#نکاتِستان ⁉️ پیامبر خدا درست است یا پیامبر اسلام؟ خداوند کریم در همه جای قرآن از حضرت محمد -صلی الله علیه و آله و سلم- با تعبیر *رسول الله* یاد کرده و آن را به کار برده است و در هیچ جای قرآن تعبیر *رسول السلام* دیده نمی‌شود. همچنین در کتاب‌های معتبر حدیثی و جوامع اولیۀ روایی ما نیز تعبیر *رسول الاسلام* دیده نمی‌شود. باید توجه داشت که حضرت محمد -صلی الله علیه و آله و سلم- پیامبر همۀ آدمیان و جهانیان است و فقط پیامبر مسلمانان نیست و ایشان مبعوث و فرستاده نشدند جز این که مایۀ رحمت برای همۀ انسان‌ها، از هر دین و آیینی، هستند و نه فقط مایۀ رحمت برای مسلمانان: (و ما أرسلناک إلّا رحمة للعالمین/ سورۀ انبیاء، آیۀ ۱۰۷). #مبعث #پیامبر_اکرم (ص) #نویسندگان_حوزوی https://eitaa.com/joinchat/3834314754C58903f67c6

🙏 محمد؛ صلی الله علیه و اله #نکاتِستان 🔻 گاهی در گفتن یا نوشتن -به ویژه از سوی بعضی از مجریان صدا و سیما و جز آن- می‌بینیم که مثلاً می‌گویند یا می‌نویسند: حضرت محمد *صَلَّی اللّٰه* . . . و ادامۀ آن را ذکر نمی‌کنند. شایان بیان است که ترجمه و معنای عبارت پیشین چنین می‌شود: *درود خدا* همان گونه که می‌بینیم معنای عبارت یاد شده ناقص است که درود خدا بر چه کسی؟ 🍃 پس باید گفت: *حضرت محمد* *صلی الله علیه و آله* یعنی: *درود خدا بر حضرت محمد و خاندان او باد* که در این صورت می‌بینیم معنا کامل و مفهوم است. 🔻همچنین توجه داشته باشیم که کلمۀ *صَلِّ* در عبارت صلوات، یعنی: اللهم *صَلِّ* علی محمد و آل محمد، بدون حرف *یاء (ی)* است؛ اما در عبارت *صَلَّی* الله علیه و آله کلمۀ *صَلَّی* با حرف *یاء (ی)* است. #مبعث #محمد_رسول_الله #نویسندگان_حوزوی @HOWZAVIAN

#درست_بنویسیم #نکاتِستان 🔴 لپ‌تاپ یا لپ‌تاب یا . . .؟ واژۀ لپ‌تاپ (Laptop) ترکیبی از دو کلمۀ Lap+Top است. Lap به معنای قسمت صاف بین کمر و زانو (ران) و Top به قسمت بالای (روی) همان Lap اشاره دارد. پس لپ‌تاپ به کامپیوتر کوچکی می‌گویند که بتوان آن را روی ران گذاشت و از آن استفاده کرد. به لپ‌تاپ معمولاً نوت‌بوک (Notebook) نیز گفته می‌شود. بنابراین، املای واژۀ لپ‌تاپ به صورت لپ‌تاب یا لب‌تاب یا لب‌تاپ صحیح نیست. شایان بیان است که فرهنگستان زبان و ادب فارسی، *رایانۀ کیفی* را معادل فارسی واژۀ *لپ‌تاپ* قرار داده است. #درست_نویسی #نویسندگان_حوزوی @HOWZAVIAN

#نکاتِستان #درست_بنویسیم ❓پلمپ یا پلمب؟ *پُلُمب* در اصل واژه‌ای فرانسوی (Plumb) و معادل کلمۀ انگلیسی (Plombe) و به این معناست: *۰۱* قطعۀ سرب یا موم آب شده‌ای که برای جلوگیری از دستکاری و سوء استفاده، روی پاکت یا درِ مغازه یا خانه یا مکان دیگری می‌زنند و آن را مُهر و موم می‌کنند؛ مُهر سُربی. *۰۲* مجازاً به معنای تعطیل کردن و بستن جایی. پس تلفظ و املای درست آن پُلُمب (با حرف پایانی *ب*) است، نه پلمپ. #ادبیات #نویسندگان_حوزوی @HOWZAVIAN

