♨️احمدی‌نژاد وصیت‌نامه‌اش را خواند قبلاً گفتیم خطر احمدی‌نژاد از خطر اصلاح‌طلبان بیشتر است، اما به نظرم بیانیه امروزش یک وصیت‌نامه‌ بود! 1️⃣- اینکه با این بیانیه تندی که خواند و خود را در برابر حاکمیت و نظام قرار داد، بخشی از بدنه هوادارانش را از دست داد و آن‌هایی هم که به او تمایل داشتند، نسبت به او بی‌میل شدند. 2️⃣ اینکه اگرچه جمعیت دویست - سیصد نفره‌ای با او آمده بودند اما این، آن جمعیتی نبود که احمدی‌نژاد انتظار داشت؛ در واقع احمدی‌نژاد نتوانست آن فشار اجتماعی که می‌خواست را تولید کند. رفتارهای امروز او به خصوص از در بالا رفتنش هم نشان از تقلا برای نشان دادن محبوبیت خود و پوشاندن شکستش بود. 3️⃣اینکه رفتارها و مواضع احمدی‌نژاد در ادامه قطعاً تندتر و رادیکال‌تر خواهد شد، اما او هرچه رادیکال‌تر شود، بدنه هواداریش بیشتر ریزش خواهد کرد. هوادارانش، پایی در انقلاب دارند و ضدانقلاب نیستند. بنابراین هرچه زاویه‌اش با نظام بیشتر شود، بیشتر منزوی می‌شود. 4️⃣-اینکه پایگاه اجتماعی که احمدی‌نژاد بر آن سوار شده، پایگاه ماندگاری نیست. محبوبیت تا به امروز احمدی‌نژاد ناشی از عملکرد دولت روحانی است. وضعیت تغیر پیدا کند و مردم فرد دیگری را ببینند که خدمتگزار است، او را فراموش می‌کنند و به تاریکخانه می‌سپارند. پایگاه اجتماعی دولت بهار همچون پایگاه اجتماعی جنبش سبز نیست. 🔴احمدی‌نژاد و دشمنان نظام احمدی‌نژاد قطعاً به یک اپوزیسیون اما از نوع داخلی تبدیل شده. اما آیا با اپوزیسیون خارج‌نشین پیوند خواهد خورد؟ پاسخ این است که مواضع اخیر او نشان می‌دهد که احمدی‌نژاد بی‌میل نیست که با اپوزیسیون خارجی و دشمنان به خصوص عربستان سعودی مرتبط باشد، اما شان خود را خیلی بالاتر از آن‌ها می‌داند؛ یعنی همان غروری که در برابر حاکمیت دارد در برابر آنان هم دارد. اما پیش‌بینی می‌شود وارد گفتگو و تعامل با برخی کشورهای عربی منطقه به خصوص عربستان سعودی بشود و نوع خاصی از تفکرات تکفیری را به صورت محدود به وجود آورد. از این رو شاید شاهد شکل‌گیری یک گفتمان تکفیریِ عدالت‌خواهیِ بگم بگم توسط ایشان باشیم که این موضوع می‌تواند برای نظام هزینه‌ساز باشد. اما همانطور که گفتیم این جنس از عدالتخواهی که در کشور به وجود آمده و بخش از عدالتخواهان هوادار احمدی‌نژاد هستند، در تضاد با گفتمان توسعه حاکم بر دولت متولد شده، اگر آن گفتمان برود، این جنس از عدالتخواهی هم به حاشیه خواهد رفت. 🔴سبد رای احمدی‌نژاد چه خواهد شد؟ بیش از نیمی از آرای سبد احمدی‌نژاد به اصولگرایان (رئیسی) خواهد رسید؛ چراکه هواداران احمدی‌نژاد انقلابی و متدین هستند. اگر جهانگیری و لاریجانی حضور پیدا کنند و در مناظرات به احمدی‌نژاد حمله کنند، بخش زیادی از آن محبوبیت باقی مانده او نیز ریخته خواهد شد. در نهایت یک عده معدودی با احمدی‌نژاد باقی خواهند ماند و در انتخابات شرکت نمی‌کنند. حالا شاید با ردصلاحیت هم شلوغ‌کاری‌های کوچکی در تهران انجام بدهند، اما نه تاثیری خواهد داشت و نه مشارکت را پایین خواهد آورد. (البته مشارکت به دلیل عملکرد اقتصادی دولت و کرونا پایین است، اما احمدی‌نژاد مدعی می‌شود مشارکت پایین به دلیل نبودن من است!) 🖌محمد حسن جعفری #عید_فطر #با_ولایت_تا_شهادت #ماه_مبارک_رمضان #بهار_قرآن #انتخابات #انتخاب_اصلح #مرد_میدان #مشارکت_حداکثری #من_راى_ميدهم 🆔 @m_setarehha

