_از همان زمان که یکی بوده و یکی نبوده، آدم‌ها دلبسته قصه‌ها بوده‌اند. حکایت‌های کوتاه، قصه‌های منظوم و بعدترها داستان و رمان و روایت. آدمیزاد با قصه‌ها زندگی می‌کند.سومین داستان دنباله‌دار جان و جهان را این روزها در کانال دنبال کنید. روایت «بی‌غم» بر اساس یک ماجرای واقعی نوشته شده است._ #بی‌غم مادرم تمام روزهای محرم و صفر، از صبح زود پاشنه‌ی کفشش را می‌کشد و می‌رود توی مجالس روضه؛ از روضه‌ی آقای دهقان که روبروی خانه‌مان است بگیر تا روضه‌ی خانم شاهدی در محله‌ای نزدیک، تا روضه‌ی پاساژ کویتی‌ها سر میدان مجاهدین! از بچگی هیچ‌کدام از آن روضه‌ها را دوست نداشتم. توی آن مجلس‌ها مادرم که همیشه مثل کوه محکم بود و خم به ابرویش نمی‌آمد، گریه می‌کرد. آن هم نه آرام، با هق‌هق. به زانویش تکیه می‌دادم و آرنجم که روی زانویش بود، تکان می‌خورد و بدنم را تکان می‌داد. می‌ترسیدم و از گریه‌اش بغض می‌کردم. نمی‌توانستم اشکش را ببینم اما صدای گریه‌اش نگرانم می‌کرد. کیک یزدی توی بشقاب را برمی‌داشتم با خلال بادام و پسته‌ی رویش ور می‌رفتم تا حواسم پرت شود و روضه تمام شود. همین که روضه‌خوان «وَ سَیَعلَمُ الَّذینَ ظَلَموا أیَّ مُنقَلَبٍ یَنقَلِبون» را می‌گفت، زن‌ها چادر را از صورتشان کنار می‌زدند. با چشمان سرخ و صورتی آرام، آمین پشت آمین برای دعاهای روضه‌خوان می‌گفتند؛ دعا برای «سلامتی امام زمان» تا «خدابیامرزیِ پدر و مادر منِ عاصی». بعد دست می‌کشیدند روی صورتشان و چای جدید برمی‌داشتند و کیک یزدی می‌خوردند. ✍ادامه در بخش دوم؛

✍بخش دوم؛ انگار نه انگار چند لحظه پیش همه‌شان داشتند مثل مادرهای بچه از دست داده، های های گریه می‌کردند و بعضی‌‌شان جیغ‌های منقطع و پشت هم می‌کشیدند. آن جیغ و گریه، مثل چای و کیک، آداب معمولی و عادی روضه بود و انگار فقط من بودم که نمی‌فهمیدم این چند جمله که خوانده شد و همه گریه کردند، اول قصه است یا وسط یا آخرش. توی یکی از همین مجلس‌ها شنیدم گریه بر اباعبدالله ثواب دارد. معنی ثواب را می‌دانستم؛ چیزی مثل جایزه! تلاش کردم من هم مثل آن خانم‌ها گریه کنم و جایزه‌ای که دیده نمی‌شد اما همه به دنبالش بودند را بگیرم. اما گریه‌ام نمی‌گرفت. پدرم می‌گفت «تباکی» هم قبول است یعنی همین که چادر روی صورتم بکشم و وانمود کنم گریه می‌کنم، کافی است. تلاشم را کردم اما طولی نکشید که از وانمود کردن خسته شدم. ذهن نوجوانم نمی‌پذیرفت که گریه کردن، واقعی یا وانمودی، حقیقتا کار خوبی باشد که بخواهد ثواب هم داشته باشد. آن‌همه روضه و سخنرانی، هیچ معنایی برایم نمی‌ساخت. سینه‌زنی‌های یزد، صحنه‌ی تئاتر تمام‌عیاری بود که خانم‌ها از پشت نرده‌های طبقه‌ی بالا، تماشا می‌کردند و بعضی پلک نمی‌زدند که مبادا زیباییِ دیدن این نظم را از دست بدهند. من آن‌ها را هم دوست نداشتم. توی روستای پدری، روز عاشورا نخل برمی‌داشتند. آن سازه‌ی بزرگ، روی دست مردهای پابرهنه جابجا می‌شد و طنین «یاحسین» توی ده می‌پیچید. اما آن هم برایم معنایی نمی‌ساخت. انگار فقط محض تماشا