مسجد کوفه باشد، پسرک/دخترک نشسته باشد کمی عقب‌تر از محراب مسجد، به فکر فرو رفته باشد، مات و مبهوت و متحیر و درمانده شده باشد از فکرها و احوال و روزگارش.

همان لحظه ها شروع کند به مرور کردن تمام حرف‌هایش، یک جاییش دیگر حرف‌ها تبدیل شده باشند به کلمات، کلمات را زمزمه کند و آرام برای خودش گریه کند.

آن وقت ببیند یکی دارد با لهجه شیرین عربی مناجات امیرالمومنین را می‌خواند، پسرک/دخترک مچاله بشود از #درد، «مولای یا مولای انت المولی و انا العبد و هل یرحم العبد الا المولی، مولای یا مولای انت العزیز و انا الذلیل و هل یرحم الذلیل الا العزیز ...» و چشمانش را ببندد. #مولا_علی @kalame_alii

«نفس علی ز فراتها محبوسه، یا لیتها خرجت مع الزفراق، لا خیر بعدک فی الحیاه و انما، ابکی مخافه ان تطول حیاتی: جانم زندانی نفسهایم گشته است، ای کاش این جان و این نفسهایم با هم از وجودم رخت می‌بستند، بعد از تو هیچ خیر در این زندگانی نیست، و گریه‌ام از این است که مبادا حیاتم پس از تو طولانی شود.» * * جمله‌ها از کشتی پهلو شکسته‌ی سید مهدی شجاعی‌ست، نوشته‌اند که فاطمه در فراق پدر این را زمزمه می‌کرد، بعدها جاهای دیگر خواندم که علی نیز در دوری فاطمه همین رباعی مانند را تکرار می‌کرد‌، در خیالم به این فکر می‌کنم  احتمالا حسن و حسین هم همین ابیات را در دوری علی سر داده‌ باشند، و بعدها زینب در غم حسین و‌ عزیزی برای عزیزی دیگر. #اربعین @kalame_alii