#عید_فطر #با_ولایت_تا_شهادت #ماه_مبارک_رمضان #بهار_قرآن #انتخابات #انتخاب_اصلح #مرد_میدان #مشارکت_حداکثری #من_راى_ميدهم 🆔 @m_setarehha

🌻 امام على عليه السلام: 🌿 إنْ يَكُنِ الشُّغلُ مَجهَدَةً فاتِّصالُ الفَراغِ مَفسَدَةٌ. 🌿 اگر كار كردن مايه زحمت است، پيوسته بي كار بودن نيز موجب فساد است. 📚 ميزان الحكمه، ج 9، ص 115. #حدیث_روز #عید_فطر #با_ولایت_تا_شهادت #ماه_مبارک_رمضان #بهار_قرآن #انتخابات #انتخاب_اصلح #مرد_میدان #مشارکت_حداکثری #من_راى_ميدهم 🆔 @m_setarehha

به امید اینکه در این سال، انقلاب اسلامی ایران به فطرت پویایی و استقلال خود بازگردد💫 #عيد_فطر_انقلاب🦋 #نشرحداكثرى

#فرنگیس 🌸قسمت سی و ششم🌸 مردم همه بلند شدند. با تعجب به دایی و نظامی‌های عراقی نگاه می‌کردند. وقتی رسیدند، مردم آن‌ها را دوره کردند. پرسیدم: «خالو، چطور این‌ها را اسیر کردی؟ بیا، ما هم اینجا یکی‌شان را داریم! بیا و تماشا کن.» اسیرهای دایی هر دو جوان بودند. خسته بودند و تشنه و گرسنه. آن دو تا اسیر را هم کنار اسیر خودم نشاندم. به هر سه اسیر آب و غذا دادیم. اسیرها می‌گفتند که چند روز است غذا نخورده‌اند. با حرص غذا می‌خوردند. در حالی که دهانشان پر بود، دست‌هاشان را از برنج قرمز پر کرده بودند. برنج‌ها را با چنگ و دست می‌خوردند. بچه‌ها از طرز غذا خوردن آن‌ها خنده‌شان گرفته بود. زنی که حرف‌هاشان را ترجمه می‌کرد، گفت: «می‌گویند پنج روز است غذای درست و حسابی نخورده‌ایم.» نشستم و غذا خوردنشان را تماشا کردم. به آن‌ها چای هم دادیم. با هم ‌حرف می‌زدند. کنجکاو بودم بدانم چه می‌گویند. وقتی از مهاجر عراقی پرسیدم، خندید و گفت: «از تو می‌ترسند! می‌گویند نوبتی بخوابیم، نکند این زن ما را بکشد.» یکی از آن‌ها نشست و دو تای دیگر خوابیدند! لحظه‌ای چشم از آن‌ها برنمی‌داشتم. کنارشان نشسته بودم که مادرم برگشت و گفت: «وقتی می‌گویم فرنگیس مثل گرگ شده، دروغ نمی‌گویم!» اسیرها تا غروب پیش ما بودند. همه جا صدای بمب و خمپاره می‌آمد. دایی‌حشمت گفت: «فرنگیس، زود باش اسیرت را بیاور تا برویم و تحویل رزمنده‌ها بدهیم.» یکی از اسلحه‌ها را دستم گرفتم و با دایی و سه تا اسیر راه افتادیم. مادرم مرتب می‌گفت: «فرنگیس، مواظب باش. بلایی سرشان نیاوری.» پدرم چیزی نمی‌گفت، اما لیلا هنوز التماس می‌کرد و می‌گفت: «فرنگ، بگذار بروند خانۀ خودشان!» مقداری از راه را که میان‌بر رفتیم، دایی‌ام حشمت گفت: «بروم نیرو بیاورم و اسیرها را تحویل بدهیم.» رفت و از گناوه جیپی آورد. یک مأمور هم همراهش بود. با جیپ و دو تا از نیروهای خودمان که از بچه‌های سپاه بودند، اسیرها را به پادگان ثابت‌خواه بردیم. در آنجا، نیروهای خودی که صفر خوشروان بود و علی‌اکبر پرما و نعمت کوه‌پیکر، اسرا را تحویل می‌گرفتند. تعریف این سه نفر را از دایی‌ام و برادرهایم زیاد شنیده بودم. پادگان شلوغ بود. توی پادگان، نیروهای خودی را دیدم که این طرف و آن طرف می‌روند. بعضی‌هاشان، ما و اسیرها را نگاه می‌کردند. از اینکه یک زن با اسیر آمده، تعجب کرده بودند. با اسیرها جلو رفتیم. دایی‌حشمت به هر کس می‌رسید، می‌گفت: «این سه تا اسیر را ما گرفتیم. این یکی اسیر را این زن که خواهرزاده‌ام است، گرفته. این دو تا را من گرفته‌ام.» اسیرها با وحشت به رزمنده‌ها نگاه می‌کردند. سه تا اسیر را تحویل دادیم. من و دایی‌ام فرمی‌ امضا کردیم و وسایل و اسلحه‌ها را تحویل دادیم. من انگشتر و کیف و عکس ‌و هر چه از نظامی عراقی پیشم بود، به آن‌ها دادم. کارمان که تمام شد، دایی‌ام پرسید: «به ما رسید نمی‌دهید؟» یکی از رزمنده‌ها گفت: «علی‌اکبر پرما گفته رسید هم می‌دهیم. اما الآن خودکار و کاغذ پیشم نیست. بگذارید فردا.» دایی‌ام گفت: «باشد، اشکال ندارد. مهم این بود که اسرا را تحویل داده‌ایم.» بعد با خیال راحت به کوه برگشتیم. علی‌اکبر پرما مدتی بعد شهید شد و هیچ‌ وقت نتوانست رسید سه تا اسیر را به ما بدهد. (پایان فصل پنجم) #ادامه_دارد #عید_فطر #با_ولایت_تا_شهادت #ماه_مبارک_رمضان #بهار_قرآن #انتخابات #انتخاب_اصلح #مرد_میدان #مشارکت_حداکثری #من_راى_ميدهم 🆔 @m_setarehha