بود. دوازده سیزده ساله بودم که نتیجه‌ی قطعی و مسلّمی که موکولش کرده بودم به بزرگسالی، گرفتم: «از روضه و هیئت و عزاداری خوشم نمی‌آید.» دیگر نوجوان بودم و اجازه داشتم تنها توی خانه بمانم. به بهانه‌ی درس توی خانه می‌ماندم و هیچ روضه‌ای نمی‌رفتم؛ نه توی مسجد و نه روضه‌ی خانگی و نه هیچ هیئتی. فقط گاه گداری به اصرار پدر یا مادرم! راستش از اینکه نمی‌رفتم توی مجلسی که چیز جالبی نمی‌گویند و آخرش هم باید یا گریه کنم یا ادای گریه کردن دربیاورم، خوشحال بودم. روزشماری می‌کردم که محرم تمام شود و بساط آهنگ‌های حزن‌انگیز تلویزیون، لباس‌های مشکی پدرم، روضه‌های مکرر خانگی و هیئت‌های سینه‌زنی جمع شود. دلم این‌همه غم و اندوه واقعی و وانمودی را نمی‌خواست؛ غم و اندوهی که درکش نمی‌کردم. تنها مجلسی که به خاطرش خوشحال بودم و دعا می‌کردم تمام نشود، زیارت عاشورای صبح‌های دهه‌ی اول توی منزل آقای «بی‌غم» بود. ساعت ۶ شروع می‌شد. مادرم که می‌خواست برود، همان‌طور که شلوار پوشیده و مانتو تن‌زده، داشت جوراب‌های پارازین مشکی‌اش را پا می‌زد که یکی بدون سوراخش را شکار کند، می‌گفت: «من دارم میرم خونه آقای بی‌غم اگه میای زود حاضر شو.» بلند می‌شد و تند تند دکمه‌هایش را می‌بست و مقنعه را روی سرش می‌انداخت: «صبر کنم یا برم؟» آن موقع‌ها، صبح‌های محرم توی سرما بود. بیشترِ وقت‌ها توان مبارزه با گرمی پتو را نداشتم و با نگاه به ساعت می‌گفتم: «ساعت شیش و نیمه! دیگه آخراشه. من نمیام، شما برید.» اما وقت‌هایی که می‌رفتم، این من نبودم که در نبرد با گرمی پتو پیروز می‌شدم؛ طعم نان قندی و شیر داغ بود که می‌توانست مرا توی سرما از جا بلند کند. ادامه دارد... در جان و جهان هر بار یکی از مادران، درباره چیزی سخن می‌گوید، از آفاق تا انفس...🌱 http://eitaa.com/janojahanmadarane https://ble.ir/janojahan https://rubika.ir/janojahaan

#متبرک #به_بهانه_هفته_جهانی_شیر_مادر دوتا شیردهی موفق داشتم، دومی موفق‌تر. بدون شیردوش دستی و برقی و ... کتاب انجمن ترویج تغذیه با شیر مادر را از حفظ بودم. با حس غرور به استقبال فرزند بعدی رفتم و با خودم بستم: «حالا که سزارین شدی، پس شیردهی بدون قطره‌ای شیرخشک!» مصمم و محکم و با اراده شیردهی را شروع کرده بودم، حس می‌کردم هیچ چیز جلودارم نیست. حتی وقتی شب‌ها، دست‌تنها با دردِ بخیه‌ها در خیابان یک‌طرفه‌ی خانه دور دور می‌کردم روی سایه‌های کج شده‌ی دیوارِ راهرو، و نوزاد کولیکی را دست به دست می‌کردم روی دِل... گاهی پستانک را می‌مکید و برای بیست دقیقه می‌خوابید. بعد دوباره گریه‌ها از نو شروع می‌شدند. بعدها فهمیدم که کولیک با هیچ چیز خوب نمی‌شود، باید بیاید و برود؛ حالا با هر سختی و مشقتی که باشد، باید پذیرفت. داروها فقط کش را بیشتر می‌کشند تا محکم‌تر توی صورتت بخورد که بفهمی طول مدت کولیک را از دوماه به چهار ماه تبدیل کردی! بچه باید گریه کند، باید... می‌گویند توحید و نبوت و امامت را تا نه ماه فریاد می‌زند. سختی‌های شیردهی سپری شده بود تا این‌که بعد از سه ماه کنار عدد دیجیتال ترازو، پِلاس شیرخشک چشمک زد به من، با تشخیص دکتر. ✍ادامه در بخش دوم؛

