وقتی بیدار شدم با خنده گفت تو خواب خیلی مظلومی، کاملا برعکس لحظه‌هایی که چشمات بازه و نگام می‌کنی... وقتی چشمات بازه، جسارت و جدیت رو می‌شه داخلِ قهوه‌ی چشمات دید.

موقعیت: تو نویسنده‌ای، پس از ذره ذره‌ی جهان هستی ایده می‌گیری...

به سقف نیمه‌ تاریک خیره شده بودم و فکر می‌کردم که از خاکِ تنِ من، کوزه گر چی می‌سازه؟ که دلم خواست از خاکِ من فنجانی ساخته بشه برای صرفِ چای! علاقه‌م به چای رو هم که متوجه شدید به گمونم.

از زمانی که فهمیدم نسترن رویِ مزار رشد می‌کنه با هر بار شنیدنش بغض شدم...

آقا یه توت ما رو نجات داد. طعمِ گیلاس/عباس کیارستمی

داستانِ پشت این جمله رو نمی‌دونستم اما بدجوری قلبمو نوازش کرده بود، حالا که فهمیدم تبدیل شد به یکی از موردعلاقه‌ترین دیالوگ‌ها برام♥️

باغچه‌ی مامان این روزا اینطوریه که عطرِ بهارنارنج مدهوشت می‌کنه!

تهرانی‌های عزیز به عنوان یک شیرازی خواستم بهتون بگم شهرتون رو خیلی دوست می‌دارم و دلم می‌خواد یه روزی بتونم تک تک مغازه‌ها، خیابونا، کافه‌ها و هر جای قشنگی که داره رو ببینم و عشق کنم🌱

پیداش کردم، گوشش دادم و همزمان باهاش خندیدم و بغض کردم. چقدر زیبا و دلنشین بود!

تلگرامو که باز می‌کنم کانال‌های کنکوری می‌پاشه تو صورتم، نمی‌خوام آقا، نمی‌خوام.

من هنوز هم عین بچگیام هواپیما می‌بینم براش دست تکون می‌دم🤍 اون موقع‌ها که کوچولو بودم فکر می‌کردم وقتی دست تکون می‌دم خلبان منو می‌بینه☁️

من در کودکی فکر می‌کردم آدمی‌زاد تنها یک بار می‌میرد و بلافاصله بعد از مرگش او را خاک می‌کنند! اما عزیزم من اشتباه می‌کردم، آدم خیلی می‌میرد. آدم را حرف می‌کشد، نگاه می‌کشد، قلبِ شکسته می‌کشد. گاهی آدم را دوست داشتن هم می‌کشد. آدم نیمه‌شب یا دمِ غروب می‌میرد، بعد از مرگش می‌خوابد و فردا باز از خواب بلند شده و می‌رود پی کارهایش! آدم گاهی می‌میرد اما نه خم به ابرو می‌آورد، نه اشکی از چشم‌هایش جاری می‌شود، نه صدایی از او می‌شنوند، نه چیزی در نگاهش تغییر می‌کند! آدم گاهی می‌میرد و هیچکس نمی‌فهمد. آدم سال‌ها بعد از آنکه می‌میرد به خاک سپره می‌شود عزیزِ جانم... رقیه برومند | غروبی که طعم مرگ داشت. دست‌ها می‌لرزید و قلب جان می‌داد.