همایش ملی "علامه ذوفنون" https://eitaa.com/sooyesama

هو 🔰نامه ای از عارف شوریده حاج سیداحمد کربلایی به یکی از شاگردان: 📍زنده باد حضرت دوست و مرده باد هر چه غیر اوست... فدای حقیقتت شوم که از او خبر نداری! دستورالعمل آن است که از خود و خود رأیی دست برداری، جان من به لب آمد از گفتن این که راه نجات و خلاص در استغراق ذکر الهی و تفکر در معرفت نفس و خودشناسی است و ذکر و فکر خود راهنمای تو خواهد شد. «یا من اسمه دواء و ذکره شفاء» «دوائک فیک و لا تبصر و دائک منک و لا تشعر» «درد تو در درون خود توست و نمی‌بینی و داروی تو هم نزد خود تو است و درک نمی‌کنی» تو خود حجاب خودی حافظ از میان برخیز؛ جناب عالی در همه چیز اهتمام دارید مگر در همین یک کلمه، پس حالا که چنین است: تو و تسبیح و مصلی و ره زهــــــد و ورع من و میخانه و ناقوس و ره دیر و کنشت 📍باری جناب حاج میرزا ان شاء الله از آب و گل بیرون آمده است و رشته معرفت نفس به دست آورده و آقا میرزا هم ماشاء الله خوب مشغول است به حسب ظاهر، امید پیش آمدی به زودی ان اشاء الله در او هست. باری نوشته بودی در تضرع و ابتهال هم چیزی بنویس تا نوشتجات ناقص نماند. نمی‌دانم بر این حرف خنده کنم یا گریه. ای کاش بر دل مبارکت زده می‌شد و نوشته می‌شد و الا بر کاغذ خیلی زده‌اند و نوشته‌اند. 📍فدایت، این مسأله و باقی مسائل راه آخرت آموختنی نیست؛ بلکه نوشیدنی است، تضرع و ابتهال از درد و سوز دل بر‌می‌خیزد، درد پیدا کن. آن خود تضرع و ابتهال می‌آورد. آب کم جو تشنگی آور به دست تا بجوشد آبت از بالا و پست 📍هرگز شنیده شده که زنِ بچه مرده را گریه تعلیم کنند؟... اگر کسی خود را فعلاً و حقیقتاً در جهنم دید، محتاج به آموختن تضرع نخواهد بود: «هُم و النّارُ کَمن قد رآها فَهُم مُعَّذبون» «پرهیزگاران نسبت به عذاب جهنم چنانند که گویا آن را می‌بینند که اهل آن در آن عذاب می‌شوند» 📚تذکرة المتقین،ص۱۸۵