✍بخش دوم؛ به گمانم صدای جیزِ آب سردی که روی تنم ریخته شد را دکتر و همسرم هم شنیدند. در سکوتم نه‌ی بلندی می‌گفتم، دکتر می‌شنید و لبخند می‌زد و می‌گفت: «به اون دوتا اصلا شیرخشک ندادی؟» با دهان نیمه‌باز خیره شده بودم به او. «حالا به این میدی، خانم بچه سیر نمی‌شه، گشنه‌س! به چه زبونی بهت بگه؟ می‌دونستی خیلی از مشکلات بچه‌های دبستانی مثل تمرکز نداشتن به خاطر گرسنگی ماه‌های اول تولده؟» برقی که من را گرفته بود، حالا ول کرد و به خودم آمدم. برگشتیم خانه با شیرخشک... حرف‌های دکتر را فراموش کردم، گفتم: «خودمو می‌بندم به شیرافزاها. مگه الکیه؟ من اگر اینو بدم دیگه شیر خودمو نمیخوره. باید ببینم اینایی که هر دو رو تا دو سال میدن چی کار میکنن؟» *موفق نبودم در پروژه دوگانه‌سوز؛ رغبت طفلم به شیرخشک روز به روز بیشتر می‌شد، حق داشت!* به خاطر حساسیت به لبنیات، شیرم کم هم شده بود و شیرِ زیادِ شیشه را ترجیح می‌داد. تمام روش‌های کتاب انجمن ترویج تغذیه با شیر مادر دکتر مرندی را کنفرانس عملی دادم، نشد که نشد! دخترم شیرخشک را بعد از چهار ماه به شیر مادرش ترجیح داد و تلاش یک ماهه‌ی من بی‌نتیجه ماند. اوایل که هر قوطی را باز می‌کردم ، کلمه‌ای را از روی متن ورقه‌ی فلزیِ استوانه‌ای شکل جا نمی‌انداختم تا تمام نکات را کاملا رعایت کرده باشم. به حدیث پیامبر(ص) که می‌رسیدم آب دهانم را با بغض قورت می‌دادم، اما به جای این‌که پایین برود سر از چشمانم در می‌آورد تا خودش را زودتر نجات دهد. نفس عمیقی می‌کشیدم، اشک‌هایم را دور می‌کردم، صلواتی می‌فرستادم بر پیامبر تا برکت صلواتش برود در ذراتِ خشکِ شیر و دلِ من، و بپذیرم آن‌چه شده بود را... #آل_علی در جان و جهان هر بار یکی از مادران، درباره چیزی سخن می‌گوید، از آفاق تا انفس...🌱 http://eitaa.com/janojahanmadarane https://ble.ir/janojahan https://rubika.ir/janojahaan

_از همان زمان که یکی بوده و یکی نبوده، آدم‌ها دلبسته قصه‌ها بوده‌اند. حکایت‌های کوتاه، قصه‌های منظوم و بعدترها داستان و رمان و روایت. آدمیزاد با قصه‌ها زندگی می‌کند.سومین داستان دنباله‌دار جان و جهان را این روزها در کانال دنبال کنید. روایت «بی‌غم» بر اساس یک ماجرای واقعی نوشته شده است. _ #بی‌غم قسمت دوم همین‌که وارد مجلسشان می‌شدیم، خانم صاحب‌خانه خوش‌آمد می‌گفت و یک استکان آب‌جوش نبات می‌گذاشت جلویمان. همه‌ی اتاق‌ها خلوت بود و کنار دیوارها پتوی دولا پهن کرده و پشتی گذاشته بودند. مهر و کتاب دعا توی هر اتاق روی میز کوچکی بود. کتاب دعا را برمی‌داشتم و سعی می‌کردم از اول زیارت زود بخوانم تا به جایی که مداح هست، برسم. زیارت عاشورا را اوایل سواددار شدنم توی همین مجلس خوب و راحت یاد گرفتم. بعد از زیارت عاشورا، شیر داغ و نان قندی را توی بشقاب جلویمان می‌گذاشتند. یک پلاستیک فریزر هم کنارش بود که منت‌دارشان شویم و اگر نمی‌توانیم نان قندی را اینجا بخوریم، همراه خودمان ببریم و نذرشان را توی خانه‌شان جا نگذاریم. صاحبخانه و خانم و پسرهایش از دم در حیاط، بهمان خوش‌آمد می‌گفتند و هنگام سلام و خداحافظی جلویمان خم می‌شدند. می‌دانستم چون می‌آییم زیارت عاشورا بخوانیم، آدم‌های قابل احترامی شده‌ایم. اما امیدوار بودم هیچ‌وقت کسی راز مرا نفهمد؛ این‌که فقط به امید نان قندی و شیر داغ می‌روم. ✍ادامه در بخش دوم؛