#پرسش1⃣ خواهری از اعضای کانال چله انقلابی پرسیده اند: یکی از بهانه های دلایلی که مردم نسبت به انتخابات بی تفاوت شده اند این است که به بیشتر افرادی که برخوردی می کنیم میگن ما هرکسی را روی کار بیاریم اخر دزد از آب در میاد. مثلا احمدی نژاد را مثال می زنند❓ 👌 پاسخ ما: سلام علیکم اولا مشکل شخص آقای احمدی نژاد دزدی نبود _ این مطلب را رهبر معظم انقلاب هم تحت عنوان پاک دستی تایید فرمودند_ مشکل او انحرافات اعتادی بود و هست و اطرافیان خطرناکی که اعتماد ۱۰۰٪ او را جلب کردند، یک دوره هم کاملاً زیرکانه به او خدمت کردند و بعد ذهن و روحش را تسخیر نمودند تا جایی که اخیرا احمدی نژاد انقلابی ۱۳۸۴ گفته است:" من لیبرال دمکراتم!" ثانیاً اگر خدای نکرده فرزند دلبند شما بیمار بشه او را پیش اولین پزشک ببرید، خرج کنید دارو بدهید ولی خوب نشود دوباره به پزشک دوم مراجعه کنید و هزینه و دارو و.. باز خوب نشود آیا هیچ عاقلی میگه دیگه ولش کن برای چی ببرم هر دکتری میرم که فرقی نمی کنه؟ علاج مشکلات کشور الاولابد به انتخاب کارگزاران صالح و شایسته و توانمند است و ناامیدی به معنای دست روی دست گذاشتن و پرپر شدن طفل بیمار را نظاره کرد است که علاوه بر جاهلانه بودن گناه بزرگ و نابخشودنی است. #انتخابات_1400 #تفکر_غربگرا #چهره_به_چهره یاعلی، مهدوی ارفع ╔═ 🍃🌺🍃 ═══╗ 🆔 @mahdavi_arfae ╚═══ 🍃🌼🍃 ═╝

فوری، فوری حمله موفق تروریستی لحظاتی پیش در مشهد...😄

🌻 امام على عليه السلام: 🌿 أدُّوا اَلأَمَانَةَ وَ لَو إِلَى قَاتِلِ وُلدِ اَلأَنبِيَاءِ. 🌿 امانت را برگردانید، حتی اگر به قاتل فرزند پیامبران (كنايه از قاتل امام حسين عليه السلام) باشد. 📚 تحف العقول، ج 2، ص 217. #با_ولایت_تا_شهادت #ماه_مبارک_رمضان #بهار_قرآن #انتخابات #انتخاب_اصلح #مرد_میدان #مشارکت_حداکثری #من_راى_ميدهم 🆔 @m_setarehha

سلام علیکم طاعات واعمالتون قبول روزه گرفتن از دوم تا هفتم ماه شوال به منزله بدرقه ماه مبارک رمضان است همانطور که میدانید استقبال (پیشباز)این ماه عزیز از اول ماه رجب بوده که وجود مقدس پیامبر اکرم محمد مصطفی صلی الله علیه واله وسلم درطول عمرمبارک شان بسیار مقید به استقبال وبدرقه این ماه مبارک بودند ماه رمضان ماه مهمانی ست اگر مهمانی وارد خانه شما شود و شما به هر دلیل به استقبال اونروید ودرطول مدتی که درخانه شماست بخوبی ونحو احسن که شایسته یک مهمان بزرگوارباشدرا ادا نکرده باشیدولی موقع رفتن مهمان را تا آستانه درب مشایعت کرده واز کوتاهی هاوقصورها عذرخواهی کرده ومشایعت وبدرقه کنید بسیار شایسته ومهمان راخرسند میکند ماه رمضان وقران ومسجد محل که شما مرتب ازکنارآن عبور ومرور میکنید صاحب روح و اهل دعا هستند اگر توان وموقعیت روزه قضاگرفتن را دارید به بدرقه این ماه بروید. #با_ولایت_تا_شهادت #ماه_مبارک_رمضان #بهار_قرآن #انتخابات #انتخاب_اصلح #مرد_میدان #مشارکت_حداکثری #من_راى_ميدهم 🆔 @m_setarehha

