دست از طلب ندارم تا کام من برآید یا تن رسد به جانان یا جان ز تن برآید ✍️ عباس حیدری‌پور 🌿دعاهای شیعه گنجینه‌ای بی‌بدیل است که در کنار میراث عظیم روایی، باید به‌شکلی مستقل هم دیده شود؛ شیعیان باید شکر آن را به جا آورند؛ هم از این سرچشمه بنوشند و سیراب شوند و هم دیگران را به این سفره آسمانی که انسان پای در گلِ هوس را بال پرواز و کنده‌شدن از زمین خاکی می‌دهد، فرا بخوانند. 📚بررسی و پژوهش درباره انواع و گونه‌ها و تقسیمات و مضامین و دلالت‌ها و تضارب محتواهای این ادعیه، خود دنیایی از علم و فهم و معرفت نسبت به این گوهرهای بی‌بدیل ایجاد خواهد کرد که کمتر در میان دانش‌پژوهان بدان پرداخته شده است، گرچه ستارگانی در آسمان درخشان دانش شیعی بدان اهتمام ورزیده و راه‌هایی را به‌سوی این مقصد گشوده‌اند، اما این معدن‌کاوی به نسبت بایسته‌ها، به خراشیدن و آزمون اولیه یک کان عظیم از طلا و سنگ‌های ارزشمند می‌ماند. 🎞واگویه و تمرکز بر این دعاها به عنوان یک منبع ثابت تبلیغی برای امروزی که تشنگی عظیم و گسترده معنوی ناشی از اَبر سمومات فرهنگ دنیاگرایی غربی، بروز و ظهور یافته، حتماً نسخه‌ای شفابخش هم برای مبلغ و هم برای مخاطب است. ✨دعاهای شیعه چنان گسترده است که با انواع زمان‌ها و مکان‌ها و مناسبت‌ها پیوند یافته است و البته اگر زیارتنامه‌ها را به دعاها بیفزاییم این گستردگی چنان می‌شود که کمتر آنی از آنات حیات روزمره می‌تواند خالی از دعا باشد. 🔗 متن کامل این یادداشت #مناجات #دعا #اخلاق #نویسندگان_حوزوی @HOWZAVIAN

✔️جهادگری در شرایط خاص ✍️نجمه صالحی می‌خواست فروشگاهش را افتتاح کند از پدرش خواست تا همه اقوام را دعوت کند و افتتاحیه خوبی برپا شد. معمولا هر وقت کار جدیدی را می‌خواهیم شروع کنیم، حمایت دیگران برایمان مهم است خصوصا اگر آن یک نفر تنها فرد تاثیرگذار زندگی‌مان باشد و چون کوه پشت سرمان! دلمان گرم است به حضورش و قوی کار را ادامه می‌دهیم! او نیز برای تبلیغ دین نوظهورش چنین تکیه‌گاهی لازم داشت، کسی که حتی در مقابل مخالفت‌ها، حامی او باشد! و عمو و سرپرست کودکی‌اش این کار را انجام داد! او با فهم عمیق و درک دقیق راه روشن برادرزاده‌اش تصمیم گرفت تا آخر عمر همراهی‌اش کند. او در برابر خدای محمد(ص) تسلیم بود. در روزگار غربت اسلام حامی دین شد! او با از خودگذشتگی بی‌مثال خود از یک کفیل و حامی پا فراتر نهاد و با بذل جان، مال، فرزندان و فداکردن سروری و ریاستش بر قریش، در حمایت از رسالت محمد(ص) جهاد کرد. او به دلیل حفظ جان نبی(ص) و عمق بخشیدن به ریشه‌های درخت اسلام، هیچ گاه به شکل علنی از دین اسلام دفاع نکرد، بلکه بیشتر حمایت مادی، روحی و اخلاقی از پیامبر(ص) و پیروان او می‌کرد. او یک مجاهد فی‌سبیل‌الله بود. عالم‌گیر شدن اسلام نتیجه جهاد او و جهادگرانی همچو اوست. در روایتی در کتاب الغدیر، جلد ۷، پیشوای پنجم(ع) ایمان وی را سنگین‌تر از ایمان همه می‌داند و در این مورد می‌فرماید: «اگر ایمان همه خلق را در یک کفه میزان قرار دهند و ایمان ابوطالب را در کفه دیگر، ایمان #ابوطالب رجحان دارد». 🥀بیست و ششم رجب سالروز رحلت سیدالبطحاء #حضرت_ابوطالب علیه السلام تسلیت🥀 #جمعه #حضرت_ابوطالب @AFKAREHOWZAVI

