زینب! مبـاد شِکـوِه ز بـی‌مادری کنی آمـاده بـاش تـا کــه پدر پروری کنی با مرگ من چو روز علی تیره می‌شود بایـد بـر او بسـوزی و روشنگری کنی آن سـان که مادرت به نبی مادری کند بایـد تــو از بـرای علـی مادری کنی من دیده‌ام زبان علی در دهان توست بایـد تـو بـا زبـان علی، حیدری کنی مـن کوثـر محمّـد و تو کوثر علی! آری تـو را سـزد کـه بـر او کوثری کنی مگذار تا حسین روَد تشنه لب به خواب بیـدار بـاش تـا کـه بر او ساغـری کنی از قتلگه گرفته الـی مجلس یزیـد بایــد تــو بـر حسیـن، پیام‌آوری کنی من پای کرسی سخنت می‌کنم جلوس وقتی به شهر شام، سخـن‌گستری کنی فریــاد زن، خــروش برآور، سخن بگو! آن سـان کـه از رسـول خدا دلبری کنی «میثم» بگیر درس ولایت ز فاطمه خواهـی اگــر بـرای علی شاعری کنی #استاد_غلامرضا_سازگار

چو دید نقش زمین همسر جوانش را ز دست داد همه طاقت و توانش را به پیش دیده ی او چون زدند زهرا را هزار مرتبه دشمن گرفت جانش را هزار حیف که یارش نداشت یارایی ز دیده پاک کند اشک دیدگانش را نه با علی نه حسن نه حسین نه زینب نگفت درد و غم و غصه ی نهانش را به حیرتم که اگر در مدینه رو آرم کجا نشان بدهم قبر بی‌نشانش را چگونه پیر نگردد علی به فصل شباب کز او گرفت عدو همسر جوانش را که دیده بین قفس طایر شکسته‌پری که ظالمانه بسوزند آشیانش را؟ به جز به باغ امید علی و زهرایش که دیده غنچه ی نشکفته ی خزانش را حسین مادر مظلومه را دهد از دست اگر بلال به پایان برد اذانش را چه قرن‌ها که ستم بر علی شده میثم که ریختند بسی خون شیعیانش را #استاد_غلامرضا_سازگار #حضرت_زهرا_س

امشب خدا به کوثر خود داد کوثری در بر گرفته فاطمه زهرای دیگری یا این که در لباس زن آمد پیمبری یا این که حق به حیدر خود داد حیدری این شیردختری است که شمشیر حیدر است سر تا قدم امام حسین مکرر است این پاک تر ز هاجر و حوا و مریم است سر تا قدم صحیفه ی آیات محکم است در وصف او مدیحه ی جن و بشر کم است ام المصائب است نه ام المحرم است این سیب سرخ باغ بهشت محمد است آب و گلش تمام سرشت محمد است زهراست جان احمد و این جان فاطمه است ریحانه ی محمد و ریحان فاطمه است طاها و قدر و کوثر و فرقان فاطمه است گویی تمام وحی به دامان فاطمه است تنها فهیمه ای که ندیده مفهمه از کودکی است عالمه ی بی معلمه بی او درخت سبز ولایت ثمر نداشت دریای آرزوی نبوت گهر نداشت انگار روز حادثه کم از پدر نداشت الحق که صبر مادر از این خوب تر نداشت وقت سکوت هم نفسش انفجار بود شمشیر اگر نداشت خودش ذوالفقار بود ام الکتاب صبر و رضا کیست زینب است فصل الخطاب کرب و بلا کیست زینب است فریاد خون خون خدا کیست زینب است آیینه ی حسین نما کیست زینب است زینب که لحظه لحظه شده غرق در حسین در گاهواره چشم گشوده است بر حسین زینب که چشم یوسف زهرا به سوی اوست حبل المتین شیر خدا تار موی اوست آیینه ی جمال خداوند روی اوست هر جا حسین جلوه کند گفت و گوی اوست آبی که دارد آبرو از خاک کوی اوست زین اب است و زین رسول خداست این آیینه دار عرصه ی کرب و بلاست این زینب زنی که بوده به مردان امامتش اعجاز سید الشهدا در کرامتش هر روز هست روز بزرگ قیامتش دین سرفراز آمده در ظلِّ قامتش با خون نوشته اند شهیدان مکتبی زینب حسینی است و حسین است زینبی #استاد_غلامرضا_سازگار #ولادت_حضرت_زینب_س

