#ذکر_مقدّمه: 👤ابن هشام در بابِ اوّل کتابِ {مغنی}، ذیل حرفِ {اِذا} می فرماید: {اِذا علی وجهین: #الاوّل: ان تکون للمفاجاه... #الثّانی: ان تکون لغیر للمفاجاه و الغالب ان تکون ظرفاً للمستقبل مضمّنهً معنی الشّرط و تختصّ بالدّخول علی الجمله الفعلیه...}؛ #یعنی حرف {اِذا}، در مقام استعمال به طور کلّی به دو صورت به کار برده شده است: یکی این که برای مفاجات باشد و دیگری این که برای غیر مفاجات باشد؛ 🔸در صورتِ دوّم که {اِذا} غالباً متضمّنِ معنای شرط و به عنوان ظرفِ مستقبل به کار گرفته می شود، اختصاص به دخول بر جمله فعلیّه را دارا می باشد. 🔍با این وجود کلمه 《إِذَا》 در آیه شریفه ظاهراً، از نوع دوّم یعنی آن جایی که متضمّن معنای شرط است، می باشد به همین جهت در سیر ترکیب می بایست به دنبال جمله شرط و جواب شرط باشیم؛ از طرفی دیگر 《واو》 موجود در 《وَإِذَا مَسَّهُ الْخَيْرُ مَنُوعًا》طبق ظاهرِ آن، حرف عطف بوده لذا هر آن چه که در ترکیبِ کلمه 《جَزُوعًا》در 《إِذَا مَسَّهُ الشَّرُّ جَزُوعًا》گفته می شود نیز در کلمه 《مَنُوعًا》مطرح می شود؛ 🏃‍♂همچنین نسبت به ترکیب آیه اوّل یعنی 《إِنَّ الْإِنْسَانَ خُلِقَ هَلُوعًا》گفته می شود: اختلافی در ترکیب این آیه موجود نیست زیرا《إِنَّ》از حروف مشبّهه بالفعل بوده و درصد تاکید اسنادِ میانِ 《الْإِنْسَانَ》 و 《خُلِقَ هَلُوعًا》 می باشد؛《الْإِنْسَانَ》اسم آن و کلامِ《خُلِقَ هَلُوعًا》خبر آن خواهد بود؛ همچنین در《خُلِقَ》، ضمیر مستتری است که اوّلاً نایب فاعل بوده است و ثانیاً مرجع ضمیر آن،《الْإِنْسَانَ》 است و از سویی کلمه 《هَلُوعًا》بنابر ظاهر آن، حال می باشد و معنایِ لُغَویِ آن را لغت نامه دهخدا چنین می نویسد: {هلوع: ... سخت ناشکیباو ترسنده از بدی . || آزمند. || بخیل بر مال . || طپان و سخت نالان که بر مصیبت صبر نتواند. (منتهی الارب ) ...}؛ 👉👈 #طبق این بیان، معنای آیه، اینگونه می شود: 《قطعاً انسان در حینِ خلقت اش، به صورتِ ناشکیبا و سخت نالان آفریده شده است یعنی بی شکّ وصفِ ناشکیبا و سخت نالان در ذات آدمی موجود است به عبارتی دیگر هر آینه انسان در حالی که سخت نالان و ناشکیبا است، خلق شد》. 📚رجوع کنید: مغنی الادیب، ص۴۰ و ۴۱، نشر: مرکز مدیریّت، الطبعه الرابعه. 💯❌💯 #کپی با ذکر منبع، مجاز است. 📝لینک #جدید گروه: بـَـحث جَنجالے طَلبگے: ╭─═ঊঈ⭕️👇⭕️ঊঈ═─╮ ⚫️ eitaa.com/joinchat/670302231C6b64d14cba ╰─═ঊঈ❌👆❌ঊঈ═─╯