اگر منِ این روزها آهنگ می‌بود:

حال من اگر تصویر می‌بود:

_ 🌙

تا خواستم روی نوک پاهایم بلند شوم تا دستم به تمشکی که در بلندترین شاخه نشسته بود برسد، تمام شاخه‌های بوته‌‌ی تمشک با خش‌خشی ملایم خم شدند طرفم! برق لبخندی که زدم تا چشم‌هایم رسید. هنوز به این اتفاق‌ها عادت نکرده بودم. با صدایی که از هیجان می‌لرزید زمزمه کردم: "ممنونم عزیزِ سبزم! محبتت رو هرگز از یاد نمی‌برم." با انگشت‌هایم تمشک را در آغوش گرفته و میان سبد کوچکم انداختم. بنظر می‌رسید به اندازه‌ی دو شیشه مربا، کمی عصاره‌ی شربت و یک بار پختن کیک، تمشک کافی داشتم! به روی نزدیک‌ترین برگش بوسه و لبخند زدم تا عطر مهتاب را به سبزی‌اش هدیه کنم. به آرامی گوشه‌ی پیراهن بلندِ حریرم را بالا گرفته و مقابل شاخه‌هایی که هنوز خم بودند تعظیم کوچکی کردم. هنوز چشم‌هایم به بوته‌ی تمشک بود که صدای خش‌خش ضعیفی از پشت سرم بلند شد. با برگرداندن سرم، نوزاد آهویِ لاغر و بسیار کوچکی را دیدم که به سختی روی پاهایی که می‌لرزید ایستاده بود. نگرانی به قلبم چنگ زد. فورا سبد را روی زمین گذاشته و به طرفش پا تند کردم. مقابلش زانو زده و میان دست‌هایم در آغوش گرفتمش. به آرامی سرش را بلند کرد و چشم‌های درشت، قهوه‌ای رنگ و معصومش را به صورتم دوخت. متوجه شدم که تازه به دنیا آمده. پیشانی‌اش را بوسیده و تا پرسیدم: "مادرت کجاست طفلکم؟" بی‌قرار تکان خورد، به سمت غرب جنگل چشم دوخت و صدای نگران و ضعیفی از خودش درآورد! فهمیدم آمده دنبال کمک! فورا از روی زمین بلند شده، سفت به قفسه‌ی سینه فشردمش و با تمام توان به سمتی که اشاره کرده بود دویدم. در تمام راه سرش را در آغوشم پنهان کرده و می‌لرزید. با نفسی که تنگ شده بود می‌دویدم و کم کم متوجه شدم شاخه‌هایی که در هوا یا روی زمین بودند، از سر راهم کنار می‌رفتند. بالاخره از دور آهوی بزرگی را دیدم که پای درختی افتاده. تا رسیدم بالای سرش و با احتیاط آهوی کوچک را از آغوشم جدا کرده و روی زمین گذاشتم، با دیدن تیری از جنس طلا و بسیار زخیم که درست در قلبش فرو رفته بود، خشکم زد. با بهت و وحشت روی دو زانو در کنارش زمین خوردم و سرش را در آغوش کشیدم. نفس نمی‌کشید اما هنوز جان و تنش گرم بود و پر مهر. طفلش با پایی لرزان به طرفش آمد، نگاهی به تیر انداخت و صورت مادرش را بو کشید. آرام کنارش نشست و سرش را جایی میان سینه و گردن آهوی بی‌جان گذاشت. قلبم سوخت و از چشم‌هایم ریخت. پیشانی‌ام را به سرش تکیه داده و اشک‌هایم مثل باران بارید. چند لحظه بعد چشم‌های پر از اشکم را به درخت بالای سرم دوخته و گفتم: "لطفا ازش مواظبت کن و بذار توی آغوشت راحت بخوابه." آهوی کوچک را در آغوش گرفته و برخاستم تا ریشه‌های سبزِ درخت راحت‌تر مادرش را در بر بگیرند. چشم از ریشه‌های نورانی‌ای که آهو را در آغوش می‌کشیدند گرفته و آرام در گوش طفل کوچکش زمزمه‌ کردم: "جات تو بغل منه از این به بعد. قراره عزیزِ قلبم بشی!" به قلم "رقیه برومند"

اولین باره اینطور قلم می‌زنم. خوندید؟ نظرتون درباره‌ش چیه؟ خیلی دلم می‌خواست جزئیات بیشتری بهش اضافه کنم اما چشم و ذهنم یار نبود. انگار نیاز داره به پارت دو :)

📪 پیام جدید چقدددددددددد قشنگ بودددددد 📪 پیام جدید وای وای رقیه بانو عالی بود 📪 پیام جدید ویی ننهههه 📪 پیام جدید تک‌تک لحظه‌هایی رو که نوشتی تصور کردم و حس کردم خودم دقیقا اونجام و دارم اون صحنه‌ها رو می‌بینم:) خداقوت به قلمت دختر:) 🤍✨ 📪 پیام جدید https://eitaa.com/m_o_b_t_a_l_a/3298 خیلییییییی گوگول پگوللللل بود 🥲🥲🌱🌱🌱 📪 پیام جدید https://eitaa.com/m_o_b_t_a_l_a/3298 چه قلم‌ زیبایی:) #انه 📪 پیام جدید من واقعا درک نمیکنم چطکری یه عده نمیتونن شیفته، خودت، کانالت و قلمت بشن و با بی‌رحمی توی ناشناست حرفایی بزنن که برنجی، شاید از حسادت باشه، از عقده یا خیلی چیزای دیگه ولی دختر قشنگ به حرفاشون اصلا اهمیت نده تو رقیه برومندی، معلم آینده، نویسنده‌ی کتابی که من دلرم در آیندم می‌بینم که دارم میخونمش و تو خیلی فوق‌العاده‌ای:) 🫂🤍 #دایگو

عزیز، محترم و پر مهر بودید و هستید❤️‍🩹☁️ ممنونم که نذاشتید مزاحمت‌های امشب حتی به چشمم بیاد و الان دارم ذوق پیام‌هاتون رو به قلبم می‌فرستم :)

📪 پیام جدید رقیه کلا قشنگ مینویسه حالا که متن های دو سه خطی و چه داستان کوتاه🤌🏻🤍 #دایگو