مُجاهد مُخلص ✍🏻 زهرا کبیری پور وقتی حرف از جهاد می‌شود، اولین واژه‌ای که به ذهن می‌رسد اخلاص است. امروزه از واژه‌ی جهاد بسیار استفاده می‌شود، اما در همان کارهای جهادی اسم شخص و سازمان حتما باید در پایان کار امضا شود؟! اما در روزگار صدر اسلام، در هنگامی که نهال اسلام نوپا بود و ریشه ندوانده بود و در روزگاری که هجوم دشمنان همچون بادهای سهمگین این نهال نوپا را به این سو و آن‌سو می‌کشاند. افرادی همچو ابوطالب(علیه‌السلام) عموی پیامبر با تمام هستی خود از جان، مال، فرزندان و حتی موقعیت اجتماعی‌سیاسیِ خود استفاده کرده و تکیه‌گاهی قدرتمند برای این نهال جوان شدند. افراد مخلص و مجاهدی که جزئیات دقیقِ ایثار و جهاد آن‌ها به طور کامل در هیچ کتابی روایت نشده است! افراد گمنامی که در راه جهاد برای اسلام دنبال کسب نام و نشان نبودند و هرجا که به آن‌ها نیاز بود سراسیمه حاضر می‌شدند و از هیچ تلاشی فروگذار نمی‌کردند. عموی پیامبر یکی از معروفترین مجاهدان خاموش صدر اسلام بود که در اخلاص و گمنامیِ او همین بس که در طول تاریخ حتی نسبت به ایمان او نیز از طرف دشمنان خدشه‌وار شده است. زندگیِ نورانی حضرت ابوطالب(علیه‌السلام) در تسلیم بر اوامر خداوند خلاصه شده بود و تاریخ گواهی می‌دهد که او با از خودگذشتگیِ خود در کسوت یک حامی در حمایت از مأموریت پیامبر(صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌و‌سلم) از هیچ کوششی کوتاهی نکرد. اگر نهال نوپای اسلام امروز به یک درخت تنومند، مبدل شده و در تمام دنیا سایه افکنده است، نتیجه‌ی حمایت مجاهدان مخلصی مانند حضرت ابوطالب(علیه‌السلام) است که با تمام هستیِ خود از آن محافظت کردند. و تلاش این مجاهدان خاموش و مظلوم صدر اسلام به زودی با ظهور آخرین سلاله‌ی پیامبر و گسترش عدالت او در تمام جهان به ثمر خواهد نشست. ▪️۲۶ رجب سال‌روز رحلت حضرت ابوطالب(علیه‌السلام) تسلیت باد▪️ #حضرت_ابوطالب #رجب #مجله_افکار_بانوان_حوزوی @AFKAREHOWZAVI

ابراز ارادت #استاد_محدثی در تجلیل از مقام حضرت ابوطالب(ع) 💠 ابوطالب، ابومطلوب هم هست حجت الاسلام والمسلمین جواد محدثی، استاد و نویسنده حوزه علمیه قم، در یادداشتی به بهانه همایش بین المللی حضرت ابوطالب، حامی پیامبر(ص) از این شخصیت عظیم تاریخ اسلام تجلیل کرد. ابوطالب، ابومطلوب هم هست. فرزند رشیدش علی، هم طالب حق بود هم مطلوب خلق. چون حقِ مجسّم بود، معیار حق‌جویان و میزان حق پرستان بود؛ ای خدا را محبّ و هم محبوب/ حق طلب را تو طالب و مطلوب. اگر حسودان و عنودان، در ایمان ابوطالب تشکیک می‌کنند؛ چون با علی خرده حساب دارند و چون به علی هیچ وصله‌ای نمی‌چسبد، برچسب‌های ناچسب را به ابوطالب می‌زنند و عقدۂ پسر را بر سر پدر خالی می‌کنند، تا از علی انتقام بگیرند. وگرنه ابوطالب، مؤمن قریش بود و مدافع قرآن، و گوهر ایمانش را در صدف تقیّه حفظ کرد، تا بتواند از حقیقت محمدی دفاع کند و چتر حمایتش را