💞 امام حسین و عشق مجازی ما ✍ هادی نجفی از بیانات بزرگان و فلاسفه بدست می آید که عشق دارای اقسام سه گانه است: ۱.عشق حقیقی: عشق به خدای یکتا ۲.عشق مجازی: عشق به پیامبر، فاطمه زهرا، امامان معصوم عليهم السلام و عشق ورزیدن به هرآنچه و هر آنکس که مورد سفارش آنان قرار گرفته است، مانند پدر، مادر، همسر،فرزند و... ۳.عشق غلط:عشق ورزیدن به نامحرم و هرکس به نوعی بیگانه محسوب می‌شود. عشق را معنی بوَد در سه جهت‌ یا حقیقت یا مجاز و یا غلط آن حقیقت،عشقِ الله است و بس نور فطرت می کند آنرا هوس آن مجازی، عشقِ آلِ مصطفاست رشتهٔ وصلی به درگاه خداست غیر این ره ، عشقِ حیوانی بوَد آن غلط باشد ، نه برهانی بوَد عشق به اباعبدالله الحسین علیه السلام و خونین بدنان کربلا، از نوع عشق مجازیست که باید ما را به حقیقت برساند. به حقیقت برسیدم ولی از راه مَجاز اگر حضور در محافل حسینی به اطاعت پذیری بیشتر از خدا و ترک گناهان نینجامد، معلوم می شود آنگونه که باید عاشق شهید کربلا و علمدار با وفا نشده ایم. اساسا معرفت مقدمۀ محبت است؛ اگر اين محفل از شناخت و معرفت تهی گردد به محبت نمی انجامد. #محرم #امام_حسین علیه‌السلام #نویسندگان_حوزوی_البرز @howzavian_alborz

هــادیِ جـاودانـه بشر ✍ محمود مدیرروستا بسم الله الرحمن الرحیم السلام علی الحسین اگر همواره در تاریخ بشر، ظالمانی سر برداشتند و به استثمار امت‌ها پرداختند در مقابل آنان هدایتگران و قائمان به قسط و عدل نیز حاضر شدند و جانفشانی‌ها کردند. با این همه اما تنها و تنها قیام سید جوانان اهل بهشت است که جاودانه گردید و ماندگار شد. حتما این جاودانگی علل و عواملی دارد اما با بررسی گاهشمار عاشورا از مدینه تا مدینه و فحص تاریخ و تحلیل آن به نتیجه ای جالب و محوری دست می یابیم. آن وجود مقدس که سلام و تحیات خاص الهی بر او باد در طول قیام و شروع نهضت خویش، در مواقع و موارد متعدد، از آیاتی از قرآن کریم شاهد و دلیل آورده است و به قیام خونین خود رنگ آیات وحی زده است. آنگاه که مروان (لعنة الله) او را به بیعت توصیه کرد، آیه تطهیر خواند و خلیفه به ناحق را رجس و پلیدی نامید. آنگاه که از مدینه خارج شد، موسی بن عمران را به یاد آورد که خرج منها خائفا یترقب... آنگاه که خبر شهادت اصحاب میشنید کرارا استرجاع بر زبان مبارک جاری می‌ساخت می‌خواند: من المومنین رجال صدقوا می‌خواند: انی عذت بربی و ربکم و در فرجام کار خویش چنین شنید که یا ایتها النفس المطمئنه ارجعی... قیام او حرکت او جریان او ماندگار است زیرا او امام قرآن است و قرآن کلام حی سرمد است که هرگز نمی میرد و قیام او تا ابد ماندگار است. #محرم #امام_حسین علیه‌السلام #نویسندگان_حوزوی_البرز @howzavian_alborz

