سلام اشکالی نداره فقط لطفاً لینک مه‌شکن رو هم ذکر کنید.

-بدی ماما... وین ماما؟😭 (مامانمو می‌خوام... مامانم کجاست؟) کاش یکی محکم بغلش می‌کرد، بهش یه لیوان آب می‌داد و دائم در گوشش می‌گفت: "نترس عزیزم هیچی نیست."، انقدر می‌گفت که آروم بشه. یاد این قسمت رمان افتادم: "دخترک یک‌سره جیغ می‌کشد و می‌دود. بدون توجه به دست و پا زدن‌ها و جیغ‌های ممتدش، از روی زمین بلندش می‌کنم و می‌دوم به سمت دیوار. دختر جیغ می‌کشد و به لباسم چنگ می‌اندازد. کنار دیوار بر زمین می‌گذارمش. دیگر نایی برای جیغ زدن ندارد و آرام ناله می‌کند. مقابلش زانو می‌زنم. بدنش می‌لرزد و دندان‌هایش از ترس بهم می‌خورند. چهار، پنج سال بیشتر ندارد. موهای روشنش درهم ریخته و اشک روی صورتش رد انداخته. سرتا پایش خاکی ست و با چشمانی لبریز از ترس، به من نگاه می‌کند. شاید بخاطر لباس نظامی‌ام ترسیده. با دستپاچگی دنبال قمقمه‌ام می‌گردم و آن را مقابل لبان دخترک می‌گیرم: مای! (آب!) دهانش را برای نوشیدن آب باز می‌کند. کمی آب در دهانش می‌ریزم و می‌نشانمش روی پایم، با آب قمقمه صورتش را می‌شویم. موهای خاک‌آلودش را نوازش می‌کنم و می‌گویم: اهدئی روحی. نحنا اصدقا. جئنا لمساعدۀ. لاتخافی عزیزتی.(آروم باش جانم. ما دوستیم. اومدیم کمک کنیم. نترس عزیزم.) نفس‌نفس می‌زند. با دستان کوچکش پیراهنم را می‌گیرد و خودش را به سینه‌ام می‌چسباند. می‌پرسم: شو اسمک روحی؟(اسمت چیه جانم؟) جواب نمی‌دهد. می‌پرسم: وین ماما؟(مامانت کجاست؟) بازهم جواب نمی‌دهد. سرش را محکم‌تر به سینه من می‌چسباند..." 📚بریده‌ای از رمان خط قرمز، فاطمه شکیبا #غزه #طوفان_الاقصی #مرگ_بر_اسرائیل https://eitaa.com/istadegi

پی‌تی‌اس‌دی. Post-traumatic stress disorder. پست تروماتیک استرس دیزوردر. اختلال اضطرابی پس از سانحه. این چیزی ست که روانشناس‌ها می‌گویند. البته کلمه "سانحه" برای توصیف چیزهایی که یک کودک خردسال در غزه تجربه می‌کند، واقعا کم‌لطفی ست. او در یک نبرد نابرابر برای زندگی قرار گرفته و تقریبا هر روزش فاجعه است: خون، جنازه، بیماری، زخم، گرسنگی، غذا و آب آلوده، آوار، انفجار، ترس، مرگ و مرگ و مرگ. جنگ تمام می‌شود اما اثرش روی روح و روان لطیف کودکان می‌ماند... شاید تا سال‌ها، شاید تا آخر عمر... 📚برگرفته از رمان شهریور، فاطمه شکیبا پ.ن: اسرائیلِ وحشی، اسرائیلِ کودک‌کش، علاوه بر جسم کودکان به روحشان هم آسیب می‌زند. و هرکس که دربرابر این جنایت سکوت کند، در گناه آسیبی که به جسم و روح این کودکان رسیده سهیم است... #غزه #طوفان_الاقصی #بیمارستان_المعمدانی https://eitaa.com/istadegi