بر سر نبوت محمدی بگستراند. علی، فرزند چنین پدری است که در اوج غربت پیامبر، سینه سپر کرد و سدی در برابر سیل کفر و شرک شد، تا ایمان از دستبرد کفر مصون بماند و توحید، در تاریکی شب شرک بدرخشد. ابوطالبِ مؤمن و موحّد، حتی از شعر، شمشیری ساخته بود، برای دفاع از ایمان و توحید. بی‌جهت نبود که پسر ابی‌طالب، اسدالله الغالب، دوست داشت اشعار ابوطالب، گردآوری، تدوین، روایت و نشر شود و می‌گفت: «ابوطالب بر دین خدا بود و در شعرش علم و حکمت فراوان است.» اکنون، طالبان حق را سزاست که نام و یاد ابوطالب(ع) را که مطلوب خلق و خالق و محبوب عام و خاص بود، زنده و گرامی بدارند و نشان دهند که: ابوطالب، ابومطلوب هم هست... #جواد_محدثی #نویسندگان_حوزوی @HOWZAVIAN

◾️به بهانه‌‌ی رحلت #حضرت_ابوطالب 💠 پرده‌دار پرده‌نشین ✍ علی اسفندیار همیشه می‌گویند: کار را آن کس کرد که تمام کرد. درست. اما چه کسی شروع می‌کند؟ چه کسی مبتدای حرکت‌هاست؟ چه کسی در نقطه آغازینِ رویدادها قرار دارد؟ و پرسش‌های جدیِ دیگر. گفتن از «ابوطالب» گفتن از آغاز است، سرودن از سرچشمه است و «خاموشی»، خصلت سرچشمه‌ها!‌ این سکوت را اهالی رود و مردمان پایین دست، سخت می‌شنوند؛ هیاهوی رود مگر می‌گذارد؟! چشمه‌ها حال چشمه را بیشتر می‌دانند؛ ابوطالب اگر پسر عبدالله را به آغوش و پناه امن خود نمی‌کشید، جوششی رخ نمی‌داد، جریانی به صدا در نمی‌آمد، اسیری به آزادی نمی‌رسید، دختری زنده نمی‌ماند، زهرایی ظهور نمی‌کرد، اسداللهی بر طاغوت غالب نمی‌شد، ما نیز در کعبه و کربلایی وقوف نمی‌یافتیم و عِطر عِترت را عالم‌گیر نمی‌دیدیم؛ همه و همه حاصل آن چشمه‌ی خموش و پرجوش است.  سید بطحای ما، بذل نفس را از دوران سقایت حاجیان تمرین می‌کرد، تا این که چشمه هشت‌ساله را در هنگامه‌ی خشکسالی به آسمان نشان داد، آن گاه ابر را به باران فرا خواند و مردمِ سوت و کور آن زمان را حیات نوشاند! ابرهه کجاست که تسخیر ابرها را ببیند و از دریاشدن زمزم مکه، قالب تهی کند؟! هنوز وقت پیام بریِ ابوطالب فرا نرسیده است، ابوطالب نخستین حافظ طلوع پیامبر است، ماه بطحا باید پرده‌نشین باشد تا شب‌زده‌ها، پذیرای صبح شوند. همان خشک‌های باران خورده، حالا شده‌اند دشنه‌کش مسیر خاتمِ اوصیا! و کفیل باکفایت رسول همچنان خاموش بود، از پشت چشم‌‎های سران بت‎ها باخبر بود و از اسرار مصطفا آگاه؛ بی‌دلیل نیست که حال چشمه را چشمه می‌داند! یقه سفیدهای بی‌خیال آن زمان، با ریش سفیدی طالبُ المؤمنین مدیریت می‌شدند تا فتنه‌های سیاه، راه را بر علنی‌شدن انقلابِ پیامبر نبندد. به راستی چه قرابتی بین ما و آن پرده‌دار پرده‌نشین برقرار است؟ و چه نسبتی با دودمان محمد(ص) داریم؟ با صلب شامخ «طالبِ حقیقت» است که زمین، از صاحبان زمان، رنگ و رو گرفت و انوارشان چشمگیر شد. با ابوالائمه است که دوازده اقیانوسِ تمام‌نشدنی، دارایی ما شدند، و اکنون شُکر این شرب مدام را بر کدام آستان سر بساییم؟! آری! ابوطالب کارهای آغاز اسلام را به خوبی به اتمام رساند؛ ابوطالب با آغازش، پایان اسلام را ضمانت کرد تا وقت دیدارِ «آن یار غایب»، و اگر محبتِ محمد را فرو نمی‌خورد ما رشحه‌ای از عشق سرشارش نمی‌نوشیدیم. ای «نَبَعُ الاِمامَه»، ای چشمه آرام نور! چه هنرمندانه و پنهانی عشق را سر می‌کشیدی و چه هنرمندانه، هنرِ کتمان را به ما آموختی تا عشق عالم‌گیر شود. اگر پدرت عبدالمطلب می‌گفت: أنا ربّ الابل و للبیتِ ربُّ، تو نیز خدای کتمان عشق و لامیّه‌های آشکاری و خدا نیز خدای آخرین پیامبرش! و آخر سخن این که: در کار گلاب و گل حکم ازلی این بـود/ کین شاهد بازاری وان پرده‌نشین باشد. #نویسندگان_حوزوی @HOWZAVIAN

ایمان ابوطالب ✍بابک شکورزاده در روایت جالبی نقل شده که شخصی به امیرمؤمنان علیه‌السلام عرض کرد ای امیرالمؤمنین چطور می‌شود که شما در مکانی هستی که خداوند شما را در آن مکان فرو آورده، در حالی که پدر تو در آتش معذّب است؟ حضرت فرمود: خدا زبانت را ببرد! قسم به خدایی که محمّد را به پیامبری مبعوث کرد، اگر پدرم تمام گناهکاران زمین را شفاعت کند خداوند آن را می‌پذیرد، مگر می‌شود که پدرم در آتش معذب باشد و فرزند او قسیم بهشت و جهنّم باشد؟! (امالی طوسی / ص ۳۰۵) واضح است که مقام شفاعت، آن هم با این وسعت، نه تنها ایمان این مرد الهی را می‌رساند؛ بلکه جایگاه ویژه‌ای را نیز برای او ترسیم می‌کند که همان ولی الله بودن است. امام صادق علیه‌السلام در روایتی در پاسخ به ادعای عده‌ای مبنی بر عذاب ابوطالب فرمودند: به خدا قسم دروغ می‌گویند اگر ایمان ابوطالب درکفه ترازو قرار داده شود و ایمان این خلق در کفه دیگر، ایمان ابوطالب بر ایمان آنها ترجیح دارد. (بحار ج ۳۵/ ص ۱۱۲) در روایت دیگری از امام صادق علیه‌السلام نقل شده که فرمود: «إِنَّ مَثَلَ أَبِی‏ طَالِبٍ‏ مَثَلُ أَصْحَابِ الْکَهْفِ‏، أَسَرُّوا الْإِیمَانَ‏ و أَظْهَرُوا الشِّرْکَ، فَآتَاهُمُ اللَّهُ أَجْرَهُمْ مَرَّتَیْن‏؛ مَثَل ابوطالب مثل اصحاب کهف است که ایمان را مخفی می‌کردند و شرک را ظاهر می‌ساختند و خدا هم دو اجر به آنها داد.» (کافی / ج ‏۲ / ص ۴۶۲) #حضرت_ابوطالب (ع) #نویسندگان_حوزوی @howzavian

✔️ پشتیبان فراموش‌شده ✍ علی‌رضا مکتب‌دار 🔶به مناسبت ۲۶ رجب، سالروز رحلت ابوطالب علیه السلام همه ما در گپ و گفتهای خانوادگی و در جمعهای خویشاوندی، گاهی نام برخی افراد را گویا اولین بار است که می شنویم. اگر آن فامیل دور انسانی معمولی باشد، نامش مانند رعدی سبک می آید و می‌گذرد اما اگر انسانی شاخص و اثرگذار باشد، ردپای یادش برای مدتی طولانی و یا همیشه بر صفحه ذهن و جانمان باقی خواهد ماند. از ابوطالب کمتر شنیده ایم، کمتر برایمان گفته اند، ما نیز کمتر این نام را برای فرزندانمان بر زبان رانده ایم. اما نام فرزندش؛ علی علیه السلام، نمک زندگی مان شده است. گویا ابوطالب فامیل دوری است که چندان تاثیری در مسیر زندگی خویشاوندان و دوستان خود برجای نگذارده است! اما خوب است به عنوان یک مسلمان بدانیم، مهمترین پشتیبان پیامبر اکرم (ص) ابوطالب بود. از تلاشها و پایمردیهای حکیمانه او در دفاع از اسلام و پیامبرش بدانیم و برای فرزندانمان بگوییم تا با شنیدن نامش، بی‌تفاوت از کنارش نگذرند. #حضرت_ابوطالب(ع) #پیامبر_اکرم(ص) #نویسندگان_حوزوی @HOWZAVIAN