✍بخش دوم؛ مهرماه هجده‌سالگی دانشجو شدم و ساکن خوابگاه و تهران. گیر کرده بودم توی پیاده‌روها و متروهای شلوغ تهران. توی شلوغی خوابگاه و قحطیِ خلوت و تنهایی! خوابگاه همیشه شلوغ بود و منِ خلوت‌طلب برای پیدا کردن اندکی تنهایی به مسجد پناه می‌بردم؛ به کنج مخفی مسجد که دید نداشت و می‌شد جزوه و کتاب را پهن کرد و یله و رها پا روی پا انداخت و درس خواند. جای خوابم هم بود. همین‌که خادم چراغ‌ها را خاموش می‌کرد و بلند بلند از پایین داد می‌زد: «کسی تو مسجد نمونه، دارم درو می‌بندم!»، مانتو و مقنعه‌ام را می پوشیدم و برگه‌ها را می‌چپاندم توی کیف و با سرعت از پله‌ها سرازیر می‌شدم. از در مسجد که بیرون می‌آمدم، دیگر سرعتی در کار نبود. در نهایت آرامش و کندی قدم برمی‌داشتم؛ با این وجود پنج دقیقه‌ی بعد خوابگاه بودم. دیگر دهه‌ی اول محرم، یزد نبودم که صبح بروم زیارت عاشورا و نان قندی و شیر داغ بخورم. در عوض، ... ادامه دارد... [قسمت قبل] https://eitaa.com/janojahanmadarane/1331 در جان و جهان هر بار یکی از مادران، درباره چیزی سخن می‌گوید، از آفاق تا انفس...🌱 http://eitaa.com/janojahanmadarane https://ble.ir/janojahan https://rubika.ir/janojahaan

#پیمانه‌ی_جانانه! با بچه‌ها جمع شده بودیم دور منبر و ضبط‌صوت را گذاشته‌ بودیم روی اولین پله‌اش. میکروفن را دقیق تنظیم کرده‌ بودیم جلوی ضبط‌صوت و داشتیم تصمیم می‌گرفتیم چه نوحه‌ای پخش کنیم. خانم‌جان تاکید کرده بود از یک ربع قبل اذان، مداحی پخش کنیم تا مردم جمع شوند. من عاشق نوحه‌ی «بوی سیب» بودم و حتی اعلام آمادگی کرده بودم پشت بلندگو بخوانمش، ولی خانم‌جان مخالفت کرده بود که: «خوبیت نداره دختر صداش تو محله پخش بشه!» شهاب اصرار اصرار که «بوی سیب تکراریه و مداحی جدید حاج‌ محمود بهتره.» دخترها به طرفداری از من، نوار بوی سیب را چپاندند توی ضبط. ولی شهاب سیم ضبط را از برق کشید که: «اصلا با این پسره بوی سیبی حال نمی‌کنم!» در همین گیرودار، شوهر عفت‌‌خانم، با عصایش پرده را پس زد و لرزان لرزان و یا الله گویان وارد شد و ما دخترها، به ناچار صحنه را ترک کردیم. خانم‌جان تاکید کرده بود «دخترها سمت مردونه پیداشون نشه!» رفتن ما همانا و پخش مداحی جدید حاج محمود همانا... روز دوم از نیم ساعت قبل اذان، نشستم روی منبر، نوار بوی سیب را گذاشتم داخل ضبط، محکم بغل گرفتمش. می‌خواستم هر طور شده یک کاری توی روضه کرده باشم. قلبم آمده بود توی حلقم و استرس، سلول به سلول بدنم را فتح می‌کرد. شهاب پیدایش نبود و دلم نوید خوبی نمی‌داد. ✍ادامه در بخش دوم؛

