در روزی که همه به بهانه هنرنمایی موشک‌های یارانت از تو می‌گویند و می‌نویسند، من چه حال غریبی دارم... از صبح فکر می‌کنم همه شعر و کلمه برایت می‌بافند تا تحسین و تقدیرت کنند و من، در آستانه بازگشت از سفری طولانی در غربت و شگفتی فقط می‌اندیشم درین دنیای پرشتاب و عجیب، با این تصاویر و کلمات مینی‌مال، و مردمان عجول، آیا کارم درصرف این زمان طولانی برای خلق کتابی شایسته و کامل از شما درست بوده است؟ من که کوشیدم هر کلمه را آینه‌ای کنم تا سخن آنانی که درکت کردند، یارت بودند و حرفی از تو در دل داشتند را درست بنویسم تا بماند برای کسانی که در هر زمان، می‌خواهند بفهمند تو چگونه حسن شدی و مقدم؟ خاطراتی که چون دانه‌های درخشان تسبیحی بی‌نظیر، دور افتاده بودند از هم، به نخ کلمات درآورم... با ترتیبی درست، زیبا و خواستنی، چنان که میخواستی! حسن آقای عزیز! شاهد و شهید بزرگ من! چگونه سپاس گویم تو را و خدایت را که اذن و صفای حیات به شهیدان داد چگونه تشکر کنم از پیامی که می‌رسانی و می‌فهمانی: خودم همین‌جا هستم! تو کارت را درست و کامل بکن، بقیه‌‌اش اصلا کار تو نیست! اصلا یادت نرود، نه من کاره‌ای بودم، نه تو! خدا خواست، و تو هم اگر می‌خواهی زرنگی کنی، خودت را، انتخابت و اختیارت را لایق تحقق اراده الهی کن... والسلام! 🌾🌷🌾🌷🌾 *و این تو نبودی که [تیر را]انداختی، بلکه خدا انداخت... و خدا می‌خواست مؤمنان را به این وسیله امتحان خوبی کند.. 🌾🌷🌾🌷🌾🌷 ۲۶ دی ۱۴۰۲ #شهید_حسن_طهرانی_مقدم #برادران_شهیدم #دلتنگی_یک_نویسنده #شهدا_زنده‌اند #دلنوشته #معصومه_سپهری https://eitaa.com/lashkarekhoban