شما یکی از انگیزه‌هایی هستید که باعث می‌شه من قلم به دست بگیرم و کلمه‌ها رو کنار هم بچینم... الهی که همیشه برام از حالِ خوب قلب‌هاتون بگید و من کیف کنم❤️‍🩹

وقتایی که قدم هنوز به صد سانت هم نرسیده بود و موقع پوشیدن کُت بابا توش گم می‌شدم و آستیناش دو برابر دستای من بود؛ می‌گشتم تو حیاط و نزدیک ۲۰ تا دونه کفشدوزک رو تو یه شیشه‌ی گردالی جمع می‌کردم و تا ساعت‌ها بهشون خیره می‌شدم. دلم تنگ شد و هوس کردم یه سری به گیاه‌های تو حیاط بزنم ببینم کفشدوزکا هنوزم اونجا زندگی می‌کنن؟ 🌱

من دوباره اینجام، بدون اینکه کسی کنارم باشه...

"معمولی" کلمه‌ای که همیشه تو ذهنم باهاش خودمو توصیف کردم... اما مشکل معمولی بودن کجاست؟ اینکه خاص و محبوب همه نباشی چه اشکالی داره؟ هنوز هم فکر می‌کنم معمولی بودن یه عیبه، اما خب اشتباه می‌کنم. و هنوز هم نتونستم با خودم کنار بیام که ببین، اشکال نداره. آدمی‌زاد هم زیادی دنگ و فنگ داره‌ها.

این آهنگ قلبمو آبیِ آبی می‌کنه.

محبوبم می‌شه کتاب فروشی داشته باشی؟

لازم نکرده محبوبم، دونه دونه‌ی کتاب‌های مورد علاقه‌م رو خودم می‌گیرم! شما نیومدی هم نیومدی!

من وقتی تویِ اتاقمم خیلی راحت می‌تونم همه‌ی چیزهایی که می‌خوام رو مجسم کنم! اما اونجا میون اون دخترها که آستین لباساشون پُفی بود، هرگز موفق نشدم...

_ 𝓵𝓪𝓿𝓮𝓵𝔂