رسید مژده که ماه جمادی الاولی ست مه مبارک میلاد زینب کبراست دهید مژده به ختم رسل که این مولود ولادت دگر پاره ی تنت زهراست خدا به کوثر خود داد کوثری دیگر که خیر ، قطره و خیر کثیر او دریاست سزد چو فاطمه مصداق کوثرش خوانم که او به فاطمه آیینه ی تمام نماست محمد و علی و فاطمه ، حسین و حسن جمال انورشان در جمال او پیداست هنوز شیر ننوشیده چشم نگشوده به سینه اش طپش قلب سیدالشهداست مرا چه زهره که گویم ثنای دخت علی خدا گواست که اوصاف او کلام خداست مقام " یذهب عنکم " گرفت این دختر یقین کنید که قرآن به عصمتش گویاست نماز شب به نماز شبش نماید فخر دعا به هر نفس او نیازمند دعاست خجسته چهره ی او مصحفی به چشم حسین چه مصحفی که پر از آیه های کرب و بلاست چه دختری که وجودش همیشه " زین اَب " است چه زینبی که بلاها به چشم او زیباست زبان حیدریش کار ذوالفقار کند خطابه های بلندش به شام و کوفه گواست به صبر و همت و ایثار و اقتدار و کمال اگر حسین دگر خوانمش رواست رواست خدا جلال و ، محمد کمال و ، فاطمه زهد علی خصال و حسین آیت و حسن سیماست چنان که یک دم او بی حسین ممکن نیست یقین کنید که بی او حسین هم تنهاست جمیل دیدن سیل بلا به دیده ی او گواه فوق جلالش ز مریم عذراست سرور سینه ی مریم وجود عیسی بود مدال سینه ی او داغ هیجده عیساست نظام دین بُود از گیسوی پریشانش هزار نکته ی باریک تر ز مو اینجاست ز شعله ی نفس زینب است تا صف حشر حرارتی که ز خون حسین در دل هاست قسم به دین خدا می خورم که دین خدا به صبر زینب و خون حسین پا بر جاست خطابه اش همه آیات وحی و تفسیرش نیازمند هزاران قصیده ی غرّاست سر بریده ی فرزند فاطمه می گفت که خون پاک مرا خطبه ی تو آب بقاست امین وحی بیا و به اهل کوفه بگو که این صدای خداوندگار بی همتاست زبان شکر گشودن کنار مقتل خون خدا گواست که فوق مقام صبر و رضاست به موج خون تن صد پاره را گرفت به دست که ای خدا بپذیر این یگانه هدیه ی ماست شبی نشد که نماز شبش رود از دست که لحظه لحظه ی شب هاش لیلة الاحیاست الا قیام تو قد قامت قیام حسین تویی که قامت دین با قیامتت شد راست تویی که خطبه ی شامت یزید را لرزاند تویی که شام ز نطقت به خصم شام عزاست تویی که هر نفست یک خطابه ی پر شور تویی که هر قدمت یک قیام عاشوراست اگر که فاطمه خوانندت از جلال درست اگر به غیر حسینت مثل زنند خطاست جمال روح فزایت بهشت روح علی نگاهت از دل پاک حسین عقده گشاست هنوز حنجره ات را طنین صوت علی است اگر چه گوش دل اهل کوفه ناشنواست حسین بر سر نی گوش ، پای خطبه ی تو سر بریده ی او مجلس تو را آراست حسین کعبه و حج تو دور او گشتن صفا و مروه ی تو قتلگاه و طشت طلاست جبین شکستن عشاق در رساله ی توست عذار شسته به خون تو بهترین فتواست کدام رتبه از این به که سال ها " میثم " فقط برای شما خاندان مدیحه سراست #استاد_غلامرضا_سازگار #ولادت_حضرت_زینب_س