#فرنگیس 🌸قسمت سی و هفتم🌸 فصل ششم وقتی به کوه برگشتم، هنوز مادرم و لیلا با ناراحتی به من نگاه می‌کردند. با خودم گفتم: «اشکال ندارد. بالاخره می‌فهمند کار من درست بوده.» آوه‌زین دست عراقی‌ها بود و زن‌ها مرتب از هم می‌پرسیدند چه کنیم؟ برویم عقب یا بمانیم؟ یک بار که حرف و حدیث‌ها بالا گرفت، با تندی گفتم: «عقب نمی‌رویم. همین‌جا می‌مانیم. نیروهای خودی بالاخره روستا را آزاد می‌کنند و به روستا برمی‌گردیم. باید تحمل کنیم. زیاد طول نمی‌کشد، فوقش دو سه روز.» اما آن دو سه روز دوازده روز! دوازده شب در کوه‌ها بودیم؛ در کوه‌های آوه‌زین و چغالوند. فقط آب داشتیم و گاهی پنهانی به روستا می‌رفتیم و آرد برمی‌داشتیم، می‌آوردیم و با آن نان درست می‌کردیم. در آن روزها که توی کوه بودیم، گاهی وقت‌ها نیروهای خودمان می‌آمدند، بهمان سری می‌زدند و می‌رفتند. یک بار داشتم روی سنگ صافی نان می‌پختم که چند نظامی ‌از دور نزدیک شدند. تندی از جا بلند شدم. دستم از آرد سفید بود. وقتی رسیدند، سردستۀ نظامی‌ها پرسید: «شماها اینجا چه ‌کار می‌کنید؟ اینجا دیگر خط مقدم است. برگردید بروید گیلان‌غرب، یا روستاهای دورتر. اینجا بمانید، کشته می‌شوید. ما خودمان هم به سختی اینجا می‌مانیم، شما چطور مانده‌اید؟» باورشان نمی‌شد مردم روستا، با این وضعیت، توی منطقۀ جنگی مانده باشند. نظامی‌ها از شهرهای شمالی و تهران بودند. با خنده به آن‌ها گفتم: «نکند می‌ترسید؟!» یکی‌شان با تمسخر گفت: «یعنی می‌خواهی بگویی تو نمی‌ترسی؟» مستقیم نگاهش کردم؛ چشم دوختم توی تخم چشم‌هایش و گفتم: «نه، نمی‌ترسم. آنجا را که می‌بینی، خانۀ من است.» به سمت روستای گورسفید اشاره کردم. مردِ نظامی ‌به آن طرف نگاه کرد. ادامه دادم: «من چشمم به آنجاست. آنجا خانۀ من است، نه خانۀ دشمن. این‌قدر اینجا می‌نشینم تا بتوانم برگردم خانه‌ام. حتی حاضرم همین‌جا بمیرم.» همه‌شان‌ با تعجب به من خیره شده بودند. دوستانش به او اشاره کردند که برویم. نظامی‌ها خداحافظی کردند. همین‌طور که می‌رفتند، ‌شنیدم که دربارۀ من حرف می‌زدند. نمی‌دانم چه می‌گفتند. آن‌ها نمی‌توانستند بفهمند که من چه حالی دارم. هنوز دور نشده بودند که دسته‌ای نان برداشتم و دنبالشان دویدم. نان‌ها را بهشان دادم و گفتم: «به زودی عراقی‌ها شکست می‌خورند و ما به ده برمی‌گردیم. من به شماها اطمینان دارم.» پس از آن، جوان‌های ده هم یکی‌یکی برگشتند. برادرم رحیم هم جدا آمد. هر کدام از راهی خودشان را نجات داده بودند. رحیم تعریف می‌کرد از راه تپه‌هایی که می‌شناخته، راه را دور زده و برگشته است. حتی موفق شده بود تعدادی گلوله و تفنگ هم از بین عراقی‌ها بردارد. هر کدامشان که برمی‌گشتند، از اینکه عده‌ای از مردهای روستا که دنبالشان رفته بودند، شهید شده‌اند، اشک می‌ریختند. وقتی رحیم برگشت، پدرم او را دلداری داد و گفت: «غصه نخور. وقت سوگواری نیست. باید بجنگیم و تقاص خون جوانان‌ها‌مان را بگیریم.» بعد هم آهی کشید و گفت: «حیف که پاهایم توان ندارند!» رحیم پیش ما نماند. تفنگش را دست گرفت و بلند شد. مادرم با دلهره پرسید: «کجا می‌روی؟» رحیم آرام جواب داد: «می‌روم توی روستا، می‌روم توی دشت، می‌روم هر جایی که مال ماست. نمی‌خواهم بگذارم راحت توی خانه‌های ما بگردند و به ما بخندند.» مادرم با اضطراب و یک دنیا ناراحتی گفت: «تو را به خدا نرو. کمی ‌بمان... من هنوز خوب ندیده‌مت.» رحیم اخم کرد و گفت: «دالگه، شیرت را حلالم کن! حالا دیگر خانۀ ما این کوه‌ها و تپه‌ها و دشت‌هاست. هر وقت پیروز شدیم، به خانه برمی‌گردیم.» مادرم دیگر هیچ چیز نگفت. صم و بکم فقط و فقط رحیم را نگاه می‌کرد و آرام‌آرام اشک می‌ریخت. رو به برادرم کردم و گفتم: «خدا پشت و پناهت، براگم... کاش من هم می‌توانستم با تو بیایم.» مادرم پشت سر رحیم صلوات فرستاد و آیه‌الکرسی خواند. رحیم راه افتاد و از کوه پایین رفت. تفنگش را روی شانه انداخته بود و تند و فرز پایین می‌رفت. از پشت سر نگاهش کردم و برایش دعا خواندم. نیروهای خودمان مرتب ارتش عراق را بمباران می‌کردند. جنگ توپخانه‌ها بود و شلیک توپ‌ها گوش آدم را کر می‌کرد. یک بار هوا پر از هواپیماهای خودی شد. از سمت کرمانشاه می‌آمدند. ما از همان‌جا برایشان دست تکان می‌دادیم. از رنگ پرچم‌هایی که زیر هواپیماها و هلی‌کوپترها بود، می‌شد فهمید نیروی خودی هستند یا عراقی. #ادامه_دارد #با_ولایت_تا_شهادت #ماه_مبارک_رمضان #بهار_قرآن #انتخابات #انتخاب_اصلح #مرد_میدان #مشارکت_حداکثری #من_راى_ميدهم 🆔 @m_setarehha