✍️ از دنیای نوشتن و نویسندگی چه می‌دانیم؟ می‌خواهیم نوشتۀ ما چنان گیرا و شیوا باشد که در دلِ خواننده شور برانگیزد، ولی هزار افسوس که نمی‌توانیم! از آن همه آهوانِ گریزپا و دیرآشنای خیال و حقیقت که در پهن‌دشت خاطر به هر سو در تک‌و‌پوی‌اند، یکی را نمی‌توانیم در بند بداریم و برخود ببالیم. در حیرتم که دیگران با پس و پیش کردن بیست و چند حرف، چگونه توانسته‌اند کاخ‌هایی از سخن بسازند که سر به آسمان بساید و دل از عارف و عامی برباید! یکی داستان را چنان شیرین و دلنشین می‌نویسد که درد هستی را از یاد می‌برد و دیگری شعر را چنان زیبا می‌سراید که اشک شوق در دیده‌ها می‌گردد. به راستی که بعضی از بیان‌ها سِحر نیست، اعجاز است، و گر نه چگونه ممکن است حال خود را از زبان دیگری بشنویم و خویشتن از بیان آن ناتوان باشیم؟! شاید دیگران راز هنرمندی را در دلْ نهفته و به ما نگفته‌اند و گر نه ما هم، شاعر و نقاش می‌شدیم! ولی صد حیف که راز هنر نگفتنی است! با خواندن چند جلد «آیین نگارش» و «دستور نویسندگی» نمی‌توان به زیبایی سعدی نثر نوشت و به شوریدگی مولوی شعر گفت: حسد چه می‌بری ای سست‌نظم بر حافظ قبولِ خاطر و لطف سخن، خداداد است آری، خوب گفتن و خوب نوشتن، کار هر کس نیست. دانش‌آموزی که به پدرش نامه می‌نگارد، کارمندی که برای رئیس اداره پیش‌نویسی تهیه می‌کند، اگر مدتی درس خوانده و ورزیده باشند، ممکن است درست بنویسند، ولی خوب نمی‌نویسند؛ یعنی نوشتۀ آنان ارزش هنری ندارد و جاودان نمی‌ماند. نوشته‌ای را همچون گوهر گرانبها در صندوق سینه می‌نهیم و تا دَم مرگ از یاد نمی‌بریم، و نوشتۀ دیگر را به عطار سرِ گذر می‌دهیم که فلفل و زردچوبه ببندد! زین سخن تا آن سخن، فرقی است ژرف... . سعدی و حافظ شدنْ یک موهبت الهی است؛ آتشی است که خدای توانا در نهاد بعضی‌ها افروخته است، ولی آتش را اگر دامن نزنند، سرانجام خاموش می‌شود. شعلۀ شوق را با تمرین و ممارست دامن زنید تا دم به دم بالا گیرد و جهانی را روشن سازد. این همه کتاب‌ها که می‌خوانیم و لذت می‌بریم، اگر ده درصد زادۀ قریحه و الهام باشد، نود درصد ساخته و پرداختۀ کار و کوشش است. هنرمندان رنج‌ها برده و خونِ دل‌ها خورده‌اند تا یک اثر مؤثر به یادگار نهاده‌اند. همان حافظ شیرین‌زبان که قبول خاطر و لطف سخن را خداداد می‌داند، جای دیگر می‌فرماید: مرو به خواب که حافظ به بارگاه قبول ز وِرد نیمْ‌‌شب و درس صبحگاه رسید #نکاتستان #عبدالرحیم_موگهی #نویسندگان_حوزوی @HOWZAVIAN