📪 پیام جدید https://eitaa.com/m_o_b_t_a_l_a/3067 چند دقیقه اس دارم به پیامت فکر میکنم و اشک میریزم شاید خودتم متوجه نشی چقدر کمکم کردی این چند تا جمله رو حتما یه جا یادداشت میکنم خداروشکر بابت آدمایی مثل شما :) از ته ته قلبم ازت ممنونم امیدوارم به همه ی آرزوهای قشنگت برسی هیچوقت فراموشت نمیکنم :))❤️ #دایگو

قلبم داره ذوق و امید به زندگی پمپاژ می‌کنه بعد دیدن این پیام، احساس می‌کنم دیگه چیزی کم ندارم تو قلبم♥️ وای خدا، چقدر خوشحالم:)))

خیلی خسته و لاجونم... کوچیک‌ترین چیزها می‌تونن روزمو خراب کنن! مثل عینکی که دیگه حوصله‌شو ندارم، لباس‌های مشکیِ عزا که گرما رو به خودشون جذب می‌کنن و باعث سردرد می‌شن، وقتی که خوابم و برق می‌ره و من غرق گرما و با نفسی که می‌خواد قطع شه بیدار می‌شم، وقتی می‌خوام فقط تنها باشم و تو یه اتاق تاریک و خنک دراز بکشم اما یک عالمه کار ریخته سرم، وقتی نمی‌خوام با آدم‌ها حرف بزنم اما دائم یا صدام می‌زنن یا سعی می‌کنن باهام صحبت کنن. و هزاران چیز کوچیک دیگه این روزهای من رو سخت‌تر می‌کنه. عمیقا از زندگی‌ای که در حال حاضر دارم بیزار و خسته‌م... چرا نمی‌تونم کمی برای خودم و تو حالِ خودم باشم؟ واقعا از انسان‌ها متنفرم.

اگر منِ این روزها آهنگ می‌بود:

حال من اگر تصویر می‌بود:

_ 🌙

تا خواستم روی نوک پاهایم بلند شوم تا دستم به تمشکی که در بلندترین شاخه نشسته بود برسد، تمام شاخه‌های بوته‌‌ی تمشک با خش‌خشی ملایم خم شدند طرفم! برق لبخندی که زدم تا چشم‌هایم رسید. هنوز به این اتفاق‌ها عادت نکرده بودم. با صدایی که از هیجان می‌لرزید زمزمه کردم: "ممنونم عزیزِ سبزم! محبتت رو هرگز از یاد نمی‌برم." با انگشت‌هایم تمشک را در آغوش گرفته و میان سبد کوچکم انداختم. بنظر می‌رسید به اندازه‌ی دو شیشه مربا، کمی عصاره‌ی شربت و یک بار پختن کیک، تمشک کافی داشتم! به روی نزدیک‌ترین برگش بوسه و لبخند زدم تا عطر مهتاب را به سبزی‌اش هدیه کنم. به آرامی گوشه‌ی پیراهن بلندِ حریرم را بالا گرفته و مقابل شاخه‌هایی که هنوز خم بودند تعظیم کوچکی کردم. هنوز چشم‌هایم به بوته‌ی تمشک بود که صدای خش‌خش ضعیفی از پشت سرم بلند شد. با برگرداندن سرم، نوزاد آهویِ لاغر و بسیار کوچکی را دیدم که به سختی روی پاهایی که می‌لرزید ایستاده بود. نگرانی به قلبم چنگ زد. فورا سبد را روی زمین گذاشته و به طرفش پا تند کردم. مقابلش زانو زده و میان دست‌هایم در آغوش گرفتمش. به آرامی سرش را بلند کرد و چشم‌های درشت، قهوه‌ای رنگ و معصومش را به صورتم دوخت. متوجه شدم که تازه به دنیا آمده. پیشانی‌اش را بوسیده و تا پرسیدم: "مادرت کجاست طفلکم؟" بی‌قرار تکان خورد، به سمت غرب جنگل چشم دوخت و صدای نگران و ضعیفی از خودش درآورد! فهمیدم آمده دنبال کمک! فورا از روی زمین بلند شده، سفت به قفسه‌ی سینه فشردمش و با تمام توان به سمتی که اشاره کرده بود دویدم. در تمام راه سرش را در آغوشم پنهان کرده و می‌لرزید. با نفسی که تنگ شده بود می‌دویدم و کم کم متوجه شدم شاخه‌هایی که در هوا یا روی زمین بودند، از سر راهم کنار می‌رفتند. بالاخره از دور آهوی بزرگی را دیدم که پای درختی افتاده. تا رسیدم بالای سرش و با احتیاط آهوی کوچک را از آغوشم جدا کرده و روی زمین گذاشتم، با دیدن تیری از جنس طلا و بسیار زخیم که درست در قلبش فرو رفته بود، خشکم زد. با بهت و وحشت روی دو زانو در کنارش زمین خوردم و سرش را در آغوش کشیدم. نفس نمی‌کشید اما هنوز جان و تنش گرم بود و پر مهر. طفلش با پایی لرزان به طرفش آمد، نگاهی به تیر انداخت و صورت مادرش را بو کشید. آرام کنارش نشست و سرش را جایی میان سینه و گردن آهوی بی‌جان گذاشت. قلبم سوخت و از چشم‌هایم ریخت. پیشانی‌ام را به سرش تکیه داده و اشک‌هایم مثل باران بارید. چند لحظه بعد چشم‌های پر از اشکم را به درخت بالای سرم دوخته و گفتم: "لطفا ازش مواظبت کن و بذار توی آغوشت راحت بخوابه." آهوی کوچک را در آغوش گرفته و برخاستم تا ریشه‌های سبزِ درخت راحت‌تر مادرش را در بر بگیرند. چشم از ریشه‌های نورانی‌ای که آهو را در آغوش می‌کشیدند گرفته و آرام در گوش طفل کوچکش زمزمه‌ کردم: "جات تو بغل منه از این به بعد. قراره عزیزِ قلبم بشی!" به قلم "رقیه برومند"

اولین باره اینطور قلم می‌زنم. خوندید؟ نظرتون درباره‌ش چیه؟ خیلی دلم می‌خواست جزئیات بیشتری بهش اضافه کنم اما چشم و ذهنم یار نبود. انگار نیاز داره به پارت دو :)