در ادامه دل را به دریا می‌زند، اما ناموفق برمی‌گردد و ظاهرا پدرش پربی‌راه نمی‌گفته. حالا مادربزرگش با سخنان انگیزشی و شواهد باستانی موآنا را باد می‌کند تا دوباره دل به دریا بزند تا دنیا را نجات دهد. مشکل جدی شده و باید راه‌حلی پیدا کرد برای نجات جزیره، موآنا پای افسانه‌ها را به حقیقت باز می‌کند و از پدر بصورت علنی می‌خواهد اجازه دهد تا سوار قایق شده و به دریا بروند. و پدر به شدت مخالفت می‌کند.

اما دیگر راضی کردن پدر و سنت و قانون برای موآنا مهم نیست، بدون اجازه پدر از خانه فرار می‌کند و به به‌سمت آنچه دلش می‌خواهد می‌رود، تا دنیا را نجات دهد.

در ادامه موآنا، همراه مائویی جهان را نجات می‌دهد و سرانجام به جزیره خود برمی‌گردد. و از استقبال پدر معلوم می‌شود زمان سبب شده به اشتباهات خود پی ببرد. موآنا را در آغوش می‌گیرد، و دستور می‌دهد قایق‌ها را از انباری بیاورند، تا به همه نشان دهد اشتباه میکرده و حق با دخترش(موآنا) بوده است.

در آخر یک #سنت_شکنی دیگر هم موآنا انجام می‌دهد، و بجای اینکه مثل پدرانش سنگ خود را روی کوه بگذارد، یک صدف روی کوه می‌گذارد، چقدر شاعرانه!

امروز ما با نسلی طرف هستیم، که بخاطر اقتضائات زمانه گاها تفکراتشان با عقاید والدینشان ١٨٠درجه فرق می‌کند. این انیمیشن‌ها تنها دلیل این اتفاق نیستند، اما بی‌تأثیر هم نبوده‌اند. این نسل، نسل عجیب و غریبی نیست، منتها به راحتی نسل‌های قبل با والدین خود همفکر نمی‌شود، و به سنت‌ها احترام نمی‌گذارد، منطق و استدلال بیشتری می‌طلبند و زبان خودشان را دارند. و چه‌بسا اگر مطلب را بگیرند استوارتر از والدینشان پای اعتقادشان بمانند. هدف این یادداشت‌ها نقد مفصل یک انیمیشن نیست، بلکه جریان‌شناسی یک موضوع در چندین انیمیشن است. یادداشت بنده روایت داستان انیمیشن بود، با یک نتیجه‌گیری کوچولو. اگر خواستید نقد انیمیشن موآنا را اینجا بخوانید و اینجا ببینید.

🌕 گسل نسلی، پیش بسوی شکستن تابوها و زیر پا گذاشتن سنت‌ها: بخش سوم: انیمیشن چگونه اژدهای خود را تربیت کنیم ١(How To Train Your Dragon) @LightHouse2 || نقد فیلم و سریال

کل داستان فیلم برمبنای رابطه بین پدر و پسر، و تضاد بین‌شان است. این انیمیشن هم از عریان ترین آثار در این موضوع است. پدر رئیس قبیله، متعصب و پایبند به سنت‌ها است. و پسر روشنفکر و منتقد سنت‌ها است. داستان از آنجایی شروع می‌شود که هیکاپ، قهرمان داستان(فعلا بی‌عرضه) سعی می‌کند شایستگی خود را به پدرش و همه مردم ثابت کند، به چه شکل؟ طبق قوانین وایکینگ‌ها، با کشتن یک اژدها

در ادامه هیکاپ، یک اژدها شکار می‌کند. برخلاف جثه ی کوچکش، شانس خوبی دارد، چرا که نادرترین اژدها یعنی یک خشم شب شکار می‌کند. اما کسی این اتفاق را نمی‌بیند.

در ادامه هیکاپ گند می‌زند، و پدرش جلوی همه مردم، او را دعوا می‌کند. ما کم‌کم تضاد و تقابل پدر و پسر را می‌بینیم. پدری که پسرش را درک نمی‌کند و پسری که ضرورت سنت‌ها را متوجه نیست.

