم. اما کم‌کم آن چیز لعنتیِ زشت و سیاه می‌روید روی دیوار زندگی‌تان! از حق نگذریم گاهی برای پوشاندن لکه‌های دیوار زندگی خوب است! اما اکثرا دیوار را بدنما می‌کند! نمی‌دانید زندگی‌تان را چه سوپ بدمزه و بی‌نمکی می‌کند که مجبورید آن را بخورید. دماغتان را بگیرید و بخورید! و بخوابید. و درس بخوانید. و بعد دانشگاه بروید. و کار پیدا کنید. وازدواج کنید. و بچه‌دار شوید. و زندگی کنید! و نفس بکشید... و بعد بمیرید! می‌بینید؟ همینقدر مسری و خطرناک و وحشتناک است! درست است الان به جای اینکه غذا را بخورید روی سرتان خالی می‌کنید و من عصبانی می‌شوم اما باز هم جایی در من خوشحال است که هنوز به این مرض لعنتی مبتلا نشده‌اید. مرضی که ضربان زندگی‌تان را روی یک خط صاف می‌اندازد. دستگاه بوق می‌زند. ممتد! اما از یک جایی به بعد از کار می‌افتد و می‌افتید روی خط مرگ! مرضی که دست می‌گذارد روی تفکر و شناخت‌تان و درشان را تخته می‌کند. روزی می‌رسد ( و شاید هم نرسد) که می‌فهمید تفاوتی با یک ربات ندارید! اما درمان؟ نمی‌دانم! من دارم برای درمانش می‌جنگم. نمی‌دانم آخر کدام‌مان پیروز می‌شویم! شاید لحظه‌های آخر عمرم اگر کنارم بودین بهتان بگویم.... شاید! البته اگر پیدایش کرده باشم و مُردگی نکرده باشم... دوستدار شما مادر دوست‌نداشتی‌تان ۱۵اسفند ۱۴۰۱

جمعه‌ها برایم مثل زندانی‌ای است که قرار است غروب آزاد شود. غروب می‌شود. سراغش می‌روند. می‌بینند در حالی‌که ساکش را همچون نوزادی در بغل دارد، جان داده است! #چرک‌نویس‌هایم

تو به این دلیل که خانه‌ات در معرض هجوم این آسیب‌هاست، مضطربی. اگر خودت تیشه برداری و این آرزوی ده طبقه را که عمارتی در ذهن توست خودت ویران کنی، قبل‌از این‌که ویرانش کنند، دیگر ضربه‌ها و زلزله‌ها تکانش نمی‌دهد؛ چون این زلزله‌ها به جان آرزوهای تو می‌افتند و چون تو دل به آرزوها بستی، وقتی آرزو تکان می‌خورد، تو هم تکان می‌خوری. ریشه‌ی تزلزل انسان ارتباط او با آرزوهای آسیب‌پذیر است. وقتی به آسیب‌پذیری دل‌بستی، توأم آسیب‌پذیر می‌شوی. به لرزه‌پذیر دل‌بستی، لرزه‌پذیر می‌شوی. انسان اگر وحشت می‌کند، باید ریشه این وحشت را پیدا کند. ریشه آن در آرزوهای اوست. #ای‌آنکه‌خانه‌در‌ره‌سیلاب‌می‌کنی! #آیت‌الله‌حائری‌شیرازی ________________________ رزق امروز من! که پاسخ ماه‌ها آشفتگی‌ام را داد!

نگاه‌های انتظارآمیزت به سوی آسمان را به وضوح می بینیم! سوره بقره، آیه ۱۴۴ ______________________ می‌دانم این آیه برای چیست اما بگذارید فکر کنم خدا به من جواب داده....