بریز آب روان اسما، ولی آهسته آهسته به جسم اطهر زهرا، ولی آهسته آهسته همه خواب و علی بیدار، سرش بنهاده بر دیوار بگرید از فراق یار، ولی آهسته آهسته حسن ای نور چشمانم! حسین ای راحت جانم! بنالید ای عزیزانم، ولی آهسته آهسته بیا ای دخترم زینب، به پیش مادرت امشب بخوان او را به تاب و تب، ولی آهسته آهسته روم شب‌ها سراغ او، به قبر بی‌چراغ او کنم زاری ز داغ او، ولی آهسته آهسته #استاد_غلامرضا_سازگار #حضرت_زهرا_س

یا رب از زهر جفا سوخت زپا تا به سرم شعله با ناله برآید همه دم از جگرم جز تو ای خالق دادار کسی نیست گواه که چه آورده جفای متوکّل به سرم می دوانید پیاده به پی خویش مرا گرد ره ریخت بسی بر رخ همچون قمرم آن شبی را که مرا خواند سوی بزم شراب گشت از شدّت غم، مرگ عیان در نظرم خواست تا بر من مظلوم دهد جام شراب شرم ننمود در آن لحظه زجدّ و پدرم زهر نوشیدم و راحت شدم از عمر ولی ریخته خاک یتیمی به عذار پسرم با که این ظلم بگویم که به زندان بلا قبر من کند عدو پیش دو چشمان ترم هر زمان هست در این دار فنا مظلومی حق گواه است که من از همه مظلوم ترم فخر (میثم) همه این است به فردا کامروز هم ثنا گستر من آمده هم نوحه گرم #استاد_غلامرضا_سازگار

خداوند خرد بخشنده ی جان به روز یازده از ماه شعبان حسین بن علی را داد ماهی چه ماهی بهتر از مهر درخشان عیان از طلعتش یک آسمان نور نهان در سینه اش یک بحر ایمان گل رویش تمام باغ جنّت خط و خالش همه سی جزء قرآن جلال چارده معصوم در قد جمال پنج تن در رخ نمایان عروس فاطمه لیلا مبارک که داری یک بهشت گل به دامان خدایت داد فرزندی که الحقّ خداوندیست در تصویر انسان رسول کبریا را جان شیرین امیرالمؤمنین را شیره ی جان ذبیح دوّم آل محمّد علیِّ اوّل شاه شهیدان نه ماهش می توان گفتن نه مهرش که باشد بهتر از این برتر از آن شمیم طرّه اش بر زخم، مرهم غبار مقدمش بر درد، درمان ز ما چشم امید و دست خالی از او بذل عنایت باب احسان اگر چشمی گشاید عالمی را کند با یک نگاه خویش سلمان چو چشمش باز شد بر روی بابا برای دادن جان بست پیمان نشاید وصف او گفتن، گرفتم که گوهر از دهان ریزم چو باران من و مدح رسول الله ثانی من و وصف جمال الله سبحان علیِّ ابن حسین ابن علی را حسین ابن علی باید ثنا خوان رسول الله پا تا سر زهی قدر ولیّ الله سر تا پا زهی شان نبوّت در جمال اوست پیدا ولایت در وجود اوست پنهان ز خشم او شراری نار دوزخ ز مهر او بهاری باغ رضوان گهی زینب در این آئینه مبهوت گهی عبّاس از این آیینه حیران اگر می دید یوسف روی او را نمی آمد برون از چاه کنعان حرام است از کنار این گل رو کسی رو آورد سوی گلستان شرف، آزادگی، ایثار، تقوی کنار سفره ی او چار مهمان زهی چشم و زهی ابرو که باشد یکی نرگس یکی شمشیر برّان دو گیسویش دو حبل محکم دین دو صورت سوره ی نور است و فرقان دو بازویش دو دست قدرت حق دو لب دو پاره از لعل بدخشان گهی با ناز از بابا برد دل گه از لبخند بر مادر دهد جان توانایی به خاک او زمین گیر خرد در پیش او طفل دبستان مگر مهرش بگیرد دست «میثم» و گر نه جای او باشد به نیران #استاد_غلامرضا_سازگار #ولادت_حضرت_علی_اکبر_ع

