پاییزِ لطیفم؛ عطسه‌های زیاد و آبریزش بینیِ حاصل از حساسیت به تو و آب و هوات، هیچکدوم ذره‌ای باعث نمی‌شه من کم‌تر دوستت داشته باشم! همین الان دارم احساس می‌کنم بویِ اومدنت رو، تو همیشه‌ احساسِ خوبی بهم می‌دی عزیزکم. بارونت، بادِ سردت، برگای زرد و نارنجی و قرمزت که مورد علاقه‌م هستن، حس و حال قشنگِ درس خوندن کنار بخاری و زیر پتویی که بهم می‌دی، شب‌های طولانیت که برای منِ شیفته‌ی شب و سکوت موهبته و می‌تونم زمان طولانی‌تری از قصه‌م بنویسم، آسمونت که خیلی وقتا پر از ابرای پشمکی و سفیدِ گنده گنده‌ست، نارنگی‌های پف پفیت که به شوق اینکه تو دلش نی‌نی داشته باشه پوستشو می‌کنم و انارای ترش و یاقوتیت، بارونت و بارونت و هزاران بار بارونت؛ همه و همه؛ جون می‌دن به تن و روحِ خسته‌م... شیفته‌ می‌‌کنن منو و کمی بیشتر غرقِ زندگی می‌شم... | در انتظارِ پاییزم.

به پیراهن آبیِ تو به یک دریای آبیِ آرام می‌آیم بر تکه چوبی شناور بر آویزِ گردنت بر پهنه غربت آغوشِ اشک‌ها و بوسه‌ها -سجاد افشاریان 🌊 [@m_o_b_t_a_l_a]

یک شب سیاه مستی شدم که خیال زیرِ لبم زمزمه کرد: "صبح را نمی‌بینی." و مَن جواب دادم: - حِیف. حِیف شد. چِقَدرها با این جهان کار داشتم...

پیراهنِ آبی تو را آرام آرام غرق می‌شوم و با گلویی گُل‌داده از نامت، فریادت می‌کنم: - من، زنده مانده‌ام....

سال قبل با بخشی از جایزه‌ای که توی مسابقه برنده شده بودم، تو مسیر رفتن به حوزه‌ی امتحانی نوبت دوم، دو تا گیره‌ی سر گرفتم و مابقی رو توی اون یک ماه با دوستم از هم می‌پرسیدیم بعد امتحان چی می‌چسبه؟ و فارغ از هر حسی، جوابمون هر چیزی که بود می‌رفتیم طرف مغازه‌ش و خوراکی مورد نظرمون رو می‌خریدیم. یه بار تو گرمای ظهر عین دیوونه‌ها حدود یه کیلومتر راه رفتیم و کل مسیر به خودمون و تصمیمی که گرفته بودیم، مسخره‌کنان خندیدیم و از دردها فارغ شدیم. اینطوری وصلشون کردم به کاغذ و قصه‌ش رو نوشتم تا حس فوق‌العاده‌ای که داشتم، ثبت بشه و بمونه🎀🤍

حالا با جایزه‌ی مسابقه امسال هم، کتاب‌های هری پاتر رو خریدم و کامم شیرین شده! طعم استقلال، ملیح و لطیفه! چه استقلال مادی و مالی، چه معنوی و شخصیتی...

آموختیم و پس از آن، تمامِ ما اشك شد.

؛ آواز و پَرواز

اینجا یه نفر برای خودش بوک‌مارکِ گل رز درست کرده و عمیقا خوشحاله♥️

به کسی که تلاشی نکرد، اجازه‌ی گریه نمی‌دم.