🌻 امام رضا عليه السلام: 🌿 شربُ الماءِ البارِدِ عَقيبَ الشَّيءِ الحارِّ وعَقيبَ الحَلاوَةِ، يَذهَبُ بِالأَسنانِ. 🌿 آشاميدن آب سرد، پس از خوردن چيز گرم و پس از خوردن شيرينى، دندان ها را از بين مى برد. 📚 دانشنامه احاديث پزشكى، ج 2، ص 154. #با_ولایت_تا_شهادت #انتخابات #انتخاب_اصلح #مرد_میدان #مشارکت_حداکثری #من_راى_ميدهم 🆔 @m_setarehha

چرا باید دائما به فکر و ذکر خدا مشغول باشیم؟ #پند_استاد ۱_ بهترین لذت‌ها نصیبمان خواهد شد و بیشترین فایده‌ها به ما خواهد رسید، البته به مرور زمان. ۲_فقط در آن صورت رشد می‌کنیم و استعدادهای خارق‌العاده ما شکوفا خواهد شد، البته به مرور زمان. ۳_ برای خدا آفریده شده‌ایم و به سوی او برمیگردیم. استاد پناهیان #با_ولایت_تا_شهادت #انتخابات #انتخاب_اصلح #مرد_میدان #مشارکت_حداکثری #من_راى_ميدهم 🆔 @m_setarehha