#امام_زمان #مدح_امام_زمان #نیمه_شعبان تشنگان را سحاب پیدا شد رحمت بی‌حساب پیدا شد در دل این کویر تفیده بحر جوشید و آب پیدا شد چشمِ چشم‌انتظارها روشن روی حق بی‌نقاب پیدا شد در جمال منورِ یک ماه چارده آفتاب پیدا شد همه عالم تراب مقدم او هیبت بوتراب پیدا شد چشمتان روشن ای مسلمانان روح اسلام ناب پیدا شد اهل ایمان امانتان آمد که امام زمانتان آمد او همان وجه ذات ذوالمنن است عالمی را چراغ انجمن است او همان کعبۀ وصال خداست که وجودش مطاف مرد و زن است نه به بتخانه چون خلیل خدا او به هر جا بت‌ است، بت‌شکن است بر لبش دم به دم کلام خداست با خدا لحظه لحظه هم‌سخن است گر چه ما دورش از وطن دیدیم ماه مصر است و یوسف وطن است هم به دستش زمام ملک وجود هم امام تو، هم امام من است آفرینش بود به فرمانش پدر و مادرم به قربانش نه زمین باد نه زمان بی‌تو شده دلگیر آسمان بی‌تو ذکر ما در هجوم ظلم و ستم گشته «الغوث و الامان» بی‌تو شعلۀ «الفراق» جای نفس خیزد از سینۀ جهان بی‌تو نه به گل هست چشمِ دیدارم نه به دل شوقِ بوستان بی‌تو دور هم صبح جمعه‌ها تا کی جمع گردند دوستان بی‌تو؟ گرچه باشد چراغ بسیارش مانده تاریک، جمکران بی‌تو قبر پنهان مادرت زهرا همچنان مانده بی‌نشان بی‌تو تو که خورشید عالم جانی تا به کی پشت ابر پنهانی 🔸شاعر: #استاد_غلامرضا_سازگار

#حضرت_امیرالمؤمنین_علی_علیه_السلام #شام_غریبان #غزل از على بانگ اذان امشب به گوش ما نیامد مسجد کوفه پُر از جمعیت و مولا نیامد نخل هاى کوفه مى گریند و مى گویند با هم آنکه بود از اشک چشمش ‍ آبیار ما نیامد پیر نابیناى مسکینى چنین مى گفت امشب اى خدا یار من مسکین نابینا نیامد کودکی با کودکی می گفت من بی شام خفتم آنکه بر ما شام می آورد آمد یا نیامد دامن مادر گرفته گوشه ى ویرانه طفلى گوید اى مادر بگو امشب چرا بابا نیامد با صدای پای او لب های مامی گشته خندان چشم ما گریان شد و از او صدای پا نیامد چاه گوید من از آن مولا هزاران راز دارم رازدارِ در میان جامعه تنها نیامد نام مولا گشته میثم شمع جمع درد مندان گرچه شب بگذشت و آن ماه جهان آرا نیامد رفته امشب جانب عُقبا که زهرا را ببیند زین سبب آن شهریار کشور جان ها نیامد #استاد_غلامرضا_سازگار

