. آدِمی‌زاد، بالنده‌ی بی‌بالِس...⁦ #ده_کُرد @homsaaa

. از #زبان مداد نوشته😍 @homsaaa

. بسم‌الله🌱 فکرش را هم نمی‌کردم روزهای آخر سال به جای سابیدن و شست‌وشوی خانه مشغول نوشتن باشم. به جای گرفتن دستمال و شیشه‌پاک‌کن و بالا رفتن از چهارپایه جلوی لپ‌تاپ بنشینم و کلمات را کنار هم بچینم. روز‌های آخر اسفند ۰۱ برای اولین‌بار پلاتو‌نویسی را تجربه کردم. تجربه‌ای شیرین که امید دارم به تکرار دوباره‌اش. . #پلاتو_نویسی #الهیه #شبکه_امید @homsaaa

. بسم الله🌱 دیروز زندگی‌نامه چخوف را خواندم. چخوف در «سی‌وپنج سالگی اعتماد‌بنفسش را از دست می‌دهد و چیزی نمی‌گذرد که درگیر بیماری سل می‌شود.» با این حال نوشتن را ترک نمی‌کند. پایم را از گلیم خودم دراز‌تر می‌کنم و خودم را با او مقایسه‌ می‌کنم. زمستان ۱۴۰۱ برایم سخت گذشت. هر وقت درد به سراغم می‌آمد حال باز کردن چشم‌هایم را نداشتم. مچاله ‌می‌شدم گوشه‌ی تخت‌خوابم و فقط از درد می‌نالیدم. بزور سِرم و مُسکن مادرِ قابل تحملی می‌شدم. دو‌بار چنان درد از پا انداختم که گپ‌وگفت با هنرجوها را هم از یاد بردم. هنرجوهای که متعهد بودم به خواندن متن و پاسخ دادن به سوالاتشان. نوشتن را هم ناخواسته بوسیده بودم و گذاشته‌ بودم کنار. شده بودم سوژه‌ی عکاسی‌ زینب. فرت‌فرت عکس می‌گرفت و برایم روی عکس‌ها می‌نوشت «مادرم دوستت دارم» یا «زودتر خوب شو مامانِ گلم». هیچ‌ کدامشان هم به درد نمی‌خورد. انگار همه کپی شده از روی عکس اول بود. توی همه‌شان یک دماغ نشسته بود میانِ عکس‌ها. ابروهای تو هم رفته و چشم‌های بی‌رمق گود افتاده. عکس‌های که بعد از خوب شدن و سرپا شدنم همه حذف شدند، به جزء یکی‌دو‌تایشان. دو ماه از آن روزها می‌گذرد. روزهای که ساعت‌ها و دقیقه‌ها‌یش کش‌دار بود و شب‌هایش حال صبح شدن نداشت. از دیروز مانده‌ام میانِ زندگی حرفه‌ای و شخصی چخوف. کسی که در 26 سالگی حرفه‌ای نوشتن را شروع می‌کند و تا 44 سالگی که از دنیا می‌رود خلق می‌کند و می‌نویسد. خوب هم می‌نویسد و می‌شود جزء بهترین داستان‌نویسان جهان. دیروز برای دومین یا شاید چندمین بار زندگی‌نامه چخوف را خواندم. قبلا به نظرم زندگی‌‌اش معمولی و ساده‌‌ بود اما نه ساده بوده و نه معمولی! . #چخوف #درد @homsaaa