دیشب که دیدم مجری برنامه‌ی تحویل سال شبکه‌ی سه، حامد سلطانیِ بیشتر به اون جمله معتقد شدم. جمله رو از دهن یکی از سلبریتی‌ها شنیده بودم! وقتی موقع تحویل سال حامد سلطانی دستشو دور دخترش حلقه زد و سریع بغضشو قورت داد، همون‌جا یادش افتادم! خدا وقتی یه چیزایی بهت میده یه چیزای دیگه رو می‌گیره! چقدر از این جمله می‌ترسم! شاید واسه همین که وقتی به خیلی چیزا می‌رسیم دیگه مزه‌ای ندارن! واسه اون چیزایی که می‌دیم و دیگه نیستن! #چرک‌نویس‌هایم #شاید_موقت پ.ن: آقای سلطانی چند ماه پیش تو یه تصادف همسر و پسرشو از دست داده... #یکم

همیشه‌ی خدا روی پله‌های ایستگاه بی‌آرتی سکندری می‌خورم. وقتی درد مثل مار دور پاهایم می‌خزد، کسی درونم با صدای بلند جمله‌‌ای را تکرار می‌کند! "تو هرچقدر هم بدوی به سرعت این شهر نمی‌رسی! تو هرچقدر هم بدوی مال اینجا نمی‌شوی!" مثل کسی که نتوانسته غذایی را هضم کند و هرطور شده بالا می‌آورد، تهران هم مرا و من هم تهران را .... آب و روغنیم! خربزه و عسل! هر دو از هم عق‌مان می‌گیرد. تا کمی بخواهم حرف‌هایم را موقع صحبت بکشم، سکندری می‌خورم و درد و درد! اینجا مثل فیلمی‌ست که سرعتش را بالا ببری. یا بی‌توجه به گفت‌و‌گو‌ها فقط جلو بزنی‌اش. من به سرعت این شهر نمی‌رسم! و چه خوب که نمی‌رسم. من برای شهر بهارنارنجم. دیاری که همیشه چشم‌های آسمانِ آبی‌اش را می‌شوید. بوی برنجش جای زخم‌هایت را محو می‌کند. پرتقال‌هایش را که پوست می‌کَنی، آبش از سرانگشتانت سُر می‌خورد تا آرنجت. اینجا نه می‌دَوَم و نه سکندری می‌خورم. نیاز نیست حواسم باشد که لهجه‌ام بیرون نزند. اینجا مال من است.... اینجا من، من هستم.... #چرک‌نویس‌هایم

سنگ را می‌کوبد روی سبزی‌ها. _ خب با مخلوط‌کن چرا نمی‌کنی؟ سبزی‌ها را از دور تخته‌ی قهوه‌ای به وسط می‌آورد. _ اینجوری یه چیز دیگه‌ست! دروغ می‌گوید. دلش تنگ شده! برای مادرش. برای مادرِ مادرش و برای تمام آن‌روزها که با آدم‌ها زیر خاک چال شده‌اند. _ یادته مادرجونو؟ یادم هست. می‌نشست گوشه‌ای از آشپزخانه و او هم دلتنگی‌اش را با سبزی‌ها مخلوط می‌کرد و سنگ را می‌سایید روی آن‌ها. بعد اشک‌هایش را مثل نمک می‌پاشید لا‌‌به‌لای غذا. برای همین است که مزه‌ی آن غذاها هیچ‌وقت تکرار نمی‌شود. هر مادر دستپخت خاص خودش را دارد چون طعم دلتنگی هر مادر، فقط برای همان مادر است. کاش من هم یک تخته و سنگ داشتم از مادرم و البته یک دختر! #چرک‌نویس‌هایم #روزمرگی‌هایم

زیاد اهل معرفی کتاب نیستم اما این کتاب تا اینجای ماه رمضانم را ساخت. به قول دوستی آیت‌الله حائری از آن دنیا یقه‌ام را گرفته و ول نمی‌کند! تا باد چنین بادا.... #تعلق #پیشنهادی #ماه_رمضان پ.ن: و چه سعادتی که اختتامیه‌ی کتاب را کنار چنین میزبانانی بودم که تجسم خط به خط کتابند.