#زمزمه_مناجات #رمضان_الکریم حیف که از دست ما ماه خدا می‌رود ماه مناجات و نور، ماه دعا می‌رود ماه سحر خیزی اهل صفا می‌رود ماه وصال علی، ماه ولا می‌رود ماه خدا رفت رفت، جلوۀ بدرش به خیر زمزمـه‌های شب و لیلۀ قدرش به خیر بود به روی خدا، چشم تماشای ما خواندن جوشن کبیر، صوت دل‌آرای ما هر شب و هر روز بود، بزم خدا جای ما زمـزمۀ افتتاح، سـر زد از آوای مـا حیف که مانند برق، این مه معبود رفت دیـر ز راه آمد و، خنده زد و زود رفت ماه خداوند رفت، ماند به دل آه ما دست خداوندگار بود به همراه ما نور به افلاک داد، ذکر هو الله ما ذکر هو اللهِ ما، اشک سحرگاه ما نـالۀ العفو مـا از رمضان دل ربود گاه دعای سحر، گاه ابوحمزه بود زآینۀ دل گرفت ماه خداوند، زنگ سلسلۀ زلف وصل، بود سحرها به چنگ عبد خدا بود و صلح، دیو هوی بود و جنگ یافت ز خون علی صورت این ماه، رنگ محفل قرب خدا کوی علی بود و بس روی جمیل خدا روی علی بود و بس کیست علی؟ کیست؟ کیست؟ سرّ مگوی خدا آن کـه هیـاهوی اوست، معنی هـوی خـدا دست و زبان گوش و چشم روی نکوی خدا داشته شصت و سه سال، دیده به سوی خدا نور به او متکی، خلق به او زنده بود عالم و آدم نبود، او به خدا بنده بود ارض و سماوات را در همگان یک علی است هم به مکان یک علی، هم به زمان یک علی است هم به جهان یک علی، هم به جنان یک علی است بلکه خداوند را در دو جهان یک علی است قادر منان یکی است، خالق داور یکی است بعـد خداونـدگار، احمد و حیـدر یکی است حاصل لوح و قلم، نام علی بود و بود نقش وجود و عدم، نام علی بود و بود بعد خدا دم به دم، نام علی بود و بود ذکر خداوند هم نام علی بود و بود مدح علی هم همان مدح محمّد بوَد احمـد حیـدر بـود حیـدر احمد بوَد علی به نص صریح، نفس پیمبر بود علی کنـار نبی، ساقی کوثر بود علی تمام نماز، نه بلکه برتر بود نمـاز بی مهر او، گنـاه اکبـر بود عبد مؤید علی است، جمال سرمد علی است نه، جان پیغمبر است، تمام احمد علی است این دو ز صبح ازل، کنار هم زیستند جدا ز هم تا ابد، نبوده و نیستند خدای داند فقط که بوده و کیستند که بوده و کیستند؟ چه بوده و چیستند؟ دو نـاشناس وجـود دو نـور غیب و شهود به هر دو از حق سلام به هر دو از ما درود علی است آقای من، علی است مولای من علی است دنیای من علی است عقبای من جحیم با مهر اوست، جنت اعلای من اگر رَوَم در بهشت، سوای او، وای من مرده بُدم با دمی زنده شدم از دمش «میثمم» و می‌دهم جان به ره میثمش #استاد_غلامرضا_سازگار

#نوحه #شهادت_امام_صادق_ع آن طائر بهشتی ( واویلا ، واویلا ) تنها در آشیانه ( واویلا ، واویلا ) چون شمع در دل شب می سوخت عاشقانه ( واویلا ، واویلا ) سوزش شرار سینه ( واویلا ، واویلا ) ذکرش ترانه ی دل ( واویلا ، واویلا ) آهش به اوج افلاک اشکش به رخ روانه ( واویلا ، واویلا ) کی دیده زاهدی را ( واویلا ، واویلا ) وقت عبادت شب ( واویلا ، واویلا ) با دست بسته دشمن ( واویلا ، واویلا ) بیرون بَرَد ز خانه ( واویلا ، واویلا ) او با کُهولت سن ( واویلا ، واویلا ) با قامت خمیده ( واویلا ، واویلا ) این با قساوت قلب ( واویلا ، واویلا ) در دست تازیانه ( واویلا ، واویلا ) آن زاده ی پیمبر ارثیّه اش ز حیدر ( واویلا ، واویلا ) این بود کز سرایش ( واویلا ، واویلا ) آتش کِشد زبانه ( واویلا ، واویلا ) هر چند خانه اش سوخت ( واویلا ، واویلا ) از دود و شعله افروخت ( واویلا ، واویلا ) دیگر نخورد یارش ( واویلا ، واویلا ) سیلی در آستانه ( واویلا ، واویلا ) آن عزّت رفیعش ( واویلا ، واویلا ) آن غربت بقیعش ( واویلا ، واویلا ) جز تلّ خاک نبوَد ( واویلا ، واویلا ) از قبر او نشانه ( واویلا ، واویلا ) #استاد_غلامرضا_سازگار