✍بخش دوم؛ ناغافل یکی در زد. در را باز کردم. شوهر عفت خانم بود که زودتر از ساعت معمول آمده بود: «یا الله، یا الله، بدو بابا، بدو برو زنونه. تو مگه پارسال تکلیف نشدی؟! برو من ضبطتو روشن می‌کنم.» یک ربع بعد ضبط روشن شد و نوای حاج محمود پخش شد! شهاب برچسب کاست‌ها را عوض کرده بود. لجم گرفته بود و کارد می‌زدی خونم در نمی‌آمد. تمام عضلاتم منقبض و اعصابم مغشوش بود. تا آخر روضه صد تا راه برای انتقام از شهاب توی ذهنم ساختم. روز بعد از کله‌ی صبح، با عزم جزم شروع کردم پنبه‌ی شهاب را زدم. هرچه چُغُلی توی دلم مانده بود ریختم روی داریه و همه را حسابی کلافه کردم. کاستش را هم انداختم توی استخر. چند تا سوزن ته گرد هم یواشکی، جاساز کردم توی فرش جلوی منبر، دقیقا جلوی ضبط‌صوت که برود توی پای شهاب! نزدیک اذان مغرب بود و شهاب غیب شده بود. عمه با رصد کارهای من، برای جلوگیری از دعوای احتمالی فرستاده بودش پی نخود سیاه. من خوشحال و خندان، راضی از فتح الفتوح پیش رو، رفتم سراغ ضبط‌صوت، بوی سیب را گذاشتم و دکمه پخش را زدم. ولی هیچ صدایی نیامد. دوباره و سه باره دکمه را زدم. ضبط، مثل یک تکه سنگ! انگار نه انگار. رفتم، آمدم، زدم توی سر ضبط، توی سر خودم، همه‌ی پریزهای برق را تست کردم. حتی کاست را عوض کردم، ولی ضبط کار نمی‌کرد. در همین اثنا شوهر عفت خانم آمد: «بیا دختر حجی، بیا این لنگه درو هم واکن، برق رفته همه گرمشون میشه.» کاخ آرزوهایم رفت که فرو بریزد، بغض داشت از انگشت پا با فشار می‌آمد تا چشمانم، که یک آن برق آمد و نوای زیبای بوی سیب با بلندترین صدای ممکن پخش شد. مثل یک مرده که از آن دنیا برگشته، مثل نسیم، پرواز کنان، شاد و خرامان برگشتم توی زنانه. نشستم لب پله‌های ایوان و شروع کردم به هم‌خوانی. شور می‌گرفتم و می‌خواندم. گاهی انگشت اشاره‌ام را بالا و پایین می‌کردم و گاهی جانانه سینه می‌زدم. یک‌جور شعف خاصی، پیمانه پیمانه می‌ریخت توی وجودم. هم در جدال با شهاب پیروز شده بودم و هم توی روضه امام حسین(ع) خادمی کرده بودم. #نرگس_قوه‌عود در جان و جهان هر بار یکی از مادران، درباره چیزی سخن می‌گوید، از آفاق تا انفس...🌱 http://eitaa.com/janojahanmadarane https://ble.ir/janojahan https://rubika.ir/janojahaan

#حسرت #به_بهانه_هفته_جهانی_شیر_مادر در این دو بهار گذشته از عمرش بارها و بارها تجربه‌اش کرده بودم، اما هیچ‌وقت برایم این‌قدر خاص نبود. حتی اولین‌بار که غنچه‌ی لب‌هایش را چسباند به تن خسته از زایمانم، و محکم و عمیق تلاش کرد برای رفع گرسنگی یا شاید تشنگی‌اش، چنین احساسی را تجربه نکرده‌بودم. اما این بار با همیشه متفاوت بود. اولین مکشش دلم را لرزاند، شیشه‌ی احساسم از قله‌ی غرورم سُر خورد پائین و شکست. حالا عطرش سرمستم کرده بود. دوست نداشتم این تجربه‌ی دونفره تمام شود. خاطراتمان مانند فیلم، صحنه صحنه جلوی چشمانم رژه می‌رفتند. آخر عمرم که نبود، آخرین شیردهی‌ام بود، البته برای زهرا. روزهای اول بعد از زایمان حتی توان راحت نشستن نداشتم، اما زهرای به قول دکترش پرخور از من جدا نمی‌شد. گل‌سینه بهشتی بود که خدا سنجاقش کرده بود به تنم. با ولع زیاد شیر می‌خورد، آن‌قدری که منِ بی‌تجربه مبهوت و نگران با خودم فکر می‌کردم: «اگه شیردهی اینجوریه پس تو این دوسال من چطور به کارهام برسم؟» کولیک شدید داشت و تا پنج ماه وقتی خورشید خانم بالا می‌آمد، تازه کرکره‌ی پلک‌های من پایین می‌آمدند. انواع و اقسام داروها را هم امتحان کردیم، اما صد حیف که هیچ‌کدام فایده نداشت و فقط صبوری چاره‌اش بود. موقع دندان در آوردنش شب‌ها آن‌قدر تن خسته‌ام را می‌مکید که گاهی از کوره در می‌رفتم، همسرم را بیدار می‌کردم و می‌گفتم: «فقط ببرش!» ✍ادامه در بخش دوم؛

✍بخش دوم؛ حالا که با چشم‌های برّاق و زلالش به من نگاه می‌کرد و آخرین روزیِ روان‌شده از جانم را به جان می‌خرید، من مانده بودم و حسرت لذت‌های نبرده. حسرت این‌که چرا لحظه لحظه‌اش را غنیمت نشمرده بودم؟ چطور خسته می‌شدم؟ چرا از خودم دورش می‌کردم؟ در همین حال و هوا غرق در تاسف بودم که خودش را از من جدا کرد. حالا که گل‌سینه‌ام را گم کرده بودم می‌فهمیدم خدا با مادری چقدر رشدم می‌دهد، چقدر لطیف یادم می‌دهد به هیچ چیز دل نبندم، حتی همین نوزادی که مدت‌ها چنگ می‌زد به گل‌های پیراهنم و سیراب می‌شد. حلقه‌ی شناور در چشم‌هایم را کنار زدم، گونه‌های خندانش را بوسیدم و از داخل کیفم ظرفی بیرون آوردم. درِ ظرف را که باز کردم چشم‌هایش درشت‌تر شدند و در حالی‌که با جمع کردن لب‌هایش سعی می‌کرد هیجانش را بروز ندهد، گفت: «آخ‌جون مامان، انار!» مشغول خوردن دانه دانه انار‌های یاسین‌خوانده‌ام شد. بغضم را قورت دادم. از دلم گذشت «آخه بی‌معرفت انار بیشتر ذوق داره یا شیر مامان؟!» زهرا مشغول خوردن بود، دکمه‌های لباسم را بستم، دست ادب به سینه گذاشتم و گفتم: «السَّلامُ عَلَیکَ یا سَیِّدُالکَریم... دخترکم رو به خودتون می‌سپارم آقاجان. إن‌شاءالله از چشمه‌های حق و معرفت سیرابش کنید. عاقبتش بخیر باشه و از یاران خاص حضرت حجت بشه.» هوای حرم دلم را آرام کرده بود، زهرا آخرین دانه انار را در دهان گذاشت و من لبخندی مادرانه روانه‌ی صورتش کردم. در دلم عهد بستم به شرط لیاقت، قدر دوران کوتاه و طلایی شیردهی بعدی را بدانم... #فرزان در جان و جهان هر بار یکی از مادران، درباره چیزی سخن می‌گوید، از آفاق تا انفس...🌱 http://eitaa.com/janojahanmadarane https://ble.ir/janojahan https://rubika.ir/janojahaan

_از همان زمان که یکی بوده و یکی نبوده، آدم‌ها دلبسته قصه‌ها بوده‌اند. حکایت‌های کوتاه، قصه‌های منظوم و بعدترها داستان و رمان و روایت. آدمیزاد با قصه‌ها زندگی می‌کند.سومین داستان دنباله‌دار جان و جهان را این روزها در کانال دنبال کنید. روایت «بی‌غم» بر اساس یک ماجرای واقعی نوشته شده است. _ #بی‌غم #قسمت_سوم دیگر دهه‌ی اول محرم، یزد نبودم که صبح بروم زیارت عاشورا و نان قندی و شیر داغ بخورم. در عوض شب‌ها توی مسجد دانشگاه، روضه و هیئت بود. عزاداری آرامی داشتند. هیچ‌کس توی مجلس جیغ نمی‌کشید، توی سر و صورتش نمی‌زد و گریه‌ی عجیب و غریبی شنیده نمی‌شد. همه، آرام با نفس‌های بغض‌آلود، گریه می‌کردند و آخر مراسم در سکوتی عمیق و حزن‌انگیز مجلس را ترک می‌کردند. بالاخره در آن روضه‌ها گریه‌ای را که هم غم داشته باشد و هم آدم را سبک کند، چشیدم. انگار تازه با روضه آشنا شدم. تازه فهمیدم حرارت قلوب مؤمنین از داغ حسین چه شکلی است. داد و فریاد نبود اما آه عمیق و جانسوز چرا! سینه می‌زدند اما هیچ‌کس نظمش را به تماشا نمی‌نشست. زن‌ها هم آرام، با ته‌مانده‌ی گریه‌شان به سینه می‌زدند و همراه می‌شدند. حتی نوحه‌هایش هم سوز داشت. ✍ادامه در بخش دوم؛

✍بخش دوم؛ برای اولین‌بار توی عمرم تکرار این‌ روزها، تکرار این حس را می‌خواستم. انگار چیزی بود از جنس من. نه! تکه‌ای جداشده از من بود که تا این سن پیدایش نکرده بودم. حالا که پیدا شده بود دلم می‌خواست بیشتر بشناسمش. می‌خواستم بدانم اصلا چرا این‌قدر دلم می‌سوزد؟ برای کسی که قرن‌ها پیش مصیبتی به سرش آمده و تمام شده؟ چرا این‌قدر او را نزدیک و آشنا حس می‌کردم؟ من که همیشه از مجلس ذکرش فراری بودم! به تکاپو افتادم، به فکر کردن، به خواندن و شنیدن. هر چه بیشتر فهمیدم، بیشتر توی هدف و معنای راهش غرق شدم. چقدر به نظرم دلنشین و لطیف می‌آمد که برای غم آدمی که توی قرن‌ها پیش برای هدف مقدسی، صدا زده «هَل مِن ناصرٍ یَنصُرُنی» و صدایش از پیچ و واپیچ گردنه‌های تاریخ گذشته و به ما رسیده، گریه می‌کردیم. و می‌خواستیم صدای «یا لَیتَنی کُنتُ مَعَک»مان را از زمانی که هستیم و تویش گیر افتاده‌ایم، به گوشش برسانیم. که غم او و خانواده‌اش را آن‌قدر بازگو کرده‌اند و کرده‌ایم که با یک اشاره‌ی روضه‌خوان همه‌مان تا ته روضه می‌رویم و روی تَلّ زینبیه می‌نشینیم و آن‌چه را نمی‌شود گفت، می‌بینیم. کنار دل پردرد رباب گریه می‌کنیم و غم توی چشم کودکان حرم دلمان را آتش می‌زند. قربان‌صدقه شباهت‌های جوانی به پیامبر(ص)، که خودش و پیامبر را ندیده‌ایم، می‌رویم و به خاطر ارباً اربا شدنش گریه را از نو آغاز می‌کنیم.‌ حالا می‌دانستم که آن‌ها برای حسینی گریه می‌کنند که من توی روضه‌های بچگی‌هایم، او و غمش و هدفش را نشناخته بودم. این‌که چنین آدمی با چنین راه و روش و منشی، این‌طور بی‌رحمانه مورد ظلم واقع شود، گریه هم داشت؛ خواه واقعی یا وانمودی! تنها یک چیز حسرتم شده بود؛ اینکه آخر روضه‌ها همه با هم دم می‌گرفتند: «من غم و مهر حسین با شیر از مادر گرفتم...» و جوری برای همین یک بیت گریه می‌کردند انگار غم کهنه‌ای را به یادشان آورده باشند. با هر کسی توی روضه صحبت می‌کردم معتقد بود غم حسین(ع) برایش جور دیگری‌ست و از بچگی دیوانه‌اش بوده. انگار رگ و خونش را از حسین ساخته‌اند و من این‌گونه نبودم؛ من از کودکی دیوانه‌ی حسین(ع) نبودم! ادامه دارد... [قسمت قبل] https://eitaa.com/janojahanmadarane/1335 در جان و جهان هر بار یکی از مادران، درباره چیزی سخن می‌گوید، از آفاق تا انفس... http://eitaa.com/janojahanmadarane https://ble.ir/janojahan https://rubika.ir/janojahaan