خامه‌ی وسط شیرینی لطیفه -اگه ریاضی رو بیست بگیری می‌خرم برات! کلمات مامان مثل صدای طبل درگوشم موج برداشت. دوباره نگاهش کردم. پیراهنش را که به رنگ جگر تازه‌ی گوسفند بود و انگار خون از آن می‌چکید. کلاه سفیدش را و دست‌هایش. در یک دست بلندگوی کوچکی بود و دست دیگر رو به آسمان. درست وسط ویترین مغازه نشسته بود و نگاهم می‌کرد. حتی اگر خودم را هم به خاک و خون می‌کشیدم، ریاضی را بیست نمی‌گرفتم! -البته... مثل گربه‌ی گرسنه‌ای زل زدم به دهان مامان. - البته اگه امسال بتونی روزه‌هاتو کامل بگیری هم می‌خرم برات! چیزی مثل ترقه در دلم ترکید. این هم سخت بود اما شدنی‌تر! هنوز یک سال تا رسیدن به سن تکلیفم وقت داشتم. -اگه تا اون موقع خریدنش چی؟ مامان دستم را کشید و من مثل آدامس کش آمدم و دوباره به شیشه‌ی ویترین مغازه چسبیدم. -نگران نباش! قول مامان قوله! چند روز بعدش ماه رمضان رسید و امتحان من شروع شد. فکر می‌کردم آسان تر از ریاضی باشد اما نبود. از مدرسه که می‌رسیدم مثل خمیر شُل و چسبانی درون اتاقم وا می‌رفتم. درون شکمم ارکستر سمفونی‌ای راه می‌افتاد و حس می‌کردم کسی با داس افتاده است به جان زمینِ معده‌ام. آنقدر سوز می‌زد که مجبور می‌شدم بالشتم را محکم روی شکمم فشار دهم. دهانم تلخ می‌شد و گلو و زبانم مثل کف پایِ عزیز ترک می‌خورد. سعی می‌کردم به "آن" فکر کنم. به دست‌هایش. به صورتش که مثل خامه‌ی وسط شیرینی لطیفه بود. آب دهانم راه می‌افتاد و پرچم سفید را در معده‌ام بالا می‌برد. مامان پشتم را می‌مالید و می‌گفت: اگه سختته باز کن مامان! خب بشین ریاضی بخون دختر! وقتی به ریاضی فکر می‌کردم کسی با مداد جای جای بدنم را سوراخ می‌کرد. نه! ریاضی هرگز! کج‌دار و مریز به نیمه‌ی ماه رسیدم. باز مامان زمزمه می‌کرد: تا همین‌جاشم عالی بودی! می‌خرمش برات! دیگه روزه نگیر! قبول نکردم! حالا دیگر غرورم یقه‌ام را گرفته بود و چسبانده بودم بیخ دیوار! آبرو و حیثیت هشت ساله‌ام هم مثل دو وزنه‌ی سنگین بسته شده بودند به پاهایم. تا آخرش رفتم. آخرِ آخر. مامان تمام فامیل را پُر کرد که : دخترم امسال روزه‌هاشو کامل گرفته! تازه یه سالم داره تا تکلیفش! هر که را می‌دید می‌گفت و هرکه را نمی‌دید پیغام می‌داد. غرورم حالا یقه‌ام را رها کرده بود و جلوتر از من می‌رفت و شلنگ تخته می‌انداخت. قرار بود بعد از نماز عید فطر مراسم اهدای جایزه و قدردانی از فخر فامیل که من باشم را داشته باشیم. شب عید از خوشحالی خوابم نمی‌برد. سی شب بود که در خیالم آن لباس جگری‌اش را ناز می‌کردم و می‌خوابیدم.یعنی تا فرداشب این خیال به واقعیت پا می‌داد؟ صبح عید را زیاد یادم نیست. مریض شدم و بی‌جان. فقط سوزش چیزهایی را پشت دستم و دویدن قطره‌های خنکی را درون رگ‌هایم حس می‌کردم. حتی نفهمیدم عروسک قشنگم کِی آمد و نشست بالای سرم. حتی خارجکی خواندن و رقصیدنش هم کار ب‌کمپلکس را نکرد و من هیچ‌وقت ذوقِ داشتن عروسکم را نکردم. حالا از آن روز بیست سال گذشته است و من هربار می‌ایستم پشت ویترین مغازه‌ها و عروسک‌های دیگری با لباس‌های رنگارنگ دیگر انتخاب می‌کنم و برای رسیدن به آن خودم را بیچاره! و باز هم هربار که به آن می‌رسم درد می‌خزد دور جانم و هیچ کیفی نمی‌برم! #ماه_رمضان #چرک‌نویس‌هایم