🔹️امید تقلبی را دور بریزید ▫️https://vaavmag.ir/2023/04/3806/ ▫️@vaavmag

🔻امید تقلبی را دور بریزید ✍️ آسیه طاهری 🔹تا به حال در شرایطی بوده‌اید که کسی دست روی شانه‌تان بگذارد و با صدای نرم و آرامی بگوید: «فقط امیدت به خدا باشه، خودش درست می‌شه.» یا «دل به اميد زنده است.» من بارها این اتفاق کلیشه‌ای را تجربه کرده‌ام و بارها آن را دیده‌ و خوانده‌ام. هر بار هم بی‌آنکه این چهار، پنج کلمه را بالا و پایین کنم، از این صحنه می‌گذرم و دنبال راه چاره هستم تا از مشکلی که تویش دست‌و‌پا می‌زنم، بیرون بیایم. به آخرش کار ندارم که دست به دامان خدا می‌شوم و او هم گره از کارم باز می‌کند. اما این را پذیرفته‌ام که از تو حرکت و از خدا برکت. همین یک جمله را کِش داده‌ام تا همه‌ی زندگی‌ام را در خودش جا بدهد. چرا که معتقدم امید تقلبی بزرگترین دشمن آدم‌هاست. ارنست بلوخ در کتاب اصل امید آورده که: «امید تقلبی یکی از بزرگترین بدخواهان و حتی نابودکنندگان بشریت است و امید اصیل متعهدترین خیرخواه آدمی است.» 🔸امید، مولد احساسات و موتور متحرک و مبنای بسیاری از اتفاقات بزرگ در زندگی است؛ پادزهری است که زندگی را برخلاف تمام سختی‌هایش قابل تحمل می‌کند. هیچ کدام از ما نمی‌تواند قدرت و رشد ‌دهندگی امید را نادیده بگیرد، زیرا تنها چیزی است که در تاریکی مثل یک نقطه‌ی نور در ذهن هرکسی می‌درخشد و توان تازه‌ای برای ادامه‌ی حیات به او می‌دهد. اما امید دقیقا چه چیزی نیست؟ امید این باور نیست که هر چیزی خود‌به‌خود روبه‌راه بوده، هست و خواهد شد. بلکه احساسی است که می‌گوید شاید جایی دری وجود داشته باشد و راهی برای خروج از مشکلات؛ حتی پیش از آنکه راه را بیابیم یا دنبال کنیم. 🔹ربکا سولنیت در کتاب امید در تاریکی می‌گوید: «امید به معنی انکار واقعیت نیست! بلکه به معنای مواجه شدن با تمامی موانع و مصمم بودن برای رفع آن‌هاست» این کلمه‌ی چهار حرفی رابطه‌ی مستقیم با احساس ما درباره‌ی امکان‌پذیری یا عدم امکان‌پذیری امور دارد. هر چقدر آن چیز به نظر ما ممکن‌تر باشد، میزان امیدمان بالاتر می‌رود و هر اندازه میزان درک ما از این امکانات بیشتر و مشخص‌تر باشد امیدمان قوی‌تر می‌شود. در مقابل هرچقدر بیشتر حس کنیم که چیزی غیرممکن است و نمی‌توانیم به آن برسیم، مأیوس‌تر می‌شویم. مثل دو دسته‌ی خوشبین‌ها و بدبین‌ها. همانطور که خوشبین‌ها گمان می‌کنند همه‌چیز بدون مداخله‌ی آنها رو‌به‌راه خواهد شد، بدبین‌ها نیز فکر می‌کنند هیچ راه اصلاحی وجود نخواهد داشت. هر دو گروه بی‌عملی خود را توجیه می‌کنند و می‌کوشند که شما را وحشت‌زده، ازخود بیگانه و منزوی کنند. 🔸حالا شرایط جامعه‌ای را تصور کنید که شبانه‌روز از تمام رسانه‌ها این پیام را دریافت می‌کند: «شما در کشوری زندگی می‌کنید که که هیچ رشد و ‌‌پیشرفتی را نخواهد دید، برخلاف تمام دنیا که با سرعت نور در حال حرکت به سوی رشد و ترقی است.» از مسائل پیش‌پا‌افتاده مثل سرعت اینترنت بگیرید تا مسائل کلان اقتصادی و سیاسی. آیا مردمان‌شان با مخابره‌ی روزانه‌ی این حجم عقب‌ماندگی و ناامیدی محض، می‌توانند قدمی بردارند و رشدی بیافرینند؟ شاید زمانش رسیده باشد که معنای درست امید را به یکدیگر یادآوری کنیم و اجازه ندهیم حرکت را از ما بگیرند. چرا که اگر یکدیگر را دوست داریم باید برای هم امیدآفرینی کنیم. 🆔 @vaavmag 🔗 https://vaavmag.ir

. متن خون می‌خواهد و خودت را قاتی کردن و افشا کردن خونِ متن است. از توِ آفریننده باید چیزی در متن جا بماند و جدا شود و آن دیگری مخاطب باید احساس کند معتمد بوده و امری باارزش، نفیس و محرمانه با او تقسیم شده. هنر همین است. . #نجات_از_مرگ_مصنوعی #افشاگری @homsaaa

﷽ _____________ یک راهِ سومی میانِ حرف زدن و سکوت کردن وجود دارد و آن ادبیات است. #جان_مکسوِل_کوتزی @nnaasskk

. It's a part of life #احسان_عبدی‌پور @homsaaa

. آدِم بی‌عارا هَشتَن تو جووال، گف: «پاهام بیرونِس». . #ده_کُرد #شنبتون_پرانرژی😅 @homsaaa

. اگر اثر ترجمه شده‌ای از میخاییل یلیزاروف و زاخار پریلپین سراغ داشتید خبر کنید. از هر کدام در این کتاب فقط یک داستان کوتاه بود که هر دو خواندنی‌ترین‌های کتاب بودند. #نویسندگان_معاصر_روس @homsaaa

. من معتقدم ایده‌ها خودشان را با مغناطیس مرموزی به نویسنده چفت می‌کنند. طوری که نمی‌دانید چرا دارید داستان زیردست‌تان را می‌نویسید. #محفل۷ #محفل_ترجمه #در_مواجهه_با_سوگی_عمیق . @homsaaa