🌐#فرهنگ_نامه_زنان (9) #عمومی/#خصوصی Public/ private مفهوم عمومی و خصوصی در پایه ای ترین صورت خود، نشان از آن دسته از روابط اجتماعی دارد که از دو قلمرو کاملا جدا و متمایز سخن می گوید. قلمرو عمومی با فعالیت هایی که حضور در فضای بیرون از خانه برای آنها الزامیست، با انبوهی از افراد سرو کار دارد و عموما با پرداخت مالی همراه است شناخته می‌شود. این فضا تحت حمایت قوانین سیاسی و مدنی است که به واسطه‌ی دولت اجرا می گردد. در مقابل فضای خصوصی با حضور آشنایان معدود (محارم)، کار بدون مزد و دیگر منابع اقتدار (پدرسالاری) اداره می گردد. ⬅بنابراین منظور از فضای خصوصی/ عمومی، نظم سلسله مراتبی است که بر اساس ورود و خروجهای متعدد شکل می گیرد و به عنوان مهمترین نشانه #جداسازی، ساختار قدرت را تقویت می کند. مفهوم #فضا در اینجا بر ساختار و تولید پیچیده محیط چه به صورت واقعی و چه به صورت خیالی دلالت می کند که متاثر از فرایندهای سیاسی- اجتماعی، نرمهای فرهنگی و تنظیمات نهادی است که روشهای مختلف بودن (#هویت)، تعلق و اسکان را سامان می بخشد. همچنین میان فضا و روابط اجتماعی نوعی ارتباط دیالتیکی وجود دارد (دوسرتو ۱۹۸۴، لوفور ۱۹۹۱، ). ⬅در تحلیلهای فمینیستی نیز منظور از تولید فضا، روشهایی است که جنسیت از طریق آن بر تولید و ساختار فضا تاثیر می گذارد (اسپاین ۱۹۹۲، مسی ۱۹۹۴). ⤵بر این اساس “فضای عمومی، فضایی است که به لحاظ تاریخی، مکان حضور مردان شناخته می شود؛ موقعیتی که کنترل و اقتدار مردانه را بر زنان تقویت می کند. دسترسی محدود زنان به فضای عمومی ارتباط نزدیکی با ایده “بی حرمت کردن” در مورد هر دو عنصر زنان و فضا دارد” (فادک، ۲۰۰۷، ۳). بنابراین حضور زنان در فضاهای عمومی از طرفی پاکی و عفت زنانه را تهدید کرده و از طرف دیگر تقدس و مصونیت فضا را نیز خدشه دار می کند. زیرا مردان باید به واسطه ی نحوه رفتار و عمل خود، نظم موجود را تداوم بخشیده و از آن حمایت کنند در حالیکه حضور زنان در این فضا می تواند به اغوای جنسی آنان به انجامد و خود زنان را هم مورد تعرض قرار دهد. بنابراین چنین تقابلهایی در فضای خصوصی و عمومی، فرایندی برساخته از شرایط فرهنگی است که بدن زنانه را فریبنده، آسیب پذیر و فاقد قدرت معرفی کرده و حملات گسترده ای مانند آزار جنسی، تجاوز و خشونت نیز اعتقاد به آسیب پذیری زنانه را تقویت و بازتولید می کند. ✅مسئله اساسی در مالکیت مردانه فضای شهری این است که تنها یک جنس- زنان- “حامل نظم اخلاقی” (صادقی، ۱۳۸۵) جامعه شناخته می شود و مسئول هرگونه بی نظم جنسی یا اخلاقی است، بنابراین همواره بر چگونگی رفتار و پوشش او نظارت صورت می گیرد. همچنین ایده هایی که به معصومیت و عزت زنانه مربوط می شود نگرانیها در مورد بی عزتی و تجاوز به حریم امن زنانه را در فضای عمومی تشدید می کند و این نکته را به راحتی نادیده می گیرد که ایجاد تقابل میان فضای عمومی که تهدیدآمیز خوانده می شود و فضای خصوصی که امن تلقی می شود حقیقت خشونت خانگی و آزار جنسی و غیر جنسی را که توسط خانواده و اطرافیان و حتی دیگر زنان موجود در فضای خانگی ممکن است به زنان تحمیل شود را پنهان می کند زیرا که خشونت و تهدید تنها از جانب یک بیگانه خارج از فضای خانه محتمل است. 📚منابع: 1. اسپارگو، تمسین، (۲۰۱۴). فوکو و نظریه ی کوییر. ترجمه حمید پرنیان، تورنتو: نشر گیلگمشان. 2. صادقی، فاطمه. (۱۳۸۵). هراس از زن به مثابه دیگری، آینده نو، شماره ۱۶۲. 3. Lefèbvre, H. (1991). The Production of Space (tr. Donald Nicholson Smith). Oxford, Malden, MA: Blackwell 4. Phadke, Sh. (2007) ‘Re-mapping the Public: Gendered Spaces in Mumbai’ in Madhavi Desai (ed.) Gender and the Built Environment, New Delhi: Zubaan 5. Certeau, M. (1984). the practice of everyday life, Berkeley, university of California Press 📌 جهت رویت منبع انتشار کلیک کنید. @International_club کانون بین الملل مطالعات زن و خانواده