کم‌کم مخاطب بیشتر با #گسل_نسلی، گسل بین پدر و پسر آشنا می‌شود.

حالا هیکاپ در یک دوراهی قرار می‌گیرد، همان دوگانگی که در کل اثر حاکم است. می‌تواند اژدها را بکشد و قلبش را به پدر تقدیم، شایستگی‌اش را به همه اثبات و به سنت‌ها بعنوان یک وایکینگ عمل کند. یا اینکه برخلاف راه اجدادش اژدها را آزاد و به آنچه می‌خواهد عمل کند. و نهایتا گور بابای هرچه وایکینگ‌ و سنت است.

خط داستان شکل می‌گیرد. پدر عقایدش را به پسر تحمیل می‌کند و می‌گوید: تو هم یکی باش مثل همه، قبوله؟ هیکاپ هنوز جسارت(وقاحت) ایستادن در روی پدر را ندارد و عقاید خود را پنهان می‌کند. پس میگوید: قبوله.

هیکاپ #تابو_شکنی را به اوج خود میرساند، و درحالی دارد به ریش هرچه وایکینگ‌ و سنت است می‌خندد، می‌خواهد با اژدها دوست شود.

دوگانگی بیداد می‌کند. هیکاپ از طرفی بخاطر قول به پدرش مشغول یادگیری کشتن اژدهاست، و سوی دیگر بخاطر علاقه‌اش مشغول یادگیری دوستی با اژدهاست. جالب است در فیلم دو دیدگاه درباره کنترل اژدهایان(مدیریت بحران) وجود داد: یکی کشتن آنهاست، تفکر پدر هیکاپ. دوم دوستی با آنهاست، تفکر هیکاپ. انیمیشن درحال اثبات این قضیه است که روش هیکاپ خیلی خیلی خیلی بهتر است.

هیکاپ با تفکر خود(دوستی با اژدها) پیش می‌رود، و نمراتش در کلاس کشتن اژدها بالا می‌شود. تفکر پسر بر تفکر پدر و سنت‌های اجدادی درحال چربیدن است.

پدر از هرکجا بی‌خبر، از خوشحالی در پوست خود نمی‌گنجد، لحظه شماری می‌کند برای اینکه هیکاپ اولین اژدهای خود را بکشد. پدر نماد سنت و وایکینگ‌ها، کلاه خود مخصوص را به پسرش هدیه می‌دهد.

هیکاپ در میدان مبارزه قرار می‌گیرد، و ظاهرا کمر بسته که آبروی پدرش را جلوی همه طوری ببرد که دیگر استویک بزرگ نتواند سر بلند کند. وقتی درمقابل اژدها قرار می‌گیرد، سلاحش را به زمین می‌اندازد و در یک #تابو_شکنی بزرگ و توهین به سنت‌ها، کلاه خود که نماد وایکینگ‌ها است را به زمین می‌اندازد، و می‌خواهد به روش خود عمل کند. همه چیز خراب می‌شود، و وقتش رسیده تا هیکاپ روحیه نفاق خود را کنار بگذارد، و یکی از دو تفکر موجود را انتخاب کند، شاید وقتش رسیده علنا در روی پدر بایستد.

هیکاپ در روی پدرش می‌ایستد، استویک هم نام هیکاپ را از شناسنامه‌اش پاک می‌کند، هیکاپ اقرار می‌کند که تنها وایکینگی است که سنت‌ها را کنار گذاشته و با اژدهایان دوست شده. کم‌کم هیکاپ متوجه می‌شود، کارش زشت نیست، اگر کسی فکر می‌کند اژدهاسواری(#تابو_شکنی) زشت است، اوست که باید خود را عوض کند، نه هیکاپ.

با پایان انیمیشن سکانس کلیدی عذرخواهی پدر از پسر هم رخ می‌دهد، و قانون اساسی ٣٠٠ساله وایکینگ‌ها که اژدهاکشی است کنار گذاشته، و تفکر نوپای دوستی با اژدهای هیکاپ حاکم می‌شود.