#فرنگیس 🌸قسمت سی و هشتم🌸 از دور، یکی از جوان‌های روستا از کوه بالا ‌آمد. تا به ما رسید، پرسید: «هواپیماهای خودمان را دیدید؟ آن هلی‌کوپترها را می‌بینید؟ این هلی‌کوپترها مالِ خلبانان خودمان شیرودی و کشوری هستند. خلبان‌های واردی هستد. خدا پشت و پناهشان باشد.» وقتی کمی ‌نشست، هلی‌کوپترها بنا کردند به بمباران عراقی‌ها که در روستای گورسفید بودند. تا غروب، خیلی از تانک‌ها را آتش زدند. از روی تپه، همراه مردم، وقتی تانکی آتش می‌گرفت، صلوات می‌فرستادیم و می‌شمردیم. عراقی‌ها هم از پشت تنگه حاجیان مرتب گلوله می‌انداختند. تانک‌ها یکی‌یکی آتش می‌گرفتند. صحنۀ وحشتناکی بود. زن‌ها و بچه‌ها همه‌اش جیغ می‌زدند.‌ رفتم روی بلندی تپه تا بهتر ببینم. یکی از مردها، دوربینی داشت و عراقی‌ها را نگاه می‌کرد. جلو رفتم و گفتم: «دوربین را به من هم می‌دهی؟» دوربین را داد دستم. روی تخته‌سنگ بلندی ایستادم تا بهتر ببینم. مادرم مرتب فریاد می‌کشید: «فرنگ، بیا پایین! بیا دراز بکش کنار این صخره‌ها، الآن به ما هم بمب می‌زنند. می‌میری دختر!» اما من اهمیتی نمی‌دادم. می‌خواستم ببینم تانک‌های عراقی چطور نابود می‌شوند. با هر شلیک، دود از یکی از تانک‌ها بلند می‌شد و توی دلم الله‌اکبر می‌گفتم. تانک‌هایی را که آتش گرفته بودند، یکی‌یکی می‌شمردم. اگر اجازه می‌دادند، حاضر بودم بروم آن وسط و بجنگم. نیروهای ایرانی و عراقی، گورسفید را می‌زدند. دشت مرتب می‌لرزید. بعضی وقت‌ها آن‌قدر صدا بلند بود که از روی کوه، شن و خاک پایین می‌ریخت. بچه‌ها، دو تا دست‌ها را روی گوش‌ها گذاشته بودند و کنار صخره‌ها پناه گرفته بودند. همان شب، چند نفر از جوان‌های ده که به گیلان‌غرب رفته بودند، خودشان را از راه تپه‌ها به ما رساندند. ‌نان برایمان آورده بودند. همه از دلاوری شیرودی و کشوری تعریف می‌کردند و می‌گفتند نیروهای عراقی که ترسیده بودند، کمی ‌عقب‌نشینی کرده‌اند و همان نزدیکی‌ها سنگر گرفته‌اند. آن شب خیلی دلمان خوش شد. یکی از زن‌ها گفت: «به امید خدا، فردا برمی‌گردیم و توی خانه‌مان هستیم.» ما هم فکر می‌کردیم زود به خانه‌هامان برمی‌گردیم. امید داشتیم که ارتش و نیروهای خودی آن‌ها را عقب برانند و به همین دلیل از کوه تکان نمی‌خوردیم. وسط آن هیاهو و درگیری، مادرم پرسید: «اگر نیروهای عراقی عقب‌نشینی نکنند، باید چه‌کارکنیم؟» زن‌دایی‌ام گفت: «خب، باید مثل مردم دیگر برویم روستاهای دورتر، یا شاید هم شهرهای دورتر.» همۀ زن‌ها با هم گفتند: «خدا نکند! این چه حرفی است که می‌زنی؟» ماندن ما توی کوه دوازده روز طول کشید. روزها توی کوه قایم می‌شدیم و شب‌ها سری به روستا می‌زدیم. وقتی هوا تاریک می‌شد، عراقی‌ها توی روستا نمی‌ماندند و ما راحت‌تر بودیم. یکی از آن روزها، بچه‌ها شروع ‌کردند به گریه و بهانه گرفتن. غذا می‌خواستند. گرسنه بودند. چند تکه نان خشک که از روز قبل مانده بود، دست زن‌ها دادم و گفتم: «به آن آب بزنید تا نرم شود و بدهید دست بچه‌ها.» نان خشک را آب زدند، تکه تکه کردند و دست بچه‌ها دادند. اما باز هم صدایشان بلند بود. به آن‌ها که نگاه کردم، دلم گرفت. موهاشان خاکی و به هم چسبیده بود. لباس‌های کهنه‌شان، از رنگ و رو افتاده بود. زن‌ها از روی ناچاری به من نگاه می‌کردند و کمک می‌خواستند. خودشان هم بدتر از بچه‌ها گرسنه و خسته بودند. با خودم گفتم: «هر چه باداباد، می‌روم توی روستای گورسفید. هم سری به خانه‌ام می‌زنم، هم چیزی می‌آورم که بچه‌ها بخورند.» دلم برای خانه‌ام تنگ شده بود. دلم می‌خواست ببینم خانه‌ام زیر دست عراقی‌ها چطور شده است. رو به زن‌ها گفتم: «من می‌روم آذوقه بیاورم.» همه نگاهم کردند. مادرم نالید و گفت: «دختر، دوباره می‌خواهی خودت را به کشتن بدهی؟ همان یک بار بس نبود؟» گفتم: «اتفاقی نمی‌افتد، نگران نباش.» یکی از زن‌های روستا به نام کشور کرمی گفت: «من هم می‌آیم!» خوشحال شدم. حالا که دو نفر بودیم، بهتر بود. کشور همسایه‌مان بود. تقریباً هم‌سن و سال خودم بود و مدت‌ها بود کنار هم زندگی می‌کردیم. نترس و پردل و جرئت بود. از سرازیری کوه پایین آمدیم. از توی دشت و مزرعه‌ها گذشتیم. تمام دشت، پر بود از پوکۀ فشنگ و خمپاره و بمب. از کنار مزرعۀ بزرگی که توی آن کار می‌کردم، رد شدیم. یک لحظه ایستادم و به یاد روزهایی افتادم که راحت آنجا کار می‌کردم. گرمای هوا اذیتم می‌کرد. اطراف گورسفید، پر بود از پوکۀ فشنگ و تکه‌های خمپاره. تعدادی لاشۀ تانک عراقی کنار ده مانده بود. #ادامه_دارد #با_ولایت_تا_شهادت #انتخابات #انتخاب_اصلح #مرد_میدان #مشارکت_حداکثری #من_راى_ميدهم 🆔 @m_setarehha