🔰 درنگی در معنای «عَبَرات» ✍ اصغر آقائی 🔻هرچند برخی معنای «العبرة» را برابر با «الدمعة»، یعنی #اشک دانسته‌اند؛ اما معانی دیگری نیز برای آن ذکر شده است، مانند «حزن»، «اشک قبل از آنکه جاری شود» و «تردّد و رفت و برگشت بکاء و گریه در سینه». 🔻امّا به نظر می‌رسد بتوان «عبره» را همان #بغض_درون یا به تعبیری دیگر #اندوه_بی‌گریه نامید. این معنا علاوه بر لغت، با مجموع احادیث و روایات دیگر در نگاه مبنائی و با توجّه به #خانواده_احادیث سازگارتر است. 🔻در احادیث ۱) گاه امام حسین علیه السلام «عَبرَةَ کُلّ مؤمنٍ» معرفی شده است؛ ۲) گاه یاد او را همراه با حزن در قلب مؤمن معرفی شده است؛ «اِنَّ لِلْحُسَيْنِ مَحَبَّةً مَكْنُونَةً في قُلُوبِ الْمُؤْمِنين» و ) گاه یاد وی همراه با «عبره» تعبیر شده است که هر کسی یاد امام حسین علیه السلام بیافتد «استعبار» خواهد داشت؛ که با توجه به معنایی که از «عبره» بیان شد، یعنی دچار حزن و بغض و گریه باطنی می‌شود. «أنَا قَتیلُ العَبَرَةِ لایذکُرُنی مُؤمنٌ الا استَعبَرَ» 🔻با توجّه به اجمالی که بیان شد، اگر «عَبره» را به معنای «حزن» یا «اندوه درونیِ بدونِ گریه» بدانیم؛ به نتایج زیر می‌رسیم: ۱. تعبیر «قتیل العبرات» با تعابیری چون «#محبت مکنون و پنهانی» در #قلب مؤمن همراه خواهد شد؛ زیرا قتیل العبرات، یعنی کشته‌ای که هر آن که در قلب او، مرتبه‌ای از ایمان باشد، با شنیدن نام حسین علیه السلام، محبّتی همراه با حزن در او ایجاد می‌شود؛ که در برخی روایات دیگر از آن به «حرارت» تعبیر شده است. ۲. این معنا از «عبره» یعنی حزن و گریه باطنی، با مراتب ایمان و #تشکیک_ایمانی نیز سازگارتر است. زیرا وقتی «عبره» را به معنای اشک بگیریم، تنها کسانی در دایره ایمان قرار خواهند گرفت که در مصیبت ایشان اشک بریزند؛ در حالی که وقتی معنای حزن و گریه باطنی، مورد نظر باشد؛ همه مراتب ایمانی را شامل خواهد شد و برای هر مؤمنی در هر مرتبه ایمانی، به تناسب ایمان خویش، حزنی باطنی برای ایشان حاصل خواهد شد، یا حزن پنهان وی، در قلبش آشکار خواهد شد. ۳. نکته دیگر آن وقتی #هم‌خانواده‌های لغوی «عبره» مانند «عبر» و «عبور»، که به معنای گذرکردن و عبورکردن است، را مدّ نظر داشته باشیم؛ باز معنای یاد شده ذیل واژه «عَبره» بهتر و متناسب‌تر به نظر می‌رسد؛ زیرا این حزن درونی است که اوّلاً سبب اشک و گریه است؛ یعنی این حزن درونی او را از این مرتبه به مرتبه اشک ظاهری عبور می‌دهد؛ و ثانیاً او را از عدم انعطاف نسبت به مسائل مختلف، به #مسئولیت‌پذیری عبور می‌دهد؛ یعنی پایه همه این عبورها و گذرها و حرکت‌کردن‌ها همان حزن درونی است؛ و این معنا با تعابیری دیگر درباره مؤمن مانند «المؤمن حزنه فی قلبه» سازگارتر است. ✅ دو نکته: ☑️ ۱. در کنار «عَبره» دو واژه دیگر چون «دمع» و «بکاء» وجود دارد، که دمع به معنای گریه ظاهری و اشک جریان یافته است؛ و بکاء به معنای گریه جریان‌یافته همراه با صدا است. ☑️ ۲‌. این تحلیل از معنای عبره بار دیگر تأکید می‌شود نه منافاتی با معنای گریه و اشک دارد، و نه آن را طرد می‌کند؛ بلکه تنها تحلیلی است که با کنارهم گذاشتن مبانی فلسفی، لغوی و داریت الحدیثی حاصل شده است. #حزن #اندوه #اشک #امام_حسین علیه‌السلام #نویسندگان_حوزوی_البرز @howzavian_alborz