#مولانا_امیرالمومنین_علی_علیه_السلام #لیله_المبیت #قصیده وَ مِنَ النَّاسِ مَنْ یَشْری نَفْسَهُ ابْتِغاءَ مَرْضاتِ اللَّهِ وَ اللَّه رَؤُفٌ بِالْعِبادِ. (بقره/٢٠٧) تا در اوصاف امیرالمؤمنین آید به کار نه قلم را اقتدار و نه زبان را اختیار مظهر حق شیر حق مرآت حق میزان حق کشور حق را مدیر و لشكر حق را مدار گو که بنویسند جّن و انس وصفش را مدام نیست ممکن وصف مولا را یکی از صد هزار قصّهء جانبازی آن جان شیرین رسول جان شیرین می دهد بر تن برادر گوش دار کافران دادند با هم دست از هر طایفه بهر قتل خواجۀ لولاک در یک شام تار گفت پیغمبر به شیر حق امیرالمؤمنین کای نبی را جان شیرین ای ولیّ کردگار کافران بر قتل من با یکدگر بستند عهد باید امشب جای من در بسترم گیری قرار گفت حیدر: ای دو صد جان علی قربان تو این تو، این جان علی، این تیغ خصم نابکار جان پاک تو سلامت جان من بادا فدات گو ببارد تیغ و تیرم از یمین و از یسار خفت آن شب مرتضی در بستر ختم رسل گشت پیغمبر دل شب در بیابان رهسپار ناگهان بوبکر آمد بر سر راه نبی در درون آن شب تاریک، دور از انتظار چشم پیغمبر چو بر وی در سر راه اوفتاد برد همره تا نگردد راز پنهان آشکار نفس خود را جای خود در بستر خود جای داد خصم خود را ناگزیر آورد سوی کوهسار آنکه جای مصطفی خوابید، باشد جانشین وآنکه یار غار او شد، به که بنشیند به غار با نبی در غار بودن کی کرامت می شود جان به راه یار دادن عزّت است و افتخار این تعصّب نیست انصاف است لختی گوش کن فرق بسیار است بین یار غار و یار یار او به "لا تحزن" ز فعل خویشتن گردید منع این به "مرضات اللّه"ش گوید ثنا پروردگار او ز بیم جان فراری بود از میدان جنگ این به دور مصطفی گردید روز کارزار او "اقیلونی" سرود این بر "سلونی" لب گشود او سراپا عجز بود این پای تا سر اقتدار او ز خیبر شد فراری این در از خیبر گرفت فرق دارد فرق، مرد جنگ با مرد فرار هر نفس در بستر ختم رسل بهر علی بود بیش از طاعت کونین اجرش در شمار ذات حق آن شب به جبراییل و میکاییل گفت کی کند جان از شما در راه یکدیگر نثار؟ هر دو ماندند از جواب و سر به زیر انداختند هر دو ساکت هر دو گردیدند از حقّ شرمسار پس خطاب آمد که بگشایید چشمی بر زمین بذل جان شیر حق بینید در این شام تار خفته بهر بذل جان در بستر ختم رسل گشته محو این همه ایثار چشم روزگار ای وجودت شمع جمع آفرینش یا علی وی خزان زندگی را نام دلجویت بهار با سر انگشت تو مهر و مه کند در چرخ سیر بر تماشای تو می گردند این لیل و نهار گو برد حقّ تو را صد تن به جای آن سه تن آنچه زآن تو است، آن تو است ای جان را قرار چه شوی مسند نشین و چه شوی خانه نشین تو امامیّ و امامت از تو دارد اعتبار بانگ جبریل از اُحد آید به گوش جان که گفت لافتی الاّ علی لا سیف الاّ ذوالفقار لب نمی بندد ز اوصاف تو «میثم» یا علی گر فتد در زیر تیغ و گر رود بر اوج دار #استاد_غلامرضا_سازگار