#فرنگیس 🌸قسمت سی و نهم🌸 آتش گرفته بودند و سیاه شده بودند. جای زنجیرهای آهنی‌شان، همه جا روی زمین رد انداخته بود. رسیدیم به گورسفید. تمام راه را زیر نظر داشتم. چاقویم همراهم بود. زیر لباسم قایم کرده بودم که اگر مشکلی پیش آمد، از آن استفاده کنم. یک‌دفعه یک گروه اسلحه به دست را دیدم که به سمتمان می‌آمدند. ابراهیم به ما گفته بود که اگر عراقی‌ها را دیدید، دستتان را روی سر بگذارید. سریع دست‌ها را روی سر گذاشتیم. بعد راه افتادیم. هزار تا فکر توی سرم بود. رو به کشور کردم و گفتم: «دیدی بیچاره شدیم؟!» کشور پرسید: «فرنگیس، چاقو همراهت هست؟» گفتم: «آره، نگران نباش!» نالید و گفت: «اگر اتفاقی افتاد، مرا بکش!» یک لحظه که این حرف را شنیدم، حالم بد شد. اما سعی کردم توجهی نکنم. نیروهای عراقی نگاهمان می‌کردند، اما کاری با ما نداشتند. یکی‌شان بلند بلند گفت: «زود بروید توی خانه‌هاتان.» کشور تا این حرف را شنید، خیالش راحت شد و وسط راه گفت: «من سری به خانه‌ام می‌زنم.» من هم به طرف خانۀ خودم دویدم. وقتی رسیدم، از چیزی که ‌دیدم، نزدیک بود بیهوش شوم. خانه‌ام انگار محل نگهداری کشته‌های عراقی‌ شده بود. توی خانه، پر از کفن و خون و جنازه بود. مقدار زیادی کفن توی حیاط بود. توی اتاق‌، یکی از عراقی‌ها، معلوم نبود که جان دارد یا نه. به دیوار تکیه زده بود و چند بالش هم پشتش بود. خانه به هم ریخته بود. یکی دیگر از کشته‌ها را روی تشکی گذاشته بودند و باد کرده بود. بدنش کبود بود. سُرمی با میخ وصل بود به دیوار. او را همان‌طور ول کرده بودند آنجا. وقتی جنازه‌ها را دیدم، تو نرفتم. مات و مبهوت مانده بودم. دیوارهای خانه، پر از لکه‌های خون بود. روی طاقچه هم چند تا سرم گذاشته بودند. توی دلم گفتم: «خدا برایتان نسازد. خانۀ من شده جای جنازه‌های شما؟! خدا نسل شما را روی زمین باقی نگذارد.» کشور برگشت. مقداری وسایل توی دستش بود. جلوی در ایستاده بود و با دهان باز به خانه‌ام که لانۀ کرکس‌ها شده بود، نگاه می‌کرد. وقتی دید دارم نگاهش می‌کنم، سرش را پایین انداخت و گفت: «فرنگیس، بیا برویم. نگاهشان نکن.» راه نیفتادم. پیراهنم را کشید و گفت: «به خاطر خدا بیا برویم.» پرسیدم: «چی آوردی از خانه؟» گفت: «با من بیا. هنوز باید وسایل بردارم.» دیگر توی خانۀ خودم نماندم. کشور گفت: «بیا با من. می‌خواهم پتو و لحاف هم بردارم.» به خانه‌اش رفتیم. مقداری وسایل توی موج گذاشت و به پشت بست. بعد گفت: «فرنگیس، حرکت کنیم. همراه هم باشیم.» من هم مقداری وسایل از خانۀ برادرشوهرم قهرمان برداشتم. اتاقی که قهرمان توی آن کار می‌کرد، به هم ریخته بود. عراقی‌ها به همه جا سرک کشیده بودند و نشانی ازشان باقی بود. حالا باید به طرف کوه‌های آوه‌زین می‌رفتیم. قسمتی از راه را آرام‌آرام حرکت کردیم. کمی ‌که دور شدیم، شروع کردیم به دویدن. من جلو افتادم. یک‌دفعه از پشت، ما را به رگبار بستند. سعی کردم توی یک مسیر ندوم. همه‌اش این طرف و آن طرف می‌دویدم. تیراندازها، همان‌هایی بودند که می‌گفتند کاری به شما نداریم! جنازه‌ای را دیدم که روی جاده افتاده. از کنار جنازه دویدیم. با صدای بلند فریاد زدم: «خدانشناس‌ها، شما که گفتید کاری ندارید.» یک‌دفعه فریاد کشور بلند شد. لحاف و پتوهای روی کولش آتش گرفتند. فهمیدم با گلوله به لحاف و تشک زده‌اند. وسایل از روی شانه‌اش لیز خورد. تندی موج‌ها را از روی کول پرت کرد و پا به فرار گذاشت. داد می‌کشید و زیر لب نفرینشان می‌کرد. توی جادۀ خاکی، شروع کردیم به دویدن. معلوم بود از اینکه ما را اذیت می‌کنند، لذت می‌برند. دست خالی برگشتیم کوه. فقط خدا رحم کرد که کشور کشته نشد. یک بار دیگر که آمدم به روستا تا وسایل ببرم، موقع برگشتن، صحنۀ عجیبی دیدم. مزرعه‌ای کنار روستای گورسفید است که خیلی از کنار آن عبور کرده‌ام. کنار مزرعه، جنازه‌ای را درون لحافی پیچیده بودند و رها کرده بودند. از دیدن جنازۀ توی لحاف وحشت کردم. چه کسی می‌توانست باشد؟ خواستم بروم ببینم کیست که یک نفر از توی مزرعه فریاد کشید: «نایست، حرکت کن.» با شنیدن صدا، به سمت کوه‌های آوه‌زین دویدم. وسایل توی دستم بود و باید سریع به پناهگاه می‌رسیدم. #ادامه_دارد #با_ولایت_تا_شهادت #انتخابات #انتخاب_اصلح #مرد_میدان #مشارکت_حداکثری #من_راى_ميدهم 🆔 @m_setarehha