#تکریم_حامی ✴️ باغبان رسالت و امامت ✍ هادی حمیدی، نویسنده جشنواره ادبی رسانه‌ای حضرت ابوطالب علیه السلام سلام خداوند تبارک، اهلبیت نبوت، شجره امامت و ملائک مقرّب بر تو ای عبدمناف ای ابوطالب بن عبدالمطلب ... فهم از درک و روایت جایگاهت و بیان و بنان از گفتن و سرودن شرح حالت، ابتر و الکن است.  در شرافت تو همین بس که خود فرزند سیدالبطحایی، خلف صالحِ ساقی الحجیج و حافر زمزمی. همو که بزرگترین امانت نسل ابراهیم و ثمره عبدالله و آمنه را نزد تو به امانت نهاد. آن ابر و سایبان رحمتی که در صحرای تفتیده جزیره العرب و رمل های مذاب حجاز،هماره سایه گستر یتیم عبدالله بود، تو بودی. تا از سلامت لقمه ای یقین نداشتی در طهارت و سلامت، به کام مبارکش ننهادی و تا اطمینان به امنیت پیرامونش نداشتی او را به بستر نفرستادی. با جان و مال و آبرو و فرزندانت سپر وجودش بودی از صاحب ذوالفقار تا جعفر طیار -  بگو علیِ جان برکف،عشقبازی در حجله مرگ در برابر شمشیر های آخته قریش را در لیله المبیت از که آموخته بود و از کجا مدال "لافتی الا علی لا سیف الا ذوالفقار" را دریافت نمود، آری، آری الولدُ سِرّ ابیه...  سرمست بشارت بحیرا بودی و قد کشیدنش را با اشتیاق به تماشا می نشستی، چه زود حضرت طه جوانی برومند و رشید شد و امین خاص و عام. چون پدری مهربان او را مرد خانه ام المومنین خدیجه غرّا و همراز آن طاهره کبری نمودی و حق کفالت را به تمام به جای آوردی. نقل است که بوجهل مسلکان و بولهب صفتان خواستند تو را مشرک و کافر معرفی کنند، تبّت یداه... و تویی باغبان آن شجره رسالت و امامت، که اصلها ثابت و فرعها فی السماء... چه دلیلی بر قوت ایمان و تقوای تو بالاتر از این فراز زیارت وارثِ ذبح عظیم،حضرت سیدالشهداء که: "اشهد انک کنت نورا فی الاصلاب الشامخة و الارحام المطهرة لم تنجسک الجاهلیة بانجاسها و لم تلبسک من مدلهمات ثیابها" ای قبله قبیله و صاحب قصیده لامیه، چون تو سخن کنی و در حمایت رسول اعظم حق و قصیده ای بسرایی مدعیان زبان در کام گیرند و خفاشان کوردل قلم غلاف کنند تا جایی که  ابن کثیر اعتراف کند : این قصیده عظیم و بس بلیغی است و جز همان کس که بدو منسوب است، احدی نتواند چنین سراید. این قصیده از معلقات سبع هم پربارتر است و هم در بیان معنا از همه رساتر! نهج بلاغت را علی مرتضی و کمال فصاحت را خطبه های دشمن شکن زینب کبری و شجاعت و فراست را مسلم بن عقیل بن ابیطالب از پدربزرگی چون تو به ارث برده اند. و بیش از چهل سال چون سدی سدید و کوهی استوار برای پیامبر خاتم بودی و غریو غیرتت این گونه طنین انداز بود: به خدای محمد سوگند! قریش نمی‌تواند به تو دست یابد، مگر این که من در خاک خفته باشم... و سوگند که در این پیمان صادق بودی تا اینکه بعد از رحلت جانسوزت، پیک وحی نازل شد و فرمود: یا محمد از مکه بیرون شو که دیگر حامی و پشتیبانی نداری!  