به گمانم سال‌ها بعد از آنکه در دل زمین خفته و مشتی خاک شده‌ام، صدها بهار و اردیبهشت آمده و رفته باشد، گِلی شده‌ام میان انگشتانِ نازکِ دخترکی سفالگر! که از من فنجانی کمر باریک و پر نقش ساخته و عصرها درونم چای می‌خورد. اما اگر من، من بشود؛ اگر من را بتوانم آباد کنم؛ اگر جان بگیرم و شوم آنکه باید؛ هر زمان گرمایِ چایش درون فنجان بنشیند، خانه‌اش را عطر امید و بهارنارنج پر می‌کند و برای شیرین کردن چایش نیازی به قند و نبات نخواهد داشت. به همراهِ چای، دختری را می‌نوشد که طعم ظرافت و قدرت می‌دهد! از جانم جان می‌گیرد و خستگی در می‌کند. رقیه برومند | در اولین ساعت‌های نیمه شبی بهاری

دوسش دارم، زیاد... کلمه‌هایی که تو دل تاریکیِ شب به قلب و قلمم می‌شینن، عطرِ دیگه‌ای دارن...

هی می‌خونمش و انقدر دوسش دارم که دستامم مثل قلبم براش می‌لرزه...

نمی‌ترسم...

چاوشی اینو خونده تا چندین سال از زندگیم رو بیاره جلوی چشمام...

وقتی بیدار شدم با خنده گفت تو خواب خیلی مظلومی، کاملا برعکس لحظه‌هایی که چشمات بازه و نگام می‌کنی... وقتی چشمات بازه، جسارت و جدیت رو می‌شه داخلِ قهوه‌ی چشمات دید.

موقعیت: تو نویسنده‌ای، پس از ذره ذره‌ی جهان هستی ایده می‌گیری...

به سقف نیمه‌ تاریک خیره شده بودم و فکر می‌کردم که از خاکِ تنِ من، کوزه گر چی می‌سازه؟ که دلم خواست از خاکِ من فنجانی ساخته بشه برای صرفِ چای! علاقه‌م به چای رو هم که متوجه شدید به گمونم.

از زمانی که فهمیدم نسترن رویِ مزار رشد می‌کنه با هر بار شنیدنش بغض شدم...

آقا یه توت ما رو نجات داد. طعمِ گیلاس/عباس کیارستمی

داستانِ پشت این جمله رو نمی‌دونستم اما بدجوری قلبمو نوازش کرده بود، حالا که فهمیدم تبدیل شد به یکی از موردعلاقه‌ترین دیالوگ‌ها برام♥️

باغچه‌ی مامان این روزا اینطوریه که عطرِ بهارنارنج مدهوشت می‌کنه!