#حال_خیلی_خوب این هم آخرین قطره های چای فاطمیه امسال... پارسال مثل این روزها حتی فکرش را نمی کردم سال بعد فاطمیه را قرار است توی مشهد زندگی کنم‌. دنیا حساب و کتاب هایش خیلی با دو تا دو تا چهارتای ما فرق می کند. فاطمیه ۱۴۰۱ است و من نشسته ام توی ماشین. چشم دوخته ام به مسیر موکب و منتظرم همسرم با چای استکانی برسد. چای را از دستش بگیرم و قاشق را بردارم و تند تند هم بزنم و حظ کنم از این صدا و آب و رنگ و هوای پر از فاطمیه. غرق دنیای خودم شده ام که یک دفعه صدای آشنا می شنوم. سرعت همزدن قاشق توی لیوان را کم می کنم و گوشم را تیز می کنم. ما ملت گریه سیاسی هستیم...ما ملت گریه سیاسی هستیم....با ذوق به همسرم می گویم:« می شنوی محسن صدای امام می آد!!! می شنوی صدای امامو...!!» انگار ۱۲بهمن شده و امام دارد توی بهشت زهرا برای دشمن خط و نشان می کشد. چای را سر می کشم و می دوم به سمت صدا. می خواهم بدانم این خوش سلیقگی از کجا آب می خورد. قدم به قدم به صدا نزدیک می شوم. می رسم به موکبی که با لوسترهای درخشان آویزان شده از سقفش تزیین شده است. سماورهای بزرگ طلایی چیده شده روی میز جلوی موکب هم در حال غلغل کردن است. سینی های استکان و نعلبکی هم مدام پر و خالی می شود. می روم به قسمت خواهران و دنبال یک خانم می گردم. اما خبری نیست. چشمم به نوجوانی می افتد که گوشه ی موکب نشسته و زل زده به گوشی اش. خودم را به پشت موکب می رسانم و آرام صدایش می زنم. بدون آن که سرش را بلند کند می گوید:« خانم چایی از اون ور میدن.» لبخندی می زنم و می گویم:« چایی نمی خوام. ازین صداها که دارین پخش می کنین می خوام.» سرش را بالا می آورد و نگاهی بهم می اندازد. _صدای چی خانم؟ مداحی منظورتونه! _نه اون صدا قبلیه. یه آقا بود داشت چی می گفت ما چی هستیم...؟ما ملت...؟ _آها امامو میگی؟ اسم امام که از قد و بالای کوچکش می زند بیرون، قند توی دلم آب می شود. ذوقم را پنهان می کنم و می گویم:« آره آره آفرین. توی سر و صدای ماشینا کامل نفهمیدم چی گفت.» بلند شد رو به رویم ایستاد، بادی به غبغب انداخت و گفت:« ایشون امام خمینی هستن آبجی! میگن ما ملت الکی گریه کن نیستیم. واسه چیزای به درد بخور گریه می کنیم.» دیگر نتوانستم ذوقم را به رویش نیاورم. با خنده گفتم:« مگه تو چند سالته انقد قشنگ امامو می‌شناسی و ازش حرف می زنی؟» زیرچشمی بهم نگاهی کرد و گفت:« ۱۴سالمه» گفتم:« ماشاءالله خیلی خوب موندی بهت نمیاد. ببینم امام رو چه طور شناختی ؟ اصلا کی بهت گفت اینو پخش کنی؟» دستی رو صورتش کشید و گفت:« خودم! بیا گوشیمو ببین من مسئول پخش صوت اینجام. تازه هنوز از امام دارم که پخش کنم.» پرسیدم:« خب پیش کی امام رو شناختی و یاد گرفتی؟ دوست دارم منم ازت یاد بگیرم.» اسم استادش را که گفت تا ته قصه را خواندم. از آن حاج آقاهای آدم حسابی بود. لبخندی زدم و بهش گفتم:« خداقوت به استادت و تو که انقد شاگرد زرنگی و درساتو خوب بلد شدی. حالا بمون منم برم برات یه چیزی بیارم.» دویدم به طرف ماشین و از توی داشبورد، دو تا کتاب نوجوان برداشتم و برایش بردم.» از اسم کتاب ها و موضوعش که گفتم برق دوید توی چشم هایش. سرش را انداخت پایین و تشکر کرد و رفت دوباره همون گوشه ی نیمه روشن موکب نشست. مزه ی شیرین این موکب برای همیشه زیر زبانم خواهد ماند. #ید_واحده #تنور_جهاد_تبیین_را_داغ_کنیم #مادران_میدان @madaranemeidan