در این روز سید الانبیاء و سید الاوصیاء هردو یتیم شدند و با اشک دیدگان یکدیگر را تسلی می دادند و آغوش محمد،جان پناه علی بود در این عام الحزن و مصیبت عظما. در فداکاری و ایمانت همین بس که ابن ابی الحدید چنین اشعاری به ثبت رسانده است: "و لولا ابوطالب و ابنه لما مثل الدین شخصا فقاما فذاک بمکة آوی و حامی و هذا بیثرب جس الحماما تکفل عبد مناف بامر و  اودی فکان علی تماما" اگر ابوطالب و فرزندش علی نبود، ستون دین برپا نمی شد ابوطالب در مکه از دین خدا حمایت کرد و به آن پناه داد و علی در مدینه کبوتر دین را به پرواز درآورد.ابوطالب کاری را در دست گرفت و چون درگذشت علی آن را به اتمام رسانید... و اینک جهان در انتظار میوه ای است  از باغستان توحید و امامت که باغبانی با کفایت و صلابت چون تو آن را به بشریت هدیه نمود، حضرت حاضر غائب، مهدی آل محمد عج. امید است اهل علم و فضیلت، با بیان و قلم و رسانه، نگذارند حضرت ابوطالب علیه السلام و دیگر ستارگان آسمان فضیلت در صفحات تاریخ همچنان غریب و مظلوم بمانند.  وَ سَلامٌ عَلَيْهِ يَوْمَ وُلِدَ وَ يَوْمَ يَمُوتُ وَ يَوْمَ يُبْعَثُ حَيًّا درود بر روزی که زاده شد،روزی که از این جهان رخت بر بست و روزی که دوباره برانگیخته خواهد شد. #نثر_خوانی #حضرت_ابوطالب #نویسندگان_حوزوی @HOWZAVIAN

#قانون_جنگ👆 🛑اگر شما میخواستید قوانینی برای جنگ‌ها بذارید، چه قوانینی میذاشتید ؟ ❓از افراد مختلف اینو پرسیدیم و جوابای جالبی گرفتیم. #جنگ #سواد_رسانه #نویسندگان_حوزوی @HOWZAVIAN

🌱 دردمندی، جوهر پیغمبری ✍ علی‌رضا مکتب‌دار بشر، گاه چون کودکی نازدانه و گاه همچون نوباوه‌ای چموش، دستِ به مهربانی درازشده‌ی دلسوزان را پس می‌زند، جام محبت پیشکش‌شده را می‌شکند، تیر قهر را در کمان درهم‌پیچیده‌ی ابرو نهاده، به سوی مهرورزان بر خویش می‌افکند، نعره می‌کشد و لگد می‌زند به هر آن‌چه می‌تواند او را از دنیای صباوت و بلاهت، بر فراز حکمت، خرد، عقلانیت و در یک کلمه، انسانیت، برکشد. چه بسیار پیامبران که در درازنای تاریخ، دلسوزانه تلاش کرده‌اند این کودک نازدانه و چموش را در آغوش مهر خویش گرفته و حتی از شیره وجود خویش به او بخورانند، اما تنها گروهی اندک، قدر این آغوش را دانسته و در آن با لالایی ایمان، آرامش یافته‌اند. آخرین پیامبر خدا، همو که «ستوده» نام یافت، این شفقت و دلسوزی را به نهایت خود رسانده بود تا آنجا که کانْ و معدن رحمت؛ پرورگار مهربان، به او این‌گونه خطاب می‌کند: «شايد، از اين‌كه ايمان نمى‌آورند، خود را هلاك سازى». و نیز می‌فرماید: «هر آينه پيامبرى از خود شما بر شما مبعوث شد، هر آنچه شما را رنج مى‌دهد بر او گران مى‌آيد. سخت به شما دلبسته است و با مؤمنان رئوف و مهربان است.» اما گویا جوهره پیامبری، دردمندی است. انبیا درد مردم را می‌فهمیدند و با آنان همدردی می‌کردند. بدون همدردی امکان نداشت آن روحیه خشن و فرهنگ زَفتِ برآمده از جاهلیت نخستین، رنگ پذیرد و صبغه الهی گیرد. پیامبر گرامی اسلام (ص) رنج‌ها کشید، کوه سختی‌ها را بر دوش کشید و شرنگ بی‌مهری‌ها را به جان خرید تا توانست امتی بسازد تاریخ‌ساز و تمدن‌آفرین. #مبعث #نویسندگان_حوزوی @HOWZAVIAN