🔰 بسم الله قاصم الجبارین 🔰 📚 داستان بلند #خورشید_نیمه_شب جلد دوم شهریور (درام، معمایی، تریلر) ✍️به قلم: فاطمه شکیبا قسمت 12 هل دادن در توسط او همزمان می‌شود با بالا رفتن کتاب در دست من و بعد، فرود آمدنش روی سر کسی که وارد شده. ناله بلندی سر می‌دهد، روی در می‌افتد و همراه در، محکم به دیوار می‌خورد. پخش زمین می‌شود، دستش را بر سرش می‌گذارد و به خودش می‌پیچد. کتاب را مثل یک سلاح در دستانم می‌فشارم و نتیجه هنرنمایی‌ام را نگاه می‌کنم. دانیال است! سرش را بالا می‌گیرد و با چهره‌ای درهم رفته از درد می‌گوید: چته؟ چرا اینطوری می‌کنی؟ می‌خواهد برخیزد، اما کتاب را به سمتش می‌گیرم و داد می‌زنم: تکون نخور. دانیال در واکنش به تهدید بچگانه من، دستانش را بالا می‌گیرد و می‌خندد. -باشه... باشه... خوبه تفنگ رو برنداشتی، وگرنه مُرده بودم! یک قدم از او فاصله می‌گیرم و نیم‌نگاهی به بیرون اتاق می‌اندازم. فکر کنم یک خانه ویلایی ست. چشمانم را ریز می‌کنم و دانیال را به رگبار سوالاتم می‌بندم. -اینجا کجاست؟ چکارم داری؟ کسی بیرونه؟ چرا منو آوردی اینجا؟ -همه‌چیزو برات توضیح می‌دم. بذار بلند شم... دستش را روی زمین ستون می‌کند تا برخیزد؛ اما جیغ من او را سر جای خودش نگه می‌دارد. -سر جات بمون! دستم تیر می‌کشد. با دست سالمم، دست شکسته‌ام را می‌گیرم و تلاش می‌کنم درد در چهره‌ام منعکس نشود. نفس می‌زنم و می‌پرسم: چرا باید بهت اعتماد کنم؟ -چون چاره‌ای نداری. -یعنی چی؟ -یعنی برای موساد سوختی و دلیلی نداره بذارن زنده بمونی. دستانم یخ می‌کنند و گلویم خشک می‌شود. من جلوی یک رابط سازمانی موساد ایستاده‌ام، درحالی که یک مهره سوخته و محکوم به مرگم. پاهایم انگار که تسلیم مرگ شده باشند، شل می‌شوند و وزنم را روی دیوار پشت سرم می‌اندازم تا زمین نخورم. دانیال با دیدن ضعف من، از جا بلند می‌شود و همچنان دستانش را بالا می‌گیرد. - نترس. من نمی‌خوام بکشمت. -جای من بودی باور می‌کردی؟ آرام دستش را جلو می‌آورد تا کتاب را از من بگیرد؛ اما دوباره جیغ می‌زنم: جلو نیا! دوباره چند قدم عقب‌نشینی می‌کند و می‌گوید: اگه می‌خواستم بکشمت زودتر از اینا این کارو می‌کردم. من اصلا مامور کشتن تو نبودم و نیستم. -پس چی هستی؟ چرا منو آوردی اینجا؟ اینجا کجاست؟ دانیال در چارچوب در می‌ایستد و می‌گوید: اینجا خونه توئه و لازم نیست بترسی. صبر کن غذا رو آماده کنم، همه‌چیز رو برات توضیح می‌دم. ادامه دارد... قسمت اول رمان: https://eitaa.com/istadegi/9527 ⛔️کپی بدون هماهنگی و ذکر منبع، مورد رضایت نویسنده نمی‌باشد⛔️ #مه_شکن ✨ 🌐https://eitaa.com/istadegi

سلام، بله. ان‌شاءالله 🙂

ان‌شاءالله میشه...🌿