بیایید فهم‌مان را به فهم امام جامعه نزدیک کنیم. 🔻پنجمین دوره‌ی آموزشی آشنایی با منظومه فکری رهبر انقلاب (معارف انقلاب اسلامی_سطح یک) 🔹 مجموعه‌ی تبیین منظومه فکری رهبر انقلاب، یک مجموعه‌ی کاملا مستقل و مردمی است که از تابستان ۱۳۹۶ شروع به تدوین، ارائه و اجرای اولین سیر مطالعاتی "آشنایی با منظومه فکری رهبر انقلاب" به منظور تربیت نیرویِ فکریِ طراز انقلاب اسلامی کرده است. 🔹 مزایا: ۱. شرکت در دوره‌های آموزش #تندخوانی و #مدیریت_زمان و #برنامه‌ریزی ۲. امکان شرکت در #سطح_دو (تربیت مدرس و تربیت پژوهشگر) ۳. بهره‌مندی از #اساتید_برتر ۴. اعطای #گواهینامه 🔸زمان ثبت‌نام: از چهارشنبه ۸ اردیبهشت تا ۲۸ اردیبهشت ثبت‌نام و اطلاعات بیشتر در سایت مجموعه‌ی تبیین🔻 https://www.tabyinmanzome.ir/courses/maaref-enghelab ✔️ مجموعه‌ی تبیین منظومه فکری رهبری https://eitaa.com/joinchat/3621912577C90a6801c72

💠انقلابیون به گوش✊ مابچه های انقلاب وسربازان سیدعلی🇮🇷 عزممان راجزم کردیم تاپای کاراین انتخابات بایستیم وحضور حداکثری پای صندوق های رای را رقم بزنیم.👊 اگرشماهم باما هم مسیر هستید بسم ا... همایش انقلابیون،باحضور فعالان فرهنگی دوشنبه....1400/2/27 راس ساعت 16:30 با سخنرانی نویسنده ی کتاب🕸 (زنان عنکبوتی) وتشریح عملیات قرارگاه انقلاب اسلامی،برگزار میشود. ازدغدغه مندان فرهنگی خواهشمندیم هرکدام باخود چند نفر فعال فرهنگی را همراه کنند. باشد که به چشم حضرت مادر بیاییم. 🕌مکان همایش:حسینیه ی بنی فاطمه، خیابان ابن سینا. حضور خود را باذکر*یازهرا س* به این 👇شماره اعلام فرمایید. ➿📞 09907288710 #موسسه_سفیربیان #مقر_کتاب ╭━━⊰💠⊱━━╮ 🆔 @SafireBayan ╰━━⊰💠⊱━━╯

مامان جون می گفت: