📌نان به نرخ روز #مغیره بن شعبه از طرف #معاویه، #فرماندارکوفه بود. او هر روز بر #منبر مسجد، امیرمؤمنان #علی(ع) و #شیعیان را #دشنام می‌داد. یک روز مغیره، به صعصعه‌بن‌صوحان گفت: بپرهیز از این‌که #فضائل على(ع) را بیان كنی. من از تو به #فضائل_علی(ع) آگاه‌تر هستم ولى #قدرت در دست سلطانی است که اگر از #عثمان #انتقاد کنیم و مدح علی(ع) را بگوییم، ما را مجازات می‌کند. 📚ابوالفرج اصفهانی، الاغانی، ج۱۷، ص۹۰ 📚ابن اثیر، الکامل، ج۳، ص۴۲۹.

📌نقش قدرت، ثروت و جایگاه اجتماعی در تغییر عقیده چون امر #حکومت به دست #معاويه افتاد، به #زیاد بن ابیه که قبلا در حکومت امیرمومنان علی(ع) مسولیت مالی بصره را داشت، نامه‏ اى تهديدآميز نوشت، پس زياد خطبه ای خواند و گفت: همانا معاویه پسر زن جگرخوار و جايگاه #نفاق و باقيمانده #احزاب من را در نامه خويش تهديد مى‏ كند و بيم مى‏ دهد، با اينكه ميان من و او دو پسر دختر پيامبر خدا(امام #حسن و امام #حسین) است با نود هزار نفر كه دسته ‏هاى #شمشير خود را زير چانه ‏هاى خود نهاده ‏اند و يك نفر از ايشان تا مردن روى‏گردان نيست؛ بخدا سوگند كه اگر معاويه به من رسد، البته من را #سرسخت و دست بشمشير خواهد يافت. پس معاويه، #مغيرة بن شعبه را [نزد وى‏] فرستاد و او را نزد خويش آورد و سپس او را به ابو سفيان ملحق كرد و #استاندارى #بصره را به او داد. وی از کسانی گشت که به دستور معاویه قاتل شیعیان گردید. 📚یعقوبی، التاریخ، ج2، ص219.

🏴وقایع روز هجوم به منزل حضرت زهرا(س) هنگامی که #مهاجمان به سمت در حمله کردند، چون حضرت زهرا(س) مانع ورود آنان بود، #مُغِیرَه، #قُنْفُذ و برخی دیگر همچون عمربن خطاب، با غلاف #شمشیر و #تازیانه حضرت زهرا(س) را میزدند؛ ضربه هایی که اثر آن بر روی #سینه، #کتف و #بازوی آن حضرت باقی ماند. طبق شواهد تاریخی، در هنگام هجوم، مهاجمان به آن بانوی گرامی، #سیلی، #تازیانه و #کتک هم زدند؛ به گونه ای که بر اثر این ضربه ها، آن حضرت بسیار بیمار و نحیف گردید. 📚طبرسی، الإحتجاج على أهل اللجاج‏، ج1، ص278. 📚یحیی بن حسین بن قاسم، تثبیت الامامه، ص29. 📚قیس هلالی، کتاب سُلیم، ج2، ص586. 📚طبری آملی، کامل بهائی، ص314. 📚ابن سعد، الطبقات الكبرى، ج8، ص23؛ 📚ابن شهرآشوب، مناقب آل ابیطالب، ج3، ص358؛ 📚شیخ صدوق، الامالی، ص134. 📚طوسی، تلخیص الشافی، ج3، ص156. 📚مسعودی، إثبات الوصية للإمام على بن أبىطالب‏، ص146؛ 📚ذهبی، سیر اعلام النبلاء، ج15، ص578؛ 📚همو، میزان الاعتدال، ج1، ص139.