حرف‌‌ درون سماورِ قلبم به قل قل افتاده. نمی‌گذارم همینطور سر برود. شیر را باز می‌کنم و می‌ریزمش روی چای خشک و گل‌محمدی و هل. منتظر می‌نشینم تا دم بکشد. بعد هم درون دو استکان کمر باریک می‌آورم پیش شما. خدایا یک چای مهمان من می‌شوی؟ #چرک‌نویس‌هایم پ.ن: بودن‌مان اینجا نفس‌های آخرش را می‌کشد و می‌دانم این عکس‌ها بعدا چقدر دلتنگی را مهمان قلبم می‌کند... ۱۰ فروردین ۰۲

دنیا برایتان چه مزه‌ای است؟ سوال کلیشه‌ایست اما من مدت‌هاست دارم به آن فکر می‌کنم. من نه نگاهم آنقدر رفیع است که دنیا برایم مثل علی(ع) بی‌ارزش‌تر از آب بینی گوسفندی باشد یا پست‌تر از استخوانی در دست جزامی یا حتی خوارتر از برگ جویده‌ای در دهان ملخی! و نه آنطورم که آن را شیرین‌تر از هرچیز شیرینی و لذیذترین لذیذها بدانم. تا اینجا تا اینجا که بیست و اندی سالم هست دنیا برایم مثل سوپی‌ست به وقت مریضی! سوپی که هر دفعه یک مزه‌ای دارد. گاهی تند است گاهی شور گاهی بی‌نمک و گاهی هم تلخ مثل زهر! ولی به زور قورتش می‌دهم تا بتوانم زنده بمانم و به مقصد برسم. حرکت آرام و سوزانش، گلوی بادکرده‌ام را می‌سوزاند و ردش تا مدت‌ها می‌ماند. آنقدر عمیق می‌ماند که قورت دادن آب‌دهان برایم مثل قورت دادن یک مشت میخ می‌شود. آن‌وقت‌ها هم که مزه‌اش به دلم می‌نشیند هنوز به قاشق دوم نرسیده، تمام می‌شود! و من می‌مانم با اشتهایی که دهانش باز مانده است... شاید سوپ‌های خوشمزه‌ای که تمام نشود را باید جای دیگری پیدا کنم! دنیا برایتان چه مزه‌ای است؟ #دنیا #مزه‌ی‌_دنیا #استخوانی‌در‌دست‌جذامی

همانا انسان در دنیا، تخته‌ی نشانه‌گیری تیرهای مرگ، و ثروتی است دست‌خوش تاراج مصیبت‌ها، با هر جرعه نوشیدنی، اندوهی گلوگیر و در هر لقمه‌ای، استخوان شکسته‌ای قرار دارد، و بنده نعمتی به دست نیاورد، جز آن‌که نعمتی از دست بدهد، و روزی به عمرش افزوده نمی‌گردد، جز با کم شدن روزی دیگر! پس ما یاران مرگیم و جان‌های ما هدف نابودی‌ها، پس چگونه به ماندن جاودانه امیدوار باشیم؟ درحالی‌که گذشتِ شب و روز بنایی را بالا نبرده، جز آن‌که آن را ویران کرده، و به اطراف پراکنده کند! نهج‌البلاغه حکمت ۱۹۱ #ماه_رمضان #دنیا